Lee Rice Epstein, The Free Jazz Collective (09/02/2017)
"Kaja Draksler's been on an incredible run in the past couple years, releasing solo, duo, and trio albums in quick succession. Draksler is already well known to regular readers of this blog. Several included her duo album with Susana Santos Silva, This Love, on their best of 2015 lists, and it was a near-miss for mine. Draksler is phenomenally innovative, approaching the entire piano as a single instrument, moving effortlessly between keys and strings.

This time around, she's in a duo with Dutch drummer Onno C, another rapidly rising star, having performed with Peter Brötzmann, John Dikeman, Dave Rempis, and others. I read somewhere that Govaert is a "post-Jim Black" drummer, which is a pretty apt description. He reminds me of Tom Rainey and Chris Corsano a bit, as well, and all four take a more melodic-percussion approach to the drum kit, which adds a tremendous degree of depth to their improvisation. Together, Draksler and Govaert are Feecho, named for the type of Slovenian car illustrated on the front of the album. If the name and art signify anything, it's the the surprising degree to which both seem comfortably relaxed in their interplay.

Bums captures the two in a freely improvised performance, broken into three pieces, "Goshi Goshi," "Nya," and "Bums." Beginning with a frenetic improvisation, "Goshi Goshi" goes to some sonically interesting places around the halfway point. Draksler coaxes some sounds from the piano that sound nearly electronic, and Govaert plays expertly with the dynamic range of the kit. "Nya" starts off more contemplatively, with Draksler playing a slow motif, while Govaert counters on cymbals. Around the midpoint, Govaert takes the lead with a thrilling solo, Draksler punctuating his solo with ringing atonal chords and gradually taking center stage for the final minutes. The last track, "Bums," starts off with another flurry of activity, with Govaert all over the set. Draksler settles into a circular melody, which she repeats as the tension gradually builds. They finish in a dramatically satisfying run that gently fades to completion over the course of several minutes.

Piano-drums duos are typically pretty exciting, made even more exciting by the musicians' synchrony. Draksler and Govaert have a lot to offer, but they are particularly notable for how closely in sync and style they are. It looks like they've been touring and playing together. Hopefully, it won't be long before we get the next album from this duo."

Ken Waxman, Jazzword.com (16/02/2016)
"While the concept may go back to the days of Teddy Wilson and Earl Hines, the most expressive validation of piano-drums duos had to wait for the stirrings of Free Jazz. That's when the likes of Irène Schweizer and Cecil Taylor matched wits with such selected drum masters as Han Bennink and Baby Sommer as if they were both part of a championship chess game. Slovenian-born, Amsterdam-based pianist Kaja Draksler and Dutch drummer Onno Govaert as Feecho, ... take up the challenge on these live sessions which confirm that playing the same instrument(s) doesn't mean that the results sound anyway comparable.

...Draksler and Govaert, who is also part of the Cactus Truck band, are committed to freer, more aleatory sound variations.

Draksler's strategy depends on knitting high frequency dynamics and continuously duplicated single notes. While there are faint echoes of Taylor's kinetics on a tune like "Goshi", but like a New World explorer unwilling to reply on an older map, her cascades are not as percussive and her key clips defter. Twinkling sparkles are added to emphasized notes and phrases. Meanwhile Govaert's rumbling press rolls and sideways vibrations are forceful enough for rhythmic momentum, but eschew industrial strength crashing and other bravado.

"Bums", the final tune, works through this interface in a protracted fashion. Dipping into the piano's innards for string plucks that simulate subterrestial textures, Draksler also aggressively stokes cadenzas with such ferocity that were they a bundle of firewood they would speedily burst into flames. Govaert's pacing is lighter here. But the crux comes when in a display of POMO individuality the pianist suddenly essays a melody that is as vivid and romantic as anything from the Impressionists. As she works on shaping and re-sizing it chromatically, the drummer's responds in classic-tortoise-and-hare fashion. Slamming cymbals, rubbing drum tops and ricocheting maracas-like and twangs from his kit, she leisurely follows up with what could be the sound of a chain snaking among the piano's inner strings. A brief recapping of the original theme signifies the end."

