Patrick Auwelaert, Ohlalala Be!Music Magazine (17/05/2021)
De Gentse gitarist en componist Artan Buleshkaj is in de Arteveldestad geen onbekende: hij dwaalt er van muzikaal project naar muzikaal project zoals een kroegloper van café naar café. En Gent telt ontelbaar veel cafés…

Buleshkajs nieuwste project heet Anemic Cinema. Voor wie van taalspelletjes houdt: ‘anemic’ is een anagram van ‘cinema’.

Goed volk om hem kleurrijk te omringen vond hij in de figuren Rob Banken (altsax en klarinet), Steven Delannoye (tenorsax en basklarinet) en Matthias De Waele (drums). Net geen jonge honden meer, maar stuk voor stuk getalenteerde muzikanten met veel speeluren op de teller bij oude knarren in het vak.

Bij het onvolprezen Gentse label el NEGOCITO Records – ‘11 years of Radical Music’ – bracht het kwartet recent een ep uit met vijf nummers die samen afklokken op net geen 25 minuten. Compact als een kei of een ei.

Buleshkaj schreef alle composities. Een ideale gelegenheid voor hem, zou je denken, om te schitteren op gitaar en er met een van concentratie vertrokken tronie de ene solo na de andere uit te persen. Maar laat dat nu net niet het geval zijn. Geen ergerlijke egotripperij op dit album, maar ouderwetse team spirit!

‘Solenoid Creatures’ begint schijnbaar kakofonisch, maar is in werkelijkheid goed gestructureerd. Buleshkaj laat zijn gitaar hier van haar rauwste kant horen. Sommige recensenten gewagen van heavy metal, maar dat is flink overdreven. Delannoyes basklarinet voegt een aparte klankkleur toe aan het geluidspalet.

‘Poète Maudit’ klinkt bezadigder. Na een minuut of wat valt het nummer zelfs stil. Daarna volgt een plechtstatige passage die gaandeweg het geluid van een stuwmotor aanneemt. Volgen: opzwepende saxpartijen die elkaar de duvel aandoen en het maar niet eens raken over wie het meeste venijn in zijn staart heeft.

‘Lattices’ begint atmosferisch en ontwikkelt zich als een contemplatief nummer met bekoorlijk samenspel van de saxofonisten. Peis en vree in saxland.

‘Enmity’ is een track waarop de tempowisselingen elkaar snel opvolgen. Duellerende saxlijnen nemen het daarbij moedig op tegen de hypnotische gitaar van Buleshkaj. De drums lijken aangedreven door de motor van een F1-bolide.

Afsluiter ‘Shrines and Effigies’ klinkt als een soundscape bij een installatie van een beeldend kunstenaar wiens naam me maar niet te binnen wil schieten. Het donkere geluid van de baritongitaar contrasteert hier fraai met de ijle klank van Bankens klarinet.

De ep ‘Anemic Cinema’ bewandelt bezield de gulden middenweg tussen compositie en improvisatie en goochelt behendig met klankkleuren. De muziek beweegt zich elastisch op de grens van hedendaags klassiek en kamermuziekjazz, met een lekker ranzig rockrandje als toemaat. Ik kijk nu al uit naar meer werk van deze veelbelovende band!

It’s Psychedelic Baby Magazine on track ‘Shrines and Effigies’(12/05/2021)
Chorales and medieval churches come to mind while listening to Anemic Cinema’s aptly titled ‘Shrines and Effigies’. The 5th and final tune off their recently released debut EP, the song is a perfect complement to their more jagged, heavy metal-inspired excursions. Clarinets install a dark and disquieting atmosphere which, as the tune progresses, becomes more and more hopeful. The pent-up tension finds its apex in a frantic clarinet improvisation, which is finally resolved by a humorous, court jester-like melody, leaving the listener wondering what just happened.

Combining jagged sonorities and riff-based passages from heavy metal (bands like Tyft, Zeus!, Meshuggah, … come to mind), metric structures and (freely) improvised sections inspired by (avant-)jazz, and harmonies reminiscent of modern classical composers such as Olivier Messiaen, Anton Webern, … the band creates an eerie atmosphere featuring intensely nervous and volatile passages that coexist with moments of disquieting reverie, combating monotony but also amplifying both ends of the musical spectrum.

