Darren Bergstein, the Downtown Music Gallery NY (25/02/2022)
Live At Padova (el Negocito ERN098; Belgium) Lauroshilau is a fairly new collective on the free improv scene, but on evidence of the sounds erupting from this recording, further notoriety will be quickly forthcoming. Comprised of Audrey Lauro (alto sax and preparations), Pak Yan Lau (toy pianos, synth, and electronics), and Yuko Oshima (drums), theirs is a deceptively calculating music that creeps up on you slowly before it devours you, like lava quietly devastating an unsuspecting mountainside. Great drama seems to build with a careful, scary methodology, as Lauro’s squeaks and spittle look for glimpses of light in between Lau's horrorshow digitalics. Yes, there is that much portentousness in this music, the kind of atmospheric dread so little seen in improv, and this record, made the more startling that it was recorded live, must have left its audience not only rapt but gripped by fear. When Oshima strikes gongs and assorted other drums and surfaces, it provides something of a psychic bridge between the listener’s ears and their vivid, frenzied imaginations. As galvanizing as the wayward landscape of the initial twenty-five-minute-plus first part is, Lovecraftian in form and fleet in execution, the trio taking us across blasted earth reeking with the acrid smell of particle decay, it’s the second part which is ultimately the more gripping of the two. Lauro’s sax occasionally sounds ’normalized’ but the errant noises conjured still feel like alien probes poking at the skin. Lau's electronics, all metallic hushes and burnt chrome, make for some of the more chilling sci-fi modulations to be seen in the genre in many a moon. And Oshima’s well-chosen trills, strikes, and reverberations sound like they’re literally captured from deep within the bowels of the Nostromo, taking baby steps in anticipation of what might suddenly descend from the chain forest. Startling, provocative, ever-surprising, keep a sharp eye on this freeform triumvirate of terror, for a brave, confrontational noise is what they surely make.

Gert Derkx, 0pduvel (14/11/2021)
Die vrouwen met verschillende roots en opererend vanuit België en Frankrijk treffen elkaar in het trio lauoshilau. Het gaat om Audrey Lauro (saxofoon en preparaties), Yuko Oshima (drums) en Pak Yan Lau (speelgoedpiano’s, synthesizer en elektronica). Zij traden op 30 november 2018 op in het Centro d’Arte in de Italiaanse stad Padua. Van dat concert is in april van dit jaar een registratie op cd verschenen.

Saxofonist Lauro verdiepte zich eerst in de jazz en daarna in de hedendaagse muziek. De afgelopen tien jaar heeft zij haar muziek ontwikkeld in de experimentele Belgische muziekscene. De altsaxofonist gebruikt haar instrument in conventionele en onconventionele vormen. Oshima is een Japanse drummer en componist die sinds 2000 woont in Frankrijk. Zij heeft haar muzikale benadering op drums ontwikkeld door improvisaties en composities met zowel muzikanten als dansers en acteurs. Zij behoudt haar passie voor ritmes en grooves, maar haalt ook nieuwe geluiden uit haar drums en metalen objecten zoals Tibetaanse schalen. Pak Yan Lau, geboren in België en met roots in Hong Kong, is een geluidskunstenaar, improvisator en componist die door de jaren heen een boeiend klankenuniversum heeft ontwikkeld met gebruikmaking van speelgoedpiano’s, synths, elektronica en verschillende geluidsobjecten. Zij vermengt akoestische, elektro-akoestische en elektronische benaderingen, waarbij ze verschillende benaderingen en geluidsbronnen versmelt met poëzie, magie en finesse.

Drie muzikanten met een eigen(wijze) spelopvatting, dat kan spannende muziek opleveren. Maar het gebeurt zeker niet altijd. Bij lauroshilau is gelukkig wel sprake van spanning. Het drietal brengt die spanning in een 42 minuten durende elektro-akoestische improvisatie waarin het instant componeren voorop staat, veel meer dan de individuele expressie. Die is er uiteraard wel, maar staat in dienst van de samenklanken, de ter plekke gecreëerde compositie en de koers die spontaan en gezamenlijk wordt gevaren. Verwacht geen sterke ritmiek, melodieën of solistische escapades; bij dit trio draait het om samenspel, klankkleuren en spanning.

