Bruce Lee Gallanter, the Downtown Music Gallery NY (08/04/2022)
I'm not so sure when Belgian drummer Raf Vertessen moved to NY, but he has played here at DMG on several occasions. This is Mr. Vertessen's first release as a leader and he has picked a strong quartet: Anna Webber (multi-bandleader, composer & collaborator with Dave Douglas, Harris Eisenstadt & others) on tenor sax, Adam O'Farrill (grandson of Latin/jazz legend Chico O'Farrill & member of several bands: Mary Halvorson, Gabriel Zucker) and young bass wiz Nick Dunston (with Dave Douglas, Amirtha Kidambi & Zack Clarke).

So far, Mr. Vertessen has done mostly improvised sets here at DMG but he did compose and direct this quartet. The title track, "LO1", begins with a sprawling theme for the tenor and trumpet to play with dream-like harmonies while Mr. Vertessen plays somber mallets in slow waves as the quartet comes together, rising and falling as one. Vertessen is a master mallets player and sounds great at creating an organic pulse or throb with Dunston's bass to ground the great tenor sax/trumpet frontline. The quartet expand freely on "#1", building to an intense yet tightly wound conclusion. On each piece, Vertessen gets the two horns to switch positions or directions, thus keeping the band and listeners on their toes to figure out which strategies are being utilized. Both Ms. Webber's tenor and Mr. O'Farrill's trumpet play warm one moment and then twist their notes in odd ways in the next section. When I listened to this disc at the store earlier this week, I liked what I heard but couldn't pay too much attention. Now that I am listening to it at home without distractions, it sounds even better with several layers of songs or ideas moving around one another in a more connected way. And more is revealed each time I listen.

Tom Greenland, the New York City Jazz Record p.16 (09/2021)
A debut record as leader, a ‘maiden voyage’, is an exciting moment when most personal musical visions can be laid bare.
Ever since Belgian drummer Raf Vertessen relocated to our city in 2016 he has circulated in creative company: his quartet is tenor saxophonist Anna Webber, trumpeter Adam O’Farrill and bassist Nick Dunston and his inaugural album, LOI, was mixed and mastered by Jaimie Branch and Eivind Opsvik, respectively. The hour-long suite was recorded in Köln’s LOFT after a two-week tour. While the leader is certainly active, his playing vibrant, his tuneful yet elastic compositions the focal point, his input is nevertheless subservient to the overall sound, which has remarkable dialectic exchanges between Webber, the most adventurous of the four, and O’Farrill, who, despite his laid-back persona, exudes the ebullience of a latter-day Clifford Brown. Dunston, least audible of all, is nonetheless an essential cornerstone, completing the synergism of this delightfully listenable outing.

Patrick Auwelaert, Ohlalala Be!Music Magazine (09/06/2021)
De Belgische drummer-componist Raf Vertessen verkaste in 2016 naar Brooklyn, NYC. Hij maakt er sindsdien deel uit van de avant-garde downtown scene. In 2018 nam hij samen met tenorsaxofoniste Anna Webber, trompettist Adam O’Farrill en contrabassist Nick Dunston de cd 'LOI 'op. Die verscheen bij het Gentse El NEGOCITO Records.

Vreemd genoeg vonden de opnamen in Keulen plaats en niet in The Big Apple. Toch raast de geest van New York als een blizzard door alle negen de composities van Vertessen. Het hectische en neurotische leven van een grootstad die nooit slaapt: het zit allemaal in de muziek van het kwartet.

Sommige nummers beginnen bezonnen, maar nemen gaandeweg een steeds opzwepender karakter aan. Ze stevenen af op een climax die er eigenlijk geen is, want alle tracks vloeien in elkaar over, als gaat het om een suite of totaalcompositie. Vergelijk het met de grafieken van ritten in de Giro, de Tour de France en de Vuelta: torenhoge pieken wisselen af met kleine, nauwelijks waarneembare topjes.

De drijvende kracht achter het viertal? De meesterlijke drum- en percussiepartijen van Vertessen en de geoliede bas van Dunston, die soms ook de strijkstok hanteert. Zij vormen de basis waarop Webber en O’Farrill loos gaan. En dat doen ze met brille. Van subtiele passages en bekoorlijk harmonisch samenspel gaat het naar gefluit, gepiep, geknor, gekrijs en geraas: dierlijke geluiden in een stadsjungle. The Sound and the Fury van William Faulkner getoonzet.

