Bruce Lee Gallanter, the Downtown Music Gallery NY (08/04/2022)
"American-born saxist, John Dikeman, has been living in the Netherlands for a decade or so, recording with various Dutch, other European & American musicians. Mr. Dikeman has led a few of his own bands like Cactus Truck and the Universal Indians. Since the beginning of this year (2022), Mr. Dikeman has toured & recorded with two top rhythm teams: Pat Thomas, John Edwards & Steve Noble (for 577 Records) and with William Parker & Hamid Drake. This disc was recorded live on tour at La Resistenza ib Ghent, Belgium in May of 2014. William Parker and Hamid Drake are considered to be the best free/avant/jazz rhythm team, longtime working together in numerous bands with Peter Brotzmann, David S Ware, Fred Anderson, Paul Dunmall and Charles Gayle. Right from the opening salvo, the trio takes off. Mr. Dikeman has a strong, dark, blustery tone on tenor, digging deeply into the Trane-like world of flurries, bent notes and occasional sax screams. William Parker and Hamid Drake often sound like they are joined at the hip in the way they work together as one spiritual force, building up as the intensity increases and calming down as well. Mr. Dikeman has a unique way of bending & twisting certain notes out, reaching for the stars at times while he also keeps tone warm yet probing. for those who you who still favor Free/Sprit Music at its best, this is another treasure to warm to.

Paul Khimasia Morgan, Bad Uncle John (The Sound Projector music magazine) (28/08/2016)
Cracking date at this venue in Ghent, Belgium; nicely recorded with every gesture and breath crisp and clear. A hard blowing man, that Dikeman, although without the sheer prolonged violence you might expect from the playing of someone like Mette Rasmussen who is my current favourite free jazz saxophonist. I'm being very specific about incuding the term "jazz" here when I talk about "free" playing. Personally I'm more of a "free" free-playing enthusiast; I prefer to listen to John Butcher over Ken Vandermark any day (although as I'm sure you know, Butcher cannily keeps one foot firmly in the jazz realm – a decision which presumably allows him to make an adequate living from performing).

John Butcher was famously quoted as saying he thought all "experimentation" should be kept contained in the rehearsal space rather than displayed for all to see and dissect on stage. I'm not sure that applies in this case. What really excites about this document is the sound of the three musicians trying anything; bouncing ideas off each other and playing in the moment. Having missed them (theirs was the final performance) at Brighton Alternative Jazz Festival in September of 2015, I'm very pleased to hear this and can confirm it is of the highest order as evinced by my friends who did witness them at BAJF. Perhaps not quite as overtly "spiritual" a performance here as the one in Brighton according to more than one report, but in no way lacking the sensitivity, cohesion and group understanding you would expect from practitioners of their standing.

Dikeman claims full ownership of the "compositions" presented here – according to the sleevenotes – which seems a little disingenuous to me, considering the nature of this type of music, but then, not being au fait with the methods necessary in the production of free jazz myself, I am forced to conclude that Dikeman must have brought the most to the table in terms of ideas at rehearsals, I guess. Drake and Parker both have long careers behind them and are historically important musicians, so it would come as a surprise to me to learn that they had minimal input into the material this trio presents. Putting all this detail aside, I would say that if you're beginning to explore contemporary jazz I would recommend this as a great way in. If you are a part of the current jazz scene, you've most likely scored yourself a copy of this already."

Vincenzo Roggero , All About Jazz (23/02/2016) ****
"Quattro brani di dieci minuti l'uno registrati dal vivo a Ghent in Belgio, i primi due estratti dal primo set, il terzo e il quarto dal set conclusivo. Protagonisti due mostri sacri dell'improvvisazione come Hamid Drake e William Parker più il giovane John Dikeman , statunitense di nascita, giramondo per vocazione—alcuni anni passati al Cairo in Egitto con escursioni in tutto il Nord Africa al seguito della pop star Mohamed Mounir, dal 2007 residente ad Amsterdam—sassofonista dall'eloquio torrenziale e dalla fervida immaginazione.