Dat laatste element komt tot uiting in de ingehouden manier van spelen, waardoor je als luisteraar het gevoel hebt dat het tot een uitbarsting moet komen. Een enkele keer is er een harde klap of een plotse verandering van het patroon, maar in grote lijnen bewandelen de muzikanten een weliswaar spontaan maar ook bedachtzaam muzikaal pad. De altsax, een solistisch instrument bij uitstek, fungeert hier niet zozeer als bovenop liggende stem, maar gaat regelmatig op in het gezamenlijke spel, waardoor het trio soms als één entiteit lijkt te opereren. Soms, want de verschillende elementen waaruit de muziek is opgebouwd, zijn wel degelijk te onderscheiden.

Mooi is hoe zo nu en dan de grens tussen akoestisch en elektronisch wordt geslecht. Beter gezegd: er is vaak helemaal geen grens. Beide aspecten komen in gelijke mate aan bod en opereren zodanig dat ze elkaar aanvullen of juist in elkaar opgaan. Zo weet de saxofoon net na de tiende minuut hoge korte stoten en lange ijle tonen te produceren die prima aansluiten op de grillige elektronische klanken. In die klanken zitten ook wat akoestische percussieklanken verstopt. Het is een uitdagende passage om naar te luisteren, om in de samenklanken de individuele elementen te ontdekken.

Daar staan passages tegenover waarin bijvoorbeeld de sax een repeterend motief speelt, daarop ook varieert, de snaredrum resoneert en een elektronisch zuigend geluid wordt geproduceerd, wat vervolgens leidt tot een gedeelte waarin freejazz even de kop komt opsteken. Hier zijn het de losse elementen die domineren, maar ook dan wordt de eenheid bewaard. Het akoestische aspect overheerst kort daarna, als Lau met haar speelgoedpiano’s in de slag gaat, Oshima wat steviger uit de hoek komt, haar toms bespelend met mallets en ook Lauro op sax in een robuuste bui verkeert. Aandacht verdient ook de zacht gespeelde tweede helft van de improvisatie, waarin onder andere met elektronische klanken een mysterieuze sfeer wordt geschapen die verder wordt ingevuld door behoedzame saxklanken en afwisselende percussie waarin ook een melodisch aspect komt bovendrijven.

Alles bij elkaar genomen zou je Live at Padova kunnen beschouwen als een lange geïmproviseerde, elektro-akoestische soundscape waarin de drie muzikanten elkaars mogelijkheden en die van het instrumentarium zorgvuldig aftasten, waarbij zo nu en dan ruimte is voor wat steviger frasen maar over het algemeen de muziek vanuit rust tot stand komt. De spanning kruipt onderhuids en de klankkleuren die worden gevonden zijn fraai en niet te voor de hand liggend. Het samenspel varieert van wonderschoon tot licht schurend. Ook de dynamiek van de muziek komt goed naar voren op een album waarop Lauro, Oshima en Lau spontaan en zelfbewust musiceren, zelfs als fluisterzacht wordt gespeeld.

Franpi Barriaux, CitizenJazz France (24/10/2021)
Lauroshilau est une enclise, autant dire un de ces pliages complexes dont on n’aperçoit que la surface et qui livre ses secrets à mesure qu’on le déploie. C’est le sentiment qui s’impose lorsqu’on pénètre dans ce Live at Padova, longue plage unique d’une quarantaine de minutes qui se décline en plusieurs vagues, plusieurs nappes qui se superposent sans heurts : un clavier-jouet et de l’électronique qui se désagrège vers un silence inéluctable, un saxophone alto aux anches sifflantes et des percussions qui ombrent davantage qu’elles ne colorent. Nous sommes, à l’invitation du label belge El Negocito Records, dans un univers parallèle, en pleine expansion, où le saxophone de la talentueuse Audrey Lauro peut en un instant tracer des montagnes infranchissables en s’extirpant d’une brume électronique délibérément plaquée au sol, pour faire masse avec la batterie de Yuko Oshima.

Lauroshilo est donc l’enclise de la saxophoniste Audrey Lauro, qu’on a pu entendre avec Grégoire Tirtiaux ou Guillaume Séguron à l’AJMI, de la percussionniste Yuko Oshima (fameux duo avec Eve Risser notamment), et de la pianiste et électronicienne Pak Yan Lau qui écume depuis de nombreuses années une scène improvisée très radicale (Chris Corsano, Akira Sakata). Soit l’alliance joyeuse de trois fortes têtes qui tournent pour la plupart autour de la riche scène de Bruxelles. C’est aussi un orchestre qui existe depuis de nombreuses années, après un premier album paru chez Creative Sources en 2013. Une musique à l’état gazeux, où le moindre détail peut renverser la table et faire partir le trio dans de nouvelles directions.