The omission of a conventional bass instrument allows other instruments to assume this role (or not). This creates certain compositional/improvisational challenges which in turn bear new, exciting avenues of musical conception with ample room for freedom within clearly marked boundaries. This all results in a listening experience equal parts visceral, hard-hitting and unpredictable.

Yves Tassin, Jazzmania (06/05/2021)
Anemic Cinema vient s’ajouter à la (très) longue liste de groupes flamands qui confrontent les sons du jazz et du rock dans leur musique. On pense bien entendu à des formations comme Dans Dans (un dernier album fabuleux), Echoes of Zoo, Don Kapot, Nordmann ou encore HAST, dont deux membres (le guitariste / compositeur Artan Buleshkaj ainsi que le saxophoniste / clarinettiste Rob Banken) apparaissent ici. Un quartet que l’on complétera avec le batteur Matthias De Waele (Grand Picture Palace, avec la contrebassiste Anneleen Boehme) ainsi qu’un autre saxophoniste / clarinettiste bien connu, Steven Delannoye. Avec « Solenoid Creatures », ce mini-album (cinq plages) démarre dans le fracas : guitare saturée, batterie possédée, souffleurs free… le quartet s’en donne à cœur joie ! Et ne lâche rien, en enchaînant avec un « Poète maudit » tout aussi pugnace, à peine plus lent. Sous cette étreinte, Anemic Cinema dévoile clairement ses intentions : surprendre. Sans basse – à chacun de s’en charger à tour de rôle – ni convention, le quartet appuie à l’endroit précis où la douleur pourrait être la plus vive. Avant de retourner la plaque pour découvrir la face B, on entame une période de débranchement. « Lattices », puis les deux titres qui suivent, proposent des improvisations, certes moins dynamiques, mais avec, en embuscade, quelques changements de ton et de rythme qui donnent à la musique d’Anemic Cinema son caractère toujours aussi imprévisible. « Anemic Cinema » : on suppose qu’il s’agit d’une référence à un court-métrage de Marcel Duchamp par lequel le plasticien proposait une œuvre reposant sur un jeu d’illusion optique… traduit ici en sons. Une exploration intéressante!

Guy Peters, Enola (12/04/2021)
In de eerste coronazomer debuteerde gitarist Artan Buleshkaj met een eigen kwartet. Dat werd intussen Anemic Cinema gedoopt en heeft een kloeke debuut-EP klaar. Het resultaat is een mix van jazz en metal die anno 2021 bijna een vanzelfsprekendheid geworden is. Maar iemand moest het doen.

De jonge Belgische jazz tiert welig en valt op door de gretigheid waarmee genremuurtjes gesloopt worden. Dat zorgt automatisch voor adrenaline, het besef dat er iets gebeurt, maar natuurlijk loert daar ook het gevaar dat het boeltje verwatert, een kunstje wordt en dat oppervlakkig geharrewar zich een air van zeggingskracht aanmeet of bestempeld wordt als een instant meesterwerk. Maar: als het goed is mag het gezegd worden en Anemic Cinema voegt weer een nieuwe tint toe aan het veelkleurige muzieklandschap van deze contreien.

Dat centrale spil Buleshkaj een poging doet om jazz, metal en nog wat invloeden (hier en daar een pastorale tint of kamermuziekstatigheid) bij elkaar te brengen hoeft eigenlijk niet te verbazen. HAST, waarin hij een tweespan vormt met Roeland Celis en ook materiaal aandraagt, zit soms ook al te roeren in dat potje, alleen is dit duidelijk het project van een gitarist. Die hanteert hier een grofkorrelige, regelmatig met vuile distortion rotzooiende baritongitaar die inderdaad zelden ‘jazz’ klinkt, én hij laat zich bijstaan door goed volk: Rob Banken (voorman/saxofonist van HAST en onlangs ook in de weer met Grand Picture Palace, John Ghost en Rapidman), drummer Matthias De Waele (ook Grand Picture Palace en Rapidman) en rietblazer Steven Delannoye (o.a. Chasing 8 Penguins, DelVita Group...), die intussen al even een vaste waarde binnen de Belgische jazz is.