Torrenziale, dicevamo, ma non logorroico od esibizionista, Dikeman mostra di aver assimilato la lezione del free e degli improvvisatori più radicali e la filtra attraverso una sensibilità sopraffina, una insolita ma naturale propensione alla melodia, alla bellezza della frase che emerge anche nei momenti di massima frenesia. Drake e Parker sono ritmica superba che in questo Live at La Resistenza interagisce con il giovane sassofonista scegliendo la strada dell'understatement, le poliritmie tipiche del batterista vengono giocate con leggerezza, la cavata possente del contrabbassista trasuda i colori del blues.

È la situazione ideale per mettere in mostra le proprie qualità, e Dikeman la sfrutta al meglio muovendosi con grande naturalezza tra le trame intessute dai due, esibendo una contagiosa vitalità, un suono che sa essere aggressivo e caldo allo stesso tempo, prediligendo il registro medio del quale sfrutta tutte le possibilità, e convogliando la potenza sonora in una fluidità esecutiva che sa usare al meglio i tempi, le pause e gli spazi."

René van Peer, Gonzo (Circus) (16/02/2016)
"Stevig gepeperde jazz is een uitstekend tijdverdrijf. Daar houden zowel het trio Jukwaa als Dikeman/Parker/Drake zich mee bezig. Beide groepen scheppen groot plezier in woeste geïmproviseerde uitspattingen, waarbij ze zichzelf en hun instrumenten opjagen tot aan de grenzen van het mogelijke en draaglijke. Saxofonist John Dikeman heeft duidelijk zijn wortels in de Verenigde Staten liggen, en wel in een gebied dat rechtstreeks aangesloten is op de krachtbronnen die als muzikale geisers uit de bodem omhoog spuiten. In zijn spel doet hij denken aan een stand-up comedian die zich van spitsvondigheid naar spitsvondigheid rept terwijl hij koortsachtig bouwt aan een verhaal met een omvangrijke spanningsboog, waarvan hij het einde niet kan zien. Op 'Live At La Resistenza' laat hij zich begeleiden door bassist William Parker en drummer Hamid Drake, die samen met hem de constructie onvermoeibaar verder en verder optrekken in ononderbroken gedachtenstromen. Komend uit die geestelijke krachtbron is dit muzikaal krachtvoer. Je ziet Dikeman op en neer buigen in de golven die hij uit zijn sax (bij voorkeur de gruizig grommende tenor) blaast, terwijl hij zijn ogen sluit om te voorkomen dat ze door overdruk uit hun kassen puilen."

Z.K. Slaby, His Voice Czech (25/01/2016)
"Parker a Drake se znají tak dob?e, že spolu p?i hraní tém?? splývají, a tady, na Live at La Resistenza, ve ?ty?ech improvizacích, seskupených do jednolitého proudu a nahraných po?átkem kv?tna 2014 v belgickém Ghentu, si sice nekladou žádné zábrany, p?esto však se mi zdá, že se rozhodli pon?kud se pod?ídit Dikemanovu výbojn?ní, a? už s altkou nebo tenorem.