Car c’est bien d’un trio dont il s’agit, sans recherche d’individualité. Les musiciennes font corps, jusqu’à se fondre dans un seul corps sonore diablement compact, qui peut s’installer aux franges d’un silence souterrain, où les tintements des cymbales d’Oshima se mélangent tour à tour aux anches sous pression de Lauro et aux tintements du piano. Parfois, dans le dernier tiers du morceau, des vagues générées sur les peaux de la batterie viennent heurter quelques obstacles, un saxophone devenu plus incarné et acide par exemple. Mais ce qui compte, c’est bien la dimension et la dynamique collective, tout à la fois discrète et infime, tout en restant parfaitement radicale.

Geert Ryssen, Jazz & Mo (09/2021)
Lauroshilau is een samentrekking van de namen van de muzikanten van dit trio.

De combinatie van akoestische instrumenten met elektronica is een groeiende strekking in de geïmproviseerde muziek. Deze cd bevat één lange improvisatie van 42 minuten met een ambient karakter.

Je waant je in het heelal waar het wetenschappelijk gezien niet-hoorbare toch hoorbaar wordt. Traag maar intrigerend ontvouwt zich een geluidscontinuüm dat telkens weer een spanningsboog weet te creëren die maakt dat je blijft luisteren. Dit is uitstekende omgevingsmuziek voor een exhibitie van experimentele kunst of een soundtrack voor een video-installatie. Het langzaam ontwikkelend geluidspalet laat zich echter ook puur degusteren en intrigeert door een uitstekende symbiose tussen akoestiek en 'elektriek'.

baze.djunkiii, Nitestylez DE (23/05/2021)
Another most recent album outing coming in from the vaults of El Negocito Records these days is "Live At Padova", the November 30th, 2k18 recorded live performance by the Free Improv trio known as Lauroshilau which consists of Audrey Lauro, Yuko Oshima and Pak Yan Lau. Combining alto saxophone and preparations, drums as well as toy pianos, synths and various electronic devices the musical triumvirate embarks on a well fascinating, roughly 43 minutes spanning journey into a sonic dreamworld, an amalgamation of haunted and x or enchanted Ambient atmospheres accompanied by fluttering, microtonal sax additions and echoes of a Cosmic / Berlin School informed attitude later evolving into a combination of dark, brooding, tectonic low end shifts paired with intense, spiralling layers of FreeJazz-leaning saxophone lines as well as ominous and danger-heralding drums rolling up to the surface from the earths innermost core, subsequently breaking down to brittle, electroacoustic near silence and taking a turn towards an extended sequence of haunting UnAmbient and highly experimental electronic soundscapes for a closing. What a ride.

Jack Chuter, ATTN:Magazine UK (15/05/2021)
We begin on a magic rim. The cymbals of Yuko Oshima stir with restless potential, peering over the edge; the saxophone of Audrey Lauro leaks like the heavier outbreaths of someone on the verge of waking up; the electronics of Pak Yan Lau dance like the glow of oncoming ambulance lights. The improvisers stay right here, toes over the brink, foretelling a louder fate without ever stepping into it. Each sound like a cryptic detail that emboldens the prophecy, so vivid as to verge on the concrete while remaining within the realms of ethereal promise. Together they coat silence like dry ice, with all the theatrical anticipation that comes with it. This instrument configuration – drums, sax, electronics – feels somewhat primed for charging straight into explosive states, as if a certain alchemical math makes it inevitable. And while lauroshilau do eventually allow themselves to be pulled toward higher volume, they never cease to be mindful of this tension between gravitational obedience and resistance. Each player draws vigilance from the negotiation between these extremes.

Yet the irony is that the noisier moments, the spectre of which hang over the whole of live at Padova, are completely unexpected in form. Drums clunk and crash like buckled machinery gears, saxophone writhes into knots, while the toy pianos and synths arrive as splats of intensity. Occasionally the sudden arousal of one instrument – say, a burst of percussive pummelling – isn’t indulged by the others, with a solitary player stepping forth as the others observe cautiously from the corners, once again resisting the temptation to be dragged into collective blowout. This is improvisation projected from an unblinking, vigorous state of awareness, relentlessly shaking instinct loose from habit. There’s not one moment throughout these 40 minutes when lauroshilau loosen their grip on the moment.

