eNR114: Sous un ciel d'écailles by Audrey Lauro
Herman te Loo, Jazzflits nr. 394 (13/03/2023)
Altsaxofoniste Audrey Lauro was eerder te horen in het trio Lauroshilau, waarvan ik in JF 354 het debuutalbum besprak. Voor de korte cd ‘Sous un Ciel d’Écailles’ dompelde de Brusselse zich onder in de wonderschone akoestiek van de Chapelle du Grand Hospice. In zeven korte stukken laat ze zich kennen als een (solo-) improvisator/componist met een goed gevoel voor spatiëring en ruimte. Ze laat stiltes vallen en bouwt de stukken behoedzaam op met korte frasen. Haar klanktaal bestaat voor een deel uit klassieke saxofoonklanken, maar ze maakt ook dankbaar gebruik van alternatieve technieken. Dat levert een album op dat epigrammatisch aandoet en zich pas na meerdere luistersessies geheel prijs geeft.

eNR076: Tabula Sonorum by Almeida van Dongen
Herman te Loo, Jazzflits nr. 394 (13/03/2023)
De Portugese bassist Gonçalo Almeida kennen we van groepen als Spinifex en Albatre, waarin hij van zich laat horen als een uiterst gedreven muzikant. Ook pianist Bart van Dongen is een zekere dadendrang niet te ontzeggen. Op dit live opgenomen duo-album (op het door Van Dongen gecureerde podium Paviljoen van de Ongehoorde Muziek in Eindhoven) horen we een geheel geïmproviseerde set, maar klinkt het alsof het tweetal composities speelt. Een onmiskenbare invloed daarbij is de minimal music (een titel als ‘Repetitio’ is veelzeggend). Van Dongen hamert repeterende figuren op zijn prepared piano. Almeida strijkt en plukt mee in de onontkoombare, obsessieve stroom muziek, die een hypnotiserende uitwerking heeft.

eNR116-118: Playing with standards by Seppe Gebruers
Stuart Broomer, Ezz-thetics column, Point of Departure Issue 82 - March 2023 (05/03/2023)
A great disorder is an order. Now, A
And B are not like statuary, posed
For a vista in the Louvre. They are things chalked
On the sidewalk so that the pensive man may see.
– Wallace Stevens, “Connoisseur of Chaos”

Belgian pianist Seppe Gebruers’ Playing with Standards (el NEGOCITO Records) is a singularly unusual three-CD set. Even the cover art is unusual, with a kind of wavering, echo printing of the title in black on a silvery metallic field that creates a pulsing three-dimensional effect. That sense of oscillation is central to the music as well. Gebruers has two 19th century grand pianos in his studio. One is tuned to standard A = 440cps; the other has been re-strung and tuned a quarter-tone lower. Gebruers sits between the two pianos, often playing them simultaneously, one with each hand, sometimes focussing his attention on one or the other, sometimes rapidly alternating to share an absurdly dissonant phrase between both.

While such a situation suggests numerous possibilities, here Gebruers devotes himself largely to the canon of 20th century pop hits, many derived from Hollywood films and Broadway shows, staples of conventional jazz performance for much of the music’s history, 1930 to 1960.

Points of Entry:

The use of standards, even composed heads, has diminished significantly in free jazz, only to return recently as part of an exploratory practice. Early free jazz had multiple uses for “standards.” While Ornette Coleman recorded a mood-shifting “Embraceable You,” Cecil Taylor played Ellington tunes with some regularity and great respect in his early recordings, and there’s also an impassioned “Lazy Afternoon” and an exploratory take on a possibly ironically chosen “What’s New?” Eric Dolphy’s initial solo versions of standards could seem like Paganini virtuoso set pieces (e.g., “Tenderly” or “God Bless the Child”) but they would become radically expressionist, like “Love Me.” Sonny Rollins always had an ear for strange blasts from the past (e.g., “Shadow Waltz,” the title taking on fresh significance when it appeared on Freedom Suite, then again, in retrograde, when it became the title of a Jazzland reissue, cleansing Freedom Suite of a title focussed on civil rights), but during his most “free” period, Rollins indulged in radical deconstructions of material like “Dearly Beloved” and “Alexander’s Ragtime Ball.” Both John Coltrane and Albert Ayler, among many, recorded “Summertime.”

The subject of historical repertoire and composition has recently become a focus for exploration in depth for some musicians. Though the material and mode of exploration often differ from “standard” repertoire, the curiosity about form and variation is real. Pat Thomas and Seymour Wright have recently produced brilliant and expanded examinations of earlier material, reworking the themes of Ahmed Abdul-Malik with the quartet أحمد [Ahmed] (along with bassist Joel Grip and drummer Antonin Gerbal) and as Pat Thomas and XT (Paul Abbott and Wright) invoking Cecil Taylor with their treatment of his Akasakila, Attitudes of Preparation (Mountains, Oceans, Trees). Pandelis Karayorgis has just produced a CD devoted to the conjoined music of three great pianists, The Hasaan, Hope & Monk Project (Driff), creating new bonds with the vital tradition. Similarly, Rodrigo Amado has recorded Sweet Freedom, a very free take on Rollins’ Freedom Suite. Gebruers’ work may most resemble Cory Smythe’s radical and extended deconstructions of popular song in the trilogy of Circulate Susanna, Accelerate Every Voice, and Smoke Gets in Your Eyes, in all of which Smythe creates eerie textures combining piano and electronic extensions with fractured tunes from the American songbook. Gebruers similarly leads us into a richly complex experience, at once measured in history, nostalgia and cycles per second.

It’s not easy to create genuinely disturbing music in 2023, at least not for those of us who might be styled “connoisseurs of chaos,” but here Seppe Gebruers does as fine a job as anyone might. It’s perhaps the most disturbing piano music I’ve ever heard (and that includes a great deal of “outside” piano music, from Ross Bolleter’s ruined pianos to Conlon Nancarrow’s piano rolls). When I first listened to the three CDs of Playing with Standards, I attributed it to his particular kind of microtonality, those 24 equal quarter tones to the octave. The equally divided 12 tone scale is largely a Western baroque invention to permit harmonic movement – “the well-tempered clavichord” – an averaging of pitch that diverges from the mathematics of earlier scales or systems like the Indian modal system in which tones may be used only in specific ragas, or a modern system like Harry Partch’s vast calculation to create wavering pitches and elisions that embrace much of the world’s music. Then I went to the source. Gebruers’ rigorously even tuning method follows the 20th century Russian composer Ivan Wyschnegradsky (1893-1979), who first opted for the 24 equal intervals during World War 1. I assumed that Wyschnegradsky’s music would be similarly disturbing. It wasn’t. His Ainsi parlait Zarathoustra [1929-30] for four quarter-tone pianos (readily available on Youtube) is quite wonderful, a playground of errant pitches. The significant difference is Gebruer’s decision to combine his pianos with standard pop repertoire, making every note shift from piano A to piano A flat sound like a mistake, a kind of “mistake” that recurs for three hours.

