Bruce Lee Gallanter, the Downtown Music Gallery NY (15/04/2022)
These sessions were recorded in July & August of 2017, at Linster Studios in Luxemberg. The is certainly a unique combinations of instruments: 2 pianists and 2 drummers. each member of this quartet has traveled in similar circles: Mr. Vermeulen & Mr. Thielemans have both worked with Lynn Cassiers & Hugo Antunes (CDs on Clean Feed), Mr. Gebruers in a trio with Paul Lovens & Hugo Antunes and Mr. Thielmans with Jozef Dumoulin & Billy Hart). The el Negocito label recently released a disc featured two prepared pianos, hence they seem to be the perfect label for this equally unique quartet. I don’t think that this particular quartet had worked together before but they do sound superb together on this disc. There are several layers and/or waves coalescing together here, one piano playing at the high end & speeding up while the other piano slows down to some more quirky interaction. Sometimes one of the drummers plays tightly with one of the pianists, while the other pianist & drummer also play together. Other times all four players criss-cross, with varied interaction which keeps changing throughout. There are also times when things are stripped down and more sparse, the interplay still exciting and evolving. On the back of this disc, there are spaces left for the listener to add their own titles to each of the 7 pieces. An interesting idea worth considering.

Slava Gliožeris, Music Archives (30/04/2021) ****
"Rorschach", or more precisely, "Rorschach test" is controversial psychological test developed in early 20s and named by its author Swiss Hermann Rorschach. It's based on psychological analizes of personal interpretation of inkblots and suggested to be used for examine a person's personality characteristics and emotional functioning. Such inkblot example is used as front cover art for unorthodox Belgian quartet named "Rorschach" debut album.

In combination with seven untitled free form compositions, subjoined with authors recommendation "title the music pieces with your own associations", it become obvious that the listener is offered to participate in such test of sort, just interpreting musical pieces, not inkblots.

Rorschach quartet is in fact existing Antiduo (teacher/pupil pianists duo Erik Vermeulen and Seppe Gebruers) expanded adding two drummers, Eric Thielemans and Marek Patrman. When all above said on paper sound quite confusing and even probably dready, in real life this album consists of seven beautiful etudes, very different from often hardly accessible free form improvisational music. Two pianos plays lot of melodic snippets, often with obvious roots in European romanticist classics, what builds very moody atmosphere, with touch of sentimentalism, almost dreamy. True, musical compositions has no special structure and develop unpredictably but somehow pianists control that process very well. Drummers are both delicate, with use of mallets more often than sticks, and are more responsible for adding some sound accessories to the whole music than for framing or anchoring the sound. Abstract and impressionistic, this music has more modernism spirit of 20th than of destructive and noisy fashion of more current experimentalism.

As album's authors suggested in their liner notes, I tried to interpret their offered sound-blots as I felt them. Short excursion to Rorschach testing evaluation analizes says as that interpretations of the same inkblots varies depending on many factors, even person's origin and cultural background. So, every listener will probably hear something different, but I expect many will like what they hear anyway.

Geert Ryssen, Jazz&Mo' (30/04/2021)
Alleen al voor dit uit zeven geïmproviseerde stukken bestaande concept, verdient Rorschach twee jaar na datum nog een vermelding bij Jazz&Mo'. De rorschachtest die we kennen als projectietechniek in de psychologie wordt hier ingenieus getransfereerd naar de muziek. De bezetting vormt een perfect spiegelbeeld en de zeven stukken kregen geen titels, die mag de luisteraar zelf invullen. Een auditieve rorschachtest zeg maar.

Muzikaal scoort dit unieke kwartet hoog. Met vindingrijke improvisaties die altijd evocatief zijn en nooit ontaarden in oeverloos gepingel of gerommel, kunnen de vier actoren deze luisteraar bekoren. De vier slagen erin om mekaar perfect te vinden en dat maakt van Rorschach een experiment dat voor herhaling vatbaar is. Test gelukt.

