Troy Dostert, All About Jazz (22/07/2023)
Taking their inspiration from whirlpools and countercurrents, the three Belgians who comprise Ocean Eddie allow their individual voices to merge and diverge in pursuit of a deeper level of communication. Accordionist Stan Maris, pianist Andreas Bral and saxophonist Viktor Perdieus create a compelling chamber aesthetic which exudes fragility and vulnerability, with more than a little beauty along the way.

The album's eleven pieces take on different modes, from well-demarcated tunes to much more abstract explorations of sound and texture. Perdieus' "Isme" has the jaunty feel of an elusive Thelonious Monk number, as the saxophonist and Maris each articulate the melody independently, although their separate pathways intertwine by the end of the piece. "Ochre" takes its time to unfold, with all three musicians slowly finding their way toward the track's lyrical center; Bral's "Ask" has a winding character with a somber melody which remains open-ended enough to allow for an especially introspective improvisation from the pianist. Maris' "The End" has a delicate charm as the accordionist colorfully explores the piece's poignant theme alongside his partners.

Just as effective are the more ambiguous moments, such as "Spirit Plumbing," which carves out more ethereal territory, with Perdius' breathy saxophone in a languid space staying just barely in contact with the oblique expressions of Maris and Bral. A palpable intensity ensues by the end of the track, with something approaching a recognizable theme, even if it takes on an enigmatic form.

Other pieces rely even more heavily on texture, such as "Skruj," Maris' repeated phrases pushing Perdieus and Bral (working on the inside of the piano) towards an unsettled tension, and "Molanopedie 3," the album's longest track, with Perdieus' close-miked extended techniques and Maris' drones leading into a dark space which is only barely illuminated by Bral's echoing chords. The patient development of this nine-minute piece highlights the trio's willingness to use silence as part of its approach, and it adds layers of intrigue and mystery to its sound. By the finish of the album, a brisk two-minute solo junket from Bral which again evokes Monk, it becomes clear that this is a group which will keep us guessing, always with surprising possibilities to discover.

Tor Hammerø, Nettavisen Nyheter Norway (08/01/2023)
Belgisk frigang.
Blant alle de sakene jeg kan lite om er belgisk samtidsjazz om ikke i ei særstilling, så i alle fall høyt på lista. Trioen Ocean Eddie gjør et strålende forsøk på å rydde opp i dette avsindige misforholdet.

Hørt om pianisten og harmoniumisten Andreas Bral, trekkspilleren Stan Maris og saksofonisten Viktor Perdieus? Hvis svaret er nei, så er vi alle fall to. Siden jeg er så privilegert at jeg blir fora med musikk fra de fleste verdenshjørner, så er veien likevel ganske kort for min del til at jeg får stifta bekjentskap med musikere og musikk som ellers høyst sannsynlig ville ha gått meg hus forbi.

Her har vi med en unik kammertrio å gjøre med ei høyst sjelden besetning. Alle har bidratt som låtskrivere, enten hver for seg eller sammen.

Det har ført til stemninger, strøminger og/eller samtaler mellom tre likeverdige partnere som aldri lar det flyte ut. De elleve låtene er relativt korte - når de har sagt det som er å si så er samtalen over.

Noe av musikken er usedvanlig melodisk, nedpå og vakker - noe er åpent, fritt og søkende. Hele tida er det uansett retning i det Ocean Eddie holder på med.

Dette har blitt et fint, overraskende og annerledes møte. Herlig!

Björn Comhaire, Luminous Dash (04/01/2023)
Waar twee oceanische stromingen samenkomen, durft al eens een draaikolk of anderzijds circulair stromende watermassa ontstaan. Massa’s die vechten om de overhand te halen, een (heel klein) beetje zoals wanneer je verschillende instrumenten die in hetzelfde timbre- en toonbereik zitten, in competitie laat gaan met elkaar. Of da’s toch het idee achter de debuutplaat van trio Ocean Eddie waarin Stan Maris (accordeon), Andreas Bral (piano, harmonium) en Viktor Perdieus (saxofoon).

Drie instrumenten die al eens flink durven overlappen en een combinatie die in de jazz wereld dan ook niet echt euh… populair is. Maar zoals dat gaat in diezelfde jazz wereld, is er altijd wel weer een groepje muzikanten dat dit soort ogenschijnlijke incompatibiliteiten eerder ziet als een uitnodiging dan als iets dat te vermijden valt.

Met z’n drieën gaan de heren van Ocean Eddie op zoek naar manieren om vredig samen te leven in het middentoongebied en daarvoor hanteren ze allerlei strategieën. De ene keer wisselen de instrumenten mekaar af en de andere keer spelen ze in harmonie of gaan ze zelfs op zoek naar onderlinge interferenties. Maar evengoed speelt de piano in de hogere octaven terwijl de saxofoon of het accordeon de lagere octaven opzoekt en vice versa. En wie zegt dat een instrument altijd tonen moet voorbrengen, een beetje geklop en geschuur kan ook best interessant klinken!

