Phil Freeman, The New York City Jazz Record (issue december 2015 p. 26)
"Howard Peach is the name saxophonist Chris Speed, bassist Simon Jermyn and drummer Lander Gyselinck have given to their collaborative project. Like FLY, a similarly structured ensemble of Mark Turner, Larry Grenadier and Jeff Ballard, they are a collective rather than a platform for a horn and their music has a subdued, gently exploratory quality, which sounds like a three-way conversation held from comfortable chairs.br> This is a concise album; six tracks slip past in just under 34 minutes. Still, most of them unfold with near- infinite patience. They are not 'tuneless'—some are quite melodic—but built around interaction, not heads and solos. The most traditionally 'jazzy' pieces, like "Chris the Crafty Cockney" and "Sycamore Sea", offer small pleasures like the rumble of Jermyn's very electric bass and Gyselinck's fascinatingly unpredictable approach to the kit, but still feel like concessions.br> By contrast, seven-minute "Hidden Word" takes things closer to something unique. Speed emits long, low notes, almost heading into the range of a baritone saxophone. Drums start out at the edge of perceptibility, gradually building up to a tribal thumping, with ominous cymbal clatter as an additional way to jangle the listener's nerves. Electric bass is reduced to a nearly subsonic throb, occasionally augmented by subtle keyboard hums. The piece as a whole recalls Painkiller (the trio of John Zorn, Bill Laswell and drummer Mick Harris) circa their dubby, ambient-influenced Execution Ground set; it's marvelously creepy.
They return to this territory on the album's closing track, "Atlantis 1987", with Jermyn strumming weirdly fusion-y ripples between a sleepwalking Speed and Gyselinck's rattles and whispers, which almost sound more like a field recording than a musical instrument being 'played' in any traditional sense. This group has a surprising, present-day sound, which offers enough challenges to the listener to make further releases a very enticing prospect."

Mischa Andriessen, Trouw (28/08/2015) ****
"Niemand kan zo mooi landerig spelen als Chris Speed. De Amerikaanse rietblazer maakt deel uit van een nieuw Belgisch trio dat met haar debuut meteen een van de friste platen van het jaar heeft afgeleverd. Het meest opvallend is dat alle drie de musici elk hun eigen weg lijken te gaan. De elektrische bassist Simon Jermyn geeft wel dikwijls de aanzet tot een groove, maar mocht drummer Lander Gyselinck überhaupt zin hebben hem daarin te volgen dan kiest jermyn subiet een andere weg. Daaroverheen speelt Speed op tenorsaxofoon zijn tastende partijen, zo op de grens tussen dromerig en verveeld, alsof het heel de plaat lang zondagmiddag is. Sowieso houdt Howard Peach erg van niets doen. In een nummer als "Hidden Word" staat de tijd soms schijnbaar stil. Een lange grom op de sax, een gestreken basnoot, een drumstok die over een bekken snerpt. Ook wanneer het tempo wat omhoog gaat, blijft de muziek ingetogen en melancholiek met loom sliertende melodielijnen."

Jean Claude Vantroyen, Le Soir Mad p.16 (15/07/2015) ***
"A 27 ans, Lander Gyselinck est une vedette de la batterie. En Belgique et ailleurs, la preuve par cet album. Le batteur du Kris Defoort Trio, de LABTrio, de Stuff, possède une inventivité particulière. Il colorie formidablement le rythme, par des percussions inédites, des façons de jouer des cymbales, le son de ses fûts. Il surprend et séduit. Howard Peach est le nom du groupe qu'il a formé sur la scène d'avant-garde new-yorkaise avec le sax américain Chris Speed et le bassiste irlandais Simon Jermyn.

Sur des thèmes imaginés par le groupe (sauf un de Jermyn seul), Howard Peach propose six improvisations collectives irisées, paysagères, quasi narratives. Quand on dit impro collective, on craint tou- jours le chaos, le bruit, l'absence de tout repère. Ce n'est pas le cas ici. Sur le climat, l'atmosphère créés par les percussions de Lander et la basse électrique de Simon, Chris raconte des histoires, brosse des paysages, éveille notre imagination qui cavalcade avec le groupe vers des horizons rêvés. C'est souvent étrange et étranger. C'est en tout cas fort beau."

Ben Taffijn, Draai om je Oren (15/07/2015)
Deze vrij korte cd, die iets meer dan een half uur duurt, valt in twee delen uiteen. In drie nummers klinkt dit trio als een jazztrio, bestaande uit tenorsax, bas en drums, en in de andere drie nummers is sprake van een mix tussen wereldmuziek, hedendaags gecomponeerde muziek en psychedelische pop. Het maakt deze cd tot een zeer afwisselend, wellicht ook wel wat rommelig album, al stoort de diversiteit niet.

