Ben Taffijn, Draai om je Oren (23/04/2020)
"Op 13 januari 2011 stond toetsenist Jozef Dumoulin op het podium in Dommelhof, samen met zijn kwintet Lidlboj, dat verder bestaat uit vocaliste/toetseniste Lynn Cassiers, saxofonist Bo Van der Werf, bassist Dries Laheye en drummer Eric Thielemans. Laheye deed voor het eerst mee en Dumoulin is voor de verandering eens niet te horen op de Fender Rhodes. Als puzzelstukjes schuiven de keyboardklanken in elkaar in 'Roger Et Ses Gateaux'. Van der Werfs baritonsax en Cassiers' stem sluiten er naadloos op aan. Voorzichtig bouwen ze een melodie. Een wat aarzelende ritmiek van Thielemans vormt de opmaat voor pure poëzie. In 'August 22nd' kunnen we uitgebreid genieten, op een sloom ritme, van het spel van Van der Werf. Soepel beweegt hij zich tussen hoog en laag. Sfeervolle klanken van de keyboards kenmerken aanvankelijk 'Ik Roep'. Gaandeweg loopt het tempo echter op en belanden we in een ritmische stroom. De zang van Cassiers komt uitgebreid aan bod in 'Walk 3' en 'Onze-Lieve-Vrouw Van Vlaanderen' - in die laatste creatief elektronisch bewerkt. Tot slot klinken spacy klanken in 'January 9th / Lips (excerpt)'."

Geert Ryssen, Jazz and Mo (2019)
"Het Dommelhof in Neerpelt heeft ondertussen een mooie reputatie als locatie waar JazzCase een podium geeft aan avontuurlijke formaties uit binnen- en buitenland. Dit concert werd opgenomen in 2011 en nooit eerder uitgegeven. Dumoulin trad uit zijn comfortzone door zijn geliefde Fender Rhodes in te ruilen voor moderne keyboards, een avontuur dat overigens van korte duur was. 9 jaar is een eeuwigheid in de carrière van een muzikant en het was met enige terughoudendheid dat Jozef deze muziek vrijgaf voor publieke consumptie. We mogen ons gelukkig prijzen dat El Negocito het initiatief nam, want het is met volle teugen genieten van de 6 stukken waarin Lidlboj zich beweegt tussen elektronica, fusion en cross-over. Een zeer genietbare en sfeervolle plaat."

Glen Astarita, All About Jazz (27/04/2019) ****
"Belgian keyboardist Jozef Dumoulin incorporates some oddball and magical innuendoes with his Fender Rhodes and electronics implementations, and is an inventive improviser who comingles a flock of emotive voicings into his work. On this outing he leads an international outfit, featuring Clean Feed Records artist Lynn Cassiers who harmonizes with the instrumentalists via her angelic vocals, while also incorporating electronics into the grand schema, following suit with her band-mates.

The musicians project lucid imagery throughout this live offering recorded in 2011. Cassier's whispery voice is a harmonious instrument whether she's layering word or sounds over the top or when circumnavigating the quintet's subtle EFX parts and unison choruses. And even though many of the leader's comps are semi-structured, experimental or uniform, the band radiates fervor and affability. However, "August 22nd" features a daunting mid-tempo groove, amped by baritone saxophonist Bo Van der Werf's intense and deterministic soloing atop a backbeat, coupled with Dumoulin's silvery keys and resonating contrasts.

"Ik Roep" sounds like a detuned guitar is formulating a loose theme, but in all likelihood it is probably synths, or something of that nature, shifting above Dries Laheye's ominous bass patterns. Here, drummer Eric Thielemans lays down the restrained pulse as the ensemble oscillates the current from fast to slow amid offbeat chords and a changeable flow. It's sort of like a bizarre hallucination, complete with haunting motifs, ostinato phrasings and sinister undertones. Regardless, the musicians execute amenable inner-workings and don't overstate anything, which is a trait that heightens their mode of pursuing uncannily accessible song-forms.

On "Van Vlaanderen" their use of electronics casts an interstellar soundscape with strange noises and short-circuited interference, as they gradually raise the pitch, abetted by corpulent synth bass lines and tense sax and voice parts. Indeed, the artists' insightful electronics treatments and quirky theme-building methods, coupled with free jazz improvisation, sporadic detours and sultry melodic content, are some of the components translating into a standout session."

Dave Sumner, Bird is The Worm, Album of the Day (09/04/2019)
"What I like about it: I like how loosely the music presents itself, like it just climbed out of bed and walked to the center of the party. And I like how that quality contrasts with the crisply dealt phrasings on both saxophone and voice. The whole disposition of this album is of a band etching shapes into the surface of a cloud. This live performance originally went down back in 2011, and I like how the economics and technology of the internet provide an outlet for music like this to finally see the light of day on the recorded medium. Real good stuff, and yet one more fascinating album courtesy of site-favorite Jozef Dumoulin."

Pierre Dulieu, DragonJazz (09/04/2019)
"Live In Neerpelt est l'enregistrement d'un concert de 2011 qui a été tardivement mixé et mastérisé à Tokyo en 2017 avant d'être édité fin 2019 sur le label gantois El Negocito. A priori, l'idée de sortir un compact avec des enregistrements datant de sept années peut sembler saugrenue mais quand on l'écoute, on comprend vite pourquoi. Ce concert était une expérience unique pour plusieurs raisons : un répertoire neuf à explorer, l'arrivée dans le groupe du bassiste Dries Laheye, et l'adoption par Jozef Dumoulin d'un ensemble éphémère de claviers, duquel son fameux Fender Rhodes était exclu, sont les principaux facteurs qui firent de ce concert un évènement spécial que le leader lui-même a pris plaisir à réécouter.