Je hoort het al, Ocean Eddie houdt wel van experiment en dat de drie zich geamuseerd hebben tijdens de opnames van dit album is er dan ook aan te horen. Soms vertrekt een nummer vanuit een melodie waarop, in klassieke jazz traditie, duchtig wordt geïmproviseerd. Maar niet overal ligt het zo simpel en vormt een geluid, een gevoel of een beeld de aanleiding voor iets wat we eerder als een klankschets dan als een traditioneel ‘lied’ zouden bestempelen.

Beslist een band om eens live aan het werk te zien

Jean-Claude Vantroyen, Le Soir (28/12/2022) ***
Les tourbillons d’un océan musical.
Andreas Bral au piano et à l’harmonium, Viktor Perdieus au saxophone et Stan Maris à l’accordéon. Sous la belle po-chette de Soetkin Bral s’ouvre un album, Ocean Eddie, mystérieux et fascinant. Un Ocean Eddie, c’est un tourbillon au sein de flux océaniques. Une interaction qui s’applique à la musique. « N’importe quel instrument peut occuper n’importe quelle fonction », dit Andreas Bral, « ce qui donne lieu à des improvisations axées sur l’orchestration. On redistribue en continu des courants, des sons et des silences. » Et pour cela, chacun des musi-ciens utilise son instrument de toutes les façons : percussions, bruitages, souffles, mélodies, harmonies. Il faut un temps avant de rentrer dans cet univers, mais une fois qu’on s’y sent bien, on n’a guère envie d’en sortir. Le trio est au Nona, à Malines, le 10 décembre.

Eric Therer, Jazz Mania (28/12/2022) ***
It's a low-key-looking disc, shy of its early notes. However, it doesn't take much time before it reveals itself, reveals itself. It is through circular, airy compositions that he lets himself be caught. While some appear as abstract miniatures, others emerge as real melodies that find their ramifications in the legacy of old folk music of ancient Europe. Spherical pieces built around Stan Maris' accordion, Andreas Bral's keyboards (piano and harmonium) and Viktor Perdieus' saxophones. The three musicians are hard at work in writing. Their complicity is also felt in the way they talk to each other, and more singularly in the way they allow themselves to breathe, playing and playing small suspensions, intervals of silence, as to better turnaround er their grades in the air.

Bruce Lee Gallanter, the Downtown Music Gallery NY (26/12/2022)
Ocean Eddie is a Belgian trio whose members look young and are part of a number of bands that I’ve never heard of: The Milk Factory, Bambi Pang Pang and Kreis. If you’ve never heard of any of the musicians or bands, you are not alone. I, myself am a big fan of the accordion, which has emerged as one of the most diverse instruments in a wide variety of experimental and ethnic bands, thanks to pioneers like Guy Klucesvek, Andrea Parkins, Ted Reichman or Will Holshouser. There is an all-accordion quintet called Accordion Tribe which brings together 5 virtuosos from different scenes and all three of their discs are marvelous.

The instrumentation here is certainly unique: accordion, harmonium (or piano) and saxes. The accordion and harmonium are both played by squeezing something and their sound/texture is similar. There sounds like there is some percussion going on here but mostly it is some of the players banging on their respective instruments. “Ochre” features a hypnotic minimalist (Glass or Reich-like) repeating pattern. Rather laid back and charming. On “I Sme”, the bari sax and accordion play a line together while the piano plays some quick free-flowing counterpoint lines, the undertow and interplay are both quite stimulating. Ocean Eddie like to stretch out their pieces giving them a more ethereal of spacious vibe sometimes recalling the brevity or conciseness of an Erik Satie piece. What is interesting about these pieces is this: often the pieces will start with fragments which will be assembled, taken apart and reassembled with differing combinations changing from track to track. At times, it take some time before we hear or notice that a theme has been stated or at least presented in part. Some of these pieces are quite short yet each one evokes a different mood or sonic scene in our collective minds. I am also reminded of the ever-charming music of the Penguin Cafe Orchestra, certainly this is a good thing to savor.

Georges Tonla Briquet, Jazzhalo (14/11/2022)
Ocean Eddie is het trio van accordeonist Stan Maris (Kreis, Suura, Giovanni Di Domenico) samen met Andreas Bral (piano, harmonium) en Viktor Perdieus (saxofoons). In een tijdspanne van drie kwartier brengen ze elf luistermozaïekjes waarbij ze het meest voor de hand liggend gebruik van hun instrumenten vermijden.

Op inventieve wijze slagen ze er niettemin in een samenhangende assemblage te creëren. Ze vermenigvuldigen spielereien naar hartenlust. Soms doen ze dat heel subtiel en broos om even later dan toch een meer complexe blauwdruk van hun ontwerpen voor te stellen. De modulaire basispatronen worden telkens overhoop gehaald om vervolgens te dienen als links en zo onderliggende dwarsverbanden te creëren.