Celá záležitost se od první vte?iny rozjede okamžit? naplno, s vervou, vehementn? proklepávána a prohromovládn?na bicími, p?i?emž sax je zaujat? sd?lný, lí?ivý, až meandrovit? vyjad?ující celou škálu pocit?, je nezam?nliv? prom?nlivý, útržkovitý i pajánový, bezodešn? násilnivý, ne však obhroublý, dokáže však prost?ídat posléze i smí?liv?jší chlácholivou polohu, zklid?ující pobavení nebo pokušitelské rozumbradovství. Bicí jsou takm?? k nezastavení, ale ani ony neztrácejí variabilitu, p?izp?sobují se saxu jak ve v?avnostní urputnosti, tak v lebedivém promelodizování, jsou st?elhbité i vypu?enostní. Basa se sice netla?í p?íliš mezi své partnery, zato je zahaliv? ztajem?ující, dokáže v pravou chvíli zasáhnout do celkového proudu s jemnou naléhavostí, ne?ádiv?, le? prolínav?, vedle prosekávaných bicích spíše rozumuje, vedle ak?n? drá?ního Drakea je Parker zádum?iv? pr?kazný, nevýbojn? uzem?ující. Dikeman vždy vd??n? p?ijme, když ho bicí vydraž?ují, podsekávají, podhlcují, a bez zaváhání dokazuje, že sv?j výkon nechce prom??ovat na drobné, že neprodlen? uplat?uje plnohodnotnou m?nu, je srázn? zjit?ený s ráznými vpichy, klouzav? prot?epávavý i zákusn? houževnatý, zacílen? výdržný, zajíkavý i volnomyšlenká?ský, hned ?ádivý, hned zlaskav?lý, hned licom?rn? vysoukávavý, umín?ný, ob?as si n?které pasáže zopakuje, jako by se na n? znovu upamatovával, je vybroušený i roztrušovan? pot?šlivý. To vše se v tém?? t?ia?y?iceti minutách prolíná a pevn? sm??uje vp?ed až do okamžiku, kdy basa ztlumí celkové pojetí do citliv? citového a k?ehkého odeznívání. Pak už nem?že následovat nic jiného, nežli nadšené ovace obecenstva a záv?re?né p?edstavení hrá??.

Nezáleží p?íliš na tom, zda zahrani?ní kritik shledává v Dikemanovi parkerovské rezonance (míní samoz?ejm? Charlieho Parkera), nebo jestli ho p?i?azuje k n?jaké odluce zornovského hardcoru. Záleží pouze na tom, že Dikeman, který – podle p?ipojeného textu – souhlasí s Joem McPheem (který byl jeho partnerem na desce s Universal Indians), že podn?tem jeho hudby je "láska, ?istá láska", dovede tuto lásku razantn? odhalit a pot?šit nás jejím neskrývaným opojivým op?váním. I v tom je z?etelný kontrast jeho vzrušivé hudby."

Luc Bouquet, Le Son du Grisli (28/12/2015)
"Quelque chose survient ici, qui devrait nous mettre la puce à l'oreille : le très prévisible duo William Parker / Hamid Drake le devient nettement moins. Il faut dire que les phrasés de rocailles et d'escarres de John Dikeman ne sont pas ceux de tout le monde. Ce sont des phrasés de force et de colère. Ce sont des phrasés qui rugissent. Ce sont des phrasés qui ne demandent qu'à être captés et étendus. Ce ne sont pas des phrasés insaisissables, mais des phrasés en attente d'amis.

Donc : les cris, les convulsions, les lamentations et ce vieux free jazz qui bouge encore. J'en vois qui s'en lassent. J'en vois qui se réjouissent. Je m'adresse donc à la deuxième catégorie : ouvrez les oreilles, mes amis, car un nouveau trio vient de naître. En choisissant de jouer avec la paire Parker / Drake, Dikeman savait qu'il ne pouvait compter que sur lui seul. Le pari est gagné : ces trois-là s'écoutent, se comprennent, se complètent, s'amuseraient presque. Et oui, ce qui n'aurait pu n'être qu'un gig de plus cède la place à un concert vif, sans flottement, sans encombrements. C'est à suivre, me semble-t-il."

Tim Owen, Dalston Sound (10/12/2015)
"John Dikeman is an American saxophonist living in Amsterdam, who plays barefoot and often invites comparison with Peter Brötzmann, which can be a backhanded compliment. A recent clutch of albums all demonstrate that, while he's clearly chasing an accommodation with Brötzmann's legacy and influence he's no copycat, being too versatile and tuneful to swallow the rather cartoonish idea of Brötzmannian Machine Gun machismo that does neither artist any favours.

