Jan Granlie, Salt Peanuts  Denmark (13/08/2015)
"Med gitar, saks og trommer har den belgiske trioen Backback holdt det gående i noen år nå, til tross for at de mangler bassist. I tillegg har de både navn og platetitler som knapt lar seg Google. (Nei, jeg mente ikke «backpack»!) Og III er, ikke så overraskende, deres tredje plate.

Backback på plate er fin, lett tilgjengelig og melodisk jazzrock. «III» er en stilfull og stram samling av pene jazzlåter, men er likevel sjarmerende rufsete og rocka i uttrykket, med en gitarlyd som bringer tankene tilbake til 50- og 60-tallet. Det er faktisk nesten sånn at garasjerocken ligger på lur flere steder.

Her og der tipper det over mot 90-tallets gamle favoritt Morphine, som med bass i stedet for gitar lå litt dypere i toneleiene. Men der Morphine var rockeband med jazz-tilsnitt, er det hele tiden jazzen som er kjernen i Backback, selv om det ikke er så mye improvisasjon på denne innspillingen. Det er nok ikke av mangel på evne, men antagelig fordi plata bør høres som en samling maler som kan bli bra å improvisere over når de får spille dem live – noe jeg ikke har opplevd selv, men som de i alle fall gjør overbevisende på Youtube, om du bare søker litt smart. Og det er mye fint å bygge på her, så det er all grunn til å tro at det vil fungere bra. Kanskje noe for landets konsertscener å merke seg.

Gitarist Filip Wauters er bandets komponist og frontmann, saks betjenes av Marc De Maeseneer og trommer av Giovanni Barcella."

Marc Corrotto, All About Jazz,**** (31/03/2015)
"The initial impression of the jazz/rock trio Backback is that they take their cues form the Boston 90s indie band Morphine because the trio features the baritone saxophone of Marc De Maeseneer in most of their compositions. Indeed, III opens with the blues/funk/rocker "Joe" that riffs off of the deep grooves of rock. The trio is a stripped down garage jazz outfit with De Maeseneer, drummer Giovanni Barcella, and guitarist Filip Wauters.

This recording, a follow up to their self-titled debut in 2006, is a crammed excursion at just 36 minutes. III features nine brief tracks (the longest at 5 minutes), but is nonetheless fulfilling.

Their recipe consists of squeezing music from the contrasting sharpness of guitar and the bluntness of the baritone saxophone, all fueled by the dynamo of Barcella's drum kit. He pushes the happenings ever forward, drilling his mates on "Heat," part surf rondo, part speed jam. The trio can trawl a slow blues "Tautavel," blend math/rock with a New Orleans groove "Rumble," or cook a blues ballad "Anneke" with a congruous convincing argument.

The more open pieces, like "128" and "Outro" demonstrate their improvising skills. Maybe it's De Maeseneer's switch to tenor that cues the band to open their books and work away from the written notes. The latter piece edges into dream-like atmospheres of circular breathing saxophone and bowed guitar. All very cosmic, and all very satisfyingly enigmatic."

Tom Beetz, JazzFlits nr.232, (09/02/2015)
"'BackBack III' is de derde cd (ook op vinyl verkrijgbaar) van het Gentse trio BackBack, typisch een band die je eigenlijk live moet zien. De live-opwinding wordt overigens goed gevangen op deze cd, niet in het minst omdat er verstandig gekozen is voor de ouderwetse elpeelengte van 36 minuten zodat de cd niet opgerekt wordt met zwakke nummers. In het openingsnummer 'Joe' wordt het visitekaartje afgegeven met een drumsolo die lijkt op een gerevitaliseerde uitvoering van Gene Krupa's 'Sing sing sing'. De cd met negen vrij korte nummers van gitarist Wauters verkent rockjazz, free en bebop waarin het rauwe geluid van Wauters versterkt wordt door de bewust rafelige opname. Je kunt bezwaar maken tegen de hier en daar abrupte overgangen van vrije jazz naar cowboyswing, van rock naar intimiteit en van de soms plotselinge en onverwachte einden, maar het werkt wel. BackBack lijkt hier en daar de weg kwijt te raken maar uiteindelijk valt dat alleszins mee. Dit trio met zijn filmische achtervolgingsmuziek die vele sferen van jazz, rock, jazz en zelfs een doedelzakband oproept, heeft een uitermate goed verteerbare cd afgeleverd die doet verlangen om ze ook eens op onze Nederlandse podia te zien."