Om maar eens met die jazztrio-kant te starten; opener 'Lausanne' is daarvan het hoogtepunt. Chris Speed, op tenorsax, blaast hier lange lijnen met een warme toon. Een toon die mooi contrasteert met het wat Caraïbisch aandoende basspel van Simon Jermyn. Spel dat mede zijn bijzondere kleuring krijgt doordat Jermyn op dit album een elektrische bas bespeelt. Gaandeweg ontwikkelt het trio, met verder op drums Lander Gyselinck, meer dynamiek en laat vooral Jermyn zijn ritmische kant goed horen. 'Sycamore Sea' is het enige nummer op dit album wat de meer experimentele jazzkant laat horen, mede door de solo van Speed, die elementen vanuit de free jazz bevat. Ook de beat die Jermyn en Gyselinck hier produceren mag gerust complex en tegendraads genoemd worden.

De meest bijzondere nummers op dit album zijn echter die nummers die afwijken van het jazzrepertoire. Zo is 'Unfortunate Vivisepulture' duidelijk schatplichtig aan de Indiase muziek. Speed gebruikt hier de circular breathing-techniek om het voor Indiase muziek zo kenmerkende geluid te produceren, terwijl Gyselinck met allerlei attributen in de weer is om achtergrondgeluiden te produceren. Bijzonder hierin is ook de bijdrage van Jermyn, die bestaat uit het produceren van spookachtige mistbanken.

Ook 'Hidden Word' verrast de luisteraar. De tenorsax van Speed klinkt als een misthoorn die regelmatig wordt doorbroken door de krassende bekkens van Gyselinck. En ook hier produceert Jermyn mistflarden. Dit is muziek voor een thriller! Diezelfde wat mystieke sfeer vinden we bij het laatste nummer in dit rijtje: 'Atlantis 1987', waarin de sferische opbouw die Speed en Jermyn kiezen zorgt voor een interessante spanning.

Erno Elsinga, Jazzenzo Jazzmagazine (13/06/2015)
Howard Peach is de vooralsnog onverklaarbare naam van dit improvisatietrio dat geïnitieerd werd door de Belgische experimentele drummer Lander Gyselinck. Ondergedompeld in de New Yorske improvisatiescene nam hij er met de Amerikaanse saxofonist Chris Speed en de Ierse basgitarist Simon Jermyn het gezamenlijke titelloze debuutalbum op.

De twintiger Lander Gyselinck is al een gerespecteerde naam in de Belgische improvisatiewereld. Zijn stijl is inventief en onderzoekend en vertoont raakvlakken met Gyselincks Nederlandse generatiegenoot Onno Govaert. Beiden bevinden zich op de rafelranden van de free jazz waarbij experimentele klankvelden niet zelden het uitgangspunt vormen.

Dat uitgangspunt gaat ook op voor Howard Peach, maar van een schijnbaar onsamenhangende kakofonie is geen sprake. Integendeel, de zes improvisatiestukken die het album sieren – waarvan vijf opgebouwd vanuit triocomposities – blinken uit in integerheid, vertellen afzonderlijke verhalen die zich laten beluisteren als een suite van dik een half uur.

De verbindende factor heet Chris Speed (onder andere Human Feel) die met zijn klarinet en tenorsaxofoon prachtig verstillende landschappen schildert over de expressieve ritmische escapades van Gyselinck. De veelal langgerekte majestueuze melodieklanken hebben een betoverende aantrekkingskracht, bevallig zwevend boven de donkere maar buigzame basklanken van Jermyn en de bedachtzaam onstuimige percussie van Gyselinck. De sfeer varieert van dromerig, melancholisch tot uitbundig, zo nu en dan aangelenkt met een dun verfje elektronica.

De Belgische drummer won in eigen land de Toots Thielemans Jazz Award en de SABAM Youth and Music Award. Met Howard Peach maakt Gyselinck de stap naar internationale erkenning.

Herman Te Loo, Jazzflits (11/05/2015)
Howard Peach is geen persoon (net zo min als het legendarische Henry Cow), maar een groepsnaam. En de Amerikaanse saxofonist Chris Speed, de Ierse basgitarist Simon Jermyn en de Belgische slagwerker Lander Gyselinck zijn geen van drieën de leider van deze band. Laten we volstaan met het gegeven dat laatstgenoemde het gezelschap bijeen haalde tijdens een verblijf in New York. Gedrieën maken ze muziek die niet de paden der verwachtingen volgt. Parameters als melodie, harmonie en ritme zijn soms aanwezig, maar worden niet per se geleverd door het instrument dat daar traditioneel voor wordt ingezet. Eerder bouwen ze samen aan fascinerende klanksculpturen die soms droomachtige vertelsels zijn met een vaak duistere ondertoon. Toch schuwt Howard Peach ook een fijn liedje niet, zoals blijkt uit 'Hidden word', de enige track die niet puur uit improvisatie tot stand is gekomen. Jermyn krijgt hiervoor de credits. Hij bespeelt zijn basgitaar nadrukkelijk als een gitaar, laat hem zingen en elektronische klanken produceren via effectapparatuur. Speed meandert zijn tenorsaxlijnen overal tussendoor en Gyselinck is een subliem voorbeeld van een muzikant die toevallig drums is gaan spelen.