Herman te Loo, Jazzflits nummer 352 p.17 (16/02/2021)
Dat de Rohrschachtest, waaraan dit kwartet zijn naam dankt, dit jaar zijn honderdjarig bestaan viert, is vermoedelijk toeval. De opnamen van het titelloze debuutalbum vonden namelijk al plaats in de zomer van 2017. De vrije associatie, die de test in gang zou moeten zetten naar aanleiding van een inktvlek op een dubbelgevouwen stuk papier, is natuurlijk een metafoor voor de vrije improvisatie. De zeven stukken op de cd kennen dan ook geen namen van componisten – sterker nog, ze hebben zelfs niet eens een titel. Die mag de luisteraar er zelf bij associëren. Het kwartet van twee pianisten (Seppe Gebruers en Erik Vermeulen) en twee drummers (Eric Thielemans en Marek Patrman) biedt daartoe voldoende gelegenheid, want de muziek is gevarieerd. Zelden stappen de twee instrumentenkoppels in de valkuil van het volspelen. Het geheel blijft open en helder, zelfs in de heftigste Cecil Taylor-achtige passages. Met de op- en afbouw en de dynamiek zit het wel snor, zoals je van deze ervaren improvisatoren mag verwachten. Vaak zoekt het viertal de abstractie op, maar ze schrikken er ook niet voor terug om stuwende ritmes en lyrische momenten in te bouwen. Of de groep het in zich heeft om een ‘working band’ te worden, valt te betwijfelen. Jazzclubs met twee gelijkwaardige vleugels zijn immers niet zo dik gezaaid.

Akim A.j. Willems, Cultuurpakt (02/02/2021)
RORSACH ROERT JE ZIEL (OM)

Achtenveertig Uren

Twee pianisten (Seppe Gebruers en Erik Vermeulen) en twee drummers (Eric Thielemans en Marek Patrman) met een grote voorliefde voor improvisaties sluiten zichzelf gedurende twee dagen (31.07/01.08.'17) op in een studio en wandelen nadien buiten met zeven auditieve vlekken onder de armen waarmee ze je ziel willen omroeren en naar de donkerste plekken in brein willen peilen.

Doe-Het-Zelfhulp

De in 1921 in de psychiatrie geïntroduceerde Rorschach-test bestaat uit tien platen met inktvlekpatronen waar patiënten vrij bij moeten associëren; de psycholoog of psychiater van dienst interpreteert op zijn beurt die associaties.

"Rorschach" telt slechts zeven auditieve vlekken, maar vergis u niet: het is minstens evenveel een psychologische test dan een cd om te beluisteren.

De zeven tracks op "Rorschach" bleven titelloos. "Please, title the music pieces with your own associations. Thanks." staat er op de achterzijde van de hoes. Wij trokken onze schoenen uit, legden ons op de fauteuil en vroegen onze psy om op 'play' te drukken.

Ben Taffijn, Draai Om Je Oren (04/08/2020)
Allereerst hebben we de bijzondere combinatie van twee pianisten, Seppe Gebruers en Erik Vermeulen, en twee drummers, Eric Thielemans en Marek Patrman, en hun album 'Rorschach'. Voor wie de Belgische scene een beetje volgt, weet dat we hier met het neusje van de zalm van doen hebben. Mooi is de zin die afgedrukt staat boven de zeven stukken zonder titel: "Please, title the music pieces with your own associations. Thanks." Tja, het heet allemaal niet voor niets 'Rorschach'. Goed, dan zal ik u niet vermoeien met mijn associaties, beluister het album daarvoor vooral zelf. En dus richt ik mij op de klanken die vrij over elkaar heen buitelen, langs elkaar schuren, tumultueuze verrichtingen waarbij de pianisten opvallend percussief spelen. Vrije improvisatie kortom, op het scherpst van de snede. Spaarzame ingetogen momenten, het tweede stuk bijvoorbeeld, waarin duidelijk ook de binnenkant van de piano wordt bespeeld, vormen daarmee een boeiend contrast. En zowaar, in het derde stuk verwijst de muziek naar een melodie, maar ook niet meer dan dat. Onstuimig, maar wel ritmisch klinkt aanvankelijk de vierde improvisatie, mooi bedachtzaam het vervolg. Het vijfde stuk is verreweg het langste van het album en tevens het meest melodieuze, met dank aan de pianisten.