Korte frasen van de sax en de trompet proberen een coherent verhaal te vertellen. Met horten en stoten gaat het vooruit. Staccato, staccato, staccato …

Nervositeit overheerst op dit album. Pogingen tot een beschaafd gesprek lijken nu eens te lukken, dan weer te falen. Soms klinkt de sax als een zwerm hinderlijk zoemende bijen en de trompet als een lastige bromvlieg die je vergeefs van je af probeert te slaan.

Toch, als je het totaalplaatje bekijkt, blijken alle muzikanten uiteindelijk op dezelfde golflengte te zitten. Ze creëren al spelend een sonische ruimte waarin voortdurend een elektrisch geladen spanning in de lucht hangt, als een naderend onweer. Ze dagen elkaar uit en dat resulteert finaal in een werkstuk van hoog niveau. Chapeau!

John Sharpe, All About Jazz (29/03/2021) ****1/2
Belgian drummer Raf Vertessen's quartet unites a mouth-watering array of talent, and he keeps them busy on his leadership debut LOI. Since arriving in Brooklyn, in 2016, Vertessen has dug in deep, enlisting saxophonist Anna Webber, trumpeter Adam O'Farrill and bassist Nick Dunston, all acclaimed leaders in their own right, to realize his charts in a way which allows them full expression while at the same time respecting compositional boundaries drawn largely from the free jazz vernacular.

Opening with the title cut, Vertessen offers the first intimation of the jostling camaraderie between the horns which illuminates the album. It begins as an aural stretching exercise, sustaining long sounds which repeat and fray until unfolding into measured colloquy. From there a catchy riff emerges, around which tenor saxophone and trumpet cavort and color. The interaction between Webber and O'Farrill comes in a variety of guises—conversational, supportive and in simultaneous flight—but continually morphs between the different modes, even during the course of a single piece.

Smart programming engenders a suite-like vibe, as the early tracks—often working with skeletal thematic elements which surface gradually and unexpectedly—hold something back, barely reaching the boil. As a result, the longer pieces, with their harder edges and greater individual opportunities, later in the program pack an even bigger punch. Several numbers run together into extended blocks successfully melding together diverse feelings into an overall rich and satisfying tapestry, cloaked in ambiguity and surprise.

Cameos pepper this ensemble music. Vertessen nudges, hints and, occasionally, attacks but, in keeping with the collective ethos, only takes the briefest of solos on the final "#2," which transmutes into a spacious duet with Dunston's elongated tone elaborations. Elsewhere the bassist toggles between pizzicato punditry and insistent patterns which reinforce the structural foundations. Morse-coded urgency erupts on "Layers" as Vertessen taps into Webber's flair, so well showcased on her own Rectangles (OOYH, 2020), for using limited material to generate seemingly endless possibilities. O'Farrill serves as a potent foil to the saxophonist, sometimes more melodic, but often venturing equally far out.

Whether it is the clattery percussion framed by abstract murmurs, scrapes, and flurries on "#4," the lurching staccato unisons of "Fake 3:7," or the woozy late-night atmosphere invoked as trumpet and tenor sax circle around each other on "#14," Vertessen's ghostly frameworks hit the sweet spot while retaining freshness and looseness. It makes for a carefully plotted excursion which lands with the laid-back glow of a saunter in the park.

Eric Therer, Jazzaround magazine (15/03/2021)
De l’adolescence de Raf Vertessen passée dans les Flandres, on ne sait rien ou pas grand chose. Sa brève biographie nous indique un déménagement à Brooklyn en 2016, à la fois un point de chute et un point de départ d’une nouvelle aventure, aux côtés de figures tutélaires bienveillantes telles celle des deux Joe : McPhee et Morris. C’est là que notre gaillard prend son envol véritable. Ce premier disque en quartet le voit sceller des relations initiées et nourries au sein de la scène avant-gardiste new-yorkaise. Ainsi, avec la saxophoniste (ténor) Anna Webber, le trompettiste Adam O’Farrill et le contrebassiste Nick Dunston. Batteur inventif, industrieux, Vertessen a de toute évidence été bercé et influencé par la musique émanant de son voisinage immédiat mais aussi celle léguée par le formidable héritage free et progressif des années 60. Oscillant entre élans énergiques et moments plus introspectifs, à l’image de la plage finale d’une grande quiétude retrouvée, il signe l’ensemble des neuf pièces alignées ici. Agé à peine de 27 ans – un âge à la fois miraculeux et fatal en musique – Raf Vertessen aura beaucoup à dire et à remuer dans les années à venir. Ceci n’est qu’un début. Mais un début assurément remarqué et remarquable.

