Patrick Auwelaert, Kunsttijdschrift Vlaanderen 334, p. 64 (02/2011)
"Muzikale trio's hebben al vaker bewezen dat ze een geluid kunnen neerzetten dat net zo solide is als dat van grotere bezettingen. Het Gentse BackBack vormt op die regel geen uitzondering. Met een rudimentair instrumentarium creëren Filip Wauters (gitaar, baritongitaar), Marc De Maeseneer (baritonsax, tenorsax) en Giovanni Barcella (drums) een doortimmerde sound die staat als een huis. Zelfs in rustigere nummers maakt hen dat tot een powertrio, waarin de afwezigheid van een bas geen bezwaar vormt om uit te pakken met opzwepende, maar tegelijk subtiele en genuanceerde muziek met een hoog adrenalinegehalte. Zo valt elk nummer op Backo – na BackBack uit 2006 de tweede cd van het trio – nog best te vergelijken met een muzikaal shot, bestaande uit een onversneden amalgaam van diverse stilistische bestanddelen, dat een krachtige uitwerking heeft op hoofd, hart en buik van de luisteraar. De acht relatief korte nummers, alle geschreven door Wauters, gaan in de meeste gevallen een dialoog aan die niet zonder slag of stoot verloopt, maar die in the end wel tot eensgezindheid leidt. Op 'Reserva' bijvoorbeeld klinkt het trio als een orkest on the run. Enerverend, maar tegelijk ook spannend en bezwerend. Hoe de uitgemergelde gitaarklanken van Wauters telkens weer opbotsen tegen en tegelijk harmoniëren met de sonore, staccato baritonsaxstoten van De Maeseneer: je krijgt er nooit genoeg van. Voeg daarbij de inventieve drumpartijen van Barcella, die een web spannen omheen de uithalen van zijn partners in music, en je bekomt een muzikaal statement dat niet zou misstaan als soundtrack bij een film van Jim Jarmusch of Hal Hartley."

Kwadratuur, Jan-Jakob Delanoye (23/03/2010)
"(...) Het Belgische jazz-trio Backback is met 'Backo' niet aan haar proefstuk toe. " (...) " Backback maakt jazz met een stevige rock-inslag, die wel eens aan de Italiaanse groep Zu wordt gelinkt. Nochtans is 'Backo' stevig geënt in de jazz-traditie: de loeiharde improvisaties, het intelligente begeleidingswerk van Giovanni Barcella en de herkenbare thema's hebben relatief weinig van doen met de rock-muziek van vroeger of nu. 'Backo' is daarentegen juist een lofzang aan het adres van de improvisatie en de onuitputtelijke inspiratie die de muzikanten elkaar geven. Het verschroeiende openingsnummer 'Trouble' heeft een funky thema met een diepe swing. Saxofonist Marc de Maeseneer bouwt een lange solo op, heel secuur en vol ingehouden kracht. 'Sonny' is een stevig uitgesponnen escapade voor gitaar, waar de vonken vanaf vliegen. In 'Matanzas', een mysterieuze compositie, neemt Giovanni Barcella ruim de tijd om een verhaal te vertellen in het Italiaans. Hoewel de tekst onbegrijpelijk is, spreekt de track toch tot de verbeelding. Daar heeft de zinderende begeleiding van Filip Wauters wellicht veel mee te maken. 'Backo' heeft dan weer een heerlijk swingende melodie waarbij de luisteraar spontaan gaat heupwiegen, hetgeen gast-pianist Niels Verheest nog eens extra in de verf zet. Desondanks behoudt het nummer iets tragisch. In de openingszinnen van 'Easy' verklankt de sax van Marc de Maeseneer een soort scheurende pijn, die ook in het thema verankerd zit. Nochtans heeft ook dit nummer een dansbaar karakter waarbij de luisteraar onmogelijk kan stil zitten. De Maeseneer laat een zenuwslopende solo horen die hij met volle intensiteit uit zichzelf sleurt; prachtig gewoon. 'Blues, two' breekt met het wilde karakter van 'Easy', een titel die duidelijk ironisch bedoeld was. 'Joris, la campagna' is alweer experimenteler qua opzet, maar dankzij de stevige rock-ritmes van Giovanni Barcella en het transparante thema nog steeds erg bevattelijk. In 'Reserva', meteen ook het laatste nummer, gooien Wauters en de Maeseneer nog een laatste keer hun emoties op tafel. Het resultaat is een snedige track, helaas met een nogal abrupt einde. Backback maakt een soort jazz dat in het Belgische jazz-landschap te vaak afwezig blijft. Zonder enige pretentie stellen Wauters, de Maeseneer en Barcella een meeslepend, spannend album samen dat bruist en borrelt als een verleidelijk warmwaterbad. Wie zich op sleeptouw laat nemen en kopje onder gaat in de stevige jazz van Backback, komt er gegarandeerd met een fris hoofd terug uit. Gespierde, verstaanbare muziek, ook voor rock-fanatici!"

Bart Cornand, Knack, p.58 , *** (17/02/2010)
"Voorman en gitarist Filip Wauters smeult en schroeit als vanouds - geen speed sweeping , dat mag duidelijk zijn, maar hoekige lijnen en wijds-wringende akkoorden die het midden houden tussen Mark Ribot en David Hidalgo."