The Music: “It’s Playing Our Song”:

Gebruers goes where the fun house is painful, applying his Frankenstein scale to the still fairly common repertoire of much jazz and one that’s also subject to crooner and chanteuse revivals. Gebruers’ music may be far more disturbing to ears regularly tuned to “Just a Gigolo” and “The Days of Wine and Roses” than even the expressive, whining, drummed bends of Eddie “One String” Jones playing a length of 2x4 construction lumber with a stretched piece of wire “fretted” and struck with sticks.

Gebruers’ liner note begins with a remarkable quotation from the essayist Michel de Montaigne: “When I play with my cat, how do I know that she is not playing with me rather than I with her?” From there, Gebruers extrapolates: he plays not only with standards, but with two pianos and with tonality. In each case, these contribute to, participate in, what he will play.

Switch “standard” for “cat” and it appears as a point of doubt, the “standard” also an agency of control, an idea that has been shaping much of jazz for a century, right down to Your Mother Should Know: Brad Mehldau Plays The Beatles.

There is a sense in which the “standard” will dictate not only its own special status but also a certain subservience imparted to the performer. Here the relationship is at least in part adversarial, Gebruers arming himself with two pianos, one to interrupt, to contradict the stability of the other, to pose a contradictory shadow world. The radical reimagining and combining of pitches is disrupting, undermining, even mocking the notion of a “standard” itself.

Gebruers is most immediately accessible when his invention wanders furthest from the “subject” material, especially if he focuses on one of the pianos, but the stranger adventures shared between the mixed keyboards have their own appeal. While Gebruers liberates both the pianos and pitch, the adversarial relationship here between the standards and the pianos feeds his own creativity. He doesn’t simply play “You and the Night and the Music” for 19 minutes on Disc One: he plays it three times in a row, totalling 19 minutes, each time finding another way to address it through the strange medium, utterly recasting it. Sometimes the standards are fused to interact with each other as well, with different songs moving between two pianos. On Disc Two, he plays “Never Let Me Go,” then “What Is this Thing Called Love?,” then he plays both at once, then he plays “Never Let Me Go” seven times, then “What Is This Thing Called Love?” “Never Let Me Go”? In the earlier versions it can be glacially slow, two chords struck and held to let them hang in the air, gradually disappearing to just their higher harmonics, eventually a refined upper register disappearing in its own dissonance. A later version will increase the tempo, contrasting expansive phrases, first on one piano, then the other, sometime a melody spreading between the pianos.

The constant scale changes (so near and yet so far) strip the songs of any sense of stability, may strip them, as well, of authorship, assigning them to a tone world that is at once a collective space and a no one’s land, a spot in which all sonic decays might gather. The title lists omit authorship and Gebruers suggests the pieces are becoming wholly internalized, part of a collectivized body, declaring in a note “The copyrights to the standards are superfluous, because they are collective memories and copies of copies.”

The two pianos are essentially a friction – ambiguating any kind of singular authority that might consist in any one of the tunings. The scale of the project ultimately erases the irritant of its minutiae, the frictions becoming part of a grand plan, a glitch in the world sharing its physics in the way near frequencies interact. A piece for solo pianos built on largely transient (well, slowly transient) material ultimately achieves a genuinely substantial scale, finding its own insistence on meaning. Minutiae and epic become indistinguishable in this world Gebruers’ has created, a simultaneous experience of all kinds of time.

Preface as Afterword:

An instrumental standard may also function as the echo of a lost text. I was reminded of a musician interpolating a musical phrase as the bearer of its missing lyric when I first played Playing with Standards because of a striking coincidence: the first track is “Playing with ‘When you wish upon a star’” and Gebruers had me right there.

Prior to the Covid lockdown and subsequent retirement, I taught courses in jazz history in a community college’s liberal studies division. The emphasis was as much social / historical as musical, designed for students with a broad age range and varied cultural and educational backgrounds. When I got to the 1950s, there was much to discuss: stylistic change; the conflict between “East Coast”/ “West Coast,” both social circumstances and musical values; the radical shift in representation that came with the long-playing record. I would begin with Miles Davis’s 1954 recording of “Walkin’,” an edgy tune that slowed down bop and had a freshly funky edge, as well as stretching to nearly 14 minutes.

When we got to the 10-minute mark of “Walkin’,” the beginning of Horace Silver’s solo, I’d let it play for another 30 seconds, stop the record and ask if anyone had noticed anything different or strange. Maybe at first just a couple had. Then I’d back up the CD to the relevant passage and play it again, sometimes a couple of times, most students noticing something strange going on with key and tempo, a few more catching the markedly incongruous, interpolated melody. Eventually a few students would identify the sudden insertion of a moment from Walt Disney’s 1940 film Pinocchio: the moment when Jiminy Cricket, that cartoon cricket in top hat and tails, sings:

       When you wish upon a star
       Makes no difference who you are
       Anything your heart desires
       Will come to you.
I won’t labor the contrasts (creative, economic, racial) between the gritty reality reflected in NYC bop and blues and California Disney studio fantasy, or the corresponding gap between work opportunities for New York jazz musicians and West Coast studio musicians, the latter putting out best-selling and poll-winning jazz records in between recording film soundtracks and pop records. Silver’s inserted quotation seems like ideal social comment, invoking worlds in collision with just a few notes.

eNR114: Sous un ciel d'écailles by Audrey Lauro
Jean - Michel Van Schouwburg, orynx-improvandsounds blogspot (03/03/2023)
Album solo de saxophone alto par une musicienne inspirée, Audrey Lauro, créditée ici tape recorders et composition, outre son sax alto fétiche. Pochette cartonnée noire en série limitée avec deux œuvres du père de l’artiste, André Lauro. L’une reproduite au recto de la pochette, encre noire et pastel et l’autre, insérée et pliée dans celle-ci en sérigraphie sur papier 42 cm / 29,50 cm. Expression sombre, brute, expressionisme abstrait noir où surgissent des formes de la douleur, canevas organique… La musique est enregistrée dans la résonance réverbérante de la Chapelle du Grand Hospice dans le quartier du Béguinage au centre de Bruxelles, haut lieu temporaire de l’avant-garde. Audrey Lauro prend soin de soigner son émission et le débit de son souffle en action , avec l’aide de sons préenregistrés, afin de tirer adroitement parti de l’acoustique du lieu. Sept pièces entre les 2 et 4 minutes et quelques se succèdent avec autant d’assurance que de discrétion. En effet, elle ne cherche pas à souffler tout sur son passage à pleins poumons en mordant l’anche, mais plutôt à nous attirer en douceur dans son processus auditif et parmi les filets de sons qui s’élèvent sous la coupole. Ce qui semble aléatoire est ciselé par une pensée acérée et imprimée/ exprimée par une volonté conquise dans l’intensité d’une intransigeance vivace. Concentrée, elle manie judicieusement la respiration circulaire en alternant accents, notes , battements, croches. Modulant sifflements, suraigus, graves graveleux, résonances, son univers sonore happe l’écoute. Sa manière est quelque peu voisine de l’approche magnétisante de l’inoubliable Gianni Gebbia et on rêve d’entendre ces deux-là en duo de saxophone. S’affirmant déjà il y a plus de quinze ans dans les faubourgs de Marseille et de Bruxelles, Audrey Lauro a déjà sillonné les scènes d’Europe et de New-York, imprimé sa marque à Londres, Stockholm, Vienne, Berlin, avec Gotis Diamandis, Mia Zabelka, etc… Sous un ciel d’écailles, les fruits ne tombent pas au hasard.

