Nicola Negri, All About Jazz (25/01/2018) ***1/2
"Secondo album per il duo belga formato da Bruno De Groote (chitarra elettrica) e Ben Faes (contrabbasso), dopo l'esordio di En Route (2014). Per l'occasione, il gruppo ha invitato il trombettista Dave Douglas a partecipare alla registrazione, in tre dei dodici brani in programma.

La musica del duo si colloca in un modern jazz tutto sommato tipico di una certa scena europea: tecnicamente impeccabile, con composizioni ben costruite e una spiccata predilezione per la cantabilità dei temi e lo sviluppo tradizionale su strutture essenziali.

Il contrabbasso, dal suono corposo e ben definito, fornisce una solida base per le evoluzioni della chitarra, che vira spesso e volentieri verso blues e rock, per poi rientrare subito in percorsi più tradizionalmente jazz. Non mancano le sorprese, ad esempio in "La Bataille," in cui un preludio di chitarra distorta e contrabbasso con archetto crea uno stimolante contrasto con il bel tema seguente, che porta ad un finale boogie inaspettato. Oppure in "Bastien," dove l'equilibrio tra distensione melodica e complessità ritmica è indubbiamente efficace.

I brani più convincenti sono però quelli con Douglas. Il suono di insieme ricorda il Tiny Bell Trio, mentre dal punto di vista compositivo è evidente (e dichiarato) il debito con lo Zorn del progetto Masada, con temi dal sapore mediorientale/balcanico che risultano immediatamente coinvolgenti. La maestria di Douglas è ben in evidenza, in particolare nella splendida "Fermeture," dove la tromba sordinata espone un tema struggente per poi lanciarsi in un solo esemplare per capacità di sintesi ed efficacia della ricerca timbrica.

L'alternanza tra le dimensioni strumentali del duo e del trio risulta a volte un po' forzata, come se i brani con Douglas appartenessero ad un altro disco. Una maggiore coerenza avrebbe sicuramente giovato al risultato complessivo.

Symphony for 2 Little Boys è un disco indubbiamente ben suonato, anche se penalizzato da una produzione a volte fin troppo patinata, a cui manca forse un po' di mordente, e una maggiore chiarezza di idee, per essere davvero memorabile."

Gilles Gaujarengues, Citizen Jazz (16/04/2017)
"Vous qui aimez la guitare cristalline, passez votre chemin. On est dans un registre plus « dirty ». Il s'agit certes en très grande majorité de ballades mais la musique semble ici faite de feu et de sang. On imagine des mains solides qui slappent la contrebasse et torturent les cordes de la guitare. L'esthétique penche nettement du côté du blues. On y souffre avec ses tripes. A cet égard, nombre de titres ne sont pas sans évoquer un univers d'affliction : « Valse du cœur brisé », « Help », le seul morceau qui comprend du chant, et surtout « La Bataille » où la guitare de blues le dispute à un jeu de contrebasse, le plus souvent jouée à l'archet, terriblement supplicié. Presque apocalyptique.

Dave Douglas joue sur trois morceaux. Son jeu est, bien entendu, superbe et son chorus sur « Manifesto » extrêmement efficace mais le duo entre Bruno de Groote et Ben Faes fonctionne très bien sans autre apport. C'est cette simplicité qui donne à voir la chair écorchée vive de cet album."

Karel Van Keymeulen, De Standaard (08/03/2017) ***
"Met gitaar en bas creëren Bruno De Groote en Ben Faes een rijke wereld van energieke jazz, bevallige melodieën, intimistische soundscapes en ontwrichtende ambient. Avontuur en traditie mengen zich als vanzelf. Het gitaarspel van Bruno De Groote roept nu eens Bill Frisell, dan weer Marc ­Ribot op. Het 'Le métropolitain' bevat prachtige unisono passages. De Groote kan zijn gitaar vindingrijk van klankkleur laten veranderen zoals op 'Bastien'. Met trompettist Dave Douglas hebben ze op drie stukken een spraakmakende gast. De melodie van 'Fermeture' roept het legendarische Masadakwartet voor de geest. 'Manifesto' is een feestelijk stukje, op het vinniger 'Endormie' jankt en zingt de trompet. 'La valse du coeur brisé', met stevige bassolo, ruikt naar Django Reinhardt. 'Cascamorras blues' is een lappendeken, met vervormde gitaar, gestreken passages en oosters parfum. Faes en De Groote zijn opvallend wendbaar op dit knappe album."

