Giovanni Barcella staat voor een poëtische kijk op de noodzaak van jazz als dissident, een jazz die zich afzet tegen de onproblematische visie van de meeste muziek die we te horen krijgen. Zonder in totale anti-esthetiek te vervallen, wil hij muzikale revolte respecteren en zo een reflectie geven op de overal aanwezige muzak in jazz en andere hedendaagse muziek. Barcella presenteert zijn eigen combattieve jazz in duo met Jeroen Van Herzeele met leitmotief 'Ik decomponeer de hedendaagse esthetiek -schoonheid zo je wil- omdat ze verdriet noch dood duldt, niet ingaat op't wereldlijk carnaval en zichzelf niet meer bevraagt.' Jeroen vond zijn eigen stem op de saxofoon. Intiem, spiritueel en instinctief, een klank in harmonie met zijn ziel. Hij is constant zijn jazzkennis aan het aanscherpen, Onophoudelijk scherpt hij zijn jazzkennis aan, op zoek naar confrontatie tussen de uitdagingen in deze snel veranderende wereld. Hun beider moto 'In alles wat je doet ligt de bevrijding in de overgave'.

De vorm waarin deze ontmoeting plaats vindt, gelijkt op een werkruimte van zuiver verlangen, een verlangen dat niet zonodig stoelt op een harmonisch plan. De zoektocht naar geluid loopt net gelijk met die naar pure rede; een taal die cryptisch blijft maar toch verstaanbaar is voor iedereen. Het duo wil daarnaar op zoek en wil denken aan geluid als evidentie en noodzaak. Als formatie leent het duo zich daar uitstekend voor, steunend op de krachtige lyriek van de sax en een niet al te nette drum. Het melodische discours is opgetekend en bedacht vanuit deze twee facetten. Zo krijg je soms de indruk dat het thema, de melodie en het ritme zich ontvouwen op een lang uitgesponnen muzikaal plan. De harmonie wordt toevertrouwd aan de luisteraar. Maar dit duo is ook gewoonweg een ontmoeting en samenwerking tussen twee vrienden, om het magische gesprek te voeren dat muziek is en blijft.