Eric Therer, JazzMania (11/05/2021)
Lauroshilau : contraction des patronymes d’Audrey Lauro, Yuko Oshima et Pak Yan Lau. A trois, ces demoiselles s’aventurent sur les routes de traverse, celles peu fréquentées d’une musique construite avec des embouts, des petits riens, des riens du tout même. Ces dernières années, leurs noms sont revenus de plus en plus régulièrement à l’affiche de petits clubs et d’espaces culturels de nos contrées mais, habituellement et il faut le déplorer, devant des publics initiés. Lauro explore les cavités et taquine les touches d’un saxophone alto. Oshima officie à la batterie en assignant à son instrument de bien étranges pulsations. Lau joue et se joue de ses pianos jouets et d’autres claviers encore. L’alchimie qui se dégage de cette combinaison improbable se révèle au fur et à mesure que l’écoute s’installe. Une écoute qui requiert une concentration sur des petits détails sonores mais qui réclame également une attention soutenue de la part de l’auditeur, l’invitant à laisser ses préjugés au placard. Totalement improvisée, cette seule et unique pièce d’une quarantaine de minutes a été enregistrée live au Centro d’Arte de Padoue. Pour peu, en fermant les yeux et en ouvrant bien les oreilles, on se croirait dans la salle, perdu quelque part au milieu de l’audience.

Philippe Elhem, Le Vif Focus (08/04/2021)
Lauroshilau mêle les noms des musiciennes qui forment cet étonnant trio: les Belges Audrey Lauro, saxophoniste alto, Pak Yan Lau, pianiste jouant des toys piano, synthés et diverses électroniques, et la batteuse et percussionniste japonaise Yuko Oshima. Leurs deux pièces totalisant 42 minutes, enregistrées lors d'un concert donné à Padoue en novembre 2018, offrent une musique improvisée à partir d'un cadre prédéfini qui, au cri, substitue une exploration basée sur une écoute intériorisée dont la retenue peut frôler le murmure. Cette traversée musicale entremêle chacune des intervenantes dans un tissu sonore continu relevant d'une forme de minimalisme qui constitue une évolution formelle parmi les plus passionnantes apparues ces dernières années dans le domaine de l'improvisation libre. Au final, Live at Padova se révèle être une petite merveille qui, à chaque nouvelle écoute et selon l'attention que l'on porte à l'une ou l'autre des musiciennes, change la perception que nous avons de cette fascinante aventure sonore tout en la renouvelant.

Herman te Loo, Jazzflits Nederland nummer 354 p.7 (22/03/2021)
Van de uit Hong Kong afkomstige (maar in Brussel woonachtige) toetsenspeelster Pak Yan Lau besprak ik al eerder een intrigerende cd met de Franse (prepared) pianist Lionel Malric ('Duo pour 454 Chordes'; zie Jazzflits 310). Samen met altsaxofoniste Audrey Lauro en drumster Yuko Oshima vormt ze het trio Lauroshilau, dat met dit live-album debuteert. Net als op dat eerder genoemde album wordt er voluit geïmproviseerd, met als doel het neerzetten van intrigerende, surrealistische soundscapes. De drie dames werken aan een totaalgeluid waarin de afzonderlijke elementen van ondergeschikt belang zijn. De afzonderlijke noten worden zelden scherp aangezet, waardoor het gevoel van één doorgaande flow versterkt wordt. Lauro is soms even herkenbaar in de stroom met minimalistische, Evan Parker-achtige figuren, en soms horen we van Oshima iets van een doorgaand ritme. Maar het grootste deel van de 42 minuten durende improvisatie is het raden naar wie wat speelt. Het is volstrekt irrelevant. De luisteraar moet zich maar laten meevoeren en de plaat gebruiken als een soundtrack voor een imaginaire film in het hoofd.

Georges Tonla Briquet, Jazz'Halo (19/03/2021)
Achter de naam Lauroshilau gaan drie eigenzinnige madammen schuil die al een decennium lang de internationale improvisatiewereld afschuimen en overal hun stempel zetten met een doorgedreven mix van electro acoustics. Zo deden ze dat op 30 november 2018 in Padua (Italië) maar ook recent nog in Werkplaats Walter (Brussel).

Lekker in het oor klinkende deuntjes of vlotte melodieën moet je niet verwachten bij dit trio gevormd door Audrey Lauro, Yuko Oshima en Pak Yan Lau. Met respectievelijk saxofoon, drums en allerlei (speelgoed)toetsen opteren ze om de meest bedwelmende soundscapes te creëren, liefst instant. Ze doen dit af en toe aan de hand van basisvoorbereidingen op gebied van klank en textuur maar bovenal verkiezen ze de interactie van het moment. Vrijheid maar nooit teveel is daarbij hun leidraad. Door beperking kan je de focus scherper stellen is nog zo een van hun motto’s.