Of the three albums I'm reviewing, Live at La Resistenza makes that point best, teaming Dikeman as it does with two of Brötzmann's longstanding collaborators to rather ebullient effect. The other two—Dikeman Noble Serries Trio Skullduggery and Dikeman Serries Lisle Webster Live at Cafe Oto—are more abrasive and exploratory.

Live at La Resistenza (El Negocito) was recorded in a Belgian club in May 2014, eleven months before the saxophonist's dates with Serries and co.. William Parker and Hamid Drake are, no doubt, one of the finest rhythm teams extant. Dikeman is duly deferential in his liner notes, but sounds unfazed on lead piece "Gratitude", playing as he does with emotional, often inflammatory eloquence. In fact he sounds particularly comfortable here, and it's no surprise that the trio has since reconvened for more live dates.

Parker and Drake are buoyant throughout, locked together in apparently effortless, freewheeling time. Dikeman sits out as they segue straight into more introspective terrain on the second title, "Invocation", then voices soothing and burnished textures amid more typical passages of proselytization, exploring other facets of intensity.

The whole set flows freely, with a concise bass solo and a rhythm duet bridging to "Bad Uncle John!", where Dikeman swaps tenor for alto sax, alternating grizzled drizzling with lyrical licks and scalar runs into outfield. Parker's springiness perfectly compliments the crispness of Drake's stickswork, and in turn the drummer's polyrhythmic attack energises the bassist's melodious thump: the two ebbing and flowing through rhythms and intensities in dynamic communion.

By the time "WY Funk" rolls around, Dikeman has burnt off many degrees of rawness, and is clearly ready to engage with an extra degree of playfulness that's crept into his bandmates' workout. He takes up their implicit urging through songlike thematics, essaying uncommonly lyrical licks and variations.

All in all, Live at La Resistenza is a supremely musical date, and almost as exhilarating on record as it must have been live."

Peter De Backer, Jazzmozaiek (07/12/2015) ****
"Net voor het café La Resistenza (een bijhuis van El Negocito) de deuren moest sluiten, organiseerde Rogé Verstraete er nog een laatste concert, op 6 mei 2014. Het was er eentje om in te kaderen, wat met deze cd dus ook gebeurd is. Saxofonist John Dikeman (42), een Amerikaan die lange tijd in Egypte woonde en nu vanuit Amsterdam opereert, trad er aan met bassist William Parker en drummer Hamid Drake, wellicht de beste ritmesectie uit de avant-gardejazz. En dat zal u geweten hebben. Parker en Drake poken de muziek hier op tot een hevig brandend vuur. Wat een energie, wat een intensiteit. Al na enkele noten zal u horen dat Dikeman een grote fan is van Albert Ayler: diezelfde nietsontziende, bezwerende tenorklank die door merg en been gaat, diezelfde overgave aan vrij improvisatie. Want de muziek mag op de cd dan onderverdeeld zijn in vier stukken, tijdens het concert kwam het er allemaal in één lange gulp uit, in een langgerekte improvisatie met slechts hier en daar een klein rustpuntje. Een inspanning die op die concertavond meer dan de moeite waard was en met deze cd al evenzeer loont. Voor de jazzliefhebber met avontuurlijke oren."

Milenko Mi?anovi?, PTC Radio Beograd 3
"Nekoliko dana nakon prošlogodišnjeg majskog premijernog i spektakularnog nastupa Vilijama Parkera, Džona Dajkmena i Hamida Drejka u amsterdamskom Bimhausu pod okriljem Me?unarodnog festivala improvizovane muzike "Doek", ovaj trio je održao koncert i u belgijskom gradu Gentu, u klubu "La Resistenza". Snimci zabeleženi ovom prilikom, nedavno su objavljeni za diskografsku ku?u El Negocito Records na kompakt disku "Live at La Resistenza". Najzad se ostvarila Dajkmenova višegodišnja želja da, kako sam isti?e, putem muzike, u saradnji sa Parkerom i Drejkom, slavi život i ljubav. Vilijam Parker ?e održati resital 18. novembra u Kulturnom centru "Rex"."