Ken Waxman, Jazzword Canada (26/02/2021)
Shining example of modern mainstream improv except for those who figure Jazz evolution ceased around 1960, this maiden voyage by Belgium-born, Brooklyn-based drummer Raf Vertessen showcases his compositional skills as much as his drumming. That's serendipitous since the drummer, who has also worked with the likes of Ches Smith and Ingrid Laubrock is a colorist rather than a basher.

His choice of associates shows his good taste as well. Trumpeter Adam O' Farrill and bassist Nick Dunston are busy with many New York ensembles, as is tenor saxophonist Anna Webber, who additionally leads her bands. Actually a suite rather than a collection of random tunes, each of the performances blends into and sets up the subsequent tracks. Rambling and harmonized the group moves at various tempi exposing flashes of capillary high pitches and reed slurs, string clumps and woody drum splats, rumbles, rim shots and cymbal claps. Attaining more unity as the program evolves, mid-range bass string rubs and drum bounces help amplify more exploratory impulses from the horn players encompassing contrapuntal variants from top-of-range whistles and renal scoops from Weber that explode into glossolalia met by O'Farrill's packed flutter tonguing. The place-marking stop-time march that is "FAKE" accents the dramatic elation that characterizes the second half of the suite.

Climax and resolution comes with "Cardinali 2+3" and "#2", the final tracks, as brassy whines and reed split tones move up and down the scale finally reaching concordance when Webber's double tongued exposition joins with O'Farrill's sharp arpeggios and Vertessen's cymbal slaps and drum clumps. This turns the melancholy theme into a final expression of up-tempo triumph. That noun could probably define LOI in general. Hopefully soon there will be a follow-up to this impressive debut.

Ben Taffijn, Nieuwe Noten Nederland (18/02/2021)
Raf Vertessen verruilde in 2016 België voor de VS en kwam terecht in Brooklyn, New York. Vandaar dat we op het in de Loft in Keulen opgenomen ‘LOI’ tenorsaxofoniste Anna Webber tegenkomen, trompettist Adam O’Farrill en bassist Nick Dunston. Het titelstuk, ‘LOI’ klinkt direct al prachtig strak maar ook zeer spannend: hier staat iets te gebeuren! Een belofte die na een vrij ingetogen frase, let hier op de bijdrages van de blazers, volledig wordt ingelost. Als het vuurwerk dan los breekt, is het ook niet meer te stuiten. Een patroon dat we ook in ‘#4’ ontwaren, hier na trillende blazerslijnen, waarbij het geluid veel wegheeft van een zwerm insekten. Het gaat over in een schroeiende spanning, bijna stroef slagwerk van Vertessen, gruizig spel van Dunstun en heftige klanken van de blazers. Wat het meest kenmerkende is aan dit album is die strakke wijze waarop Vertessen zijn nummers vormgeeft. Het zit in de groove die deze drummer, samen met Dunston creëert, maar vooral ook in de blazers, die opvallend vaak unisono optrekken. Naast de voorgaande stukken moet in dit verband ook ‘FAKE 3:7’ worden genoemd. Het begin van ‘Layers’ is in feite een klanksculptuur, elektronica wordt hier niet ingezet, maar de klankwereld doet er zeker aan denken. Dan zetten de blazers in met repetitieve patronen, vooral de bijdrage van O’Farrill, met demper valt daarbij, op en loopt het tempo gestaag op.