Dave Sumner, Bird Is The Worm, recommended (09/05/2015)
Quirky trio set from tenor saxophonist Chris Speed, electric bassist Simon Jermyn and drummer Lander Gyselinck. Melodies take their time to develop and are drawled out more than stated, while the rhythms give the impression of possessing a hidden meaning if translated in morse code. Strange music that never fully reveals itself.

Peter De Backer, Jazzmozaiek p. 49 *** (2015/2)
De eerste langgerekte, wat aarzelende noten van Chris Speed maken het meteen duidelijk: dit wordt een andere cd dan die van STUFF, de groep waarmee Lander Gyselinck zo'n grote indruk maakt. De drummer verbleef in 2013 een jaartje in New York en leerde daar Speed kennen, een van de meest opvallende saxofonisten van de downtownscene, met een heel persoonlijk geluid. Met ook nog elektrisch bassist Simon Jermyn erbij, vormen Gyselinck en Speed het trio Howard Peach. De opnames die ze in december 2013 in New York maakten, zijn nu door De Werf en El Negocito samen uitgebracht. Het eerste lang uitgesponnen stuk, Lausanne, komt traag op gang, en krijgt pas helemaal op het einde een energiestoot. Opvallend is de stijl van Jermyn, die zijn bas als een gitaar lijkt te bespelen. De muziek is vaak bedachtzaam opgebouwd en klinkt heel donker. Op Hidden Word, een compositie van Jermyn, laat Speed zijn sax als een misthoorn klinken, een geluid dat deze wat mysterieuze cd typeert. Hoogtepunt is Chris the Crafty Cockney: mooie basintro, sobere drums en dat o zo aangrijpend mooie saxgeluid van Speed. Howard Peach bewijst eens te meer de grote veelzijdigheid van Lander Gyselinck.

Claude Loxhay, Jazzhalo (04/2015)
Voilà une première co-production entre les labels WERF et El Negocito: une collaboration qui peut facilement s'expliquer. Lander Gyselinck est en résidence au club De Werf et El Negocito est le label belge spécialisé en musique improvisée. La rencontre des trois musiciens n'est pas non plus due au hasard: leurs parcours se croisent, même s'ils appartiennent à des générations différentes.

Né en 1987, Lander Gyselinck a combiné conjointement sa formation entre le Conservatoire de Gand et les jams improvisées, notamment avec Bart Maris, avant de poursuivre ses études au Conservatoire de Bruxelles avec Stéphane Galland et de rencontrer Jim Black aux Etats-Unis en 2008. C'est là-bas que Lander, batteur du trio de Kris Defoort ("Live in Bruges" 2012), du Lab Trio ("Fluxus" en 2013), du Ragini Trio avec Nathan Daems ("Ragini" 2013) mais aussi de Stuff (programmé au prochain Jazz à Liège), a pu rencontrer Chris Speed, de 20 ans son aîné.

Entre le saxophoniste du Claudia Quintet de John Hollenbeck comme du Bloodcount de Tim Berne et notre jeune batteur, un point commun: Jim Black que Speed a croisé à la fois dans les groupes Pachora, Human Feel et AlasNoAxis. Entre le saxophoniste et le bassiste d'origine irlandaise mais établi à New York, une rencontre, dès 2008, pour l'album "Trot a Mouse".
Par ailleurs, s'il a joué avec Mat Maneri et Tom Rainey, Simon Jermyn a aussi un lien avec la Belgique puisqu'il a formé Red Rocket avec Joachim Badenhorst.

Les trois musiciens étaient faits pour se rencontrer et échanger leur expérience d'improvisateurs. A l'exception de Hidden Word imaginé par Simon Jermyn, les cinq autres plages sont totalement improvisées: une succession de paysages aux atmosphères brumeuses, entre chien et loup. Ici pas d'envolées "free" du ténor (seul Sycamore Sea se révèle plus enlevé) mais une certaine quiétude, portée par le gros son rond de la basse électrique (belle intro sur Chris the carfty cockney) et le jeu inventif de Lander: balais aériens (Lausanne) et peau de grosse caisse distendue comme chez Jim Black ou crissements des baguettes sur les cymbales (Hidden Word).

Une musique spontanée à découvrir aussi en concert.