eNR116-118: Playing with standards by Seppe Gebruers
Stijn Buyst, Gonzo Circus magazine #173 (28/02/2023)
Seppe Gebruers schuimt al enkele jaren de podia af met twee vleugelpiano's tegelijkertijd. Die twee piano's staan een kwarttoon uit elkaar gestemd, waarmee Gebruers dus dubbel zoveel noten ter beschikking heeft. Simpel gezegd: het traditionele Westerse toonsysteem verdeelt en octaaf in twaalf noten, op exact dezelfde afstand van elkaar; Gebruers stapt uit dat korset en eigent zich 24 noten toe. Met die nieuwverworven notenrijkdom gat hij op 'Playing with standards' drie cd's lang een aantal standards te lijf, klassiekers als 'What Is This Thing Called Love', 'Just Friends' of 'La Vie En Rose'. Gebruers 'speelt met' die standards louter op herinnering, dus soms beperkt hij zich tot enkele flarden uit het origineel. Gebruers mag dan dubbel zoveel noten hebben, hij heeft nog steeds maar twee handen om die klavieren te bespelen en is daardoor gedwongen om zich tot de essentie te beperken: geen pianistiek spierbalgerol, maar mooie, speelse, vaak verstilde, troostende exploraties, met hier en daar en stevige atonale toets, wat dat in dit verband ook nog moge betekenen. Zijn nieuwe toonsysteem dwingt je als luisteraar wel tot wat engagement. Bij een eerste luisterbeurt komt alles heel hard en vervreemdend binnen, maar eens je aan de mogelijkheden gewend bent, kweek je zeebenen. En hoe dieper je het nieuwe universum induikt, hoe natuurliiker en rijker die omgeving gaat voelen. Het gebeurt niet vaak dat we na drie uur muziek snakken naar meer van hetzelfde, maar kijk, aan het eind van dit jaar komen er nog drie vinyplaten uit met vergelijkbaar materiaal en daar kijken we nu al maar uit.

eNR110: Squaring The Circle by Heleen Van Haegenborgh
Björn Comhaire, Luminous Dash (16/02/2023)
Sommige releases van het immer innovatieve Gentse label el NEGOCITO Records hebben wat extra duiding nodig. Dat is zeker het geval voor de nieuwe van Heleen Van Haegenborgh, Squaring The Circle.

Twee figuren en een irrationeel getal staan centraal op deze release: Heleen Van Haegenborgh (niet geheel onverwacht) en Johan De Wilde (die had je waarschijnlijk niet zien aankomen) en het getal pi (dat had je nog minder zien aankomen).

Heleen is een geschoold pianist en componist die zich heeft toegelegd op hedendaagse muziek en wat ze zelf ‘extended techniques’ noemt. De laatste tijd ging haar tijd vooral naar het componeren van oude en nieuwe muziek en muziek voor theater.

Johan De Wilde is schilder/kunstenaar en vooral gekend voor zijn sleutelwerk Pi dat werd aangekocht door het Gentse SMAK. Een oneindig kunstwerk gebaseerd op – we gaven het al weg – het getal pi. De Wilde begon in 2006 aan het schilderij en werkt er tot op vandaag nog steeds aan verder. De cijfers van het getal pi worden door De Wilde grafisch voorgesteld door verticale, gekleurde strepen. De kleur en de lengte van de streep zijn afhankelijk van het cijfer dat wordt getoond. Zo is het getal 3 een bruine streep, 1 is een korte witte streep, enzovoort. Goed gevonden!

Voor zover de intro, en nu het moeilijke stuk want in Squaring The Circle tracht Van Haegenborgh het werk, of toch een klein deel ervan) van De Wilde om te zetten in klanken. Een album over getallen, met tracktitels die bestaan uit getallen en vooral met heel veel verschillende percussieve instrumenten en een kluts elektronica. De instrumenten worden bespeeld door Aya Suzuki, Anita Cappuccinelli, Lucas Messler en Diego Sáenz Mateo, Van Haegenborgh zelf houdt de elektronica zoveel mogelijk onder controle.

De link tussen schilderkunst en muziek is natuurlijk niet nieuw, ook de latere werken van Piet Mondriaen bijvoorbeeld dragen (jazz) muziek in zich alleen was die nooit echt te horen. Voor Pi brengt Van Haegenborgh daar verandering in. En opnieuw denken we dan: goed gevonden!

Hoe doet ze dat dan precies, een getal dat uit een random reeks cijfers bestaat omzetten in klanken? Wat we te horen krijgen zijn een soort van op mathematica gebaseerde soundscapes die een vertaling zijn van cijfers in geluiden. Een spannend muzikaal experiment dat je minstens anders doet kijken naar het beeld, net zoals het beeld je anders doet luisteren naar de nummers op de plaat. Muziek als abstract kunstwerk dus en daarom alleen al geen makkelijke hap. En toch; en toch… voor je het weet zit je helemaal verstrikt in de serene klankenwereld die Van Haegenborgh en haar muzikanten scheppen en begin je respect te krijgen voor de oneindigheid die schuilgaat achter een klein woordje, een onbenullig, irrationeel getalletje als pi.

eNR101: The Monkey and The Monk – Concerto for Jazz Septet in 3 Movements by Augusto Pirodda Septet
Erik Van Der Westen, JazzNu Nederland (15/02/2023)
De van oorsprong Italiaanse, maar in Brussel woonachtige pianist/componist Augusto Pirodda brengt met zijn septet het werk ‘The Monkey and the Monk’ in drie delen uit, alle drie weer verdeeld in verschillende kleinere secties. Zijn ensemble beweegt zich op de rand van free jazz en gecomponeerde muziek met een soms abstract, dan weer meer jazzy klankbeeld. Het is een intens gespeeld repertoire dat vol karakter en passie uit de luidsprekers komt.

De composities zijn spannend, hectisch dan wel verstillend, maar zetten je onherroepelijk aan tot intensief luisteren. Pirodda dwingt zijn medemusici tot participeren in een behoorlijk strak klankbeeld, maar ze gedijen er uitstekend in. De rol van Lynn Cassiers op vocalen en elektronica doet de ensembleklank veel goeds. Saxofonist Ben Sluijs improviseert daarnaast prachtig op de altfluit in het derde Movement, gevolgd door een mooi ensemblestuk dat je heel duidelijk weer meteen een andere richting op brengt.

