Neri Pollastri, All About Jazz (06/09/2021) ****
Formazione paritetica nata in Belgio, Orange Moon unisce l'esperienza del contrabbassista italiano Manolo Cabras e del batterista francese Mathieu Calleja con la freschezza del giovanissimo pianista belga Hendrik Lasure, inoltrandosi con libertà nell'esplorazione del piano trio.

Il lavoro, poco più di quaranta minuti, si compone di undici brani, composti due a testa (uno in più per Cabras), oltre quattro improvvisazioni; la cifra è sospesa e astratta, sempre su tempi medio lenti, con un uso ampio di pause e silenzi, caratterizzato da una produzione del suono costantemente interattiva che si esalta particolarmente proprio nelle tracce interamente improvvisate, ma che permane anche altrove.

Si ascolti per esempio "Tin Tin," a firma di Cabras, che ha un avvio peacockiano, con il piano che si produce in reiterazioni atte a congiungere e dare senso compiuto all'aggregarsi dei suoni del contrabbasso, che sgorga come dal profondo, e della batteria, che varia costantemente suoni senza un ritmo troppo definito. Il prosieguo è un crescendo sia dinamico, sia di senso, che tocca anche elementi melodici, ma resta sempre liberamente dialogico. Oppure si segua "To the Teacher," nel quale tutti e tre i protagonisti hanno spazi per farsi apprezzare nel dettaglio e che, come da titolo, sembra un omaggio ai grandi del piano trio, in particolare a Paul Bley e ancora Gary Peacock.

Ma il disco è pieno di splendidi momenti, come le cristalline cascate di note del piano sul materico battito del contrabbasso nella parte finale di "Moulin Le Retour," o l'intrecciarsi quasi casuali di rumori che compone l'intero "Last Call," o infine lo stridor di corde del contrabbasso sull'incedere drammatico di piano e batteria nella conclusiva, breve "Caronte."

Disco forse stilisticamente non innovativo, ma ricco di personalità e di qualità superiore.

Disco della settimana.

Patrick Auwelaert, Ohlalala Be!Music Magazine (10/07/2021)
Orange Moon is het trio van de Brugse pianist Hendrik Lasure, de Italiaanse contrabassist Manolo Cabras en de Franse drummer Mathieu Calleja. Lasure kennen we van bands als Schntzl en Hendrik Lasure Warm Bad. Hij speelt ook mee op albums van het An Pierlé Quartet en Thunderblender. Cabras is bekend van zijn samenwerkingen met Ben Sluijs, Erik Vermeulen en Chris Joris. Calleja, ten slotte, zet mee zijn schouders onder projecten van onder anderen Giovanni Di Domenico en Pak Yan Lau.

Orange Moon, het debuut van het trio, telt elf composities die samen 41 minuten beslaan. Het kortste nummer haalt net geen twee minuten, het langste blijft onder de vijfminutengrens. Lasure en Calleja tekenen elk voor twee composities, Cabras voor drie. Vier stukken zijn groepscomposities.

Hoewel de plaat een introspectief karakter heeft, klinkt ze toch erg down-to-earth. Lasure houdt er een licht toucher op na. Hij springt bovendien spaarzaam om met noten. De invloed van Thelonious Monk is nooit ver weg. Ook zijn begeleiders bereiken veel met weinig middelen. Gedrieën creëren ze als het ware een klankbel waarin goed in het gehoor liggende pianoriedels de toon aangeven. Wie aandachtig luistert, hoort hoe telkens opnieuw een haast geruisloze spanning wordt opgebouwd die je in de ban houdt.

De muziek van het trio doet soms denken aan een soundtrack, maar dan eerder bij een documentaire dan bij een speelfilm. Non-fictiemuziek, wars van sentiment, strijkers en ander suikergoed.

De improvisaties op Orange Moon sluiten naadloos aan bij de gecomponeerde gedeelten. Ze roepen herinneringen op aan freejazz, maar zonder het sonische geweld dat daar vaak mee gepaard gaat. Nergens wordt een hoge decibelgrens overschreden. Orange Moon is het levende bewijs dat zacht en bedachtzaam musiceren even spannend kan klinken als de met veel trommels en trompetten opgeluisterde muziek van sommige freejazzbands. Soms lijkt dissonantie de kop op te steken als Cabras de strijkstok hanteert en de snaren van zijn contrabas schrijnende tonen laat voortbrengen.