Ferdinand Dupuis Panther, Jazzhalo (2017)
"Was passiert, wenn ein Gitarrist, der in allen Facetten der Rockmusik bewandert ist, auf einen Kontrabassisten trifft, der die Klassik, den Tango und den Jazz im Blut hat? Keine Frage, dann entsteht eine sehr würzige Melange, bei der auch mal hier und da Blues, Rhythm n' Blues und der Instrumentalrock von The Ventures schwach durchscheinen. Zugleich aber ist eben auch die Klassik gegenwärtig, vor allem in den gestrichenen Basspassagen wie in "De Eenzame Treurwilg" ("Die einsame Trauerweide"). Dabei kann man sich nicht der Melancholie erwehren, die durch die Basspassagen evoziert werden. Edvard Grieg scheint dabei auch ganz nahe zu sein, auch wenn der spielerische Gitarrenklang die schwermütige Stimmung aufhellt. Für Momente meint man gar, man lausche einer sehr ausgereiften Etüde. Besonders gelungen ist das Wechselspiel zwischen dem tieftönig gefärbten akustischen Bass und der der feintönigen, teilweise sehr zart gezupften E-Gitarre. Insgesamt scheint mir das Stück eine romantische Anmutung zu besitzen. Beim Hören denkt man vielleicht an die romantische Malerei eines Caspar David Friedrich mit seiner Vorliebe für solitäre Bäume mit und ohne Schnee, im Riesengebirge oder auch anderswo.

Die Mehrzahl der Kompositionen auf dem Album entstammen der Feder des Bassisten Ben Faes, so unter anderem "Fermeture" und "Manifesto". Bruno De Groote ist unter anderem für die Gestaltung der Stücke "Endormi" und "Help (I Need it)" sowie "La Bataille" ("Die Schlacht") verantwortlich.

Aufgemacht wird das Album mit "Le Métropolitain" (comp. Ben Faes). Ist das als Statement dafür zu nehmen, dass die Musik eine durch und durch urbane Note besitzt? Man muss es wohl annehmen. Auch wenn die "Trompetenlyrik" – Dave Douglas spielt sein Instrument mit Dämpfer – den eigentlich eher rocklastigen Klangfluss durchaus beschwingt und auch ein wenig mit "orientalischem" Flair, verfremdet, so sind die rockigen Elemente in "Manifesto" nicht zu überhören. Dass dabei auch Erinnerungen an Mark Knopfler und The Ventures aufkeimen, scheint wohl eher Zufall zu sein, oder?

Auffällig ist, dass das Duo De Groote-Faes durchaus Tanzbares zu Gehör bringt. Im Jazz war ja Tanzen zu Jazz spätestens beim Aufkommen von Bebop ein Tabu. Erst mit der "Aufweichung" des Genres Jazz hin zu Fusion und Rock trat ein gewisser Wandel ein. Diesem Wandel hat sich m. E. auch das Duo De Groote-Faes verschrieben.