Ook als pianist zet de bandleider absoluut de toon en je weet soms nauwelijks waar de improvisatie ophoudt en de compositie weer begint. Dat is een prachtige manier van het beleven van deze bijzondere muziek. Het ensemble heeft een uitgesproken bezetting en kleurt spannend en dreigend dan weer melancholiek, maar altijd gewogen en delicaat. Een perfect ensemble voor een festival als bijvoorbeeld November Music, waar deze hoek van de free jazz wel vaker erg goed op zijn plaats is.

eNR101: The Monkey and The Monk – Concerto for Jazz Septet in 3 Movements by Augusto Pirodda Septet
Peter De Backer, Het Nieuwsblad (11/02/2023) ***
Jazzconcerto met wisselende stemmingen

Het begint met een wervelende vrije passage, maar de storm gaat al snel weer liggen. Het driedelige ‘concerto for jazz septet’ dat Augusto Pirodda componeerde is heel gevarieerd, met ook veel intiemere passages. De Italiaanse pianist, al vele jaren Brusselaar, stelde een septet samen met boeiende muzikanten van de Belgische jazzscene. Zoals Lynn Cassiers, die met haar ijle stem en eigenzinnige electronica de muziek soms doet zweven. Trompettist Laurent Blondiau is in topvorm, Ben Sluijs excelleert op altsax en fluit (wat een fijne intro bij deel drie!), Sam Comerford kiest voor sax en klarinet en de ritmesectie van bassist Manolo Cabras en drummer Marek Patrman is prima. Pirodda zelf treedt maar een paar keer op de voorgrond: het draait hier om de compositie, waarin hij zijn innerlijke wereld vormgeeft – de nooit eindigende strijd tussen het kind en de volwassene in onszelf. Op de dubbelelpee en de digitale versie van dit album krijgt u er vier soms avontuurlijke, soms intieme solopianostukken van Pirodda bij. Mooi.

eNR116-118: Playing with standards by Seppe Gebruers
Mark Corroto, All About Jazz (07/02/2023) ****
Pianist Seppe Gebruers with his Playing With Standards follows in the footsteps of visual artists who work in xerography, a type of Situationists' détournement that construct art via a photocopier. While the 42 tracks presented over three discs reproduce jazz and pop standards, Gebruers' 'copies' are not reproductions as much as they are the products of multiple passes through his mental photocopier. This process is similar to the art xerography, where copying of a photocopy repeatedly creates a completely new image.

The Belgian Gebruers is an improvising artist and member of the quartet Rorschach with Erik Vermeulen, Marek Patrman and Eric Thielemans, a trio with Hugo Antunes and Paul Lovens, the large ensemble Ifa y Xango, and Bambi Pang Pang with guest Andrew Cyrille. With this solo project he utilizes two pianos tuned a quarter-tone apart, a 1900 Rönischto and a Schiedmayer built in 1868, to effect a ghostlike otherworldly sound. In the notes, Gebruers eschews the notion of copyrights to classic standards like "La Vie En Rose," "Donna Lee," and "Bye Bye Blackbird" because he approaches the music as merely memories and "copies of copies."

Gebruers' copies perpetuate the idea of half-conscious impressions of these standards. One hand on each piano delivers dreamlike versions. The closest comparison might be to Thelonious Monk with "Playing With 'Just a Gigolo.'" Like Monk, Gebruers takes the classic piece at a snail's pace, injecting an off-kilter stride keyboard against his microtones. He also delivers multiple versions of several compositions, varying the approach as if having the same dream repeated throughout the varying stages of sleep.

eNR101: The Monkey and The Monk – Concerto for Jazz Septet in 3 Movements by Augusto Pirodda Septet
Peter De Backer, De Standaard (07/02/2023)
Jazzconcerto met wisselende stemmingen

Het begint met een wervelende vrije passage, maar de storm gaat al snel weer liggen. Het driedelige ‘concerto for jazz septet’ dat Augusto Pirodda componeerde is heel gevarieerd, met ook veel intiemere passages. De Italiaanse pianist, al vele jaren Brusselaar, stelde een septet samen met boeiende muzikanten van de Belgische jazzscene. Zoals Lynn Cassiers, die met haar ijle stem en eigenzinnige electronica de muziek soms doet zweven. Trompettist Laurent Blondiau is in topvorm, Ben Sluijs excelleert op altsax en fluit (wat een fijne intro bij deel drie!), Sam Comerford kiest voor sax en klarinet en de ritmesectie van bassist Manolo Cabras en drummer Marek Patrman is prima. Pirodda zelf treedt maar een paar keer op de voorgrond: het draait hier om de compositie, waarin hij zijn innerlijke wereld vormgeeft – de nooit eindigende strijd tussen het kind en de volwassene in onszelf. Op de dubbelelpee en de digitale versie van dit album krijgt u er vier soms avontuurlijke, soms intieme solopianostukken van Pirodda bij. Mooi.

eNR116-118: Playing with standards by Seppe Gebruers
Philippe De Cleen, Cutting Edge (06/02/2023) ***
In de Belgische jazzwereld is de jonge pianist/componist en improvisator Seppe Gebruers (°1990) zeker geen onbekende. Eerder liet hij al van zich horen via verschillende collectieven als Ifa Y Xango, Bambi Pang Pang (net als Ifa Y Xango samen met Laurens Smet en Viktor Perdieus) en Antiduo (die laatste in samenwerking met pianist Erik Vermeulen). Gaandeweg ging Gebruers steeds meer op onderzoek uit, immer uit op de exploratie van nieuwe muzikale avonturen. Dat viel zeker live te horen – onder meer door samen te spelen met avant-garde-lui als Paul Lytton en Charlemagne Palestine, maar ook op plaat. Sinds kort ligt ‘Playing with standards’ (uit via het immer intrigerende Gentse El Negocito Records) in de winkels.

Klein verschil, grootse effecten

Het lijkt initieel een erg grillig experiment. Gebruers gaat op ‘Playing with standards’ aan de slag met twee piano’s (meer bepaald een Rönisch uit 1900 en een Schiedmayer uit 1868) waarvan de stemming een kwarttoon verschilt. Een kleine aanpassing die zowaar een hele wereld aan mogelijkheden in zich herbergt. Met zijn nieuw project onderzoekt hij onder meer de relatie tussen muzikant en instrument. Lijkt natuurlijk helemaal voor de hand te liggen, al kan je dan bijvoorbeeld niet om de vraag heen of het dan de pianist is die de piano bespeelt of het de muziek zélf is die met de muzikant aan de haal gaat. Gebruers lijkt op ‘Playing with standards’ het antwoord, zij het dubbelzinnig en een tikkeltje mysterieus, voor zich te laten spreken.

Op de in KC Nona opgenomen set, netjes verdeeld over drie schijfjes muziek, hoor je Gebruers aan de slag gaan met microtonale muziek. Op het programma staan jazz standards en songs die deels in het collectieve geheugen gegrift zitten, maar de luisteraar desalniettemin weten te verrassen. Bijzonder omdat Gebruers zo de grenzen van wat muziek is of kan zijn danig verlegt. Net door de toevoeging van kwarttonen verkrijg je immers een grotere expressie en dus ook veel meer mogelijkheden om zo de emotionele lading te vergroten.