Al bij al is Orange Moon een rijk, toegankelijk en volwassen debuutalbum van een trio dat de kunst verstaat om van muzikaal prevelen een statement te maken dat aan duidelijkheid niets te wensen overlaat: wij hebben gesproken. Hebt ú goed geluisterd?

Ferdinand Dupuis-Panther, Jazz'Halo (17/03/2021)
Orange Moon – das sind der von SCHNTZL bekannte Pianist Hendrik Lasure, der Kontrabassist Manolo Cabras und der Drummer Mathieu Calleja.

Dabei hören wir auf dem vorliegenden Album nicht nur Kompositionen der einzelnen Musiker, sondern auch Gemeinschaftsarbeiten wie „Last Call“, „Propositions“, „Let's Dance“ und „Carote“, der Schlusstitel. Eröffnet wird das Album mit der Komposition von Henrik Lasure namens „Viscositeit“. Das „Andante N°2“ und „To The Teachers“ stammen hingegen von Manolo Cabras und „Crystal Baby“ sowie „Moulin Le Retour“ von Mathieu Calleja.

Weiche Tastenwellen treffen in „Viscositeit“ auf langwellige Bass-Schwingungen. Hendrik Lasure entwickelt nach und nach ein perlendes Klangband, derweil Mathieu Calleja sein Schlagwerk sehr zurückgenommen einbringt, mit Blechrauschen vor allem. Und „solistisch“ lässt der Pianist des Trios den Track ausschwingen. In ähnlichem Duktus kommt „Andante N° 2“ daher. Dabei lässt der Bassist sich mit tiefer sonorer Stimme vernehmen. Lyrisch angelegt ist das Spiel von Henrik Lasure. Man hat beim Zuhören das Bild von fein rieselnden Schneeflocken vor Augen. Dieses Bild wird weggewischt, sobald Manolo Cabras mehr in den Vordergrund drängt.

Und doch ist es der Pianist, der immer wieder im musikalischen Mittelpunkt steht, auch im Fortgang des Stücks mit zerbrechlich-kristallinen sowie rollenden Klangbildern. Auch wenn „Moulin Le Retour“ aus der Feder des Bassisten stammt, heißt das nun nicht zwangsläufig, dass die Klanglinien allein vom Bassisten bestimmt werden. Zu Beginn hören wir eher ein Wechselspiel zwischen dem Tieftöner und dem Schlagwerker, der es klappern und klirren lässt. Danach steigt Henrik Lasure ins Geschehen ein, verhalten und Klänge mit Pause durchsetzend. Der Musik wohnt dabei eine gewisse Trägheit inne, so als würde eine sommerliche Hitzewelle das Leben verlangsamen.

Gemeinsam erarbeitet wurde „Last Call“: Im Zwiegespräch vernehmen wir anfänglich den Bassisten und den Pianisten. Beide lassen kurze Klangtropfen hören. Dabei gibt es keinen richtigen Spannungsbogen, scheint ein Höhepunkt nicht angesteuert zu werden. Schrill sind die Töne, die wohl der Schlagzeuger durch das Langstreichen seines Sticks an Blechrändern erzeugt. Das lässt kurz aufhorchen, aber das war es dann. Zum Schluss noch ein Wort zu „Crystal Baby“. Mathieu Callejas steht dabei im Fokus, durch Taktaktak und Blechschrillen. Dazu röhrt der Bass von Manolo Cabras, ehe dann gleichsam aus dem Off bedächtiger Tastenfluss wahrnehmbar ist.

Wie auch die anderen Stücke hat man den Eindruck, das Trio verharre in ihren Kompositionen und Improvisationen in der allgegenwärtigen Kontemplation. Klangvolle Eruptionen sind nicht festzustellen. Zu entwickelnde Höhepunkte sind nicht Teil des musikalischen Konzepts. Die Klanglandschaft, die vor dem Hörer ausgebreitet wird, bleibt eben und flach, selbst kleine Klangkuppen sind nicht vorhanden. Das muss man als Konzept wirklich mögen, oder?

