Stef, The Free Jazz Collective (05/01/2019) ****
"Di Domenico is a composer and musician with a broad musical background, originally self-taught, he received more formal training in his twenties. The fact that he is self-taught may be an obstacle for some, but not for Di Domenico, whose sense of listening is exceptional, as well as his skill at absorbing music in a natural way. We've reviewed around fifteen albums with him so far, in very different types of ensembles and sonic universes, demonstrating his versatility and eclecticism.

With Abschattungen, Di Domenico brings us a great mixture of rhythmic free jazz. "Infra-Thin", the first track, has a Miles Davis-like beat, but then as the foundation for a much free-er interplay by this band of musicians. His explicit inspiration are Sun Ra's "Lanquidity" and Gruppo Di Improvvisazione Nuova Consonanza's "The Feedback", if these are known references, combining 'futuristic sounds indebted to black music'. The big difference is that there is no real soloing as was the case in the inspiration albums, but rather a collective sound with once in a while a single voice that escapes out of the band (Blondiau's trumpet, Damianidis' guitar, ...) and that shifts between short arranged themes that work as anchor points and total freedom. Yet it is not fun and funk. The dark "Instruments Of Darkness", is a kind of resting point on the album, slower, ominous, a-rhythmic, with a more prominent role of Di Domenico's piano in the middle section. Even if different from the other tracks, it kind of consolidates the unity of the whole album, adding a suite-like effect to it.

... and it works. It works well actually: the solid pulse, the electric bass and the drums lay a really solid and hypnotic foundation for a kind of music than could go on forever, with all the horns, the guitar and the keyboard weaving a dense and warm collective free sound without evolving into chaos. There are no outbursts of anger or changes of energy, no contrasts between silent and high volume moments ... the listener gets taken on board for a psychedelic journey that is both welcoming and infectious.

It is not free jazz, but it is well worth listening to."

Georges Tonla Briquet, Jazz'Halo (26/04/2018)
"De ene bigband is de andere niet maar de shapeshifters van Giovanni Di Domenico & Abschattungen vormen echt wel een buitenbeentje.

Toetsenist Giovanni Di Domenico is een van de spilfiguren uit de alternatieve improvisatiescene in Brussel. Hij is tevens een all round muzikant en producer en heeft zijn eigen label, Silent Water. In 2017 was hij gelinkt aan zomaar liefst negen releases met als meest opmerkelijke zijn soloplaat 'Insalata Statica'.

Wat 'The Ear Cannot Be Filled With Hearing' betreft, stond hij in voor productie, opname, mixing, hoesfoto en leverde hij alle composities (vier in totaal, twee langs elke plaatkant).

Kant A begint met 'Infra-Thin' (12'43). Uit de nevelen van het fifties sciencefiction decor duiken langzaam piano- en drumklanken op waarna een mini big bang in slow motion ontstaat. Laag na laag wordt een andere dimensie opgebouwd.

'Tugkanon & Lekton' (8'03) is van een andere planeet. Poëtische pianonoten met aansluitend intimistische trompetklanken leiden geleidelijk aan tot een cocon van stilte die heel subtiel doorbroken wordt door allerlei kleine (wah wah)effecten. Het lijkt een spel van losse pionnen die zich willekeurig verplaatsen maar elkeen houdt zich duidelijk aan welbepaalde spelregels. Frontale confrontaties worden vermeden, het is vooral een techniek van steeds verder uitdiepen en aftasten.

Op Kant B is 'Instruments Of Darkness' (9'41) de eerste titel. Een licht psychedelische groove vervliegt na zowat een halve minuut en de luisteraar belandt opnieuw in een wereld van spielereien en bizarre kronkels. De piano levert een kort interludium waarna het puzzelwerk verdergezet wordt.

Alles eindigt met 'Apophenia' (10'58) in een rustig Oosters sfeertje met wat vocalen en dwarrelende pianonoten. Om uiteindelijk te belanden bij een gelijkaardige chaos van het begin.

Di Domenico deed wat Ellington ooit zei: "Een goede compositie begint bij de keuze van de juiste muzikanten." Met onder meer Laurent Blondiau, Daniele Martini, Giotis Damianidis en Jordi Grognard koos hij dan ook topmuzikanten uit de Brusselse scene.

Waaronder klasseer je nu dit alles? Metafysisch gestructureerde freejazz met een knipoog naar zowel Pink Floyd als Frank Zappa? Of een fascinerende "loop" al even complex en buitengewoon als deze waar de kinderen van Miss Peregrine in ronddolen? Ideale soundtrack dus om er de trilogie van Ransom Riggs ('Miss Peregrine's Home For Peculiar Children') bij te lezen. Zeker ook voor fans van Miles zijn 'Bitches Brew' (de vierdelige cd-box). Kortom, "mood music" boordevol modulaire wendingen. Di Domenico zelf citeert graag 'Lanquidity' van Sun Ra en het Italiaanse collectief Gruppo di Improvvisazione di Nuova Consonanza als inspiratiebronnen."

Dave Sumner, Bird is the Worm (22//01/2018)
"This large ensemble performance led out by pianist Giovanni Di Domenico goes big and gives it everything they've got. They toe the line where sonic wildness becomes random dissonance, and so each of the four extended pieces of his 2017 release perpetually cycle between states of dispersal and reformation. The thing that triggers the transition back to structure is a groove. It's as if it suddenly emerges from beneath the surface of the song, like the earth swelling up and grumbling out a heady tempo. It's an arresting feature of an interesting album. Music from Brussels, Belgium."