Het is alleszins een kwartet waar Buleshkaj veel kanten mee uit kan. Bij de combinatie van jazz en metal wordt snel gedacht aan de jazzterreur van Naked City en co. Zo hysterisch gaat het er niet aan toe, en het is evenmin de wilde woestheid van The End of het proggy fileerwerk van bands à la Shining. Misschien doet de sound nog het meest denken aan Tyft of AlasNoAxis, bands waarin gitarist Hilmar Jensson ook aardig van leer kan trekken. Maar Anemic Cinema is duidelijk jonger, moderner en zelfbewuster. Er is volop vrijheid, maar binnen duidelijk afgebakende zones, terwijl bewaakt wordt dat herrie en kalmte, nervositeit en rust elkaar regelmatig afwisselen. Niet enkel om de monotonie te vermijden, maar ook om die uitersten beter te kunnen versterken.

“Solenoid Creatures” opent straf, met verkrampend samenspel dat gierende, losbandige vrijheid opzoekt en gaandeweg eensgezind op de rails belandt. Troef: het contrast tussen de gedempte, maar grove gitaartoon van Buleshkaj en de fladderende altsax van Banken. Een bas komt er niet aan te pas, maar waarom zou je ook, als je die bijvoorbeeld kan vervangen door een lekker meeronkende basklarinet (Delannoye)? Samengevat: potig, hoekig als een heavy hinkelspel én een klinkende opener. Misschien nog beter: “Poète Maudit”, met twee saxen die vrijen op een tegel en een gitaar die daarna naderend onheil aankondigt. Dan: klets, een turboversnelling, strak gestuiter tussen HAST en wijlen X-Legged Sally, met een driftige Q & A van de saxen (let er ook op hoe de alt- en tenorsax in een paar nummers vaak lijken te versmelten).

Tijd voor rust: “Lattices” lijkt aanvankelijk vooral voor zacht aanzwellende gitaar en cimbaalgetik te kiezen, maar schiet dan toch wakker. Vief en fris, al is het meer cinema dan metal. Ook afsluiter “Shrines And Effigies” kiest voor de beheersing, met klarinet en basklarinet die dromerig omspeeld worden door meerdere gitaarlagen en subtiel kleurende brushes. Ertussen zorgt “Enmity” voor een energiestoot met krappe start/stop-dynamiek, een vrije uitweiding en een wringende spanning die wordt gecreëerd met woelig drumwerk, dreigende gitaar en soms lange saxlijnen. Het doet uitkijken naar een onderhuids dreigende explosie. De beloning: een punkversnelling en goedmoedige aai over de bol.

Dat alles maakt van Anemic Cinema een prima visitekaartje en de band eentje om in het oog te houden. Anemic Cinema kan immers liefhebbers van uiteenlopende genres bij elkaar brengen, en daar kan geen mens iets op tegen hebben. Er wordt dezer dagen al genoeg teruggekropen in de duffe saaiheid van het eigen gelijk.

Philippe De Cleen, Dansende Beren (08/04/2021) ***
Gent blijft een bruisend vat van nieuwe, spannende muziek. Nadat gitarist Artan Buleshkaj als sideman deel uitmaakte van verschillende spannende projecten, kreeg het idee stilaan vorm om eens iets anders te gaan uitproberen. Muziek met een eigen kwartet, waarbij hij de primaire aandrijver van zou zijn, is nu het resultaat, in de vorm van ep Anemic Cinema.

Bij het componeren en uitwerken kwam hij al gauw terecht bij een aantal usual suspects, zoals saxofonist/klarinettist Rob Banken (H A S T, John Ghost) en drummer Matthias De Waele, maar evengoed ging hij samenwerken met Steven Delannoye (tenorsax en basklarinet). Samen vormen ze een jonge en hongerige bende avonturiers die de muziekwereld een frisse schop geven.