Tom Greenland, The New York City Jazz Record (issue december 2015 p. 18)
"Emphasizing the might of the meek, Feecho, named for the Serbian-made Zastava 750 coupe, puts a picture of its namesake on the cover of Bums, a live album by pianist Kaja Draksler and Dutch drummer Onno Govaert. A highly satisfying adventure, the concert is divided into three extended improvisations ("Goshi Goshi", "Nya" and the title track), each developing organically, without urgency, but leaving a lasting impression. At times Draksler leads the explorations with light rippling figurations or odd- length 'riffs', but there are as many times when she becomes a second percussionist, blending into the musical woodwork. The duo is not afraid to insert pregnant silences or negative spaces into the texture, inviting the audience to fill in its own version of the story. Even at their most climactic, midway through the title track, Draksler and Govaert know just when to pull back and save a little excitement for later."

Guy Peters, Enola.be (02/12/2015)
"...Feecho, Draksler met drummer Onno Govaert, nog zo'n artiest die vaak aan haar zijde opduikt en net als ?udars en deel uitmaakt van haar onlangs opgerichte octet, dat zal debuteren in 2016. Dit album bevat een van de laatste concerten die werden opgenomen in wijlen La Resistenza en werd een tijd geleden uitgebracht bij El Negocito Records. Het is meteen ook een heel andere plaat dan Miniatures From Our Living Room, omdat de compacte lengtes en speelse ideeën hier vervangen worden door drie kloeke improvisaties die samen goed zijn voor zo'n vijftig minuten interactie. Bewegingen van de lange adem die ook de nodige concentratie vereisen, maar bij momenten eigenlijk al net zo intimistisch klinken als de samenwerking met Cudars.

Maar klinken als een doorsnee piano/drums-album doet het zeker niet, want de thema's, de swing, de overduidelijke, braaf in elkaar hakende interactie zijn hier net de grote afwezigen. In plaats daarvan zetten de twee in op een aanpak die erg vrij en instinctief aanvoelt en behendig de platgetreden paden vermijdt. Draksler blijft vaak minutenlang hangen in passages op een vierkante tegel, en die met een haast autistische grondigheid verkend worden. Daarbij wordt regelmatig gebruik gemaakt van klanken die eigenlijk niet tot het reguliere pianobereik behoren. De snaren worden gedempt, metaal en hout ingezet als percussieve extra's. Intussen spiegelt of contrasteert Govaert met een even diverse als kleurrijke dynamiek. Staat het bij Cactus Truck doorgaans nog in het teken van de energie, dan draait het hier om textuur, ritme en geduld.

Draksler blijft in opener "Goshi Goshi" lang dwarrelen in het hoge register en spaarzame aanslagen. Even later druppelt het noten of springt ze oneerbieding om met het instrument, om tenslotte te belanden bij een kletterfestijn dat uitmondt in een wervelende finale. Die afwisseling van ingetogen, haast minimalistische passages die worden gecontrasteerd met meer energieke momenten waarin plots zware akkoorden en een turbulente dynamiek kunnen opduiken, zijn een beloning voor wie meegaat voor de lange inspanning. Dat wordt trouwens het knapst beloond in het lange slotstuk "Bums", dat lange tijd gedomineerd wordt door een aanhoudende, nerveuze spanning in een ritmische heksenketel vol in het rond stuiterende ideeën. Het leidt tot een discussie voor fijnproevers die de teugels laat vieren maar nergens de focus uit het oog verliest en vooral ook laat horen dat Draksler beschikt over een heel eigen stem, die in beide contexten overeind blijft als de hare."