George W. Harris, Jazz Weekly US (08/02/2021)
Anna Webber plays tenor sax, Adam O’Farrill is on trumpet, Nick Dunston plays the bass with Raf Vertessen leading from the drums on this collection of originals by the stick man. The horns puff like cirrus clouds on the mournful “LOI” and hover with long tones during “#1”. Things get a bit squawky with some mouthpiece musings and tonal trials on “Layers” and the horns get into a Neopolitan traffic jam during the rush hour of “#4” with buzzing, bowing and crashes on fender benders. Some loose Mingusy moments pop up on “Cardinali 2+3” and the team hobbles along like a three legged race to “FAKE 3:7”. Dangling conversations.

Selwyn Harris, Jazzwise UK (dec. 2020) ***
"This Belgian percussionist is a perfect fit with the avant-jazz approach developing in Brooklyn, releasing an interesting debut with a focus on garrulous collective free jazz and prog."

Georges Tonla Briquet, Jazz'Halo (20/11/2020)
"De New Yorkse Belg Raf Vertessen en het Gentse el NEGOCITO blijkt een winnende combinatie. Zeker met Adam O'Farrill, Anna Webber en Nick Dunston aan boord.

Na een tussenstop van enkele jaren in Amsterdam vond drummer Raf Vertessen dat hij klaar was om zijn kans te wagen in New York. We schrijven 2016. Inmiddels heeft hij ginder zijn netwerk opgebouwd. Zijn debuut als leider verschijnt bij het Belgische el NEGOCITO, een label dat duidelijk past bij zijn avontuurlijke muziek.

De vier surfen op (plotse) invallen die meteen gecounterd worden of gezamenlijk verder ontleed en uitgewerkt. Zo gaan ze voortdurend op zoek naar alternatieve interpretaties van (on)gestructureerde geluidspatronen die uiteindelijk toch steeds weer in een bepaalde vorm gegoten worden. Dit alles met inbegrip van totale stiltes die weliswaar al snel opengebroken worden. Openingstrack (en tevens de titeltrack) bevat het allemaal. De slepende opbouw met de blazers en roffelende drums leidt aanvankelijk tot een avant-gardistische film noir soundtrack die ten slotte volledig uit de voegen barst en de deuren openzet naar het vervolg.

Alhoewel er negen titels vermeld staan op de hoes, klinkt 'LOI' als een lange flow van ideeën die volgens eigen codes naadloos aansluiten.

Vertessen zijn drumspel doet meer dan regelmatig denken aan de stijl van Teun Verbruggen, een vergelijking bedoeld als compliment. Opvallend en niet onbelangrijk detail, de mixing was in handen van Jamie Branch. De opnamen hadden plaats in de legendarische LOFT Köln.

Het Raf Vertessen Quartet als pleitbezorgers voor vrijheid die ze vervolgens aan de hand van hun persoonlijke improviserende ambachtskennis aanwenden om tot een nieuw model te komen."

Glenn Astarita, All About Jazz (14/11/2020) ****1/2
"Since relocating from his native Belgium to New York City, superb drummer and wily composer Raf Vertessen has ingratiated his talents into the region's always burgeoning improv and avant-garde musicscape, performing with upper-echelon musicians, evidenced on this first-rate debut as a leader.

Here, the drummer cites influences from the dynamic international contingent of 1960s free/progressive jazz performers who turned conventional jazz frameworks upside down. The drummer's works include budding layers of sound, by using building blocks amid blossoming cadences, fractured funk beats, free jazz lanes, and gushing outbreaks by trumpeter Adam O'Farrill and tenor saxophonist Anna Webber. But that's not all. The band makes no concessions as they glaringly enjoy formulating all the creative aspects atop a given pulse or theme. Throughout, the frontline delves into cat and mouse-like dialogues and complex, odd-metered unison choruses along with dusty fadeouts or when motifs prompt imagery of the musicians cruising along a curvy hiking trail towards a summit.

The semi-structural components equate to music with a message, absorbed by the ear of the beholder. Moreover, they flirt with minimalism, yet "#4" features Webber's hypersonic lines above frothy undercurrents, where bassist Nick Dunston and the leader propagate a rolling and tumbling pace with unrelenting energy and verve. Rapid-fire solos abound within undulating grooves and offbeat rhythms as the element of surprise is ongoing. Indeed, the program is chock full of tricky mini-arrangements and sizzling dynamics. However, "IRR (1) & #3" is a rather skittish free form romp with a robust gait and numerous dips and spikes. Whereas Vertessen's massive press rolls and snappy hits prod the soloists into exploration mode, leading to brash, regal statements, and more revved up unison choruses as themes reappear and transparently dissolve into nothingness.

