Danny De Bock, Jazzhalo (11/2017)
"Mathias Van de Wiele is vooral bekend van Moker, maar de laatste tijd graag actief met de trio-formaties Wheels, Yelemani Trio en Jomasan Trio. Die laatste twee kan je interculturele samenwerkingen noemen, terwijl Wheels een cross-over maakt tussen en zich uitstrekt voorbij progressieve rock en jazz. Met Manolo Cabras op bas en Jakob Warmenbol op drums heeft gitarist Van de Wiele een gevestigde waarde naast zich en een jongeling die zich geleidelijk meer en meer manifesteert.

Bij Cabras denkt de jazz-aficionado bijv. aan Marek Patrman, Ben Sluijs en Lynn Cassiers en Warmenbol wordt gemakkelijk geassocieerd met Nest en Bolhaerd. Met de cd Souletude hebben zij een schijfje samengeperst dat nieuwsgierig maakt wat zij met zijn drieën live overbrengen.

Moker werd bekend met een eclectische aanpak en ook deze cd tapt uit meerdere vaatjes. Opener "Keep On Rollin'" komt springerig binnenrollen alsof dit trio van jazzmuzikanten een uitstapje maakt naar progressief rockterrein – zoals goeie jazz geënt op oude waarden, maar met de blik vooruit. Invloeden lijken zij hier uit de donkere new e.a. wave-sferen van de jaren tachtig te pikken.

Daarop volgt al het titelnummer "Souletude" en meteen slaat de stemming om. Een warme vorm van gitaarblues dringt zich op, waarbij de drums de drang vooruit laat marcheren en de bas de tristesse warm houdt - tot ook die voluit voor de weg voorwaarts gaat.

Met "The Air Is Thin Around Here", als een van drie improvisaties – de overige nummers zijn op een van Cabras na composities van Van de Wiele – slaat het trio dan weer een andere richting in. Op zich is dit een beklijvend stuk, dat perfect op een artistieke herdenking kan voor de Grote Oorlog, de slagvelden, de loopgraven, om eer te betonen aan het lijden van de duizenden en duizenden gesneuvelde soldaten in de gronden rond Ieper.

En dan is het gehakketak van "Krik-Krak" dat overgaat in melodische kracht een sterk vervolg, met een belangrijke rol voor de bassist, die een loper uitrolt voor een begeesterd gitaarstukje.

Dat daarop weer een bluesgitaar volgt, klinkt ook logisch. Dat is dan nota bene op "Crepuscule With Nellie" van Thelonious Monk, kort en prachtig gebracht als een Jimi Hendrix meets Monk.

Vandaar gaat het opnieuw naar een improvisatie, "Bailed Out", die in de keuze van de volgorde eerst logisch lijkt en dan haar belofte niet waarmaakt.

In donkere sferen draait dit schijfje dan verder in nummers die deels intrigeren en toch niet helemaal overtuigen, terwijl wat voorafging meer deed verhopen. Zo klinkt Wheels als een hecht trio en tegelijk nog op zoek, maar de eerste grote vondsten zijn er."

Georges Tonla Briquet, Jazzenzo Jazz Magazine (22/08/2017)
"Het gitaartrio Wheels waagt zich in de Bermudadriehoek tussen jazz, improvisatie en rock. Het trio trok hartje winter de studio in, overlegden, daagden elkaar uit en gingen daarbij soms tot het uiterste.

De Italiaanse bassist Manolo Cabras (1971) is de meest ervaren van de drie. Hij duikt op in heel wat groepen waar improvisatie centraal staat zoals in de trio's van de saxofonisten Ben Sluijs en Manuel Hermia en dat van pianist Erik Vermeulen. Gitarist en althoornist Mathias Van de Wiele trad al op de voorgrond met Moker en Brick Quartet. Drummer Jakob Warmenbol (1988) is de jongste van het gezelschap maar zijn naam raakt meer en meer bekend (Nest, The Unrevealed Society).