Bart Cornand, Knack Magazine (03/03/2021)
Toen in het najaar de gordijnen van de Belgische podia opnieuw werden dichtgetrokken, verdwenen ettelijke projecten in de plooien van de geschiedenis. Zo verging het ook Orange Moon, een album van het trio Hendrik Lasure (piano), Manolo Cabras (contrabas) en Mathieu Calleja (drums). Omdat dat al te jammer is, leggen wij de tijd even in een lus. Orange Moon laat namelijk een andere Lasure horen, weg van de speelse tegendraadsheid van zijn band Schntzl. Cabras en Calleja maken in de jonge Bruggeling een zin voor lyriek wakker die we niet van hem hadden verwacht. Luister naar zijn compositie Viscositeit, de perfecte opener met zo veel gravitas dat je de plaat gegarandeerd wilt uitzitten tot het einde. Kortom, een uitstekende band die een tweede kans verdient. Misschien wel op een beroemd jazzfestival in - we zullen voorzichtig zijn - midden augustus?

Ben Taffijn, Nieuwe Noten Nederland (18/02/2021)
Maar laten we beginnen met het titelloze debuut van Orange Moon, ofwel pianist Hendrik Lasure, bassist Manolo Cabras en drummer Mathieu Calleja. Wat direct al opvalt is dat dit trio een neutrale naam draagt en niet die van de pianist, iets wat we bij pianotrio’s nogal eens tegenkomen, verder leverden ook alle drie de leden composities. En dat hoor je terug in de muziek, waarin de rolverdeling zeer gelijkwaardig is. Verder valt op dat het allemaal zeer ingetogen, dromerige stukken zijn. Lesure’s speelt afgewogen, zijn bijdrage nauwkeurig doserend, Cabras vinden we melodieus plukkend aan zijn bas, hij heeft weinig noten nodig om te zingen, zie ‘Andante No2’. Iets dat we ook kunnen zeggen van Calleja, in de meeste gevallen beroert hij zijn trommels nauwelijks, met als mooi voorbeeld ‘Moulin Le Retour’. Muziek dus die uitstekend past bij deze maanden van mistroostigheid, regen, wind en lockdowns. Orange Moon houdt ons overeind.

Eric Therer, Jazzaroundmag (09/02/2021)
Un premier disque dépourvu de titre en guise de carte de visite pour ce trio qui demeure, pour l’heure inconnu, même si chacun de ses musiciens aligne moult références. Au piano, le Brugeois Hendrik Lasure qui a collaboré, entres autres, avec le quartet d’An Pierlé et le combo pop jazz Bombataz et qui a écrit la musique de plusieurs pièces de théâtre. A la contrebasse, le Sarde Manolo Cabras, établi à Bruxelles et opérant régulièrement aux côtés de Ben Sluijs, Manuel Hermia, Eve Beuvens, Erik Vermeulen, Lynn Cassiers… A la batterie, le Français Mathieu Calleja, également basé à Bruxelles et actif entre autres au sein du collectif de percussions Sysmo. Chacun des trois participe à part égale à la composition de la petite douzaine de morceaux réunis ici. Aucun ne s’arroge un rôle tutorial ou ne cherche à prendre l’ascendant sur les autres. Tout est affaire ici d’équilibre et de respiration. Une démarche qui percole d’ailleurs sur un style aéré et délicat. On a rapproché leur musique de celle émanant des trios de Paul Motian ou de Jimmy Giuffre. Cette comparaison n’est pas sans fondement, elle s’avère même pertinente.

Akim A.j. Willems, Cultuurpakt (21/01/2021)
SCHILDEREN MET EEN MISTIG PENSEEL

Student met gegroefde ziel

Hendrik Lasure ziet er uit als de letterenstudent die je kent als de barman van je hipsterkroeg. Hij is, gerekend in ordinaire Gregoriaanse kalenderjaren, nog een broekje. Maar in het hart van deze drieëntwintigjarige woont de gegroefde ziel van een oude jazzpianist die al minstens vijf decennia het klappen van de zweep kent. Wat. Een. Talent. Met SCHNTZL – daar kenden wij hem van – won hij in 2015 de jazzwedstrijd van Vrijstaat O in Oostende en in datzelfde jaar – hij was pas achttien – werd hij op het jazzconcours van Avignon onderscheiden als beste componist. Redenen genoeg om ons nieuwsgierige oor te lenen aan "Orange Moon" van Orange Moon – het trio met Lasure op piano, Manolo Cabras op contrabas en Mathieu Calleja op drums.

Finse sauna

"Orange Moon" telt elf composities – vier collectieve stukken, twee nummers van de hand van Lasure, drie tracks uit het brein van Cabras en nog eens twee composities die Calleja uit zijn mouw schudde – die een strak en intimistisch geheel vormen.

