eNR012: I wouldn't be sure by Manolo Cabras & Basic Borg
Claude Loxhay, Jazzaround (09/12/2012)
"Depuis qu'il s'est installé à Bruxelles, le contrebassiste sarde Manolo Cabras s'est imposé très vite comme l'une des figures marquantes de la scène belge. Natif de Cagliari, il a d'abord suivi des workshops en compagnie de Dave Holland et Marc Johnson, avant de rejoindre le Conservatoire de La Haye où il étudie sous la férule de Hein van de Geyn. C'est là-bas qu'il fait la connaissance du batteur Marek Patrman grâce à qui il est rapidement entré en contact avec nos compatriotes Erik Vermeulen (album Live Chroma) et Ben Sluijs (trois albums dont Somewhere In Between) puis avec Chris Joris, Free Desmyter, Pierre Vaiana et Manu Hermia (à ce propos, lire l'interview de ce dernier). Pour Manolo Cabras, la Belgique constitue une réelle plaque tournante qui lui permet d'entrer en contact avec différents musiciens européens, comme le Portugais Joao Lobo ou le Sicilien Salvatore Bonafede. C'est cet esprit d'ouverture au jazz européen et ce désir de liberté comme de recherche qui animent son premier projet personnel, ce Basic Borg dont il parlait déjà, en 2008, dans une interview accordée au site Citizen Jazz. Ce Basic Borg résulte aussi d'un étonnant carrefour de rencontres. D'abord, celle de la vocaliste Lynn Casiers qui s'exprime dans un jazz expérimental aux frontières du rock alternatif, de l'improvisation comme de la musique électronique et dont le talent innovant s'est notamment illustré au sein des groupes Lidlboj du claviériste Jozef Dumoulin (album Trees Are Always Right en 2009) et Octurn du saxophoniste Bo van der Werf (7 Eyes en 2009) mais aussi au sein de son propre quartet avec le pianiste Augusto Pirodda et, déjà, Manolo à la contrebasse. Ensuite, la rencontre avec l'expérimenté saxophoniste italien Ricardo Luppi qui a collaboré plusieurs fois avec Nexus, l'une des meilleures formations italiennes (notamment pour We Did It, en hommage à Roland Kirk) mais qui a aussi enregistré à son nom, avec ses amis Daniele Cavallanti (saxophone ténor) et Tiziano Tononi (batterie), un très original Homage to Duke Ellington (un album chroniqué en 2003 dans le magazine Jazzaround). En 2006, ce saxophoniste avait fondé le groupe Mure Mure en compagnie de Manolo et, par la suite, de Lynn Cassiers. Au piano, on retrouve Matteo Carrus, jeune instrumentiste italien qui a notamment joué avec le trompettiste Mario Massa avant de rejoindre Basic Borg en 2009 pour des concerts au Sounds et au Negocito de Gand. Enfin, à la batterie, on retrouve l'Espagnol Oriol Rocca que l'on avait découvert, en compagnie de Manolo, au sein du trio de Giovanni Di Domenico et qui a vite rejoint Basic Borg. Au répertoire du quintet, six compositions originales de Manolo, deux de Lynn Cassiers, une de Matteo Carrus et deux compositions-improvisations collectives (le très court duo entre percussions et effets électronique de Scalar'e Bottulusu et It Should Be There sur lequel saxophone ténor et piano dialoguent avec une voix comme en écho dans une atmosphère très mystérieuse). La musique proposée par Manolo et Lynn marie, avec une réelle originalité, tradition (des lyrics chantés d'une voix limpide comme sur I Wouldn't Be Sure) et modernité (vocalises modulées par des effets électroniques comme sur Game Over ou Ti Recordi) et mélange, avec audace, musique mélodique très intimiste (G Whatever ou ce Plaça de Cristo Rey avec un beau dialogue entre piano et contrebasse) et fulgurances free (avec un ténor rageur et effets électroniques comme sur Pronti, Partenza, Via). Chacun devient soliste à son tour (très belle intro de contrebasse sur Dolce ou de piano sur A Ciascuno il Suo) sur la riche trame rythmique d'Oriol Rocca, batteur doublé d'un percussionniste à la recherche de colorations nouvelles. Voilà assurément une musique innovante, fruit d'une démarche très personnelle, qu'on se réjouit de découvrir en concert.