Binnenstebuiten gehaalde herwerkingen

Echt voor de hand liggende muziek is ‘Playing with standards’ niet. Het toont anderzijds wél een erg getalenteerde en bescheiden muzikant die in deze muzikale doctoraatstudie vol lef de uitdaging aangaat. Zo hoor je verschillende klassiekers zoals onder meer het onsterfelijke, door Edith Piaf bekend geraakte ‘La vie en rose’ (hier gekoppeld aan ‘Just a gigolo’) of ‘Bye bye blackbird’ die gedissecteerd en helemaal binnenstebuiten gehaald worden.

Met ‘Playing with standards’ gunt Seppe Gebruers zich best veel creatieve vrijheid bij de herwerkingen, al zijn die vaak zodanig herwerkt, uit elkaar gehaald en de melodische sporen ervan weer bijeengesprokkeld dat er maar slechts een vage hint van de originele composities overblijft. Wie op zoek gaat naar getrouwe versies, is er dus aan voor de moeite. Het maakt wél dat deze muziek prima oorstof is voor luisteraars die hart, ziel en oren blijven veil hebben voor outsider muzikanten en projecten. ‘Playing with standards’ speelt met muzikale conventies en doet de luisteraar verdwalen in een muzikaal universum waar je misschien niet direct weg mee weet, maar die mits enige (langdurige) luisterbereidheid tot zeer knappe resultaten leidt.

eNR101: The Monkey and The Monk – Concerto for Jazz Septet in 3 Movements by Augusto Pirodda Septet
Björn Comhaire, Luminous Dash (01/02/2023)
Pianist Augusto Pirodda ziet het graag groots, geen trio of kwartet meer voor de man, het mag deze keer wat meer zijn! Zeven man (m/v/x) dus en dan nog niet van de minste. Samen met Ben Sluijs, Sam Comerford, Laurent Blondiau, Lynn Cassiers, Manolo Cabras, Marek Patrman maakt hij met The Monkey and The Monk een gedetailleerd portret van zijn eigenste binnenste zelve en het interne gevecht tussen volwassen worden en kind blijven.

Hij doet dat in een Concerto for Jazz Septet in 3 Movements + The Unbearable Lightness of Freedom, en ja dat klinkt wat opgezwollen.

Maar wat we te horen krijgen is dan ook niet niets. Van bij de First Movement komt die innerlijke strijd van Pirodda namelijk onherroepelijk naar boven geborreld. Tien seconden lang houdt zijn volwassenheid het uit en denken we even dat we met een klassiek bigband nummertje te maken krijgen, maar dan steekt de jeugdige chaos en ongeremdheid de kop op. Lynn Cassiers haalt haar vocale trukendoos boven en we zijn vertrokken voor een 20 minuten durende trip die de ene keer tekeer gaat als een losgeslagen bende vandalen om enkele minuten later helemaal tot inkeer te komen.

Eigenlijk is elk van de drie movements een ep op zich met min of meer afgelijnde nummers die aan mekaar verbonden worden door improvisaties. Waar de basis voor het eerste deel echter wat klassieker klinkt (voor zover die term hier van toepassing is), gaat deel twee een stuk onheilspellender en abstracter van start. Energie is zeker in het begin van dit deel het kernwoord. En net wanneer je je begint af te vragen of en wanneer de batterijen op geraken, neemt een kabbelende piano het over. De stem van Cassiers kleurt de compositie wat later Lynchiaans in en de sfeer wordt ronduit creepy. En zo drijft deel twee 17 minuten lang op een gevoel van ongemak en dreiging.

Hop naar de derde beweging die begint met een meditatieve fluit die onze angsten komt bezweren. En ook wanneer de andere instrumenten invallen, kabbelt deel drie gezapig verder. Tot de Unheimliche zang van Lynn Cassiers onze gemoedsrust zachtjes komt verstoren en we ons langzaamaan klaarmaken voor acht minuten energieke waanzin. De Rilatine begint na een tijdje gelukkig zijn werk te doen en de rust in onze hoofden keert terug.

Maar het is nog niet gedaan want Pirodda trakteert ons ook nog eens op The Unbearable Lightness of Freedom een titel die ongetwijfeld knipoogt naar Milan Kundera. De pianist doet het in deze vierdelige contemplatie alleen met zijn piano. Niet gewoon wat pianospelen natuurlijk, dat zou te simpel zijn. Neen, de snaren worden nu en dan vakkundig mishandelt in de naam van de vrijheid. Compleet anders en een stuk minder van de pot gerukt dan Concerto for Jazz Septet in 3 Movements en eigenlijk opnieuw een ep op zich.

The Monkey and The Monk is een vrij monumentaal album, of beter een album + een ep. Dik 75 spannende minuten jazz variërend van solo, trio en kwartet bezettingen tot bigband en van de pot gerukte psychedelica. Vervelen doe je je nooit!

eNR110: Squaring The Circle by Heleen Van Haegenborgh
Peter Margasak, The Best Contemporary Classical on Bandcamp: January 2023 (31/01/2023)
For this sprawling percussion quartet piece, the Belgian pianist and composer Heleen Van Haegenborgh drew inspiration from a large-form drawing by the artist Johan De Wilde entitled Pi, a work that develops every year when De Wilde visits the S.M.A.K. (the Municipal Museum of Contemporary Art), the Ghent museum where it is displayed, to add new drawings. Its grid-like design is built from a theoretically endless series of stripes of changing colors and lengths. It's a nice rhyme with the concept of π or "pi," the infinite number used to calculate the area and the circumference of a circle. Van Haegenborgh thickens the plot with the title of this seven-movement work—performed here by GAME, a group comprised of Aya Suzuki, Anita Cappuccinelli, Lucas Messler, and Diego Sáenz Mateo. With an arsenal of more than 70 different percussion devices in addition to electronics, Squaring the Circle vibrates, floats, and writhes through a constantly shifting procession of atmospheres, episodes, and collisions. If there's any kind of narrative structure, I'm not getting it, but the measured flow of layered sound and the way it perpetually billows into fresh terrain is reward enough. The extensive array of percussion never sounds excessive, and the composer is far more interested in vivid evocations and dazzling sonic colors than virtuosity—even though this is anything but a technical cakewalk.

eNR101: The Monkey and The Monk – Concerto for Jazz Septet in 3 Movements by Augusto Pirodda Septet
Neri Pollastri, All About Jazz (31/01/2023)
Pianista sardo da molti anni trasferitosi in Belgio, Augusto Pirodda è nel tempo stato autore, con formazioni diverse, di assai pregevoli lavori, l'ultimo dei quali è il singolare duetto con la cantante Emilia Vancini And If You Fall, You Fall. Qui lo troviamo alla guida di un settetto composto, accanto alla ritmica, da tre fiati e una voce, che fa uso anche di elettronica. Il lavoro---definito nel sottotitolo "Concerto per settetto in tre movimenti"—include tutte composizioni del leader (unica eccezione la conclusiva "Gus"), si divide appunto in tre parti, ciascuna a sua volta composita e in forma di suite, ed è caratterizzato da una grande varietà di riferimenti stilistici e scenari sonori, anche in forza delle frequente frammentazione dell'ensemble in gruppi più ristretti.