Wie het geheel open breekt, vindt elf miniaturen waarin de drie instrumenten afwisselend de leiding nemen om het plaatje te schilderen – maar altijd met zachte hand en mistig penseel.

De tracks op "Orange Moon" durven de tijd nemen, hoewel ze gemiddeld na ongeveer drie en een halve minuut op de klok afronden. De composities hebben alles behalve haast. Haast lijzig dralen ze van de eerste noot naar hun slotakkoord zonder dat de spanningsboog een keer inzakt. "Andante n° 2" – what's in a name – spant daarin de kroon. Maar ook "Moulin Le Retour" (waarin de percussie het trio bij momenten subtiel toch tot enige spoed lijkt aan te manen), "Last Call" (waarin het trio een atypisch piano-trio geluid zoekt en vindt) of opener "Viscositeit" zijn tracks die, wat ons betreft, de zweverige muzak die we doorgaans voor de kiezen krijgen in de Finse sauna definitief mogen vervangen.

"To The Teachers", "Propositions" en "Crystal baby" zijn wat nerveuzer van aard – voor zover "nerveus" geen overspannen term is binnen het intimistisch kader van de hele cd. Het zijn eerder kort en haastig wijzende vingers die de luisteraar er af en toe attent op maken niet te ver af te dwalen in de warme loomheid die je kan overvallen bij het beluisteren van het debuut van dit trio.

Duister en hees

Orange Moon laat met dit debuut een heel eigen stem – ze fluistert een beetje duister en hees – horen. En toont nu al een uitgesproken eigen identiteit. Wij zijn benieuwd wat er nog zal volgen tussen vandaag en de tijd waarin Lasure zelf die oude pianist zal zijn. Laat maar komen!

Eyal Hareuveni, Salt Peanuts (12/12/2020)
Orange Moon is a Brussels-based piano trio formed in 2016 by Belgian pianist Hendrik Lasure, Italian double bass player Manolo Cabras and French drummer Mathieu Calleja. The self-titled «Orange Moon» is the debut album of this trio, offering its acoustic and intimate, chamber jazz aesthetics, influenced by the legacy of Jimmy Giuffre Trio (and especially the role of Paul Bley in this trio) and Paul Motian with strong influences from contemporary European classical music.

The 11 pieces were written by the three musicians. The intimate atmosphere is intensified by the close interplay and the economic and subtle nature of the melodic, often impressionist themes, almost miniatures. But within this relaxed atmosphere, Lasure, Cabras and Calleja found a distinctive trip sound of their own. They always attempt to test the familiar dynamics of a jazz piano trio, exchanging leading roles and occasionally search for new timbral options.

«Andante N°2», «Compro», «Tin Tin» and «Caronte» stress the subtle and unpredictable manner of developing a wide range of melodic and playful themes, while improvising and investigating surprising but highly nuanced timbral detail. «Moulin Le Retour» and «Crystal Baby» revolve around the fractured yet inventive pulse of Calleja, with minor but poetic contribution of Lasure and Cabras. «To The Teachers» highlights the seminal influence of Paul Bley on Lasure's sonic language and syntax. The collective improvisation «Last Call» proves that this fine and modest trio knows how to take risks and experiment with sparse textures.

Pierre Dulieu, DragonJazz (28/11/2020)
Het houdt maar niet op met die eigenzinnige piano- trio's uit België. Na het LAB Sur Viscositeit qui ouvre cet album, la musique d'Orange Moon apparaît d'emblée mystérieuse et évanescente, comme des murmures discrets dont le sens se dérobe à l'écoute la plus attentive. On ressent toute la grâce de ce trio en apesanteur qui crée un univers vaporeux et frémissant, un monde quasi irréel en permanence noyé dans un brouillard qui en dissimule les formes. On pense aussi bien à Erik Satie qu'à Paul Bley (celui d'Open To Love) qui ont fait du silence, de la retenue et d'une approche minimaliste les clefs de voûte de leur art musical respectif. Mais la musique du pianiste Hendrik Lasure, du contrebassiste Manolo Cabras et du batteur Mathieu Calleja évoque aussi d'autres références comme sur To The Teachers où pointe quelques dissonances qu'on remarque à peine tant elles sont adéquatement ancrées dans l'ambiance dématérialisée d'un répertoire qui invite globalement au rêve et à la méditation.