Van de Wiele leverde de helft van de composities. Een aantal nummers bestaat uit pure improvisatie. Zoals 'The Air Is Thin Around Here' waarbij de gitarist zich ontpopt als een volleerd althoornist. Een heel introvert stukje. Aanvankelijk sluit 'Krik-Krak' hierbij aan, maar alles verschuift geleidelijk meer en meer naar een stevige geluidswal.

Continu worden er op die manier patronen verlegd en verwisseld. In deze context eren ze ook Monk met een versie van zijn 'Crepuscule With Nellie'. Ze ontleden eerst en assembleren opnieuw in hun eigen stijl. Zelf noemen ze het een muzikaal logboek van een introspectieve zoektocht. In het verlengde van Elliott Sharp en Marc Ribot, maar stilistisch vooral een soundtrack voor het televisieprogramma Uur van de Wolf."

Sketches Of Jazz, Muntpunt Brussel – Patrick Auwelaert
"NL - Wheels doet zijn naam alle eer aan: de muziek op dit album lijkt wel voortgestuwd te worden door een generator waarmee je een kleine stad van noodverlichting kan voorzien. Ze rolt en bolt, ze raast verder en remt nauwelijks af. De ritmesectie rijdt een gedreven parcours, de gitaar van Van de Wiele hotst en botst daar op aanstekelijke wijze bovenop en haast zich naar een finish die tegelijk een nieuwe start betekent. Een vlekkeloos samengaan van composities en improvisaties.

EN – Wheels lives up to its name in every sense: it's as if the music on this album is propelled forward by a generator that could provide a small city with emergency lighting. It rocks and it rolls, it rages on and hardly touches the brakes. The rhythm section drives along a racetrack, the guitar of Van de Wiele infectiously roaring round the bends above the beat and continuing full throttle to a finish line that is also a new start. A seamless blend of compositions and improvisations.

FR – Wheels est à la hauteur de sa réputation : la musique sur cet album semble comme propulsée par un générateur capable d'alimenter une petite ville en panne d'éclairage. Ça balance et ça swingue, ça fuse encore et encore, quasi sans interruption. La section rythmique suit un parcours soutenu ; Van de Wiele martèle sa guitare à coups saccadés de façon contagieuse, et il fonce vers un final également synonyme de nouveau départ. Une harmonie parfaite de compositions et d'improvisations."

Claude Loxhay, Jazz'Halo (07/2017)
"Wheels est un trio qui rassemble le guitariste Mathias Van de Wiele, le contrebassiste Manolo Cabras et le batteur Jakob Warmenbol: histoire d'explorer les frontières entre jazz contemporain, rock, musique improvisée et effets électroniques.

On connaît bien Mathias Van de Wiele, le guitariste du groupe Moker, avec Bart Maris à la trompette, Jordi Grognard au saxophone ou à la clarinette et Giovanni Barcella à la batterie (albums Ladder, Overstroomd, KongKong), du nonet Chopsticks avec, au chant, Steven Segers, le chanteur de Greetings from Mercury et du Bricks Quartet avec Ben Sluijs. Ici, il nous fait découvrir un autre aspect de son talent: sur deux plages, il joue du cor, un instrument rarement utilisé en jazz par un soliste, si l'on excepte Tom Varner.

Le Sarde Manolo Cabras est l'un des contrebassistes les plus sollicités en Belgique: membre du quartet de Ben Sluijs, d'Heptatomic d'Eve Beuvens, du trio de Manu Hermia, il dirige aussi un quartet avec Jean-Paul Estiévenart et Nicola Andrioli. Le week-end dernier (le 9/7/2017), au Brosella, on a pu l'entendre, aux côtés d'Alexandra Grimal et Niels Van Hertum, lors de la carte blanche offerte à la vocaliste Lynn Casiers. Ici, en plus de la basse, il utilise aussi des effets électroniques.

On connaît moins bien Jakob Warmenbol, le batteur du nonet Nest (album Rub), ici il joue aussi des percussions.

Au répertoire, Crepuscule with Nellie de Monk, L'Inserpentone de Manolo Cabras, trois improvisations collectives et cinq compositions de Van de Wiele.