Già l'avvio, la sezione del primo movimento che dà titolo all'album, si presenta variegato, con un breve tema di sapore tradizionale che si trasforma in un magma free nel quale si innestano la voce e l'elettronica di Lynn Cassiers, con modalità di tipo contemporaneo. Ma già l'abbrivo del frammento successivo, "Ola," vede un lungo e quietissimo solo del clarinetto di Sam Comerford, per poi proseguire, come il successivo ""Moving," in stile più jazzistico, sebbene con la voce ancora su modalità contemporanee. L'ultimo frammento del primo movimento, "Long Time No Sea," è invece una malinconica canzone che sarebbe potuta uscire dalla penna di Annette Peacock, condotta magistralmente in trio dal leader con i suoi collaboratori di lunga data Manolo Cabras al contrabbasso e Marek Patrman alla batteria, sulle linee dei quali s'innestano eccellentemente prima il sax contralto di Ben Sluijs, poi la voce della Cassiers.

La varietà domina poi anche negli altri due movimenti. Nel secondo a un inizio turbolento e collettivo segue un episodio sospeso, "The Irrelevance Of Wanting," nel quale si intrecciano la tromba sordinata di Laurent Blondiau , la voce della Cassiers e un prezioso lavoro sulle corde di Cabras, il tutto su un delicato e articolato procedere del pianoforte, che al termine si prende lo spazio per un magistrale assolo. Il terzo viene invece aperto da un lungo assolo del flauto di Sluijs, al quale si aggiungono in progressione gli altri fiati, che poi lasciano spazio a un nuovo spazio dominato dal pianoforte. I frammenti successivi, invece, tornano ad avere al centro il collettivo, in modo prima ordinato e pacato, poi più libero e irruente, prima di accedere alla conclusione (firmata da Cabras e Laura Mura), quasi una lenta dissolvenza guidata dal pianista assieme a tromba e contrabbasso.

Ambiziosa e moderna, The Monkey And The Monk è un'opera molto ricca di dettagli e sfumature, complessa ma fruibilissima, da scoprire e approfondire attraverso numerosi ascolti.

eNR114: Sous un ciel d'écailles by Audrey Lauro
Eyal Hareuveni, Salted Peanuts (28/01/2023)
French, Brussels-based experimental alto sax player devotes herself to improvisation practices that constantly question the language of her instrument, its phrasing and possible sonic events. She works according to the motto: «from phrase to sonic event through all kinds of atoms and particles».

Her first solo album Sous un ciel d'écailles (under the sky of scales) was captured at la Chapelle du Grand Hospice in Brussels in February 2022, and features her «four short pieces for metal tube, deflected air column and 6 tape recorders». It was recorded, mixed and mastered by Belgian sound artist Christophe Albertijn.

The four short pieces (and three reprises) use the alto sax as a lively sound generator that talks and sings in unintelligible but highly expressive lingo and produces an array of subtle and abstract sounds, always investigating and challenging its sonorities within the spacious acoustics of the Chapelle du Grand Hospice. Lauro employs her saxophone – literally – as a metal tube that transforms and deflects streams of air, with an impressive command, great focus on detail and poetic sensibility. She extends the innovative work of like-minded sax players like John Butcher and often, her saxophone sounds as if it producing hazy electro-acoustic sounds, but with immediate, concise emotional impact.

Sous un ciel d'écailles becomes an exploratory personal journey of Lauro to renew and revitalize the hidden, fascinating sonic possibilities of the alto sax.

eNR075: Udnie by Giacomo Merega & Camera con Camera
Bruce Lee Gallanter, Downtown Music Gallery New York (27/01/2023)
Although we’ve had hundreds of gigs at our store, we’ve only a small number of electric bass players. The only ones that come to mind are Simon Jermyn, Giacomo Merega and recently Tete Leguia (from Peru). Most bass players who play here play mostly acoustic bass. From time to time, Mr. Merega has contacted me about a new CD and/or doing an in-store performance. In the past I’ve heard Mr. Merega collaborating with Noah Kaplan, Marco Cappelli, Dave Tronzo and Josh Sinton. Most of these folks like to play quietly and often deal with odd intonation. Mr. Merega also worked with guitarist Todd Neufeld in trio with Josh Sinton (from 2020). I’ve had my eye on guitarist Todd Neufeld for several years, since he works with Tyshawn Sorey, Carlo Costa & Samuel Blaser. Ms. Rema Hasumi plays piano in a trio with a live CD out on the GauciMusic label. For this record Ms. Hasumi plays synth and uses her voice, but plays no piano. The first three pieces here are for solo bass guitar, something that we rarely hear about. Mr. Merega has a lovely, warm sound on his bass guitar. The three solo bass pieces stark, thoughtful and rather quaint sounding. Although they are restrained, they do have a certain subtle quality which is I find to be charming. The trio for bass guitar, voice and el guitar has its own unique sound. Mr. Merega’s bass is often at the center played those thoughtful written lines. Ms. Hasumi’s hushed wordless voice and Neufeld’s guitar aoften play some counterpoint to Merega’s insistent bass lines. The voice and guitar often use some haunting swirls weaving in and out of the throbbing bass lines. The overall effect is rather dream-like yet often skeletal. Time slows down and subtly reigns supreme here. At times, Mr. Neufeld plays just a few fragmented notes/sounds, let each note hang in the silence between the other notes. Although Ms. Hasumi sings no words, her voice still conveys some unique feelings of solemnity. I can’t think of any other disc I’ve heard in recent times that sounds quite like this. This is a most modest and still tasty gem!

eNR114: Sous un ciel d'écailles by Audrey Lauro
Björn Comhaire, Luminous Dash (20/01/2023)
Wat gebeurt er als je onder een hemel van schubben staat? Vreemde vraag misschien, maar da's wel de titel van het album van de in Brussel gevestigde saxofonist en componist Audrey Lauro.

Vierentwintig minuten lang tovert Lauro een wonderlijke wereld gebouwd op geluiden die voortspruiten uit een altsaxofoon en verwerkt met een occasionele bandopnemer.

In de titeltrack wordt duidelijk dat de lucht in de wereld Sous Un Ciel d'Écailles bevolkt wordt door meeuwen en ander vliegend materiaal. Of dat lijkt toch zo want ook in de herneming van de titeltrack op het einde van het album krast de saxofoon geluiden bij elkaar die zweven tussen een bedelende marine vogel en schurend metaal.

