Claude Loxhay, jazzaroundmag.com (04/09/2017)
Steven Delannoye et Nicola Andrioli sont deux des musiciens les plus sollicités de Belgique. Pas moins d'une bonne quinzaine de formations pour le saxophoniste, entre autres, son New York Trio, avec ou sans Frank Vaganée, Urbex, LG Jazz Collective, Collapse ou le Jazz Station Big Band. Une dizaine pour le pianiste italien qui a poursuivi ses études tant au Conservatoire Tito Schipa de Lecce qu'à Bruxelles et Paris, ainsi qu'au travers de divers séminaires, en côtoyant Diederik Wissels, Enrico Pieranunzi ou Kenny Barron. Pourtant les deux musiciens n'avaient pas encore enregistré ensemble. Les voilà réunis pour un duo intimiste et purement acoustique, une vraie mise à nu saxophone ténor/piano, sans le moindre artifice : trois compositions du saxophoniste (Dining In The Dark, Ducation, Small World), deux du pianiste (Bee, Sir Farlon) et ce Body And Soul jadis immortalisé par Coleman Hawkins, pour 53 minutes de pure musique en apesanteur, le tout enregistré live à la Jazz Station. Ce duo permet à Steven Delannoye de montrer toute l'étendue de sa palette sonore au saxophone ténor : sonorité chaude dans les ballades (Dining In The Dark, Sir Farlon), ténor volubile sur tempo plus rapide (Ducation), voire rauque dans cette intro de Small World, tout en circonvolutions mais aussi sonorité feutrée sur Bee, après une belle intro de piano. Nicola Andrioli démontre, de son côté, sa parfaite maîtrise du rythme, entre tempo apaisé (Dining In The Dark, Bee, Sir Farlon) et frappe énergique à d'autres moments (Ducation). Pour clore l'album, une version dépouillée, tout en grâce et légèreté, de Body And Soul. Un bel exemple de complicité pour ce duo purement acoustique.

Jean-Claude Vantroyen, Le Soir Mad pag. 16 (31/05/2017) ***
Le piano de Nicola Andrioli et le saxophone ténor de Steven Delannoye. On les connaît bien tous les deux. Ils participent avec brio à la scène belge, multipliant les collaborations, avec Philip Catherine, Lorenzo Di Maio, Barbara Wiernik pour le premier, avec LG Jazz Collective ou l'Urbex d'Antoine Pierre pour le second. Ils se sont rassemblés ici en un duo à la musique sensible, belle, émouvante. Six longues pistes, deux morceaux de Nicola, trois de Steven et un standard fameux, le « Body and Soul » de Johnny Green. Leur musique se développe lentement, sans se presser, dans des volutes souvent debussystes, proche de la musique classique, mais soutenue d'improvisations inattendues, esthétiquement et musicalement parfaites. La sonorité du sax est de velours, celle du piano d'une douceur légèrement acidulée. Un très bel album à écouter en laissant dériver ses pensées : elles ouvriront les portes de la nostalgie heureuse.

Bernard Lefèvre, Jazzmozaïek (20/09/2016) ****
In duo spelen vraagt concentratie en muzikale verstandhouding, wat als gegoten zit bij deze twee rasmuzikanten. Ze kennen elkaar door en door, zijn dertigers en hebben beiden een maturiteit in jazz en klassiek.

Nicola Andrioli, pianist bij Philip Catherine, laat zich de jongste tijd nog opmerken bij nieuwe projecten, o.a. met Lorenzo Di Maio (Black Rainbow), zangeres Barbara Wiernik (Complicity) en Manolo Cabras (Melys In Diotta).

Steven Delannoye vormde na zijn studies aan Manhattan School of Music zijn New York Quartet. Hij is saxofonist bij Antoine Pierre's Urbex en speelt in duo met de klassieke cellist Lode Vercampt.

Dit is geen toevallige ontmoeting, wel een klik tussen beiden toen ze al eens samen musiceerden. Ze voelden zich helemaal klaar om het live in de Jazzstation (4 februari 2015) vast te leggen. Drie stukken van Delannoye, twee van Andrioli en om af te sluiten de standard Body And Soul.

De titel verraadt enigszins de intimistische flow waarop het album drijft. Heel fijngevoelige kamerjazz. Soms neigt het naar hedendaags klassiek en minimalisme, al blijft de drive zeer jazzgericht. Een bijzonder smaakvol, intens te degusteren album, lekker bij kaarslicht. Omdat het een liveopname is, hoor je applaus tussen de nummers, wat de sfeer wat breekt.