Al van bij opener “Solenoid Creatures” word je gewaar dat de groep een bende muzikale vrijbuiters is. Het viertal speelt er lustig op los en legt daarbij vaak erg filmische accenten. Zo valt onder meer op dat de focus op deze Anemic Cinema helemaal ligt op samenspel en het kundig in elkaar doen vlechten van verschillende instrumenten in een geheel.

Misschien wat vreemd is de energieke heavymetal-factor, die zich onder meer uit in het robuustere drumwerk. Bovendien, en dat is wel wat uitzonderlijk, laat deze groep de bas vallen, maar vangt die op door scheurende klanken via onder meer basklarinet. Ook valt er her en der een tintje klassiek op te vangen, zoals in het initieel rustig openbloeiende “Poète maudit” dat gaandeweg dan wel stevig aan rockflair wint.

Knap is ook hoe Anemic Cinema de spanning tussen rustigere passages en ronduit schurende, opwindende tracks zoals “Enmity” verder weet op te rekken. Een meer dan prima debuut-ep dus, die soms erg onverwachte en daarom ook behoorlijk spannende wegen inslaat. Anemic Cinema, onthou die naam maar voor als er weer concerten kunnen doorgaan.

Georges Tonla Briquet, Jazz'Halo (05/04/2021)
Hij is de gitarist die het verschil maakt bij groepen als H A S T en Mòs Ensemble maar Artan Buleshkaj wilde nog net iets meer. Onder de naam Anemic Cinema laat hij in het gezelschap van saxofonisten Rob Banken en Steven Delannoye samen met drummer Matthias De Waele horen tot wat dit zoal kan leiden.

Artan Buleshkaj is duidelijk een veelzijdig gitarist. Zo duikt hij op bij onder meer Brain//Child, Mòs Ensemble (binnenkort nieuw werk), Madame Blavatsky, H A S T (van wie recent nog het overtuigende ‘Ubi Sunt’ verscheen) en in het gloednieuwe project van zijn vroegere comboleraar Pierre Vaiana (‘Amuri & Spiranza’). Dat zijn composities voor Anemic Cinema gelaagd en ingenieus klinken, heeft niet alleen te maken met deze uiteenlopende activiteiten maar is ook deels te danken aan het analytisch denken dat Buleshkaj overhield aan zijn IT-verleden. Toch klinkt het werk van Anemic Cinema heel organisch. De doorgedreven jazzharmonieën zijn gekoppeld aan een rockdrive zonder het noodzakelijke buikgevoel te verwaarlozen.

Het zit allemaal verwerkt in de vijf nummers te horen op dit debuut. De verschuiving naar heavy metal en prog is daarbij tekenend. Stevige kost dus maar met subtiele links naar zijn andere stratosferen. Daartussen zit bovendien zijn voorliefde voor sciencefiction met als goeroe wetenschapper en schrijver Isaac Asimov. Dit aspect komt het sterkst naar voor in het ‘Solenoid Creatures’, een clash van saxen en gitaar gelardeerd met kosmische storingen en kubistische drumpartijen. Alsof Morphine als een feniks uit zijn as herrijst en een verbond aangaat met MDCIII. In ‘Poète Maudit’ (toeval of niet, Baudelaire de “poète maudit” bij uitstek werd honderd jaar geleden geboren) neemt het kwartet de tijd om hun sonische grammatica uiteen te zetten en er vervolgens mee aan de slag te gaan. ‘Lattices’ is een rustpunt als aanvulling van het achterliggende gedachtegoed waarmee ze goochelen. De kolkende energie van ‘Enmity’ is typisch Anemic Cinema en de perfecte soundtrack als opstap naar het BIFFF (Brussels International Fantastic Film Festival of Fantastic Film) dat doorgaat tijdens het paasverlof, zij het in digitale versie. ‘Shrines And Effigies’ is tenslotte nog eens een ingetogen en beknopte ontrafeling van de krachtlijnen die voorafgingen.

Vergeet de download en ga voor de vinyl met het buitengewone artwork van grafisch ontwerper Benoit Vangeel dat helemaal aansluit bij de psychedelica van de twee videoclips die tot nu toe verschenen. Anemic Cinema is op die manier een lust voor oog en oor in Technicolor en Sensurround. En nu maar hopen dat die concerten er zo snel mogelijk aankomen.