Geschosseinschläge scheint De Groote mit Gitarrenriffs zu Beginn von "La Bataille" einzufangen. Zugleich vermeint man, neben diesen harten Einschlägen auch ein Heulen von Sirenen zu vernehmen. Zur gesamten Dramatik des Stücks trägt auch der gestrichene Bass bei, der nichts Gutes verheißt. Das Inferno scheint präsent, der Höllenschlund im übertragenen Sinne sichtbar. Schwirren da nicht ständig weitere Geschosse durch die Gegend – dank sei der verzerrten, wimmernden, vibrierenden Gitarre in den Händen von Bruno De Groote? Selbst an das Geräusch von Stalinorgeln kann man sich beim Zuhören erinnert fühlen. Zwischendrin gibt es auch noch Requiem-Anmutungen, dank an Ben Faes.

Hat nicht der Beginn von "Les Lunes" eine harmonische Nähe zu "Eleanore Rigby"? Selbst wenn dem so wäre, diese Nähe ist nach weiteren Takten schnell verflogen. Kurze Klangkaskaden folgen aufeinander, ehe sich ein Klangbild aufdrängt, das die Weiten Lapplands und der Finnmark einfängt, zugleich auch das in Grünschlieren daherkommende Nordlicht. Bei der Komposition "Endormi" setzt neben den beiden Musikern Bruno De Groote und Ben Faes noch Dave Douglas an der Trompete besondere Akzente. Dabei lauscht man einer im Ansatz sehr sanft gespielten, lyrischen Trompete, die eben nicht rotzig-frech oder "ätzend" daherkommt. Die Trompetenpassagen scheinen schwerelos über den harten Zäsuren des Gitarristen Bruno de Groote und den dumpfen "Schlägen" des Kontrabassisten Ben Faes zu schweben. Es scheint, als ob die beiden Duopartner das Erdigen repräsentieren, Dave Douglas hingegen das "Himmlische". Sehr poppig erscheint "Help (I Need It)". Das mag auch am Gesang liegen und an der sehr ohrschmeichlerischen Melodielinie. Hier und da mag man sich auch den einen Beatles-Song erinnert zu fühlen. Der Rezensent dachte zum Beispiel an "Blackbird", aber das mag jeder für sich selbst einordnen. Nicht mit einer klassischen Ballade, aber dennoch mit einer Ballade namens "Ballade Mignonne" wird das sehr überzeugende Duo-Album abgerundet.

Wer den beiden Musikern, Ben Faes am Bass und Bruno De Groote an der E-Gitarre, Eklektizismus unterstellt, der scheint mir über das Ziel hinauszuschießen. Gewiss, kein Musiker ist ein unbeschriebenes Blatt und das weiße Blatt, das vor einem Komponisten liegt, wird sicherlich auch mit Hörerfahrungen gefüllt, die der Einzelnen mitbringt. Es wäre ja aberwitzig, würde man denken, dass die Geschichte der Klassik, des Jazz und des Rock und Pop keinen Einfluss auf die Musikergeneration von heute hat. Sich aus dieser zu bedienen, ist nicht abwegig. Man muss es nur verstehen, eine musikalische Collage zu schaffen, zu der man als Musiker selber eine Beziehung hat und mit der man sein Publikum erreichen kann. Und Letzteres ist bei dem Duo De Groote-Faes gewiss der Fall."

Iwein Van Malderen, Draai Om Je Oren (26/02/2017)
"Een cd waar je na de enkele seconderen beluistering meteen warm van wordt? Het kan zomaar met 'Symphony For 2 Little Boys' van het De Groote-Faes duo. Als twee kleine kinderen stoeien beide musici onbekommerd in muziekland. Op drie nummers krijgen ze hulp van grote jongen Dave Douglas.

De Groote speelde tango, blues en rock en weet vooral een heel eigen gitaargeluid te creëren. Een echte jazzgitarist kan hij niet genoemd worden, maar hij zoekt het wel bij gitaristen als Marc Ribot en Bill Frisell. Die hebben ook lak aan de 'do's en don'ts' van een genre en komen toch met een consistent verhaal op de proppen. Bassist Ben Faes stamt uit de wereld van klassieke muziek en wereldfolk. Hij speelde bij zangers als Wannes Van de Vele of Marc Hauman. In elk nummer van deze cd zit wel een passage met ruimte voor improvisatie maar het duo verliest zich niet in eindeloze solo's. Ze bereiden hun muzikaal recept met de nodige kruiden en overgave en hebben oog voor de opbouw van een song.