The final track, "#2," is introspective with an intimate and solemn undertow, launched by Dunston's weeping arco phrasings. It's an airy tune, although the ensemble opens the playing field during the coda. In sum, Vertessen's quartet turns back the hands of time with an ultra-modern purview on this unexpected 2020-issued gem"

Mike, Avant Music News US (07/11/2020)
"Not knowing of Brooklyn-based Belgian drummer Raf Vertessen, LOI caught my attention because of his bandmates – trumpeter Adam O'Farrill, saxophonist Anna Webber, and bassist Nick Dunston. Webber, in particular, has made her mark over the last several years as a composer and bandleader, while O'Farrill and Dunston are showing up on more and more recordings of note.

Roughly composed, the music of LOI also incorporates elements of surprise and looseness. While a studio recording, it was put down after the quartet toured Europe for two weeks, playing variations of the material. Thus, the album has a live and open feel while still exhibiting a logical structure.

Vertessen is as comfortable with complex themes as he is with freely-improvised atmospherics and blowouts. His approach is rattling, exploring the nooks and crannies of his set with some use of extended techniques. If anything, he channels the great European free jazz drummers (Bennink, Oxley, Nilssen-Love) but with influences from the modern New York scene.

Webber and O'Farrill are an interesting pair, the former more ready to go outside while the latter plays in a somewhat less radical fashion. This comes together as a push-and-pull, with Webber testing the boundaries and O'Farrill staying mostly grounded. Webber's cerebral approach is on full display – fans of her previous releases will find much to like here.

Dunston's contributions are the most subtle and suffer from modestly low volume in the mix, but he does not intend to stand out. While staying busy, his playing is unobtrusive. Thus, it is a bit easy to miss at first. But a thorough listen of LOI focusing on the bass lines is rewarding in and of itself.

LOI is an intriguing and compelling release from a relative newcomer. It covers a great deal of ground sonically and texturally. Case in point, there is a certain playfulness to some of Vertessen's tunes that breaks up what is otherwise a serious and attention-demanding listen. Highly recommended."

Jazzit Italia Jazzmagazine (05/11/2020)
"L'album di esordio del batterista belga.

Belga di nascita ma residente a Brooklyn dal 2016, Raf Vertessen ha frequentato intense relazioni con alcuni nomi importanti dell'avanguardia di New York, tra cui Joe Morris, Joe McPhee, Ingrid Laubrock e Ches Smith.

"LOI" è il suo debutto discografico, realizzato da un gruppo che vede Adam O'Farrill alla tromba, Anna Webber al tenore e Nick Dunston al contrabbasso. L'album contiene nove brani originali di Vertessen ispirati alla New Thing degli anni 60 e dalle scene creative europee."

Brad Cohan, Jazztimes US (03/11/2020)
"The dense vocabulary that Belgium-born, Brooklyn-based drummer, percussionist, and composer Raf Vertessen possesses is fit for a wise veteran. The catch is, he's only 27. In just a short stint, Vertessen has quickly established himself as a force in New York City's improvised music scene, counting avant-garde titans like Joe Morris, Joe McPhee, Ingrid Laubrock, and Ches Smith as mentors.

The influence of those luminaries—particularly Smith—resounds on LOI, Vertessen's standout debut as a bandleader. But the loose-jointed Belgian has his own voice, which he employs with ever-shifting tempo changes and mathy fury that give the listener a case of whiplash. While Vertessen is perfectly adept at artful nuance, he's constantly in your face throughout the nine tracks on LOI, thwacking and thumping his drum kit like a mad beat scientist.

However, Vertessen couldn't pull this off alone. He's assembled an all-star-level group to help bring his intricately woven pieces to life: tenor saxophonist Anna Webber, trumpeter Adam O'Farrill, and upright bassist Nick Dunston. They meld seamlessly into the fray, playing close-to-perfect complements to Vertessen's knotty structures.