Marc Alenus, daMusic (03/04/2021)
Twee Violen En Een Bas, misschien kent u het oude kinderliedje wel. Hoe dan ook maakt het duidelijk dat in elk bandje of orkestje een bas zou moeten zitten. Maar niet volgens deze jongens.

Anemic Cinema trekt zich daar niets van aan. Zij doen het zonder conventioneel basinstrument. Dit avontuurlijke gezelschap laat een ander instrument die rol op zich nemen. Of ook helemaal niet. En ze houden zich ook niet aan ongeschreven wetten in verband met songstructuren of genres. Dit moet dus wel een freejazzgezelschap zijn.

En ja hoor, de motor van dit zootje ongeregeld is Artan Buleshkaj, de man die met de gitaar als angel gif spuit in de sound van H A S T, de band waarin ook saxofonist-klarinettist Rob Banken (ook bekend van John Ghost, Bravo Big Band, Kleptomatics, Bardo en RaPiDManzit) resideert. Geen wonder dat Buleshkaj (baritongitaar) hem wist te overhalen om ook hier mee te spelen. Steven Delannoye (tenorsax en basklarinet) en drummer Matthias de Waele maken het kwartet compleet.

De vier delen een liefde voor improvisatie, onvoorspelbaarheid en noise en dat is te horen aan de vijf songs tellende debuut-ep. Eerder bekropen ons al Solenoid Creatures en omhelsden we het nochtans stekelige Enmity, de twee singles uit de plaat. Dat was stevige kost met een mix van jazz- en heavy metal-elementen en het ontbreken van enige houvast. Uit deze songs kruipen was onmogelijk door de steeds van structuur veranderende muren die wel vloeibaar leken.

Platgebeukt door opener Solenoid Creaturs volgt Poète Maudit, dat meer ingehouden begint en ook meer geleidelijk opbouwt. Tot de gitaar van Buleshkaj het na dik drie minuten welletjes vindt en de blazers meetrekt in een eclectische finale. De drums ondersteunen het gebakkelei, dat lekker verder gaat in Enmity, klaterlachend.

Lattices en afsluiter Shrines And Effigies leunen in alle ingetogenheid meer aan bij Poète Maudit. De eerste laat vooral Banken en Delannoye voor het voetlicht treden, die de instrumenten vrijelijk rond elkaar laten dansen in een geïmproviseerde choreografie. De afsluiter is al helemaal peis en vree met alle instrumenten in perfect symbiose, heerlijk kuierend als over een sacraal aanvoelend soldatenkerkhof en met op een bepaald moment de klarinet fladderend als een vlinder daaroverheen.

Wie rustig in het universum van Anemic Cinema wil afdalen, speelt de ep van achter naar voor af. Dat gaat net zo goed als de bandnaam van achter naar voren lezen. Wie niet bang is voor de hoge springplank, mag gerust de normale volgorde volgen. Beide afspeelwijzen leveren een spannende zwembeurt op door de vloeiende composities van Buleshkaj.

Björn Comhaire, Luminous Dash (02/04/2021)
Het zijn moeilijke tijden voor de gemiddelde bioscoop en haar gangers. Er verschijnen momenteel nauwelijks films en als ze al verschijnen, dan kan je ze enkel bekijken als je een abo hebt bij Netflix, Disney+ of een andere streamer. Algehele cinematografische bloedarmoede als het ware. Een soort van anemic cinema, toevallig (ahum) ook de naam van de nieuwe band rond gitarist Artan Buleshkaj… Voor zover de vergezochte intro voor deze bespreking.

Artan Buleshkaj kennen we van H A S T, de improviserende jazzband rond Rob Banken. En ja, diezelfde Rob Banken staat nu ook naast Artan te blinken in Anemic Cinema net als saxofonist Steven Delannoy en drummer Matthias de Waele. Een kwartet vrijgevochten jazz muzikanten die zich graag eens laten beïnvloeden door andere, wat ruigere genres en die er geen enkele moeite mee hebben zich improviserend een weg te banen door moeilijke akkoordprogressies. Improvisatie en freewheelen zijn de sleutelwoorden op deze eersteling.