Drie improviserende poëten die rond schuifelen in een decor ontworpen door Paul van Ostaijen. Uitgebracht in digisleeve met artwork van Soetkin Bral. Past evenzeer in de catalogus van een label als INTAKT. Ook voor fans van Gavin Bryars zijn werelden.

Jean-Michel Van Schouwburg, 0rynx-improvandsounds blogspot (22/10/2022)
El Negocito est le bras armé digital – discographique de l’organisation gantoise Citadelic – Negocito animée par l’infatigable Rogé « Negocito » , patron de brasserie tourné allumé du Jazz et des musiques improvisées (label , nombreux concerts, festival) catalysant ainsi le travail de nombreux artistes. Le catalogue du label est relativement éclectique entre jazz contemporain pointu, free-jazz sans concession, folklore imaginaire, improvisation libre, et aussi à mi-chemin entre toutes ces tendances. Un peu à l’image de la programmation diversifiée des concerts et festivals « Citadelic » qui ont lieu régulièrement au Citadelle Park de Gand au SMAK, le très remarquable musée d’art contemporain communal ou dans d’autres lieux. Ocean Eddie réunit un trio atypique pour une musique aérée, subtile, pleine d’ambiances mystérieuses. L’accordéoniste Stan Maris (fils de Bart, le super trompettiste national), le pianiste Andreas Bral, aussi à l’harmonium, et le saxophoniste Viktor Perdieus nous livrent ici 11 compositions - improvisations multiformes qui brassent plusieurs inspirations (jazz « konitzien », folk européen, classique contemporain, improvisation aventureuse, imagination sonore) autour de l’idée d’une île au milieu de l’océan et des forces maritimes des courants. Le dessin de la pochette nous montre à voir une île imaginaire et pénetrée de cours d’eau - fjords en dents de scie. Ocean Eddie signifie ici , je cite : When circular currents coexist within larger ocean movements, they are sometimes referred to as eddies. Equal bodies competing for limited space and impact.. J’ai moi-même initié un album intitulé Isla Decepcion avec le trio Sverdrup Balance avec Lawrence Casserley et Yoko Miura, Sverdrup étant l’unité de mesure du déplacement des courants océaniques, pour faire court, et il y a une similitude dans nos approches respectives d’un point de vue conceptuel. Ces courants qui se croisent dans l’océan font allusion à l’imbrication des jeux respectifs de chacun en jouant les parties écrites dont l’exécution ludique s’alterne et s’échange organiquement et spontanément d’un instrumentiste à l’autre au fil de chaque morceau dans sa durée. Cela peut paraître compliqué, mais en fait ce processus au sein du groupe se révèle tout à fait musical, naturel, les paysages mélodiques s’interpénétrant aussi bien visuellement qu’auditivement. Si le matériau est principalement mélodique, c’est la combinaison toujours renouvelée des éléments « composés » dans des formes composites, tournoyantes et en mouvement perpétuel (avec un zeste de swing) qui fait de leurs curieuses et inventives métamorphoses, bien plus qu’un exercice de style : l’affirmation d’une poésie musicale. L’accordéon est rendu à sa condition d’instrument de souffle en symbiose avec le timbre dégagé et suave du saxophone doublant les comptines irrésolues du pianiste dans une dimension orchestrale (de chambre). L’ excellente coordination du trio et leur inspiration collective crée une belle musique populaire qui si elle doit sembler relativement familière au commun des mortels peu au fait de « l’avant-garde », leur musique les emmène irrésistiblement dans un beau voyage entre vagues, embruns, nuages, brises, alizés, îles inconnues et l’horizon toujours repoussé. Remarquable !

Ben Taffijn, Nieuwe Noten Nederland (29/08/2022)
Accordeonist Stan Maris, pianist Andreas Bral en saxofonist Viktor Perdieus vormen samen Ocean Eddie, daarmee verwijzend naar een maalstroom of draaikolk die kan ontstaan op zee. Vreemd is die benaming niet, want zoals ook reeds bleek tijdens het concert, is dit trio sterk in het creëren van meeslepende ritmische patronen. Opener ‘Ochre’ vormt daar direct een mooi voorbeeld van, maar ook als hier wat minder sprake van is, zoals bijvoorbeeld bij ‘Isme’, of het zeer ingetogen ‘Spirit Plumbing’ heeft de muziek toch een dwingend en meeslepend karakter. En het is prachtig hoe mooi de klanken van deze drie instrumenten in dit laatste stuk met elkaar samenvallen. De spanning komt ook goed tot uiting in ‘Gioite’, waarin Perdieus’ sopraansax een voorname rol speelt. In ‘Ask’ en het vrij lange ‘Molanopedie 3’ is het Bral die de kar trekt, in het eerste stuk met vederlichte patronen op de piano, in het tweede middels donkere klankwolken ontlokt aan het harmonium, waar Maris prachtig bij aansluit. Eén van de mooiste stukken van dit boeiende album.