Marc Van de Walle, Jazzmozaiek 01/2015 p.40, goed met aanmoediging
"Of je het nu jazz, rock, fusion, funk, free of een mengeling van dit alles wil noemen: het speelt geen rol. De muziek van Backback laat zich niet in een hokje duwen, en dat is principieel ook nergens voor nodig. Dit gedreven trio brengt zeer expressionistische stukken waar boeiende duels worden aangegaan tussen de gitarist en de saxofonist. Daarbij speelt de slagwerker een be- langrijke rol in de drive forward – een adequaat inspelen op de flikflakken en harlekijnsprongen van De Maeseneer en Wauters. Alle composities zijn trouwens van deze laatste. Soms neemt het ritme of de stemvoering je op sleeptouw, soms zijn er minde- re momenten. Altijd voel je wel de band van de muzikanten met elkaar. De cd komt aanvankelijk vrij schreeuwerig over, maar bij herhaalde beluistering verdwijnt dat 'ongemak'. Het is gewoon jong geweld dat zijn weg zoekt. Hoe men ook tegenover dit 'ge- nre' staat, het potentieel van de muzikanten is er wel degelijk en het laat vermoeden dat er een interessant rijpingsproces aan de gang is. Wie houdt van een flinke scheut ruig gitaargeweld vanuit de onderbuik – maar wel gestructureerd – overgoten met een ietwat korrelig smakende saus van fusion, jazz, rock en andere ingrediënten, is hier aan het juiste adres."

Guy Peters, Enola.be, (26/01/2015)
"Het ronkende trio BackBack was er al vroeg bij. Hun tweede album Backo was een van de eerste releases op het label en bracht toen al die aanstekelijke mix van elastische jazz en gespierde rock waar de band zich nog altijd van bedient. Gitarist Filip Wauters (Arno, The Whodads, Scoreman,…), baritonsaxofonist Marc de Maeseneer (Lady Linn, Admiral Freebee, ook The Whodads) en drummer Giovanni Barcello (Moker, Charles Gayle Trio, Jeroen Van Herzeele,…) verkennen nog altijd de zone tussen broeierige noir en zweterige sax-'n-roll, met veelal compacte, franjeloze songs.

De sound van het album is opmerkelijk. Voor de opnames, die plaatsvonden in de eigen repetitieruimte, werd gekozen voor een zeer sobere benadering waardoor III klinkt alsof er maar een paar microfoons werden gebruikt. Het geheel is een ongepolijste bedoening geworden met een uitgesproken lo-fi-karakter. Het is even wennen, maar vermoedelijk geen slechte beslissing, want het benadrukt vooral de groepssound en heeft niet dat compleet opgepompte van veel vergelijkbare bands.

Vanaf opener "Joe" wordt de klassieke BackBack-sound meteen rechttoe-rechtaan uit de doeken gedaan. De vinnige, snijdende, in surf twang sudderende gitaarpartijen van Wauters (die altijd met één been in een spaghettiwestern staat), de langgerekte uithalen van de Maeseneer en het rollende, vrije drumwerk van Barcella. Het is kaal, rafelig en vaak filmisch of met een geslepen zwacht/wit-sfeertje. Double Indemnity op z'n Vlaams. "Heat" is met z'n gitaarlagen en opgejutte tempo daarentegen iets voor een flikkenserie uit de 70's en gaat het statig drijvende "Tautavel" vooraf. In dit nummer voegt pianist Christian Mendoza wat franjes toe, wat resulteert in een slepend breedbeeldeffect.