Deux pièces sont jouées au cor: The air is thin around here, sur tempo lent avec effets électroniques et Scream we are being squashed au style très "jazz".

Côté guitare, à côté de ce Crepuscule with Nellie revisité par la guitare électrique, Wheels propose une alternance entre plages très "rock", avec effets saturés de la guitare et rythmique très groovy (Keep on rollin', Krik-Krak, L'inserpentone) , espaces d'improvisation collective (The air is thin around here, Bailed out, A clown forever avec effets électroniques) et ballades mélodiques (Souletude).

Souletude, entre soul et solitude, la quête de nouveaux horizons musicaux."

Jean-Claude Vantroyen, Le Soir p.16 (12/07/2017)
"Mathias Van de Wiele à la guitare et au cor, Manolo Cabras à la contrebasse et à l'électronique, Jakob Warmenbol à la batterie et aux percussions. Voilà Wheels, un groupe qui roule magnifiquement sur les routes du jazz, du rock, de l'improvisation, de l'électronique, du minimalisme, de la musique très contemporaine donc. Le trio s'est retrouvé en 2015 au Théâtre américain du plateau du Heysel pour enregistrer ces dix morceaux en quelques sessions. Ils avaient la pêche et l'inspiration. La preuve par le résultat. Mathias Van de Wiele est impérial à la guitare et délicat au cor alto, Manolo Cabras et Jakob Warmenbol assurent un rythme implacable dans les morceaux durs, une coloration sophistiquée dans les pistes plus intimes. Une reprise de Monk, « Crepuscule with Nellie », un morceau de Manolo, « L'In- serpentone », cinq compos de Mathias et cinq improvisations collec- tives. Où « The air is thin around here » se dégage par sa finesse."

Guy Peters, Enola (24/05/2017)
"Zuivere genres zijn niet meer van deze tijd. Bands slalommen ertussen met een vanzelfsprekendheid die een generatie geleden nog lang niet zo sterk ingeburgerd was. Dat levert daarom nog geen goede resultaten op, maar de kans zit er dik in dat het op z'n minst gaat intrigeren. Zo ook bij het trio Wheels, dat na twee EP's toe is aan zijn eerste langspeler, die verscheen bij El Negocito Records.

Gitarist Mathias Van de Wiele (Moker, Yelemani Trio) en bassist Manolo Cabras (Manuel Hermia, Charles Gayle, Erik Vermeulen) startten het trio nog met Lander Gyselinck, al werd die intussen vervangen door Jakob Warmenbol (o.m. Nest en Bolhaerd). Samen trokken ze een paar dagen naar het Amerikaans Theater in Brussel, gewapend met een aantal losse ideeën en de intentie om binnen een wereld van improvisatie, jazz, rock en aanverwante zones op zoek te gaan naar gedeelde muzikale inspiratie.

Het leidde tot Souletude, een reisverslag dat de muzikanten voert langs weidse panorama's, drukke en potige interactie, en momenten van abstractie. Het ene moment met een knoert van een sound, en even later terend op elektronische ruis en iets dat vaagweg herinnert aan de Americana van volk als Charlie Haden en Pat Metheny, zoals in het gemoedelijk schuifelende titelnummer.

Opener "Keep On Rollin'" kreeg dan weer een prima titel mee, aangezien het trio hier lekker davert met de blik gericht op de einder. Met een flukse vaart, maar ook vol momenten van lichtvoetigheid. "Krik-Krak" volgt dan een meer tegendraadse koers. Dit is hoekige grootstadsmuziek, waarin een tijdelijk moment van introspectie weerwoord krijgt van een broeierig stoofpotje dat knap aan de kook gebracht wordt. Minstens even sterk: Cabras' "L'Inserpentone", een compacte brok ongedurigheid die vaag ruikt naar New York.

Naast de composities van Van de Wiele (vijf van de tien stukken) zijn er ook een paar trio-improvisaties die moeilijk vast te pinnen zijn. Zo speelt de gitarist zelf althoorn op "The Air Is Thin Around Here", een stuk waarin ruisende elektronica en resonerend metaal al snel een even prominente rol opeisen. Het korte "Bailed Out" heeft met z'n struikelende ritme, hoekige accenten en abrupte einde net iets te weinig cohesie om een gebalde vuist te maken.