In drie nummers komt Dave Douglas meeblazen. 'Fermeture' is een prettig gestoord Midden Oosters getint nummer en doet denken aan Douglas zijn Tiny Bell Trio, meer dan aan Masada. Falafel jazz noemt de trompettist het. 'Bastien' (zonder Douglas) is een gekapseisde ode aan Bach met een ferme gitaarmelodie. Het filmische 'La Bataille' klinkt als een dramatische klankevocatie en voelt aan als een droge woestijnwind. 'Endormi' lijkt ontworpen als een speels slaapnummer met een huppelend melodietje. 'Help (I Need It) is dan weer een liedje dat op een ontwapende manier gezongen wordt door Bruno De Groote.

Eigenlijk zijn de meeste nummers op de cd een beetje liedjes. Het zijn vertellingen zonder woorden met een uitgesproken karakter, met de instrumentale virtuositeit van jazzmusici maar gebracht door muzikanten die niet zijn groot geworden met Charlie Parker, wel met alles van Armstrong over Cream tot Zappa (and beyond). Een andere invalshoek… met eigenzinnig en fris resultaat.

Bruno De Groote en Ben Faes brengen hun kijk op de wondere wereld van duizend-en-één muziekjes. Hiermee kunnen ze zeker de muziekliefhebbers van diverse pluimage bekoren, maar zeker ook jazzfanaten."

Jean-Pierre Goffin, Jazzhalo (2017)
"Bruno de Groote (guitar) et Ben Faes (contrebasse) en sont à leur deuxième album: "En Route" avait recueilli un succès critique enthousiaste où on relevait les accointances pop, folk et jazz du duo.

Avec ce nouvel opus, les deux complices poursuivent dans la même voie d'une musique aux accents diversifiés. On y retrouve l'influence de la musique classique contemporaine (Ben Faes est un contrebassiste actif sur la scène classique), du blues (que les sonorités de guitare électrique de Bruno De Groote mettent en avant), de la musique klezmer (« Fermeture » avec la participation du trompettiste Dave Douglas est un morceau inspiré par la bande à John Zorn, tout comme « Manifesto » avec le même Douglas dans un contexte plus aventureux) et une ambiance jazzy teinté de rock, de pop, de flamenco et de variétés sur pas mal de plages.

On trouvera l'unité de l'album surtout dans la formule du duo plus que dans les compositions qui partent un peu dans tous les sens, mais proposent un agréable moment d'écoute, d'autant que les deux partenaires démontrent de belles qualités pour faire sonner leur instrument respectif. Le fan de jazz reste un peu sur sa faim, l'amateur de musique légère et enjouée ne résistera pas à se repasser cette galette de belle qualité."