Quant à la musique, elle se révèle flottante avec un pied ancré dans le jazz grâce aux volutes improvisées du saxophone baryton de Bo Van der Werf et l'autre dans la musique "ambient" avec des nappes sonores synthétiques enveloppant la voix cotonneuse de Lynn Cassiers. Des bribes de mélodie émergent éventuellement des alliages sonores qui se déploient avec lenteur, installant des atmosphères envoûtantes. Parfois, le rythme s'accentue somme sur August 22nd et l'on pense parfois à ces musiques expérimentales qu'exploraient autrefois des groupes comme Octurn ou Aka Moon. Mais très vite, tout se déforme et la musique reprend son style fluide et mouvant comme l'océan.

Les textures sonores sophistiquées varient constamment tout en restant confinées dans une lointaine distance. Ik Roep donne l'impression d'avoir été capté au fond d'une piscine tant on imagine les bulles montant lentement à la surface dans l'eau bleue. Et cet aspect liquide est encore plus apparent sur Onze-Lieve-Vrouw Van Vlaanderen.

Live In Neerpelt est un disque étonnant, et d'autant plus qu'il a été créé en concert. Voici en tout cas une musique porteuse de climats oniriques que, personnellement, j'apprécierai encore bien davantage seul dans une pièce feutrée qu'au milieu d'un public aussi sage soit-il."

Georges Tonla Briquet, Jazz'Halo (10/01/2019)
"Net als in de film 'Close Encounters' wordt eerst een alfabet voorgesteld. Saxofoon, stem en electronics slagen er vervolgens in om met het basispakket de eerste zinnen te vormen. Stilaan worden meer details aangevuld tot uiteindelijk een eerste nogal dromerig kortverhaal van tien minuten uitgewerkt geraakt. Het hierop volgende hoofdstuk bevat een meer expliciete inhoud met in de hoofdrollen een tollende sax en een Fender die een parallelle wereld onthult. Lynn Cassiers kruipt nog een paar keer in de huid van de verleidelijke sirene met Bo Van der Werf (baritonsaxofoon, electronics), Dries Laheye (bas), Eric Thielemans (drums) en Jozef Dumoulin (toetsen, fx) als haar vier lijfwachten die haast niet van haar zijde wijken. Op 13 januari 2011 openden ze voor drie kwartier de deur naar een andere dimensie. Spijtig dat er met deze bezetting nooit een concreet vervolg kwam na dat concert."

Stef, The Free Jazz Collective (05/01/2019) ***
"One of the reasons why keyboardist Jozef Dumoulin has not been reviewed often on our blog, is simply because his approach to music, even if unique and eclectic at the same time, is always just that little touch outside of the profile of the adventurous music that we cherish. Does that mean that Dumoulin not adventurous? No, not at all, and quite to the contrary even, but he develops new musical avenues within given idioms, and even if the bands he plays in are quite distinct, his approach to music and to his instruments remains unique. He likes subtle changes and precise gestures rather than bombast and volume, he likes his playing and music to have a floating, mysterious quality that permeates the entire sound in an unhurried but determined way. He has released albums with musicians as diverse as Magic Malik, Reggie Washington, Jerôme Sabbagh, Keiji Haino, Benoît Delbecq and Nate Wooley.

On this album we find him back with his no longer existing band "Lidlboy", with Lynn Cassiers on voice and electronics, Bo Van der Werf on baritone saxophone and electronics, Dries Laheye on bass and effects, Eric Thielemans on drums. The music is "poppy", with Cassier's vocals preciously drifting over a strange texture of light-footed music that is rooted in jazz, yet equally borrows from rock and traditional music. Some of Robert Wyatt's later work come to mind."

Herman te Loo, Jazzflits nummer 307 (19/11/2018)
"We hebben in twee opzichten flink lang moeten wachten op dit nieuwe album van Lidlboj, de groep van de Belgische toetsenspeler Jozef Dumoulin. Het debuut van de band, 'Trees Are Always Right', dateert alweer van 2009 en de opname op de nieuwe cd werd gemaakt in januari 2011 in Neerpelt. El NEGOCITO Records moest dan ook flink aandringen voor Dumoulin akkoord ging met het uitbrengen van 'Live In Neerpelt'. Hij legt in de hoestekst uit waarom hij toch ja zei. Met de definitieve komst van zangeres Lyn Cassiers en de toevoeging van basgitarist Dries Laheye was het trio net uitgebreid tot een kwintet, en de leider had net zijn Fender Rhodes ingeruild voor een pakketje nieuwe keyboards. Dat geeft Lidlboj een beduidend andere groepsklank, en Dumoulin zegt veel van deze opname te kunnen leren voor de toekomst. Saxofonist Bo van der Werf legt zich meer toe op zijn akoesti- sche baritonsax in plaats van de elektronische EWI, die op de eersteling veelvuldig te horen was. Het trekt de balans tussen akoestische klanken en elektronica recht, en in de (veelal woordeloze) zang van Cassiers' lichte, meisjesachtige stem heeft hij een uitstekende melodiepartner. Ook trekt de blazer meer improvisatieruimte naar zich toe. De zware bas zorgt voor een invalshoek die elementen uit dubreggae ('Walk 3') en indie-rock wat meer onderstreept. De lounge- en dance-invloeden van het eerste album blijven aanwezig, net als het filmische karakter. We mogen dus blij zijn dat deze oude opname van de plank is gehaald. En het maakt natuurlijk nieuwsgierig naar waar Lidlboj nú staat."