Dat hoor je meteen in de eerste minuut van opener Solenoid Creatures. Wild om zich heen slaand het stof uit de luidsprekers blazen om daarna in min of meer geordende slagorde de ingedommelde jazz fan wakker te schudden. Poèt Maudit moet het hebben van een eerder filmische openingsscène met veel "plump and circumstance" die pas ruim in de helft van het nummer uitmondt in een energieke jongleer act. Borden vliegen in het rond, de messenwerper durft al eens wat minder accuraat te mikken en de clowns stuntelen zich een breuk. Nog een geluk dat er geen doden gevallen zijn!

Puin ruimen doen we in Lattice waarin het viertal hun gevoeliger kant laat horen. Ingehouden, afgemeten en met de blazers in de hoofdrol. In Enmity loopt het echter opnieuw helemaal uit de hand. Een hoogoplopende discussie leidt tot een stevig handgemeen. Er wordt over en weer geschreeuwd tot de strijdende partijen vermoeid uit mekaar gaan en de strijd onbeslist eindigt.

De bezinning volgt in afsluiter Shrines And Effigies. En hoewel Matthias de Waele op zijn drums blijft meppen alsof zijn leven ervan afhangt, brengt het nummer rust en een gevoel van afsluiten.

Anemic Cinema gaat door op het elan van wat we kennen van bij H A S T. Energie, improvisatie en instrumentale virtuositeit zoals wij die wel kunnen smaken. Een ijzersterke eerste van muzikanten die bij lange na niet aan hun proefstuk toe zijn. Het album verschijnt bij el Negocito Records en werd opgenomen en gemixt door Jonas Everaert in de Dunk!Studios. De mastering gebeurde door Karel de Backer.

Jordi De Beule, Jazz & Mo (01/04/2021)
Belanden we binnenkort in moshpits op jazzfestivals? Steeds meer jonge Belgische bands injecteren hun muziek met rauwe gitaarklanken en de nodige punch. Denk recent nog aan de oproep tot revolutie van Echoes of Zoo en de afropunk van Don Kapot. En ook H A S T blies ons de voorbije jaren zonder uitzondering van onze sokken.

Met Artan Buleshkaj en Rob Banken vinden we twee leden uit die laatste band nu terug in het nagelnieuwe Anemic Cinema. Dit kwartet daagt zichzelf uit door te spelen zonder conventioneel basinstrument, waardoor alle leden deze rol kunnen opnemen onderweg. Dynamiek troef dus op de 5 stukken op deze EP.

Openen doen we met Solenoid Creatures, een schermutseling tussen metal en freejazz die gaandeweg eerder een verhitte discussie wordt. Na deze korte, energieke introductie is het aanvankelijk uitblazen in Poète Maudit, waar de blazers mekaar prachtig invullen. Hier klinkt ongetwijfeld de invloed van modern klassiek door, maar niet zonder dat alles halverwege een stevig rockrandje krijgt. Jazz met knaldrang.

Een echt rustpunt krijgen we pal in het midden van de plaat met Lattices: sfeer en klankkleuren halen het even van energie, de blazers worden haast romantisch, van de drums horen we vooral zingende cymbalen. Het is de stilte voor de storm die Enmity heet. Het kwartet, met Buleshkaj voorop, ontbindt hier al zijn duivels in een nummer vol tempowisselingen alvorens uit te doven in het open, gelaagde Shrines and Effigies - een dromerig duet tussen klarinetten om deze veelzijdige plaat af te ronden in schoonheid.

Een stevig genreslopend plaatje.

Dick Hovenga, Written in Music (31/03/2021) ****1/2
Artan Buleshkaj is weer zo'n geweldige en jonge gitarist uit het Vlaamse. De meesten zullen hebben kennen als één van die twee gitaristen uit het geweldige HAST die de band niet alleen hete pepers maar ook buskruit geven. Met Anemic Cinema heeft hij nu ook zijn eigen kwartet en hun eerste EP verdient alle aandacht.