"Scream! We Are Being Squashed". Daar tegenover staan wel een paar troeven, zoals het ingetogen eclecticisme van "Drifting" en een prima versie van "Crepuscule With Nellie", Monks even klassieke als dwarse ballade voor zijn vrouw. De afwisseling zorgt er alleszins voor dat het trio de aandacht weet vast te houden tot de laatste, uitdovende noten van "A Clown Forever"."

Ferdinand Dupuis-Panther, JazzHalo
"Souletude" wurde von Mathias Van de Wiele (guitar, alto horn), Manolo Cabras (bass, electronics) und Jakob Warmenbol (drums, percussion) eingespielt. Es ist Musik mit Seele, rockige, rotzige, freche und vorlaute Musik, wenn auch es auch kein Soul im traditionellen Sinne ist. Dass man beim Anblick des Covers an Einsamkeit und nicht an Seligkeit denkt, liegt auf der Hand. Durch die Windschutzscheibe eines Autos schauen wir auf eine menschenleere Straße, die sich so durch den finnischen oder schwedischen Norden schlängelt. Hatten die drei Musiker also doch auch "In my solitude" irgendwie mit im Gepäck, als sie sich zu den Aufnahmen des Albums trafen?

Aufgemacht wird das Album mit "Keep On Rollin'", gefolgt von "Souletude". Wir erfahren, warum die Luft hier dünn ist – "The Air Is Thin Around Here" – und lassen uns nachfolgend ein wenig treiben – "Drifting". Mit dem "Bekenntnis", man sei stets Clown ("A Clown Forever"), beschließt das Trio um den Genter Gitarristen Mathias Van de Wiele das vorliegende Album. Unaufhaltsam erscheinen Wheels. Die Weite wird gesucht. Der harte Rhythmus des Lebens ist stets präsent, auch bei "Keep On Rollin'". Man hat beim Hören den Eindruck, es gehe sprichwörtlich über Stock und Stein. Mathias Van de Wiele lässt dafür seine Gitarre wimmern, kreischen, schreien, röhren. So vermittelt er uns eben die Querfeldeinfahrt musikalisch.

Viel weicher gestimmt ist dagegen die Gitarrensequenz in "Souletude". Beinahe schon balladenhaft mutet die Komposition an. Bei Zuhören denkt man vielleicht an eine laue Mittsommernacht, wenn die Nacht zum Tag wird. Nur vereinzelt ziehen einige Wölkchen dahin. Kontemplation ist beim Zuhören angesagt. Man muss sich nur fallen lassen, wenn uns die teils weich gezeichneten Gitarrenriffs umgarnen. "Krik-Krak" gleicht musikalisch eher einem Auf und Ab. Man meint, hier werde das Bild eines Fliehenden gezeichnet, der nur hier und da mal eine Pause einhält und verharrt. Manolo Cabras weiß im Übrigen durch ein bewegtes Bass-Solo zu überzeugen, das sich in dem Kontext von Suchen und Verharren bewegt. Doch wie in anderen Songs auch ist das Freche und Aufmüpfige präsent. So denkt man bisweilen auch an Krawall, Rabatz und Aufruhr, wenn man den Linien des Trios folgt. "Drifting" eröffnet mit einer Art "atmosphärischen Störungen aus dem Off". Teilweise klingt es nach dem Ruf der Sirenen oder der Kommunikation von Delfinen. Zu diesen elektronischen Effekten gesellt sich dann die von Van de Wiele gezupfte Gitarre. Was wir hören gleicht, um im Bild zu bleiben, einem warmen Wind, der aus der Sahara nach Europa herüberweht.

ßlich noch ein Wort zu "A Clown Forever": Hören wir da nicht nur eine jaulende Gitarre, sondern auch ein scharfes Tick-Tick des Drummers? Was erzählen uns die Musiker eigentlich? Entführen sie uns vielleicht nur in eine Welt sphärischer Klänge? Das möge jeder für sich entscheiden."