Pachi Tapiz, Tomajazz (26/11/2015)
"William Parker y Hamid Drake son una de las rítmicas por antonomasia de la escena actual. Si a ellos se une un saxofonista inquieto como John Dikeman para una grabación improvisada en directo en un club belga, Live At La Resistenza, el resultado es pura energía. Tal y como indica Dikeman, parafraseando a Joe McPhee, su música es "amor, ¡puro amor!."

undistracted listening, David Shafir
"אם תעשו גוגל על וויליאם פרקר וחמיד דרייק בוודאי תמצאו הרבה אזכורים לכך שהם נחשבים לחטיבת קצב הכי טובה (או בין הטובות) בג'אז בעשרות השנים האחרונות. אין לי מספיק מקורות השוואה לכך, אבל מלראות אותם השנה בישראל עם אסיף צחר אני חייב לומר שמדובר בצמד משובח, וגם שכל אחד מהם בנפרד הוא מוזיקאי מבריק. חמיד דרייק מתופף מהפנט, יצירתי, לא צפוי שכל הזמן מייצר עניין ותופס מיד. נוכחותו של פרקר שקטה יותר, לוקח זמן להבין את רמת הדיוק והרגישות שלו, וגם את רוחב האופקים שמגלים ככל שנכנסים לעומק הקטלוג המוזיקלי שלו (תבדקו את הקופסה For Those Who Are Still, למשל, שיצאה השנה).
שני האלבומים הוקלטו בהופעות חיות של הצמד עם ג'ון דייקמן, סקסופוניסט אמריקאי שחי כיום באמסטרדם. שני האלבומים הם פצצת פרי-ג'אז משובחת. נגינה מתפרצת, מלאת חיים ומאוד מעוררת. פרקר לרוב מספק את עמוד השדרה והשניים האחרים פשוט משתוללים מסביב. הקטעים הארוכים לא משעממים לרגע, עבורי האוזניים החדשות שלי לפחות. יש גם אחד יוצא דופן, Longing of the heart, בו דרייק עובר לתופף עם ידיו ושר בשפה שאני לא מצליח לזהות, פרקר מנגן בחליל מעץ ודייקמן מוריד את האש בהתאם. פתאום הם בעולם אחר, וגם שם זה פשוט משובח."

Herman Ter Loo, Jazzflits 247 p. 3 (23/11/2015)
"Hoewel dit trio louter uit Amerikanen bestaat, zit er toch een Nederlands tintje aan dit debuutalbum 'Live At La Resistenzia'. Saxofonist John Dikeman maakt al enige jaren alle improzalen van zijn huidige woonplaats Amsterdam onveilig met bands als Cactus Truck en het internationale Universal Indians. Maar steeds meer duikt hij op in ad hoc-combinaties met musici als de Duitse drummer Klaus Kugel, de Belgische gitarist Dick Serries en de Amerikaanse bassist Rory Brown. Dit nieuwe trio met freejazz-zwaargewichten William Parker (bas) en Hamid Drake (drums) kwam tot stand voor het Doek Festival 2014. De samenwerking beviel zo goed dat er een tour werd geregeld. Op het Gentse podium La Resistenzia werden opnamen gemaakt, die nu op cd verschijnen. We horen dat Dikeman zich steeds meer gaat verbreden als instrumentalist. Binnen het idioom van de freejazz-screamers (Ayler, Ware, Gayle) heeft hij een eigen geluid weten te creëren dat hier melodieuzer en omfloerster dan ooit klinkt. In het slotstuk, 'WY Funk', danst het drietal op haast Rollins-achtige wijze door de muziek heen. Parker en Drake hebben in hun lange carrière een perfecte balans weten te vinden tussen elegantie en lichtheid enerzijds en power en explosiviteit anderzijds. Dat betaalt zich hier wederom uit, want ze tillen hun jongere collega naar een hoger plan."