With Webber and O'Farrill's bouncy, turbulent lines zigzagging over one another and Dunston providing the rhythmic foundation, Vertessen doesn't hang back. Instead, he plays to his strengths with an electrifying array of salvos that progress from slow-building tension to explosive release and back again. That locked-in dynamic comes through on dizzying yet infectious tunes such as the title track, "#4," and "FAKE 3:7." A dominant presence both behind the kit and up front, Raf Vertessen has made quite the debut."

Herman te Loo, JazzFlits 346 p.9 (02/11/2020)
"Sinds 2016 woont en werkt de jonge Belgische drummer Raf Vertessen in Brooklyn. Aldaar formeerde hij al snel een eigen kwartet, waarmee hij nu zijn debuut als leider maakt. Met twee creatieve blazers (trompettist Adam O'Farrill en tenorsaxofoniste Anna Webber) en de soepele bassist Nick Dunston heeft hij een goed ensemble gesmeed. In vrijwel alle stukken wordt collectief geïmproviseerd, waarbij de over elkaar heen buitelende blazers vrolijk stemmend werken. In 'Fake 3:7' en 'IRR(1) & #3' doen ze dat in prettige, nooit overhaaste tempo's en pakkende, ritmische melodieën die hoogtijdagen van de loft jazz in herinnering roepen. Toch zijn het niet alleen tempo en ritme die het totaalbeeld van 'LOI' bepalen. Er zijn ook de nodige stukken die tempoloos zijn en zich richten op spannende klankexploraties. Vertessen toont zich in dit alles een slagwerker die zowel in kleuring en melodievorming als in hink-stap-sprong-ritmiek nu al een meester toont. Zijn composities zijn summier en lijken vaak niet veel meer dan een goed uitgangspunt of raamwerk voor open improvisaties. Maar een zo creatief kwartet heeft niet zo heel veel nodig om muziek te maken die ertoe doet."

Dani Heyvaert, Rootstime (01/11/2020)
"Kijk, dit vind ik nu eens moeilijk zie: iets zinnigs schrijven over een plaat die zodanig hard onder je vel kruipt, dat ze je dagenlang niet loslaat. Da's namelijk bijzonder subjectief en naar het schijnt mag dat niet in een recensie. OK, we proberen toch maar… Drummer Raf Vertessen verkaste enkele jaren geleden naar Brooklyn en zo te zien heeft hij zich ginder flink in de kijker gewerkt. Althans: zijn naam klinkt in de (free)jazz kringen verre van onbekend en hij kreeg zelfs al de kans in The Stone te spelen, de club van John Zorn. Ik laat me vertellen dat je daar niet zomaar binnengeraakt.

Vertessen, zo las ik in een min of meer recent interview, bezocht veel concerten, vooral van de jongere generatie muzikanten waartoe hij wil behoren en hij geraakte daarbij aan de praat met de mensen, die vandaag zijn Quartet vervolledigen: trompettist Adam O'Farrill,die uit de latin Jazz Orchestra van zijn vader Arturo komt, de Canadese saxofoniste Anna Webber en de uit Brooklyn afkomstige bassist en componist Nick Dunston, die ook vroeger al met Webber werkte, maar bij voorbeeld ook met Mark Ribot speelde. Aangezien Vertessen niet alleen drummer is, maar constant aan het componeren is, vroeg hij de drie of ze 't zagen zitten om eens een avond bijeen te komen en enkele van zijn muziekjes te spelen. Zo geschiedde: de drie gasten zijn niet bepaald debutanten en ze gingen dan ook vol overtuiging met het materiaal van Vertessen aan de slag.

Het resultaat, dat normaal gezien rond deze tijd live had moeten voorgesteld worden, wat door Covid-10 jammer genoeg in het water viel, is nu sinds een paar weken fysiek verkrijgbaar dankzij de open geesten van El Negocito Records en ik mag zonder de minste schroom zeggen dat ik er flink ondersteboven van ben. Dit is muziek uit de grootstad, dit is volop chaos, maar de vier halen er hele brokken onversneden schoonheid uit: dat struikelt en buitelt een vol uur over en door elkaar heen, maar het pakt je wel vanaf de eerste seconde bij het nekvel. Het is simpelweg onmogelijk niet te luisteren, als deze plaat speelt: telkens weer gebeuren er dingen, die je bij de les houden en je aandacht prikkelen en eer je het goed en wel beseft, ben je 62 minuten gebiologeerd aan het luisteren.