Herman te Loo, Jazzflits nummer 277 (01/05/2017)
"Het heeft even geduurd, maar na een dikke vijf jaar is er dan eindelijk een echt album van het Belgische trio Wheels. Er stonden al wel twee ep's op het conto van gitarist Mathias Van de Wiele, bassist Manolo Cabras en drummer Jakob Warmenbol, maar van een volwaardige cd was het nog niet gekomen. 'Souletude' is een fijn eclectisch mengsel dat goed aansluit op het werk van Moker, de andere band van Van de Wiele. Daar horen we hem al met gemak wisselen tussen rauw rockspel en verfijnde kamerjazz. En net als die grotere groep is ook Wheels een collectief. Soms roept dat associaties op met het trio van James Blood Ulmer (zoals in de opener, 'Keep on rollin'), waar alles strak en hecht boven op elkaar zit. Maar Wheels kan ook klinken als een verrassend improtrio, vooral wanneer Van de Wiele zijn gitaar verruilt voor de althoorn. Tussen de composities van de gitarist en de bassist en de vrije improvisaties door horen we ook nog een eigengereide interpretatie van Thelonious Monks ode aan zijn vrouw, 'Crepuscule with Nellie'."

Philippe De Cleen, Da Music (24/03/2017)
"Zoals de titel al aangeeft laat Wheels zich inspireren door kamermuziek en het thema eenzaamheid, al hoor je naast improvisatorische jazz toch ook invloeden van rockmuziek en minimal electronics.

Wheels, dat zijn Mathias Van De Wiele (Moker), Manolo Cabras (Charles Gayle Trio) en de van bij Robbing Millions en Nest bekende drummer-percussionist Jakob Warmenbol, die de lastige taak heeft om het vertrek van Lander Gyselinck (Labtrio, Stuff) op te vangen. Het album werd in het najaar van 2015 in een drietal dagen opgenomen in het Amerikaans Theater in Brussel. Mafi en Manolo Cabras zorgden ervoor dat de opnames in deze verrassende lokatie (een voormalige studio waar destijds het weer aangekondigd werd) voorspoedig verliepen.

'Souletude' is een logboek van die drie dolle, inspiratievolle dagen in de studio. Daarmee brengt de jazz- en improvisatiegroep na twee korte ep's via Chopstick Records eindelijk een full album uit. Bedoeling was om de sound van het klassieke jazztrio te vernieuwen, waar de groep ook in slaagt, vooral omdat ze op een heel eigen manier werken rond vrije improvisatie en de verschillende persoonlijkheden goed tot uiting komen. De aanzetten, de ruwe schetsen komen hoofdzakelijk uit de koker van Mathias Van De Wiele, maar er is ook ruimte voor elektronica.

Opener Keep On Rollin' (met video van Diederik Nuyttens) klinkt erg dwars rockend en zet meteen de krachtige toon met de stevige gitaarsolo's van Van De Wiele. Met de titeltrack nemen ze gas terug en gaan ze voor melodieus sluimerende pracht. Ze nemen er dan wel de tijd voor, maar maken van improvisatie een kunst. Het duurt even voor ze de wilde rockenergie van zich afschudden.

Met het mooie, zondagsluie The Air Is Thin Round Here (met een heerlijke althoorn) bewijst de groep dat jazz hen van nature ligt. Dat rustmoment wordt meteen gevolgd door het zelfverklarende Krik-Krak, dat eerst volop ruimte geeft aan klankmatig experiment om zich gaandeweg op te werken tot hét hoogtepunt van dit album.

Crepuscule With Nellie (van de geniale Thelonious Monk) is even dollen met de jazzgeschiedenis. Wheels doet er verfrissende, nieuwe dingen mee. Tijdens Bailed Out doet het gitaarspel denken aan Marc Ribot en de escapades van John Zorn en in intieme passages als Drifting of Scream ! We Are Being Squashed (bonuspunten voor humor) weet de groep te overtuigen. Dat doet ook het filmische L'Inserpentone.