Michel Proesmans, Jazzepoes.be
Er is dus weer een fijne plaat verschenen op het Belgische El Negocito Records. Het label is in 2009 ontstaan als een off spring van het Gentse El Negocito club/café en biedt plaats voor alternatieve muziek. Onder het motto -less is more- brengen saxofonist Steven Delannoye en pianist Nicola Andrioli een intimistische duo plaat met de fijne titel 'dining in the dark'. Of je erbij kan dineren met kaarslicht kan best doch de plaat vestigt je aandacht zodat je eerder tussen de speakers moet gaat zitten met een glas wijn bijvoorbeeld. Je moet de plaat meerdere keren beluisteren om er werkelijk van te gaan genieten. Het is een live opname geworden in de Jazzstation Brussel van 4 februari 2015. Steven en Nicola spelen complementair, goed ingespeeld op mekaar en op hun dooie gemak leggen ze een brug naar moderne jazz en licks met de klassieke muziek volgens mij ook. Het wordt bij momenten ook wat kamerjazz en misschien iets voor Jazzathome. Saxofonist Steven Delannoye (Tielt °1983) studeerde aan de jazzafdeling van het Lemmensinstituut bij Frank Vaganée. Hij kreeg o.a. ook les van John Ruocco en Ben Sluis, en volgde workshops bij Phil woods, Dave Liebman, Bob Mintzer en Bill Carrothers... Nicola Andrioli werd in 1977 geboren in Brindisi (Italië) in een muzikale familie. Na zich te hebben gespecialiseerd in hedendaagse muziek en het repertoire van Ravel slaat hij, gefascineerd door de geboden vrijheid, de weg van de jazz in. Hij behaalt diploma's in Italië (klassiek en jazz), Frankrijk en voegt er een Master aan toe van het conservatorium van Brussel, behaald met de grootste onderscheiding. De laatste jaren volgde hij lessen bij o.a.: Kenny Barron, Diederik Wissels, Dave Liebman, Archie Shep, Mark Turner, Joey Barron, Billy Hart, Daniel Humair, Michel Portal, Enrico Pieranunzi, Enrico Rava, Dré Pallemaerts… Hij speelde de laatste jaren bij Philip Catherine. Dus hierin heeft Steven een goede compagnon. De samenwerking van Steven met Nicola is gewoon begonnen door samen te spelen thuis want ze wonen om de hoek ergens in het centrum van Brussel. Op die manier zijn ze tot gegevens gekomen met overlappende smaken en beginnen samen te spelen vanuit jazz standards en zo tot improvisaties en intimistische stukken. Ze hebben op die manier in duo al gespeeld op Gent Jazz 2016 op het zijpodium. Steven vindt de kwetsbaarheid belangrijk in de muziek. Nicola zoekt de vrijheid van harmonie en Steven kan er los doorgaan. Over de composities is nagedacht en je kan er verschillende lagen in ontdekken. Er zijn 3 werken van Steven en 2 nummers van Nicola en om af te sluiten wagen ze zich aan de standard Body And Soul die ze ook standaard en braaf spelen zonder al te veel tierlantijntjes. Het titelnummer 'dining in the dark' is een gebald nummer waarin de toon wordt gezet van Steven's beheersing op de sax met intieme momenten verweven met de piano. 'Bee' begint als een klassiek pianostuk en Steven zet zachtjes in met lage tonen en breekt het nummer open onder de repetitieve pianoklanken door. Een mooi breekbaar nummer is het geworden. 'Ducation' is een vrolijk uptempo nummer van ruim 12 minuten waarin Steven geleidelijk aan doorheen fladdert en halverwege gaat Nicola solo verder om daarna verder te gaan met mekaar de loef af te steken en zachtjes in schoonheid te eindigen. 'Small world' is een speels hoekiger nummer met tussenin melodische thema's en mooie interacties tussen beiden. 'Sir Farlon' zet mooi in met een zwoele sax en het nummer gaat kronkelend verder en breekt open met sax en piano met mekaar aanvullend en ondersteunend ook met een zekere schwung. Steven zorgde ook voor de grappige tekeningen op de hoes van zichzelf en kompaan Nicola.

Karel Van Keymeulen, De Standaard p. D7 (20/07/2016) ****
De jonge saxofonist Steven Delannoye en de Italiaanse pianist Nicola Andrioli vinden elkaar in geraffineerde, melodieuze mijmeringen. Het lijkt wel of ze nooit anders deden dan samenspelen. Het titelnummer van dit live opgenomen album laat meteen mee­slepende saxofoonklanken horen. 'Bee' heeft een meesterlijke intro. Saxofoon en piano glijden door het fluwelen nummer. 'Ducation' en 'Sir Farlon' zijn ritmischer, daarin kan Delannoye zich laten gaan. Zijn saxofoon­lijnen wervelen en kronkelen, hij duikt gretig het diepe in. De pianist speelt dartel, zoekt forsere akkoorden en laat de muziek dansen. Het uitgesponnen 'Small world' begint met een lange a capella saxofoonsolo vol fladderende, iele klanken. Ze wagen zich zelfs aan 'Body and soul', een hoogtepunt uit het saxofoonoeuvre, maar houden hun versie simpel en oprecht. Prachtig hoe ze converseren en een song laten groeien en evolueren. Een klein, fijn plaatje.