Soms wordt er echt samengespeeld, soms zoeken de muzikanten ronduit de confrontatie en mikken ze op de contrasten, maar keer op keer worden de soms nerveuze passages gecompenseerd door verrassend melodieuze lijnen. De vier speelden, voor ze de plaat opnamen, een tourneetje van twee weken, waarbij de setlist avond na avond veranderde en zelfs de partituren van de een doorgegeven werden naar de ander. Het resultaat is, voor mij althans, redelijk verbluffend en ik kan alleen maar spijt hebben dat de Belgische concerten niet (allemaal) doorgang konden vinden. Deze CD biedt trost, veel troost en we kunnen dus alleen maar halsreikend naar volgend jaar uitkijken en hopen dat het er dan wel van komt. Had ik al gezegd dat ik deze CD meer dan straf vind? Nu dan!"

Tor Hammerø, Nettavisen & Blogg.no (16/10/2020)
Blant de veldig mange tingene jeg kan kan veldig lite om er belgisk frijazz, om ikke i en særstilling, så langt oppe på lista. Her følger et par forsøk på å gjøre noe med dette avsindige misforholdet.

Raf Vertessen med sin spennende New York-kvartett. Trommeslageren Raf Vertessen (27) satte kursen for New York og i stor grad det spennende avantgarde-miljøet i Brooklyn i 2016. Der har han etablert seg blant noen av de ypperste med sitt ekspressive, lyttende og åpne trommespill.

Vertessen har spilt med storheter som Joe McPhee, Ingrid Laubrock og Ches Smith og i forbindelse med en turné på gamle tomter i Europa høsten for to år siden, satte Vertessen sammen et band med noen av Brooklyns mest lovende og mest spennende unge musikanter.

Bassisten Nick Dunston er et nytt navn for meg, mens trompeteren Adam O´Farrill og tenorsaksofonisten Anna Webber allerede er kjente navn i den frilynte sfæren over there. Etter to uker på veien i Europa, som alle fire var veldig fornøyde med, bestemte de seg for å gå i studio i Köln før de returnerte til USA.

Med store doser inspirasjon dra den amerikanske New Thing-scena på 60-tallet via den europeiske frijazzscena og fram til det som skjer i og rundt Brooklyn nuh til dags, gir de fire oss vel en time med ni "låter" fullstendig unnfanga der og da.

Dette er åpen, løs og empatisk musikk med masse dynamikk der fire mer enn lovende og lyttende musikanter møtes på likefot og med ønske om og evne til å skape noe eget. Dette er Raf Vertessen sin debut som bandleder og jeg føler meg trygg på at vi får høre mye mer fra den stemma i tiåra som kommer. Ekstra morsomt er det at "vår egen" Eivind Opsvik har mastra skiva."

Pierre Dulieu, DragonJazz (02/10/2020)
"Le batteur belge Raf Vertessen s'est installé à Brooklyn en 2016. Il s'est ainsi déplacé au cœur d'une ville où bouillonne encore un jazz d'avant-garde qu'on pratique finalement assez peu sous d'autres cieux. Il y a rapidement tissé des liens avec des musiciens du cru comme le guitariste Joe Morris, le saxophoniste Joe McPhee et le percussionniste Ches Smith. Avec son quartet, il vient de sortir son premier album, disponible sur la plateforme Bandcamp, qui est édité par El Negocito. Basé à Ghent, ce label spécialisé dans le jazz improvisé et ouvert sur toutes les expériences laisse une totale liberté aux musiciens qui peuvent y exprimer toutes leurs idées sans aucune contrainte.