Winus, Jassepoes (2017)
"'En Route' , het debuutalbum van het duo uit 2014 toonde al aan dat het duo heel eigenzinnig uit de verf kon komen met mooie vertellende, vooral bluesmuziekjes die soms de romantiek deden aanzwellen. Soms voerde weemoed de boventoon, dan werd het vantijds weer 'wilder' met een uitbrekende gitaar, waar een soort nonchalance door sprak en niet zelden was Ben aan de bas dan de verzoenende factor, met zijn zoet gestreken bas. Ook niet zelden was daar die licht klassieke toets.en dat alles met een zeer eigen en zelfs wat experimenteel karakter. Absoluut luistermuziek was het , het ontdekken waard ! Een bescheiden succes was het resultaat toen en nu, 3 jaar later, staat het duo d'er met een trotse opvolger, eenzelfde formule maar met nog meer lef én met toegevoegde waarde Dave Douglas, internationaal gewaardeerd trompettist, op enkele tracks als guest daar bovenop ! Luisteren, zeggen wij dan... Vakmanschap blijkt meteen uit de eerste tracks en Bruno De Groote ademt volwassenheid uit ook. Dat kan haast niet anders, die kan natuurlijk al terugzien op diverse samenwerkingen met o.a. Axelle Red, Raymond van 't Groenewoud en Roland Van Campenhout..was ook eerder gitarist bij Mambo Chillum en El Fish en ooit zagen we hem nog bezig als Bruno de Bruxelles...man, man, rijk verleden ... Ben Faes anderzijds werkte ook met o.a. Raymond en Ronald samen en zelf kennen we hem nog van bij het Jokke Schreurs Trio en daar leverde die ook al méér dan behoorlijk werk. Die zou d'er ook wel komen, merkten we toen al op... De twee starttracks hier worden dan wel ietwat klassiek aangedraaid maar algauw is daar dan dat voornoemde lef met méér dan slechts rockende licks op de gitaar van Bruno. Voeg daarbij bvb ook nog es de intrigerende beat van 'Bastien'. Op een bijblad van de CD staat in 't kort de essentie van elk nummer beschreven, dan kan je volgen vanwaar de mosterd gehaald wordt of hoe je't kan bekijken/beluisteren. Van 'Fermeture' verwijst dat naar de Masada recordings van John Zorn/Marc Ribot en Dave Douglas en op dit nummer klinkt Dave als gast daarbij erg cool op die muted trumpet van 'm. Gevaarlijk mooie 'falafel jazz 'is dit waarna de dreiging blijft, zelfs even toeneemt in 'La valse du coeur brisé' om dan te bezwijken in een jazzy walsjasje met speelse improvisatie zodat dit nog vrij conventioneel uitdraait. In 'Manifesto' dartelt dan weer wat klassieks over iets wat Dave Douglas op het lijf geschreven staat: de klezmer muziek. Goed doorstappend gebeurt dit maar met zowel buiten het gewone romantiek tegenover weer die eigenzinnige gitaar van Bruno, mooi ! Volgt wat Oosters, energetisch en zwaar aangestreken, een overgave aan de zonde en de daaropvolgende kater in 'La Bataille', drama en pijn dus maar wel verwonderlijk mooi, nog maar es... Van de weersomslag volgt dan het berouw in 'De eenzame treurwilg' en de goedmenende argumenten van de gitaar wegen hier niet op tegenover het immense verdriet van de bas... De eindeloosheid daarna in weer een Faes nummer, de meeste nummers hier zijn van hem maar de ruimtelijkheid komt vooral van de echoënde gitaarklanken en toegevoegde electronics. Een laatste keer hebben we daarna Dave Douglas in het spoor met een blues die mooi uitsterft. De verhalen zijn echter nog niet uitverteld want 'Cascamorras Blues' struint wat later levendig en in Spaanse furie voorbij tot de melancholie lijkt toe te slaan maar wat blijkt : de passie overwint ! En we hebben nóg wat andere emoties te gaan ! Het bleitmoment krijgen we met de gezongen ! tearjerker 'Help (I need it)' en de krop komt mij daarbij waarlijk bijna in de keel... 'Ballade Mignonne' is daarna het sentimentele afscheid van deze 'Symphony for 2 Little Boys' die zich écht geen kleine jongens meer mogen noemen. Dit is een uitmuntende CD met zulks een eigenheid en muzikaal vakmanschap dat het je niet onbewogen kan laten. Zwaar aanbevolen luisterplezier dus!"

