Peter De Backer, Jazzmozaiek 01/2015 p.44, zeer goed
"Het eerste nummer op deze prima cd doet meteen aan het Ragini Trio denken, maar dat ligt aan de sax van Nathan Daems, die op deze cd op twee nummers als gast meespeelt. Op de Brug en Sauce Andalouse krijgen meteen die exotische, oosterse sfeer die het Ragini Trio zo kenmerkt. Maar dit is natuurlijk de cd van Gentrifuge, een jong Gents trio dat al sinds 2012 bezig is. Dat gitarist Johan De Pue, drummer Antoon Kindekens en bassist Mattias Geernaert al goed op elkaar zijn ingespeeld, laten ze op dit uitstekende debuut uitgebreid merken. Gitarist De Pue is naar eigen zeggen beïnvloed door Bill Frisell, Jakob Bro en Dans Dans. Maar Out of the Box, een lang uitgesponnen nummer in twee delen, doet misschien nog het meest aan Marc Ribot denken. In Intro-Outro speelt De Pue even bedaard mysterieus als Jakob Bro, geen kleine verdienste. In Synesthesia, dat begint en eindigt met wat speelse, ouderwets aandoende elektronica, maakt De Pue gretig gebruik van een wah wah pedaal en speelt drummer Antoon Kindekens een hoofdrol. Pas in slotnummer Is it More Green, met een mooie basintro, horen we pas echt dat De Pue inderdaad een grote Bill Frisellfan moet zijn. Deze frisse debuutcd bewijst dat de Gentse jazzscene veel te bieden heeft. Gentrifuge maakte een korte, maar veelzeggende cd die geen seconde verveelt."

Eddy Determeyer, Draai om je Oren Blogspot, (06/03/2015)
"Het jonge Belgische trio Gentrifuge loopt met zijn debuut-cd niet bepaald hard van stapels, casu quo blaast niet van hoge torens. De muziek heeft iets tastends – het is alsof de deuntjes fluitend zijn geconcipieerd, slenterend op de Place Brouckere.

Het openingsnummer, 'Op De Brug', klinkt alsof de melodie moeite heeft uit het ei te geraken – wat uiteindelijk, niet zonder geraas, toch nog lukt. Ook 'Out Of The Box' is zeer simpel. Simpel in de zin van zuiver, licht verteerbaar. Het uit vijf noten bestaande melodietje wordt herhaald, opnieuw beschouwd, gepermuteerd en met een verlegen lachje gepresenteerd.

Iets van hitte en stof is bespeurbaar in 'Sauce Andalouse', een schetsje van zuidelijk Spanje. Dag mijnheer Miles. Het mijmeren slaat weer toe in 'Intro – Outro', waarbij de contrabas van componist Mattias Geernaert extra glans krijgt door de vlekkeloze opnametechniek.

Ik zou deze kids wel eens met een mooie, niet te vaak gespeelde ballad uit het Great American Songbook willen horen."

Guy Peters, Enola.be, (26/01/2015)
"Ook uit Gent, maar iets jonger: Gentrifuge, een trio (Johan De Pue op gitaar, Mattias Geernaert op contrabas en Antoon Kindekens) dat jazz en eerder subtiele invloeden uit rock/pop combineert. Dat zorgt ervoor dat een groot deel van de debuutplaat (ook hier met knap artwork) verrassend toegankelijk is zonder daarom 'poppy' of een flauw 'vlees noch vis'-geval te zijn. Het is melodieus, neigt soms dichter naar de rock- dan de jazzclub, maar heeft daar geen goedkope trucs voor nodig. Hier en daar loert een band als Dans Dans om de hoek, maar bij Gentrifuge blijft het voorlopig iets meer gladgestreken en worden de songs nog niet in die mate uit elkaar getrokken.

Er zit zeker wat talent verzameld in de band, wat er vermoedelijk ook toe leidde dat het label samen met Gent Jazz en Jazz Middelheim een crowdfunding project opzette. Voor de voorstelling van het album trokken de drie ook al naar Londen voor een drietal concerten, terwijl deze lente een trip naar New Orleans gepland staat. Klaar om de wereld in te trekken en dan verbaast het natuurlijk niet dat muzikale wereldreiziger Nathan Daems ook klaar stond om hand- en spandiensten te verrichten.

Daems (op tenorsax) is erbij in de opener "Op De Brug", dat het album warm en lyrisch op gang brengt. Er zit geen haast achter en het is opvallend kale en ongekunstelde muziek, bijna onderontwikkeld, maar het werkt wel. Daems' sax verhoogt beetje bij beetje de temperatuur, de drie van Gentrifuge volgen hetzelfde toerental. Aan de kook geraakt het nooit, maar in combinatie met Kindekens' ruisende cimbalen en het gloeiende snarenwerk leidt het wel tot een mooi smeulend geheel. In "Sauce Andalouse", opnieuw met Daems, krijgt dat vaagweg een exotisch tintje door de omfloerste melodieën en de klank van de zachtjes sputterende en jammerende sax.

In "Out Of The Box" wordt dan weer dichter aangeleund bij Dans Dans. Minder stekelig, maar wel voorzichtig broeierig, met een vergelijkbare filmische weidsheid en meewarige intrige. Het wat stijve "Intro – Outro" zit plotsklaps wat vreemd in het midden van de plaat en doet even vermoeden dat de band vroegtijdig zonder ideeën viel. Het nummer wordt wel knap opgevolgd door "Synesthesia", dat openvouwt als een rudimentaire, maar efficiënte groove met een repetitieve soulfunkinslag. Leep dansbaar en aanstekelijk. Had best vaker mogen gebeuren, want nu voelt een beetje aan als een eenmalig experimentje. De afsluiter "Is It More Green [Desert Take]" voegt ten slotte een rootsy randje toe aan het album.

Hier en daar krijg je het gevoel dat Gentrifuge nog niet helemaal beland is waar de band kan belanden. De muzikanten hebben overduidelijk de technische bagage en het open vizier om een vanzelfsprekende mix van jazz en die indie-invloeden te bewerkstelligen, maar dat gebeurt nog wat (te) aarzelend. Je voelt echter dat het potentieel wel erg dicht tegen het oppervlak schuurt, klaar om volledig open te barsten. Als debuut kan dit tellen, maar als de muzikanten hun sterktes nog iets meer en assertiever uitspelen, gaan we zeker nog veel meer knappe dingen te horen krijgen."