Les intitulés cryptés ne donnent guère d'indications sur ce que renferment les morceaux et c'est à l'écoute qu'il faut se forger une idée de la musique du quartet. Le batteur y joue en compagnie de trois musiciens habitués de la scène new-yorkaise : le trompettiste Adam O'Farrill, le saxophoniste ténor Anna Webber et le bassiste Nick Dunston. Inspirée par la new-thing des années 60 et par les courants modernes qui en sont dérivés, cette musique qui s'affranchit des définitions du jazz mise tout sur l'improvisation et sur l'absence d'hiérarchie entre les musiciens. Le résultat est donc non seulement imprévisible mais il peut constamment varier en fonction de la direction collective que peut prendre le groupe. Les ambiances sont ainsi multiples passant, parois au sein d'un même titre, d'orgies sonores à des sections qui apparaissent plus structurées.

On peut appréhender cette musique sur plusieurs plans mais le mieux est de se laisser emporter par le torrent d'idées qui vont et viennent au gré des interventions qui privilégient l'instant, l'immédiat, le provisoire. L'énergie brute y côtoie l'incantation et le mystère. Comme sur la pochette du peintre cubain Hery Paz (également saxophoniste) ou dans un tableau de Jackson Pollock, les couleurs et les lignes directrices se croisent dans une totale abstraction mais il n'empêche que cette expression au-delà du langage conventionnel fait naître des émotions éphémères qui se chevauchent au grès des sons en perpétuel mouvement.

En définitive, cette musique est comme la vie : elle vibre, elle mute, elle se révolte, meurt et se régénère pour évoluer vers un but qui n'est jamais clairement défini."

Jordi De Beule, Jazz & Mo (10/2020)
Het gebeurt niet iedere dag dat een Belg geprogrammeerd wordt in The Stone van John Zorn. Sinds drummer Raf Vertessen zich in 2016 in New York vestigde, heeft hij duidelijk zijn draai gevonden in de plaatselijke avant-garde scene. Van over de plas was het dan ook uitkijken naar zijn debuut als leider en eind september verscheen het dan eindelijk op Bandcamp (hier kun je het album bestellen).

Het resultaat werd iets broeierigs, niet te sturen, ongepolijst, recht uit de onderbuik… Niet toevallig, hoewel opvallend, duikt de naam van Jaimie Branch op in de liner notes, als mixer. Met gebalde vuist kroop zij de voorbije jaren uit de underground om de wereld wakker te blazen met haar trompet en rauwe energie. Zonder expliciet de revolutie te preken, duikt ook LOI met de neus vooruit in de chaos van vandaag. De buitelingen die dat een uur lang oplevert, zijn opvallend elegant.

Neem bijvoorbeeld het spannende contrast in het slotnummer. Hoe mooi breekt de trompet van Adam O'Farrill door nadat Nick Dunston al minutenlang de snaren van zijn bas bestrijkt? Maar hoe dreigend zijn ook het spel van Vertessen en Anna Webber op tenor in de achtergrond? Dat de vier mekaar perfect vinden, is de vrucht van een veertiendaagse tour waarin de setlist iedere avond veranderde en ook de partituren durfden doorschuiven. Het is alsof iedereen zodanig thuis is in de muziek dat de muziek zelf de leiding neemt. En zo kan dit kwartet met ronkende namen zich onderweg vrank en vrij uitdrukken op zijn instrumenten. De ene keer haast theatraal, de andere keer frenetisch, dan weer enkel via krakende drumvellen, hijgende blazers, zingende bassnaren...

Jazz op het gevoel, die je de oren doet spitsen. Meer van dat!"

Pierre Dulieu, DragonJazz (10/2020)
"This is boundary-pushing jazz. An album tending toward exploratory cadences and rasp dissonance with a gift for evocative images. Energy is palpable throughout the album's 9 tracks and it is impossible to not appreciate the band's effortless proficiency to create in the moment. If you like your jazz free and unconventional, you will be willing to take the time to connect with the material and let yourself sink into it."

O's place Jazz Magazine, Issue 26.3 (10/2020)
"Belgian drummer and composer RAF Vertessen arrived in Brooklyn several years ago and now leads a quartet with Anna Webber (t-sax), Adam O' Farrill (t) and Nick Dunston (b). LOI is Raf's debut recording. It starts out slowly with the title track and the music becomes increasingly more engaging. Fully warmed up, the band excelled on the second half of the recording. The best bets are the spontaneous layering of the horns on "Fake 3-7" and "Cardinal 2-3""