Peter De Backer, Jazzmozaiek p 42 **** (2015/3)
"Vlak voor het Gentse café La Resistenza de deuren sloot, waren er nog twee razend interessante concerten te beleven. Het allerlaatste, van saxofonist Jon Dikemand met William Parker en Hamid Drake, was voor uw dienaar het concert van het jaar en wordt binnenkort ook op cd uitgebracht door El Negocito. Het andere, van Feecho, moest daar nauwelijks voor onderdoen.
Het concert werd opgenomen door de gereputeerde geluidsingenieur Michael W. Huon en is nu op het onvolprezen Gentse label El Negocito uitgebracht. Feecho, een duo van Kaja Draksler en Onno Govaert, speelt hier drie lang uitgesponnen improvisaties. De Sloveense pianiste Kaja Draksler, die zoveel indruk maakte met haar solo cd The Lives of Many Other op CleanFeed, vindt in de Nederlandse drummer Onno Govaert een uitstekende sparring partner. Draksler promoveerde tijdens haar studies op een eindwerk over Cecil Taylor, en die invloed is hier duidelijker hoorbaar dan op haar solo-cd. Ze is een avontuurlijke pianiste, die graag ook met allerlei klankkleuren experimenteert, inclusief het gebruik van allerlei hulpmiddeltjes binnenin de piano. Drummer Govaert is een revelatie. Hij stimuleert Draksler tot boeiende conversaties en neemt vaak zelfs de leiding van het gebeuren over. Gemakkelijk is deze muziek niet, maar elke luisterbeurt biedt nieuwe ontdekkingen."

Mario Batelic, Radiostudent.si (27/06/2015)
"Govaerta pri nas poznamo tudi kot ?lana benda Vanilla Riot, ki ga krmari Boštjan Simon, poleg tega pa je sodeloval s številnimi nizozemskimi in tujimi glasbeniki, kot so Han Bennink, Terrie Ex, Ken Vandermark, Ab Baars, Dave Rempis ali Michael Moore. Nizozemski bobnar je sicer kot enajstletnik igral v punkovskem bendu, a se je že takrat zanimal za jazz. Ko je po srednji šoli odšel študirat v Amsterdam, je tam spoznal Drakslerjevo in nastal je pri?ujo?i duo.

Tako kot duo s ?udarsom se tudi Feecho posve?a svobodno improvizirani glasbi, s to razliko, da je prvi duo – kot namiguje že naslov albuma Miniatures from Our Livingroom – naklonjen miniaturam, medtem ko ponuja album Bums le tri daljše skladbe. Posnete so bile na lanskoletnem koncertu v klubu La Resistenza v belgijskem Gentu. Koncertna narava posnetkov se še kako kaže tako v ob?utku neposrednosti in spontanosti, kakor tudi v vzajemnih hitrih odzivih na spremembe med muziciranjem.

V skladbah sta si Kaja in Onno vzela ?as za pazljivo grajenje kompleksnih zvo?nih struktur, v katerih kljub njihovi dolžini veš?e ohranjata intenziteto in osredoto?enost. Izjemno sta spretna tudi v pogostih menjavah tempa in niansiranju nosilnih fraz. Pretanjeno peljeta posami?ne dele skladb od zelo po?asnih, kontemplativnih in tihih do hitrih in glasnejših pasaž in ob?asnih zvo?nih izbruhov. Siloviti grozdi klavirja se imenitno prežemajo z ob?utenim ritmiziranjem, Govaert pa s ?utom za odtenke poglablja meandriranja Drakslerjeve. Leta se pogostoma približujejo avantgardnemu igranju, a pianistka vedno ohranja klasi?no melodi?nost, ki pronica skozi še tako gosto nastlane teksture.

Posebej nas navdušuje v hitrih nizanjih grozdov, ki skladbo gostijo in intenzivirajo, a že v naslednjem hipu zna Drakslerjeva postre?i z umikom v asketsko prebiranje tipk in poudarjanje premolkov, v katerih odzvanja prej odigrano. Njena igra je izjemno perkusivna in v najbolj vrtoglavih delih igrata z bobnarjem docela usklajeno, kot bi šlo za enega samega glasbenika.