"Stoepestraat" laat dan weer horen hoe er regelmatig ook heen en weer geflipt wordt tussen hechte passages en vrije ontsporingen, terwijl "Anneke" ter plaatse blijft trappelen in een droomwaas. Best mooi, al komt er misschien net iets te weinig beweging in en blijft het nummer iets te nadrukkelijk hangen in een sfeertje. "128" zweeft daarna in psychedelische dampen, terwijl het samenspel van Wauters en de Maeseneer in "Rumble" iets heeft van het tweespan Hidalgo/Berlin in Los Lobos.

Kortom, goede referenties, al is er toch ook het besef dat BackBack vooral een live band is. Sommige van de ontsporende momenten voelen wat te vrijblijvend aan en de plaat bevat misschien een paar vreemde keuzes, zoals het wat abrupt afgeronde "Stoepestraat" en de wat eigenaardige afsluiter "Outro" die weinig uitstaans heeft met het voorgaande. Kleine opmerkingen, geen problemen die beslag leggen op het album. III is een prima plaat. Koop 'm op vinyl, zeker met zo'n hoesfoto."

Winus, Jazzepoes (09/01/2015)
"Het zal al wat jaren geleden zijn maar we zagen ze vroeger reeds in KC Nona en toen lieten ze al een goeie indruk na met hun energieke, ongewone triobezetting zonder bass. Een krachtige blend van vrije improvisatie, jazz en rock, ja , ons kan het bekoren ! Intussen zitten we aan het 3e album in eenzelfde bezetting en dat klinkt soms als ware het filmscores bij één of andere detective film of feuilleton zoals bij starter 'Joe' of in 'Heat', de sequel daarvan. Beheerster kan het ook zoals in het aftastende, behoedzame 'Black' of 'Anneke', een tragere 'ballad' alwaar Marc De Maeseneer een zware lijn op de achtergrond bromt met de baritonsax en Filip (Wauters) daar de woorden bij tekent op gitaar. Giovanni Barcella aan drums is, zoals we hem kennen van bij bvb. Moker, steeds zeer beweeglijk aanwezig daarbij, roert in de potten en schept subtieler uit in die tragere stukken. Viriel en cirkusachtig kan het er aan toe gaan zoals in 'Stoepestraat' waar de mannen een gevaarlijke act opvoeren in de piste en da's een meer geïmproviseerd stuk. Blijven we in die circusomgeving dan kan dat ook met wat gevaarlijk balanceren op de slappe koord en hier wordt het trio bijgestaan door de bijzondere pianist Christian Mendoza. Koord dansen zonder stukken maken heet dat in 'Tautavel' en dan overtrekt het weer : Filip danst in de regen, de sax zet ook wat danspassen neer en Giovanni loopt daar met de paraplu tussendoor, da's de track '128' en da's een lekkere groove die je mee je hoofd laat bewegen. 'Rumble' klinkt ook als een echte song, wordt aankondigend energiek ingezet door Giovanni en dan gaat BackBack de polonaisetoer op ! Drie passen vooruit en twee achteruit, drie passen vooruit en twee achteruit... de sax gaat uitgelaten aan het soleren en pfoeh !, daar krijg je het écht wel warm van ! Het is dat we aan het eind van de plaat zijn dat de polonaise van daarjuist op een zijspoor gekomen is en daar, in de 'Outro' komt alles stilletjes aan terug tot rust, geluiden sterven uit...

Eigenzinnig, lekker stukje muziek, zeg ik, dat lusten we wel !"

Dave Sumner, Bird Is The Worm, recommendation (17/12/2014)
"Actually, not that far removed from the Hang Em High trio, but where HEH focused more on the cool groove, the Backback trio is more inclined to focus on revealing all the facets of a melodic gem. The trio is comprised of Filip Wauters on electric & baritone guitars (and lap steel), Marc De Maeseneer on baritone & tenor saxophones and Giovanni Barcella on drums. Again, more rock than jazz, but the mix of well-crafted melodies and wild improvisations make it a heady, addictive concoction, and renders genre classification a trivial subject."