Hessel Fluitman, Jazzflits nummer 272 p.4 (06/02/2017)
"Gitarist Bruno De Groote en bassist Ben Faes durven het aan om in improviserend België goedlopende en avontuurlijke muziek te maken. En ook om trompettist Dave Douglas voor een paar stukken als gast uit te nodigen. Daar spreekt lef en zelfvertrouwen uit. En terecht. De heren spelen op hun cd 'Symphony For 2 Little Boys' echt samen. Ze vullen elkaar aan. Bovendien krijgt Dave Douglas ruimschoots de tijd om organisch mee te spelen. Een album met kamerjazz waarin de rode draad van het ene instrument naar het andere loopt, bijna zonder dat je in de gaten hebt dat die ander het roer, respectievelijk de leidende improvisatie overneemt. Douglas levert een bijdrage aan drie stukken. 'Femeture' doet denken aan nostalgische Klezmer. 'Dat noemden we Falafel muziek', herinnert Dave Douglas zich uit zijn tijd met John Zorn. 'Manifesto' gaat meer richting country. 'Endormi' begint met verwachtingsvolle akkoorden. Op dit stuk is Douglas meer als improvisator te horen. De overige stukken op de plaat spelen De Groote en Faes met zijn tweeën en zoals gezegd, in harmonische samenwerking. 'Help' krijgt een verrassende uitvoering. Het is overigens niet de Lennon/McCartney- compositie, ook al duren beide songs even lang. Als Ben Faes gaat strijken creëert hij op zijn instrument schoonheid als een cellist. In 'Cascamorras blues' plukt hij er dan ook nog een fantastische solo achteraan. De Groote doet daar niet voor hem onder. In krap zes minuten verklanken ze met zijn tweeën de 'Symphony For 2 Little Boys'. Een duo dat met plezier samenspeelt en een eigen stroom is in de veelstromige delta van de hedendaagse jazz."

Antoine Légat, Rootstime (01/2017)
" 'Symphony For 2 Little Boys, Featuring Dave Douglas' is de tweede cd van het De Groote-Faes Duo, zijnde gitarist Bruno De Groote en contrabassist Ben Faes na 'En Route' dat toevallig dezelfde titel draagt als de succesrijke tweede van Tourist LeMC. Vermits de gereputeerde New Yorkse jazztrompettist Dave Douglas in drie stukken van de twaalf een significante inbreng heeft, is de toevoeging 'Featuring Dave Douglas' niet overbodig.

Zowel De Groote als Faes hebben veel raakpunten met andere muziekvormen. De eerste heeft banden met rock-, blues- en rootsmuziek: hij speelde bij zichzelf als Bruno de Bruxelles, nog steeds één van zijn bijnamen (naast SuperBruno), maar hij speelde als lid of als gast met soulpopband Lalalover (van Tom Kestens), jazzband South Of The Border, bluesiconen El Fish (in de periode dat ze met Roland teamden), surfrockers The Whodads, flamencopopband Esta Loco (van Rembert De Smet), jazztrio The Ladybirds, de salsasurfers van Son de Luxe en anderen.

Met contrabassist Ben Faes vormde Bruno Tijgers van Eufraat, nadat ze al eerder bij diverse gelegenheden het podium gedeeld hadden. In 2008-9 componeerden ze voor In die Dagen, een alternatief passieverhaal van muziektheater Compagnie Kaiet. Die samenwerking vormde het startsein voor Tijgers van Eufraat. Met saxofonist Tom Callens (Lady Linn) en violist Stefan Wellens (JackoBond) erbij was het kwartet voltallig. Klezmermuziek bleek een eenheidsfactor, maar al snel kwamen er invloeden binnen gedwarreld., als daar zijn de Hongaarse csardas, gipsy-swing, tango, klassieke elementen, en ga zo maar door.

Dit eclectisme vond Bruno dus bij Ben Faes, die contrabas studeerde aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen en dus klassiek geschoold is. Vandaaruit ging ook hij vele richtingen uit: het Filharmonisch Orkest van Vlaanderen, Anima Eterna, het Rotterdams Filharmonisch Orkest, maar ook tango met het Orquesta Tanguedia, en folk, jazz en blues met het Jokke Schreurs Trio, TREsBASSE (een trio van staande bassen!), Kommil Foo, Roland, Raymond van het Groenewoud en Fernando Lameirinhas. Geen wonder dat die twee gelijkgestemde zielen zouden opteren voor een samengaan en dat werd het De Groote-Faes duo. Dat is sinds 2012 een niet-alternatief feit.