Even trachten onze gevleugelde vrienden te ontsnappen aan de overkapping in Echappée du dôme. We krijgen echter niet de indruk dat de ontsnappingspoging een groot succes is. De vogels lijken tegen de dome aan te vliegen eerder dan dat ze kunnen wegvluchten. Treurnis en teleurstelling kenmerken Lamellar, hoe zou je zelf zijn! De ingetogen sfeer van Lamellar slaat helemaal om in Dome Speaker waarin de saxofoon van Lauro opgehitste energetische bokkensprongen maakt. Een wanhoopspoging?

In de herneming van Lamellar plooit de sax van Lauro helemaal terug op zichzelf terwijl in de herneming van Echappée du dôme nog maar eens de vleugels worden gestrekt, deze keer met meer stamina. We weten ondertussen echter wel hoe dat gaat aflopen.

Natuurlijk is wat hierboven staat een zelf verzonnen verhaaltje, geen idee wat er door Audrey Lauro's hoofd waarde bij het componeren en spelen van deze muziek. Het geeft echter wel weer hoe ze erin slaagt om met weinig middelen en zonder noemenswaardige melodie, je fantasie te stimuleren en zelf een denkbeeldige invulling te geven aan het album. Audrey Lauro creëert een enigszins gesloten, eigen wereld waarin het aangenaam en veilig toeven is en die wat ons betreft gerust een stuk langer had mogen blijven bestaan dan 24 minuten.

Applaus ook voor het mooie artwork van André Lauro dat zowel de hoes van het album als de poster die bij de cd wordt geleverd siert. Toch maar weer eens een reden om jezelf een fysieke kopie van het album cadeau te doen.

Je kan Sous un ciel d'écailles beluisteren en aankopen via de Bandcamp pagina van het album. Doen!

eNR105: Kobe Van Cauwenberghe's Ghost Trance Septet plays Anthony Braxton
Franpi Barriaux, Citizen Jazz France (15/01/2023)
Si rares sont les orchestres qui s’approprient la musique et la grammaire braxtonienne sur un album entier - en dehors d’un cercle large de musiciens étasuniens proches de la Tricentric Foundation - notons tout de même, avec un orchestre comme The Locals, que les initiatives se multiplient. Dernier exemple en date, le travail mené depuis 2020 par le guitariste belge Kobe van Cauwenberghe autour de la Ghost Trance Music (GTM), d’abord dans un saisissant solo, puis dans un album publié par les explorateurs de la scène flamande, El Negocito Records. Ghost Trance Septet Plays Anthony Braxton est un double album ambitieux et, pour tout dire, inattendu. Dès la « Composition 255 », que le saxophoniste avait enregistrée notamment dans la GTM (Iridium) 2007, un des enregistrements canoniques du genre, on comprend que Cauwenberghe est pleinement investi dans cette musique et qu’il entraîne ses compagnons dans une opulence de timbres et de chemins, bien aidé en cela par la rythmique solide de Teun Verbruggen (Flat Earth Society, Orchestra Della Luna...) et la basse puissante de Frederick Sakham. Ainsi, le trompettiste - et euphoniumiste - Niels van Heertum est très à son avantage dans cette construction musicale en cercles concentriques, caractéristique du genre, dont le guitariste s’affranchit parfois dans un feulement électrique.

Le petit train de la GTM est bien compris par Kobe van Cauwenberghe. La notion de mouvement inhérente à ce langage est très présente dans les quatre compositions choisies pour ce disque. Dans la 255, on retrouve le parti pris qui avait guidé Kyoko Kitamura dans son coffret GTM Choir en 2019, avec la répétition de phonèmes par les musiciens (ici des nombres) comme pour donner une articulation, et des pistes supplémentaires. Globalement, on perçoit que le travail de la chanteuse proche de Braxton a considérablement influencé le guitariste ; plus sans doute que Mary Halvorson, puisque van Cauwenberghe ne tombe jamais dans l’ornière de calquer son jeu sur celui de sa consœur, pourtant emblématique de la GTM. Mieux, dans la « Composition n°264 » qui semble n’avoir jamais été enregistrée par Braxton lui-même, sa guitare au jeu très tendu, très loin des brisures d’Halvorson, entre dans une mêlée d’où ressortent particulièrement le piano d’Elisa Medirulla et le violon d’Anna Jalving. On louera également le travail de Steven Delannoye, membre de l’Urbex d’Antoine Pierre, qui, bien que très présent, ne vampirise pas les morceaux et ne cherche pas à « jouer Braxton », laissant à Kobe van Cauwenberghe son rôle de maître d’ouvrage.

Cette « Composition n°264 » est un bel exemple du caractère très ouvert et enjoué du travail d’Anthony Braxton, et de la capacité pour des musiciens comme cette belle brochette de Belges d’en devenir de véritables passeurs. La nature de la GTM, c’est de raccrocher, à la manière de wagons, des compositions secondaires, souvent empruntées par des solistes, à un matériau primaire pour créer des multitudes de pistes, un multivers musical où chaque croisement est l’occasion d’un itinéraire inédit. Dans la « Composition n°264 », on retrouve donc notamment la « Composition n°40B » mais aussi la « Composition n°108A », deux pièces maîtresses du fameux quartet des années 80-90 avec Gerry Hemingway et Marilyn Crispell, manière pour Kobe van Cauwenberghe de se situer dans l’œuvre d’un artiste avec qui il a partagé la scène (Anthony Braxton était au piano) à Luxembourg il y a quelques mois. Un travail remarquable qui permettra une fois de plus d’apprécier l’approche idiosyncratique du grand compositeur étasunien.

eNR101: The Monkey and The Monk – Concerto for Jazz Septet in 3 Movements by Augusto Pirodda Septet
Aldo Del Noce, Soundcontest (11/01/2023)
Perveniamo al più recente album, molto diverso, e il cui titolo "The Monkey and the Monk" già ci fornisce indizi e provocazioni.

"The Monkey and The Monk" è il lavoro più coscientemente personale che abbia mai fatto.

Parlo della mia personale battaglia per la conquista' della libertà, la mia libertà mentale.

L'occasione di riuscire ad arrivare prima o poi alla conquista del momento presente, all'accettazione totale della realtà e sopratutto della mia persona. Il mio è comunque un messaggio di speranza.

Ci vuole tempo ma ce la si può fare.

Credo che sia più importante dire questo piuttosto che dilungarmi sulla complessità tecnica sia a livello strutturale che compositivo che di orchestrazione che caratterizza questo "Concerto in tre movimenti" per scrivere il quale ho potuto contare su un universo di opzioni timbriche, vista la ricchezza di strumenti che avevo a disposizione.

Una cosa che posso dire è che, dopo un po' che ci lavoravo, mi sono reso conto che stavo in qualche modo cercando di riprodurre il mio approccio nel piano solo in un ensemble più grande.

Ovvero la possibilità di giocare anche con le strutture e non solo con le armonie ed il tempo.

Ma farlo da solo è semplice. Per farlo con altri musicisti bisogna scrivere, ed è ciò che ho fatto.

Solo dopo un po' mi sono accorto che stavo scrivendo una sorta di Concerto in più movimenti.

In effetti è già tutto un programma la copertina "a sorpresa"

Si, la copertina ha una doppia veste grafica, con un astuccio plastificato.