Wat deze theorie concreet oplevert, valt te beluisteren op deze live cd. Een lange uiteenzetting van zo een veertig minuten waarbij ijle klanken, scherpe tonen, doelgerichte luchtverplaatsingen en percussiefantasieën vloeiend in elkaar overgaan. Ze nemen de tijd om hun verhaal uit te rollen en reiken hints aan maar echt zekerheid krijg je nooit als luisteraar. De drie bepalen samen telkens de definitieve richting. Langzaam worden de contouren van hun plannen net iets duidelijker maar het blijft steeds gissen naar het eindresultaat. Af en toe plaatsen ze een uitroepteken in deze abstracte schijnwereld zoals hier na een kwartier wanneer Lauro vlijmscherpe saxofoonriedels uit haar instrument tovert.

Basis van alles is een esthetische vorm van suggestie die ze hanteren aan de hand van diverse technieken en tegenstrijdigheden in dynamiek. Stilte maakt daarbij deel uit van de muziek, evenals plotse harde uitvallen. Opmerkelijk in Padua was dat er zelfs geen akoestische piano was, Pak Yan Lau ging aan de slag met synthesizer en haar wonderdoos boordevol speelgoed. Alle drie hanteren ze natuurlijk gretig electronics en effecten al dan niet geplukt uit hun eigen archief.

De kracht van dit trio is dat elk optreden anders uitdraait, zoals recent (7 maart 2021) vastgesteld kon worden tijdens een streaming concert vanuit Werkplaats Walter. Om in dergelijke omstandigheden niet te verzanden in triviale concepten of readymades waardoor je als kijker na tien minuten naar een magazine of biertje grijpt, moet je van goeden huize zijn zoals deze drie dames. Bovenal dient vooral ook de regie met de nodige fantasie en branie uitgewerkt worden. En dat is steeds het geval bij Werkplaats Walter.

Eyal Hareuveni, Salt Peanuts (07/03/2021)
The trio lauroshilau – Belgian alto sax player Audrey Lauro and sound artist and toy piano player Pak Yan Lau (who has roots in Hong Kong) and Japanese, France-based drummer Yuko Oshima, explores highly personal strategies to free-improvisation, ranging from minimalist and electro-acoustic, ambient soundscapes to free-form bursts of energy. The trio was founded in 2013 and «Live in Padova» is the sophomore album of the trio, following the self-titled debut album (Creative Sources, 2014), and was recorded live at Centro d'Arte Padova in November 2018.

Lauro has a wealth of experience in the Belgian experimental music scene, having played with Marc Ribot, Veryan Weston, Peter Evans, Carlos Zingaro and Sabu Toyozumi. Pak Yan Lau has shared music with wonderful musicians such as Chris Corsano, Akira Sakata, Mette Rasmussen, Eve Risser. These gifted improvisers refuse to surrender to any established music form or convention, but follow their very own strong but enigmatic logic, simply letting the music happen.

The 40-minute piece negotiates patiently and slowly with silence, extended breathing techniques and other extended percussive techniques and subtle, mysterious sounds, often sketching tense cinematic narratives. This bewitching piece develops, shifts and morphs in an organic flow between quiet and contemplative segments and restless, disquieting ones, stressing highly attentive and conversational interplay, and with a strong focus on timbre and pure sound. The live setting, as well as the profound, mutual understanding of Lauro, Yan Lau and Oshima, promises that every sound seems inevitable and beautifully strange, and all these sounds accumulate into fascinating labyrinthine textures.

Guillaume Belhomme, Le Son du Grisli FR (07/03/2021)
Avec Audrey Lauro (saxophone alto et préparations) et Pak Yan Lau (piano-jouets, synthétiseurs et électronique), Yuko Oshima forme Lauroshilau, formation-valise, de ces valises qui auraient ému Petiot : imaginez, trois corps à l'intérieur. C'est ainsi un trio qui fut enregistré le 30 novembre 2018 au Centre d'Arte de Padoue.

C'est ici la seconde référence de la discographie du trio. Les toiles que tendent l'électronique et les éléments de batterie invitent à prendre dès le début de l'improvisation un peu de distance avec l'écoute même. Les sons prendront place autour d'elle : fonte, approche, fuite, toutes en équilibre, et qui tournent. Ici et là, les trois musiciennes se permettent une incartade : c'est d'abord le saxophone qui invective, puis un tambour qui gronde, enfin l'électronique qui avale l'entière composition. Si les cartes n'en sont pas brouillées, elles s'envolent. Nous les regardons retomber, disparaître.