Même la pièce intitulée Let's Dance n'a rien à voir à une invitation pour le dancefloor, sauf si l'on considère la danse comme une gestuelle ample et libératrice permettant de communier avec la nature plutôt qu'avec ses semblables. Sur Tin Tin, le phrasé du pianiste se fait plus volubile, lâchant des clusters de notes expressionnistes qui invoquent la liberté d'un Cecil Taylor (celui d'Indent) que le producteur Manfred Eischer aurait convaincu d'enregistrer pour ECM. Le trio retrouve la sérénité avec Caronte qui clôture le disque ; une sérénité un rien inquiétante quand même avec cette contrebasse en arrière-plan que Manolo Cabras fait grincer et gémir comme une âme en peine.

Orange Moon, le disque, est un projet avec une ligne directrice et une forte identité tandis que le trio qui en est l'auteur a su donner à ces belles mélodies éthérées un charme inhabituel qui perdure longtemps après l'écoute.

Herman te Loo, JazzFlits 346 p.7 (02/11/2020)
Het houdt maar niet op met die eigenzinnige piano- trio's uit België. Na het LAB Trio, De Beren Gieren, Lawaai en Donder krijgen we nu Orange Moon gepresenteerd. Het titelloze debuutalbum brengt twee jonge talenten en een routinier samen voor een verrassende staalkaart aan muziek. Pianist Hendrik Lasure kennen we van het duo SCHNTZL en ook drummer Mathieu Calleja valt in de categorie 'jong talent'. Bassist Manolo Cabras heeft een indrukwekkend cv met namen als Toots Thielemans, Ben Sluijs, Erik Vermeulen en Manuel Hermia. Ze brengen hun muzikale kwaliteiten als collectief aan de man en de tracklist van het album laat composities van alle drie alsmede collectieve stukken zien. Lasure beschikt over een subliem, licht en klassiek aandoend toucher, waarmee hij soepel en nooit te nadrukkelijk voor de melodieën en akkoorden zorgt. Hij kan zich ook goed wegcijferen, en op de achtergrond behoedzaam het muzikale discours van kanttekeningen voorzien. Een goed voorbeeld is 'Moulin le retour' waar Cabras en vooral Calleja de vrije ruimte benutten voor een avontuurlijk muzikaal verhaal. Veel van de stukken zijn kalm, overdacht en rubato van aard, en hebben de elegantie van klassieke muziek. Daar waar het trio zich wel aan ritmiek en tempo waagt, komt de naam van Paul Bley bovendrijven, zoals in 'To the teachers.

Bernard Lefevre, Jazz Halo (28/10/2020)
Pianist Hendrik Lasure bekend van bij SCHNTZL in duo met Casper Van De Velde, in trio met Easy Pieces of nog met de zevenkoppige band Warm Bad, hield er daarnaast al enige tijd een eigenzinnig trio op na: Orange Moon. Dit pianotrio liet zich al in 2016 opmerken en vormt een hecht collectief met input van drie geïnspireerde improvisatiemeesters die elk ook nog individueel hun persoonlijkheid uitdrukken.

Voor 'Viscositeit' en 'Compro' tekent Hendrik Lasure uitgesproken minimalistisch en beeldend, terwijl 'Andante N°2', 'To The Teachers' en 'Tin Tin' het iets nerveuzer karakter uitdragen van bassist Manolo Cabras en zo ook drummer Mathieu Calleja in zijn eigen werk 'Moulin Le Retour' en 'Crystal Baby' subtiel en expressief zijn stempel drukt.
Alle muzikale trekjes van deze drie persoonlijkheden vallen helemaal in de plooi terwijl ze open en ook verder nog gezamenlijk improviseren in 'Last Call', 'Propositions', 'Let's Dance' en 'Caronte'. De ingehouden en impressionistische klankkleur roept bij mij het Noorse trio van pianist/kunstenaar Svein Finnerud op. En ook bij Orange Moon raakt me het beeldend karakter van de muziek en de link naar de natuur, van fjorden tot de volle maan. Het nodigt uit tot een introspectief beleven.

Orange Moon is moderne triojazz die melodisch getriggerd, maar met een free jazz geladen spanningsboog, diep gevoelig raakt.

Laat je onderdompelen in het voor deze donkere dagen feeërieke spel van Lasure – Cabras – Calleja bij een oranje of volle maan. Voor de nieuwsgierigen: volle maan komt eraan op het eind van de volgende maanden en de supermaan op 27 april 2021!