Mark Corroto, All About Jazz (09/11/2015) ****1/2
"The subtitle to Charles Mingus' composition "Gunslinging Bird" is "If Charlie Parker was a gunslinger, there'd be a whole lot of dead copycats," refers to the great alto saxophonist's ability to dominate a bandstand and quiet any and all comers. Parker, who died in 1955, might not have known about automatic weapons, nor the free jazz revolution which was to come in the following decade, but he certainly would appreciate a machine gunner like saxophonist John Dikeman.

For many Live At La Resistenza with bassist William Parker and drummer Hamid Drake will be be a coming out party for the saxophonist. If that is so, you've missed his fine performances in the bands Cactus Truck and Universal Indians. The latter outfit recently released Skullduggery (Clean Feed, 2015) with Joe McPhee. Dikeman, an American living in Amsterdam, formed Cactus Truck with Jasper Stadhouders and Onno Govaert to create a kind of free jazz hardcore music not heard since John Zorn's collaboration with Japanese musicians in the 1990s.

This session, recorded in Ghent in May 2014, is bookended by a London performance at Cafe Oto (available as a digital download from Otoruku) the same month. His choice of Parker and Drake suggests a philosophical connection to Peter Brötzmann, who the pair have recorded with in trio and large ensemble. Plus, they've also collaborated in trio with Kidd Jordan, Fred Anderson, Jemeel Moondoc, and Daniel Carter.

Dikeman is in good hands here, although he certainly needs no handlers. He opens the set with a bluesy drunkenness, aiming his saxophone toward the energy center of Parker's bass. He plays with the energy of Brotzmann, but is more tuneful. The four pieces here melt into each other with plenty of space for each player to be heard. Parker and Drake are so familiar with each other's sound that they naturally fall into a rhythm. Drake's patterns constantly shift time and tempo, forcing the pace on "Invocation," then backing off. Dikeman takes the shifts without panic; guided by his partners he slices off chunks of explosive sound that often resolve into a gentleman's agreement of sound.""

Erno Elsinga, Jazzenzo Jazzmagazine (30/10/2015)
"Als rasimprovisator nestelde de Amerikaanse saxofonist John Dikeman zich sinds zijn komst naar Amsterdam in 2007 al snel in de Nederlandse geïmproviseerde muziekscene. Deel uitmakend van groepen als Cactus Truck, Blast 5tet en Pumporgan werd Dikeman door het Amsterdamse Doek Festival in de gelegenheid gesteld een nieuwe formatie samen te stellen.

Dikeman (32) kwam uit bij contrabassist William Parker (63) en drummer Hamid Drake (60), niet de minsten uit de geïmproviseerde muziek die onder meer speelden in Peter Brötzmann's legendarische Die Like A Dog Quartet. Een tournee bracht het nieuwbakken trio mede naar Gent, waar vier groepsimprovisaties werden vastgelegd in muziekcafé La Resistenza.

Improvisaties van een hoog energiegehalte en bepaald niet voor tere oortjes weggelegd knalt het trio rauw en authentiek uit de startblokken. Dikeman verscheurt klankkleuren in het hoog en laag, waardoor woeste timbres ontstaan. Nog eens extra aangezet door slagwerker Drake die ogenschijnlijk solerend zijn eigen weg gaat maar wel degelijk de bouwstenen levert voor Dikemans briesende en stampende saxofoonexplosies, die ondanks de kakofonie ontegenzeglijk een lyrisch karakter dragen.

Parker houdt de boel op nonchalante wijze met soepele baslijnen bij elkaar en zorgt voor een enkel rustpunt in de dialogen met Drake. Spaarzame momenten, want gelijk een stuiterbal kaatsen de muzikale emoties onophoudelijk – de laatste drie stukken worden aaneengesloten gespeeld - en met flinke snelheid alle kanten op.

Technisch hoogstaand, leiden de intens expressieve klanken tot een meeslepend luisterspel. De rafelranden van de improvisatiemuziek en de free jazz tartend, boeiend tot de laatste noot."