Cees van de Ven, Draai om je Oren NL (05/03/2021)
Met Lauroshilau visa versa Mars
De cd schuift in mijn speler juist op het moment dat Marsrover Perseverance geland is op Mars. Deze gaat de komende jaren ondermeer op zoek naar sporen van vroeger leven. Spannend !
Over consistentie gesproken, wat een toeval. Vanaf het begin van de cd is de associatie van wat je hoort en de verbeelding van het desolate Marsoppervlakte langdurig aanwezig.

Het onbekende, vreemde en spannende van deze missie en wat het nog teweeg gaat brengen is ook van toepassing op wat deze muzikale thriller met je doet.

Het is fascinerend dat je in deze lange soundscape totaal geen behoefte hebt te weten welk instrument je hoort maar enkel gefocust bent op geluid, klankbeeld en de subtiele detailleringen ervan. Minimal electro acoustic soundscapes met doorzicht en fijnzinnige, zachtaardige geluiden allerhand. Pure schoonheid !

Hoewel je dit concert maar wát graag live had willen meebeleven, maakt de door Giovanni Di Domenico uitstekend gemasterde cd je aangenaam deelgenoot van wat de musici aan saamhorigheid, intense interacties en empathie tot stand hebben gebracht.

Na ruim veertig minuten land je, een zalige muzikale belevenis rijker, weer terug op aarde.

Wederom een parel in de el Negocito Record collectie.

Dani Heyvaert, Rootstime (03/03/2021)
Een van de vele, vaak al te goed bewaarde geheimen uit de Belgische jazz-scene bestaat uit drie dames die vanuit Brussel langzaamaan bezig zijn zich naar de wereldtop van de improvisatiewereld te spelen. Saxofoniste Audrey Lauro, drumster Yuko Oshima en toetseniste Pak Yan Lau zijn van die typische muzikale duizendpoten, die in meerdere projecten te bekijken en beluisteren zijn, en dus af en toe ook samen optreden. Dat gebeurde dus ook die 30ste november 2018, toen ze aan de slag waren in de Centro d’Arte in het Italiaanse Padua. Dat concert werd opgenomen en bleef in de lade liggen tot ergens in mei 2020 iemand aan de masters begon te werken en nu, een dik half jaar later het Gentse El Negocito Records -huis van vertrouwen voor muzikanten die ver van de platgetreden paden actief zijn- de plaat uitbrengt.

Eén nummer slechts op de CD, maar dan wel eentje van ruim 42 minuten, waarin de drie muzikanten , zonder zich aan enig vormvoorschrift te houden, een heel eigen muzikale taal weten te ontwikkelen. Dat schuurt en wringt, dat streelt en bijt, dat doet vanalles, maar het resultaat is wel heel bijzonder: beginnend bij een minimale electro-akoestische soundscape, wordt langzaam toegewerkt naar een uitbarsting van energie, die al evenmin aan vormvereisten lijkt te voldoen, aar die wonderwel de weg bereiden voor enkele ronduit raadselachtige passages, waarin klanken en stiltes vrolijk over elkaar heen buitelen.

Voor veel mensen zal dit als “herrie” overkomen, maar wie wil luisteren, zal ontdekken dat de drie zorgvuldig het stuk opbouwen en een spanningsboog weten te creëren, die een heus muzikaal verhaal overspant. Doordat het hier om live-opnames gaat, ben je als luisteraar getuige van iets heel bijzonders: er is de interactie tussen de drie muzikanten, die elkaar blindelings lijken aan te voelen, maar er is evengoed de onuitgesproken interactie met het publiek. Kennelijk voelen de muzikanten dat dat publiek verwachtingen heeft en spelen ze in op het aanvoelen dat zij van die verwachtingen hebben.

Dat subtiele, haast onmerkbare en bij momenten nauwelijks hoorbare samenspel van elementen -je voélt als het ware hoezeer de aanwezige luisteraars op het puntje van hun stoel zitten- leidt tot een heel bijzondere luisterbeleving. Dit is 42 minuten haast ademloos luisteren, want als je even niet oplet ben je één of andere noot of lijn kwijt en je moet dit dus meermaals kunnen beluisteren, voor je de hele gebeurtenis doorhebt. Jammer genoeg is dit geen DVD geworden, want ik ben er van overtuigd dat ook het visuele aspect nog voor een extra had kunnen zorgen.