Mooi om naast die zo geweldig getalenteerde Buleshkaj ook Rob Banken op altsax/klarinet (natuurlijk ook van HAST maar ook John Ghost en zoveel meer), Steven Delannoye op tenorsax/basklarinet en Matthias de Waele op drums in de band te zien. Een heerlijke verzameling beloftevolle muzikanten bij elkaar dus weer.

De muziek van Anemic Cinema stuitert op hun eerste EP lekker door elkaar. Juist omdat er twee blazers in de band zitten en de drums en gitaar als ze er voor gaan ook echt voor gaan komt er een verrukkelijke dynamiek los. Als ze de diepe jazz induiken al net zo. Anemic Cinema is echt weer zo'n Vlaamse band die jazz een volstrekt nieuwe kant opduwen.

De EP opener Solenoid Creatures met z'n stevig, tegen metal aanleunende, gitaarpartij, luid klapperende drums en heerlijk vrij spelende saxen (en klarinet als relaxte tegenreactie) klinkt als het overdonderende dwarse begin waar we al op hoopten. Het door de 2 saxen opgezette Poète Maudit (miskende of maatschappelijk onaangepaste schrijver) doet volledig recht aan de titel van de compositie. Rustig in opbouw, volledig door het dak gierend in uitwerking. Fantastisch gespeeld en buitengewoon aanstekelijk.

Lattices is de derde van de vijf, mooi lange, stukken die de EP kent en is en ingenieus tegelijk meer ingetogen vrije compositie waarin de impro geest van de mannen vrij spel krijgt. Machtig spel van Banken en Delannnoye. Enmity start daarna dan weer zo overrompelend als de openingstrack met Buleshkaj excellerend naar de metal leunend om vervolgens met zijn mannen naar introspectief terug te keren om alvorens luid gierend o zo ingenieus met geweldig spel uit de bocht vliegen. Verrukkelijk!

EP afsluiter Shrines and Effigies drijft dan weer op het fraai ingetogen spel van Buleshkaj en de twee blazers, met prachtig klarinet soleerwerk, waar De Waele met wederom lekker gevarieerd drumspel fraai op aanvult.

Van HAST wisten we al dat Buleshkaj, naast de al net zo geweldige Edmunt Lauret, een geweldige gitarist is die met avontuurlijk spel dat vaak flink uit de metal put, en hemelhoog talent is. Ook als componist imponeerde hij daar al (Op Elk Potje Past Een Dekseltje) maar wat hij voor zijn nieuwe band schreef is al net zo indrukwekkend.

Anemix Cinema is een heerlijke nieuwe band die met hun eerste EP volop overtuigt. Zalig hoeveel er steeds in elke compositie gebeurt en hoe de muzikanten hun vrijheid vinden om tussen alle structuren heen te bewegen. Wij zijn alweer helemaal om. Anemic Cinema rules!

Bart Cornand, Knack (31/03/2021)
Enkele weken geleden kwamen de gekken van HAST nog voorbij met hun album Ubi Sunt. De helft van die bende, baritongitarist annex scheurijzer Artan Buleshkaj en altist-klarinettist Rob Banken hadden kennelijk nog een ander ei te leggen, en nodigden twee kleppers uit de improscene uit: Steven Delannoye (tenorsax en basklarinet) en Matthias de Waele (drums). U merkt: geen bas, maar aan gegruizel geen gebrek. Het resultaat, Anemic Cinema, slaat je eerst de kop in met een mix van metal en vrije improvisatie (Solenoid Creatures, Poète Maudit), maar zalft ook met Lattices, een ingetogen stuk met welkom contrapunt tussen de gitaar en de blazers. Enmity danst even liefelijk verder, maar springt dan laffelijk in je nek. Shrines and Effigies rijkt naar het hogere. Kortom: Buleshkaj en co. trokken hun ogen tot spleetjes samen toen ze dit album maakten. Van venijn, maar ook van speelplezier.