Franpi Barriaux, Citizenjazz France (23/02/2020)
Alliance de quatre routiers de la scène flamande, Rorschach est en quelque sorte une description assez clinique de ce que peut être la musique improvisée en termes de liberté et d’ouverture au monde. Une musique guidée par l’instinct et la décision collective, d’autant que l’exercice est bien délimité : quartet à deux pianos et autant de batteries, installés sur des canaux distincts, la musique proposée par l’aventureux label El Negocito Records fait partie de ces improvisations avec contrainte souvent inspirées de la psychanalyse, lorsqu’elles ne se revendiquent pas d’une filiation oulipienne. Ainsi, le premier morceau, que l’ordinateur nous révélera intitulé « Der Kleine Hans » débute par un duel de batterie entre Eric Thielemans et Marek Partman avant qu’une pluie aigrelette de piano vienne rafraîchir une forêt de bois brut. C’est en tout cas l’image qui émerge immédiatement. Et c’est tout le sujet de l’album.

Inspiré par les taches d’encre aléatoires aux pliages des feuilles popularisé par Hermann Rorschach, qui ont nourri et décrit de nombreux fantasmes, le disque du quartet sait être fiévreux, notamment lorsque Seppe Gebruers (qu’on a déjà entendu avec Onno Govaert) et Erik Vermeulen ajoutent de la fièvre aux silences et aux habillages parfois spartiates des batteries. Ainsi « Rumble Bumble » [1] est une exposition de l’indécision créative, de la nervosité inhérente aux recherches de sonorité aux multiples impasses nécessaires à la découverte de la bonne voie, celle qu’éclaire un piano dominé par une main droite agile et sans limite.

Rorschach laisse libre cours à notre imagination. Il ne livre pas beaucoup d’information et fait confiance à notre libre-arbitre et notre capacité à ressentir la musique, à l’instar des fameux tests du psychanalyste suisse, basés sur la paréïdolie. C’est pourquoi la vraie bonne idée de cet album (tant qu’on n’introduit pas le disque dans l’ordi, donc, ou tant qu’on ne décrypte pas la pochette intérieure, sans indication précise cependant…) est de laisser les titres en blanc, à la libre interprétation de l’auditeur. C’est ainsi que « Jo Jo, The Dog Faced Boy » peut faire davantage penser à une traversée d’une mer calme sur un radeau de fortune, avec la houle qui grossit à mesure que le long morceau avance. Mais tout est affaire d’interprétation…

Georges Tonla Briquet, Jazz'Halo (2019)
Een auditieve Rorschach test rond improvisatie samengesteld door vier meesters op het gebied.

Er waren eens een leerling en een leermeester die beiden improvisatie beschouwen als "tool" en niet als een idioom. Ongebreidelde vrijheid zonder genrebeperking, zeg maar. Samen richtten ze het Antiduo op, een verwijzing naar begrippen als samengroeien en opsplitsen. Een eerste deel van hun ideeën brachten ze reeds eerder bij elkaar. Ze keken om zich heen en ontdekten dat er nog anderen hun stellingen apprecieerden en deelden, meer bepaald twee drummers die zich al jaren bewegen aan de rand en vooral buiten de rand van institutionele kaders. Het volgende plan was een originele Rorschach handleiding samen te stellen. Die is er nu met als ondertitel '31.07/01.08.'17', het tijdsbestek dat ze nodig hadden om dit alles naar buiten te brengen. Hoofdprotagonisten in dit wat bevreemdend verhaal, zijn pianisten Seppe Gebruers en Erik Vermeulen samen met drummers Eric Thielemans en Marek Patrman.

Hoe werkt dit nu allemaal heel concreet? Simpel eigenlijk. Als luisteraar krijg je zeven auditieve puzzels voorgeschoteld. Deze zijn opgebouwd rond stiltes en introverte passages in contrast geplaatst met roffelende geluidsgolven en assertieve insteken. Een spel van openheid en instant reageren. Om een totaalbeeld te bekomen, mag je zelf de volgorde bepalen van wat je hoort aan de hand van persoonlijke associaties. Als hulpmiddel zijn er suggestieve titels als 'Rorschach Dance', 'Lo And Behold!' en 'Rumble Bumble'. Verder geen enkele belemmering tenzij de eigen fantasie.

We probeerden het reeds verschillende malen met telkens een ander eindresultaat, afhankelijk van tijd en plaats van het luistermoment. Veel leuker wordt een les improvisatie niet. Het doet wel nieuwsgierig uitkijken naar hoe ze dit live aan boord leggen, zeker naar het publiek toe.