Ob zaklju?ku tegale zapisa naj razkrijemo še izvor zabavnega imena tega pretkanega dua. Feecho je namre? po angleško zapisano ime neko? v Jugoslaviji zelo razširjenega »ljudskega« avtomobila, fi?kota. Za razliko od njegove prislovi?ne po?asnosti in za marsikoga ne ravno najlepšega videza ali pa kar robatosti nam duo Feecho streže z lepo, izpiljeno in premišljeno igro, ki spretno pleše na mejah med klasiko in jazzom, konvencionalno igro in nepredvidljivo improvizacijo, med liri?nostjo in vihravostjo ter ?vrsto strukturo in nadgradnjo s spontanimi in navdihujo?imi prebliski.

Po solisti?nem albumu Drakslerjeve The Lives of Many Others je album Bums po mnenju spodaj podpisanega novo izvenserijsko delo naše pianistke, ki se vse bolj dokazuje ne samo kot odli?na skladateljica in muzi?istka, marve? tudi kot sijajna improvizatorka z redkim ob?utkom tako za mestoma krhke sestavne dele kot pulzirajo?o celoto"

Ben Taffijn, Draai Om je Oren Jazz en meer weblog (06/05/2015)
"De set bestaat uit drie vrij lange improvisaties, waarin de twee muzikanten elkaar aftasten, toenadering tot elkaar zoeken en elkaar evenzogoed afstoten. 'Goshi Goshi' start rustig met parelende notenslangen van Draksler en kabbelend slagwerk van Govaert. Het pianowerk neemt gaandeweg in kracht af tot het vrijwel volledig stilvalt. Er klinkt nog een enkele noot, als klokgelui. Govaerts drumspel intussen kraakt en wringt. Al met al is het een minimalistisch nummer met ingehouden spanning. Kenmerkend aan het pianospel van Draksler is dat ze veel zegt met weinig noten, veel stiltes laat vallen en zo de spanning opbouwt. Maar ze kan ook, en dat zit in het tweede deel van het nummer, overdonderen met een vloedgolf aan noten. Die ingehouden kracht vinden we ook terug in 'Nya', waarin je datgene wat Draksler speelt met goede wil een melodie zou kunnen noemen. Maar dan wel heel minimaal en met heel veel stiltes. Bijna mystiek. Dat het dat niet wordt is te danken aan Govaerts, die met zijn uithalen zorgt voor leven in de brouwerij."

Martijn van Geffen, Jazzenzo Magazine (28/04/2015)
"Liefhebbers van Han Bennink, Misha Mengelberg of free jazz in het algemeen kunnen genieten van een nieuwe generatie die de draad op eigen wijze oppakt. Free jazz, geassocieerd met het gelijknamige album van Ornette Coleman die improvisatie rond de jaren zestig van de vorige eeuw tot het extreme trok, wordt vaak bekritiseerd vanwege de ontoegankelijkheid ervan en een gebrek aan structuur. Beide zijn waar, maar voor wie dit geen punt is zal de frisse schoonheid van het album 'Bums' van Feecho ontdekken.

Waar gewoonlijk met een melodisch thema en een herhalend harmonisch schema wordt gewerkt, wordt in 'Bums' de vrijheid opgezocht en de ritmische mogelijkheden onderzocht. Gebruikmakend van een piano en een drums wordt van begin tot eind geïmproviseerd waarbij naast melodische en harmonische conventies ook de conventionele hiërarchie tussen piano en drums wordt genegeerd; de drums neemt als ritme-instrument net zo vaak de leiding als de piano.

Deze vrijheid niet misbruiken is niet makkelijk maar de Sloveense pianist Kaja Draksler en de Nederlandse drummer Onno Govaert laten vanaf de eerste minuut in 'Goshi Goshi' horen dat het binnen hun genre vakmensen zijn. Drakslers virtuositeit en tempovastheid zorgen in interactie met Govaerts creativiteit voor een afwisseling van spanning, onrust, vraagtekens maar bij vlagen ook voor de zekere ontspanning. Zo is vooral de eerste helft van 'Nya' erg rustgevend en spannend tegelijk. De tweede helft daarentegen is soms wat rommelig en geforceerd. 'Bums', het derde en tevens slotstuk van het album, lijkt met behulp van virtuositeit een ode aan de onrust maar wordt niet chaotisch en sluit op het eind vredig af."