Marc Alenus, daPremière daMusic Telex (19/03/2021)
Exact een maand geleden deelden we met u Solenoid Creatures, de eerste single van Anemic Cinema, het project van H A S T-gitarist Artan Buleshkaj waarin Rob Banken de altsaxofoon en de klarinet bespeelt, Steven Delannoye te horen is op tenorsax en basklarinet en Matthias de Waele de drumvellen geselt. Vandaag hebben we de première van de clip van Enmity.

De titel betekent zoveel als “diepgewortelde haat”, maar in vergelijking met Solenoid Creatures gromt de basgitaar van Buleshkai hier minder dreigend. Niet dat deze improvisatie volledig gespeend is van enige metal-invloed, maar het gaat toch meer om tandenknarsen dan om een niets ontziende uitbarsting, ook al omdat het vooral de blazers en de drums zijn die de hoofdrol opeisen. Anemic Cinema klinkt hier dus minder visceraal, maar nog altijd verrassend zoals een plots uitbarstende vulkaan.

De clip bij Enmity is net als bij Solenoid Creatures van de hand van Benoit Vangeel die ook al werkte voor o.a. Peenoise, Doodseskader en Steiger. Hij ging aan de slag met beelden van lava, die hij zo fel bewerkte dat ze bijna onherkenbaar waren, maar toch nog altijd dat vloeiende en knarsende hebben dat ook in de muziek zit.

Daal mee af in de ziedend hete wereld van Anemic Cinema.

Tijs Delacroix, Dansende Beren (20/02/2021)
The gift that keeps on giving: de Belgische jazzscene. Vooraleer je het weet, is er in een oogwenk een nieuwe formatie opgestaan. Ditmaal presenteren wij je op een stijlvol dienblad het project rond veelgevraagd gitarist Artan Buleshkaj: Anemic Cinema. Een broeierige mix van modern klassiek, metal en (vrij) geïmproviseerde muziek. Buleshkaj laat zich in dit project omringen door drie van de meest avontuurlijke jonge muzikanten uit de Belgische jazz/impro-scene: Rob Banken (altsaxofoon, klarinet), Steven Delannoye (tenorsaxofoon, basklarinet) en Matthias de Waele (drums).

Debuutsingle "Solenoid Creatures" begint wat als een duistere metaltrack, krakende frequenties, wachtend op een rammende drum en schorschreeuwende grunt. Dit verwachtingspatroon lost de band niet in, want na welgeteld tien seconden rolt er een wall of basloze-sound uit onze luidsprekers. Basloos, zeg je? Een bewuste zet van de band om zichzelf zo uit te dagen om de andere instrumenten het van fundament van een traditioneel basinstrument op zich te laten nemen. Op deze single is er van muzikale bloedarmoede (vertaling: anemic) helemaal geen sprake; fragmentarisch- en improgewijs horen we ruim vier minuten lang een stevige, volle brok freejazz. Kernmerkend in deze track is de vervaarlijke tweestrijd tussen de vettige, vuile gitaarsound en de kermende sax en klarinet. Een strijd die pittig lang standhoudt zonder aan intensiteit in te boeten.

Marc Alenus, daPremière daMusic Telex (19/02/2021)
Artan Buleshkaj, gitarist bij o.a. H A S T en Madame Blavatsky legt ook nog muzikale eieren met eigen groep Anemic Cinema met Rob Banken van H A S T op altsaxofoon en klarinet, Steven Delannoye op tenorsax en basklarinet, Matthias de Waele op drums en hijzelf op baritongitaar.

Op 2 april debuteert dat kwartet met een ep die ook de naam van de band draagt. Daarop combineren de vier improvisaties, hedendaagse klassieke muziek en... metal. Maar door het ontbreken van een conventioneel basinstrument worden de muzikanten uitgedaagd en geprikkeld.

Waartoe dat leidt, verraadt de eerste single Solenoid Creatures. Deze wezens laten zich duidelijk niet temmen. Ze grommen en knappen, kronkelen rond elkaar heen en bijten in de eigen staart om dan weer poeslief en verleidelijk om een aaitje te bedelen.

Toch maar op je vingers letten! Wij mogen als eersten de kooi open zetten...