Dat 'Symphony For 2 Little Boys, Featuring Dave Douglas' in wezen een jazzplaat is, wordt karakter onderstreept door de inbreng van Dave Douglas (°1963) Onder onnoemelijk talrijke bands en samenwerkingen vermelden we zijn Quintet met saxofonist Joe Lovano en het feit dat hij in Masada zat, groep van John Zorn. Dave werd tweemaal genomineerd voor een Grammy. Maar Douglas laat in zijn eigen muziek elementen toe van Oost-Europese volksmuziek en zelfs klassiek. In deze context spreekt het dus vanzelf dat er bijzonder veel invloeden verwerkt zitten in 'Symphony For 2 Little Boys'.

Er is nog een vierde medeplichtige. Opnameleider was Nicolas Rombouts. Die vormde in 2003 met zanger Gregory Frateur het duo Dez Mona. Intussen heeft Dez Mona al wel enkele metamorfoses ondergaan, maar nog steeds maken Gregory en Nicolas als vroeger vooral staand, tegenwoordig iets vaker elektrisch bassist, de kern en de bestaansreden uit van de formatie. In die zin voelt Nicolas ongetwijfeld affiniteit met het duo De Groote-Faes. De opnames geschiedden in juni 2016. De inbreng van Douglas werd in november ingeblikt, waarbij Rombouts de assistentie kreeg van Sebastian Omerson.

Faes bracht acht composities aan, De Groote de andere vier. Daaronder de enige als klassieke song te beschouwen track, 'Help (I Need It)', het enige gezongen nummer ook, en een verdomd mooi bovendien, haast een jazz standard. Het staat nergens te lezen, maar het is Bruno die het zingt. Hij vertolkt met romige stem het eindeloos verlangen dat uit de tekst spreekt, terwijl Ben in steun zingt. We horen het zo de grote Chet Baker zaliger zingen. Een ultrakorte maar puntige gitaarpartij bekroont de song. Een goed 'leesbare' opbouw en atmosfeer heeft ook het ingetogen, herfstige 'De eenzame Treurwilg', met zijn langoureus basthema. De songtitel spreekt boekdelen.

De andere stukken zijn net iets complexer: ze bestaan uit snapshots (soms zelfs snapchats), die vaardig in mekaar versmelten. Een paar beluisteringen en je hebt de structuur beet die de wisselende tempi, klankkleuren, stemmingen en landschappen tot een geheel smeedt, een bonte tableau vivant, waar je voortdurend nieuwe dingen in ontdekt. Dat wordt vergemakkelijkt door het feit dat De Groote-Faes nooit opzettelijk moeilijk doen of een woeste experimentele toer opgaan. De muziek primeert. De sound is uitgekiend: zowel de gitaar als de bas klinken doorlopend fantastisch.

Heel geslaagd vinden we 'Bastien', gedragen door de regelmatige tik van een… pendule. 'Les lunes' vindt zijn spankracht in de afwisseling van, en tenslotte het samengaan van een diepe basriff en de solerende gitaar. 'Fermeture', 'Manifesto' en 'Endormi' zijn perfecte vehikels voor de klassenrijke inbreng van Dave Douglas. Maar dieptepunten vinden we niet: van 'Le metropolitain' tot 'Ballade mignonne' blijf je geboeid luisteren. 'Symphony For 2 Little Boys, Featuring Dave Douglas' is een voldragen, van speelse creativiteit doordesemende jazzplaat, maar verrassend toegankelijk en melodisch, en met subtiele invloeden van vele muziekvormen. Daarmee hebben Bruno De Groote en Ben Faes wat ons betreft 2017 uitstekend ingezet."