È una piccola sorpresa, ed ha anche un certo significato. Vuole essere un messaggio positivo di speranza.

Vedi la testa con tutto quel casino dentro, tiri fuori il disco ed il casino scompare, ed appare un fiore.

A volte basta un semplice gesto come un respiro, o togliere un disco dalla sua bustina, per fermare il flusso di pensieri. E una volta che riesci a farlo scopri che hai dentro la bellezza di un fiore.

Insomma, non sei così brutto come pensi: è questo il significato della copertina.

Il disco ci permette inoltre di parlare almeno in parte della tua terra d'adozione e del milieu di talenti con cui collabori e che hai potuto osservare.

Spenderei intanto due parole sui musicisti che fanno parte del mio settetto.

Lynn Cassiers, Laurent Blondiau, Riccardo Luppi (nel disco Ben Sluijs), Sam Comerford, Manolo Cabras e Marek Patrman. Grandi musicisti capaci di essere leader e gregari, che hanno arricchito notevolmente la mia musica capendone e rispettandone a pieno l'intenzione. Sono onorato di averli nel mio ensemble.

Per quanto riguarda la mia terra d'adozione, il Belgio, non ci sono veramente venuto. Piuttosto ci sono capitato.

Prima ero in fuga dalla Sardegna, poi andavo via dall'Olanda. Il Belgio in quel momento era l'opzione migliore e da allora non ho avuto nessuna ragione per andarmene, a parte la voglia di andare a vivere nella casa che ho in campagna in Sardegna, ma per il momento la vedo dura.

La scena musicale qui è estremamente variegata. C'è di tutto e il contrario di tutto. E non c'è il mare intorno! C'e' sempre qualche cosa che succede. Vivere a Bruxelles presenta i suoi vantaggi.

Ci sono tanti musicisti che vengono da ogni parte del mondo. Diversi universi che possono coesistere.

eNR106: s/t by Ocean Eddie
Tor Hammerø, Nettavisen Nyheter Norway (08/01/2023)
Belgisk frigang.
Blant alle de sakene jeg kan lite om er belgisk samtidsjazz om ikke i ei særstilling, så i alle fall høyt på lista. Trioen Ocean Eddie gjør et strålende forsøk på å rydde opp i dette avsindige misforholdet.

Hørt om pianisten og harmoniumisten Andreas Bral, trekkspilleren Stan Maris og saksofonisten Viktor Perdieus? Hvis svaret er nei, så er vi alle fall to. Siden jeg er så privilegert at jeg blir fora med musikk fra de fleste verdenshjørner, så er veien likevel ganske kort for min del til at jeg får stifta bekjentskap med musikere og musikk som ellers høyst sannsynlig ville ha gått meg hus forbi.

Her har vi med en unik kammertrio å gjøre med ei høyst sjelden besetning. Alle har bidratt som låtskrivere, enten hver for seg eller sammen.

Det har ført til stemninger, strøminger og/eller samtaler mellom tre likeverdige partnere som aldri lar det flyte ut. De elleve låtene er relativt korte - når de har sagt det som er å si så er samtalen over.

Noe av musikken er usedvanlig melodisk, nedpå og vakker - noe er åpent, fritt og søkende. Hele tida er det uansett retning i det Ocean Eddie holder på med.

Dette har blitt et fint, overraskende og annerledes møte. Herlig!

eNR101: The Monkey and The Monk – Concerto for Jazz Septet in 3 Movements by Augusto Pirodda Septet
Bruce Lee Gallanter, the Downtown Music Gallery NY (06/01/2023)
None of the musicians here are very well known, although each can be found by on other discs for Clean Feed (Cassiers), JazzwerkStatt (Pirodda), DeWerf (Sluijs) and Negocito (Charles Gayle Trio). Ms. Cassiers has two fine discs out on Clean Feed which also include the bass & drums from this project. The music on the first movement is tight, spirited and well-written (by Mr. Pirodda, perhaps). The first section featuring some quick, spinning freeish horns (2 saxes & trumpet), with crazed electronic enhanced vocals over a spirited, daredevil piano-led rhythm team. On “Movement Two”, things calm down to a haunting, ballad-like reverie with soft, spacious, sensuous vocals over a skeletal somber cushion. On the third movement, Mr. Pirodda’s piano plays this one insistent lick at the center while each horn takes a solo in turn. Ms. Cassiers’ sly voice doubles up the piano line in the latter part of this section, and then it morphs into a haunting ballad with some especially enchanting vocals near the end. A good deal of preparation has gone into the making of this disc since all of it flows together nicely with each movement shifting between written themes, freeish bits and a number of well-inspired solos. If any of you have a problem with vocals, let me say this: Ms. Cassiers’ electronically enhanced voice is kept to a minimum and fits these pieces like all of the members of the septet just right. She only gets one chance to solo at length and her altered voice sounds like a ghost from another dimension.

eNR106: s/t by Ocean Eddie
Björn Comhaire, Luminous Dash (04/01/2023)
Waar twee oceanische stromingen samenkomen, durft al eens een draaikolk of anderzijds circulair stromende watermassa ontstaan. Massa’s die vechten om de overhand te halen, een (heel klein) beetje zoals wanneer je verschillende instrumenten die in hetzelfde timbre- en toonbereik zitten, in competitie laat gaan met elkaar. Of da’s toch het idee achter de debuutplaat van trio Ocean Eddie waarin Stan Maris (accordeon), Andreas Bral (piano, harmonium) en Viktor Perdieus (saxofoon).

Drie instrumenten die al eens flink durven overlappen en een combinatie die in de jazz wereld dan ook niet echt euh… populair is. Maar zoals dat gaat in diezelfde jazz wereld, is er altijd wel weer een groepje muzikanten dat dit soort ogenschijnlijke incompatibiliteiten eerder ziet als een uitnodiging dan als iets dat te vermijden valt.

Met z’n drieën gaan de heren van Ocean Eddie op zoek naar manieren om vredig samen te leven in het middentoongebied en daarvoor hanteren ze allerlei strategieën. De ene keer wisselen de instrumenten mekaar af en de andere keer spelen ze in harmonie of gaan ze zelfs op zoek naar onderlinge interferenties. Maar evengoed speelt de piano in de hogere octaven terwijl de saxofoon of het accordeon de lagere octaven opzoekt en vice versa. En wie zegt dat een instrument altijd tonen moet voorbrengen, een beetje geklop en geschuur kan ook best interessant klinken!

Je hoort het al, Ocean Eddie houdt wel van experiment en dat de drie zich geamuseerd hebben tijdens de opnames van dit album is er dan ook aan te horen. Soms vertrekt een nummer vanuit een melodie waarop, in klassieke jazz traditie, duchtig wordt geïmproviseerd. Maar niet overal ligt het zo simpel en vormt een geluid, een gevoel of een beeld de aanleiding voor iets wat we eerder als een klankschets dan als een traditioneel ‘lied’ zouden bestempelen.

Beslist een band om eens live aan het werk te zien