Wheels is klaar om jazzpodia en festivals (Gent Jazz? Jazz Middelheim?) onveilig te maken met dit materiaal."

Philippe De Cleen, Written in Music (03/03/2017) ****
Souletude is het intrigerende resultaat van het trio Mathias Van De Wiele (Moker), Manolo Cabras (Charles Gayle Trio) en de van bij Robbing Millions en Nest bekende drummer-percussionist Jakob Warmenbol die de nogal lastige taak heeft om het vertrek van Lander Gyselinck (Labtrio, Stuff, etc) op te vangen. Zoals de titel al aangeeft laat het trio zich inspireren door kamermuziek en het thema eenzaamheid, al horen we naast improvisatorische jazz toch ook invloeden van rockmuziek en minimal electronics.

Het album werd tijdens het najaar van 2015 in een drietal dagen opgenomen in het Amerikaans Theater in Brussel. Mafi en Manolo Cabras – die via Negocito Records het album Melys In Diotta uitbracht – zorgden ervoor dat de opnames in de best verrassende lokatie (een voormalige studio waar destijds het weer aangekondigd werd) voorspoedig verliepen.

Souletude, zo verklaart de groep, is te beschouwen als een logboek van die drie dolle, inspiratievolle dagen in de studio. Daarmee brengt de jazz-/improvisatiegroep na twee kortere EP's via Chopstick Records eindelijk een fullalbum uit.

Bedoeling was om de sound van het klassiekere jazztrio te vernieuwen, waar de groep op dit album erg goed in slaagt. Vooral omdat ze op een heel eigen manier werken rond vrije improvisatie en de verschillende persoonlijkheden goed tot uiting komen. De aanzetten, de ruwe schetsen komen hoofdzakelijk uit de koker van Mathias Van De Wiele op gitaar en althoorn, al is er ook ruimte voor electronica.

Opener Keep on Rollin' (met video van Diederik Nuyttens) klinkt erg dwars rockend en zet meteen dankzij de stevige gitaarsolo's van Van De Wiele de krachtige toon. Veel energie en een trio dat ervoor gaat, dat voel je al van bij het begin. Het trio is van meet af aan erg goed op dreef, zo stellen we vast.

Met de titeltrack nemen ze wat gas terug en gaan ze voor melodieus sluimerende pracht. Ze nemen er dan wel de tijd voor, maar laten horen dat ze van improvisatie een kunst kunnen maken. Het duurt even voor ze de wilde rockenergie van zich afschudden. Met het mooie, zondagsluie The Air Is Thin Round Here (heerlijke althoorn) bewijst de groep dat jazz hen van nature echt ligt. Dat rustmoment wordt meteen opgevolgd door het zelfverklarende Krik-Krak, dat eerst volop ruimte geeft aan klankmatig experiment en zich gaandeweg opwerkt tot hét hoogtepunt van dit album.

Crepuscule with Nellie (een compositie van de geniale Thelonious Monk) is even dollen met de jazzgeschiedenis. Ook eerder bewerkte de groep Monk (Work, dat te horen valt op de liveregistratie uit 2014). Hieruit blijkt dat Wheels schatplichtig is aan klassiekere jazz, maar daar verfrissende nieuwe dingen mee doet. Het trio experimenteert volop (bijvoorbeeld tijdens Bailed Out, waar het gitaarspel wat doet denken aan Marc Ribot en de escapades van John Zorn) en ook in de intiemere passages als Drifting of Scream ! We Are Being Squashed (bonuspunten voor humor) weet de groep ons te overtuigen van haar talent. Dat doet ook het filmische L'Inserpentone.

Wheels is klaar om jazzpodia en festivals (Gent Jazz? Jazz Middelheim?) onveilig te gaan maken met dit materiaal, zo blijkt uit dit Souletude. Ga hen dan ook vooral live (we zouden u bijna smeken) aan het werk zien. Dit trio maakt van élke lokatie in de kortste keren een uitvalsbasis voor hun fantastisch bij elkaar geïmproviseerde jazzrock met een wel érg edgy kantje."