eNR012: I wouldn't be sure by Manolo Cabras & Basic Borg
Georges Tonla Briquet, Jazzmozaiek p.41, zeer goed (2012/4)
"Intrigerende titel voor een intrigerend schijfje van de Italiaanse bassist met vaste stek in België die we vooral kennen als sidekick van o.a. Erik Vermeulen, Ben Sluijs en Manu Hermia. De groepsnaam verwijst naar de vij- anden van de Star Trek-bemanning. Geluiden uit de kosmos worden dan ook her en der tussen de plooien ge- schoven met dank aan vocaliste en electrotovenares Lynn Cassiers. Het vijftal musiceert en schippert vooral op heel open wijze in het schemer- gebied tussen free en improvisatie met als belangrijke stelregel: gun je muzikanten steeds een eigen uitweg. Ergens tussen Bobo Stenson, Ornette Coleman en de Miles Davis van Live At The Plugged Nickel maar wel getransponeerd naar de 21e eeuw. Stukjes pure spielereien rijgen de ideeënstroom aan elkaar. De opmerkelijk warme sound krijg je als bonus. De heel sterk verhalende opbouw met perfect middenstukje roept om een vinylrelease."

eNR009: 3/4 Peace
Frederik Goossens, Focus Knack, p.47  (19/09/2012)
"klank, daar draait het om in zijn nieuwe trio. Tijdens twee sessies, gespreid over twee jaar, speelden ze aftastende vrije exploraties en melodieuze ruminaties in de stijl van de drumloze trio's van Jimmy Giuffre, Paul Bley en Steve Swallow. Tussendoor is er ook plaats voor Gershwins Embraceable You . Pianist Christian Mendoza en bassist Brice Soniano musiceren uiterst bedachtzaam. Sluijs' precaire timbre benadrukt het hoge kamermuziekgehalte. Het resultaat is heerlijk toegankelijke maar allerminst vrijblijvende akoestische jazz."

eNR009: 3/4 Peace
Danny De Bock, Jassepoes  (09/2012)
"... Genieten is het ook van deze plaat, de eerste vinyl release van el Negocito Records. Een plaat die voor 3/4 vrede uitstraalt met fijngevoelige en elegante kamermuziek, composities die hersens en ziel van de luisteraar strelen en voor het overige kwart met stevige overtuiging masseren. Uiterst beheerst, met meticuleuze precisie bespelen de drie muzikanten hun instrumenten. Er zijn momenten dat ze tegen hoge snelheid hun technisch kunnen inzetten, maar dan volledig ten dienste van de compositie en niet als pocherig spierballenvertoon. Op café stuurde Mendoza met elektronische toetsen en effectjes From A Distance into space, maar op de lp tilt dit nummer als openingstrack de luisteraar naar een hoger niveau waar de sleur van de dag niet meer telt. Met Truth is a Dangerous Matter volgt nog een bespiegelend stuk dat rustig, maar gevat de menselijke hang naar waarheid op zijn plaats zet. Daarna zijn we klaar voor een zangerige stap in de wereld van mythen en dramatische verhalen. Orpheus Winterking vertelt tintelend over gevaren die van uiteenlopende kanten kunnen komen. Piano, fluit en gestreken contrabas verklanken de mengeling van zelfvertrouwen en onrust in een bedreigende omgeving waarbij plotse aanvallen dienen afgewend. Missie volbracht, dan wenden we ons vroom, maar speels tot Jesus Maria (van Carla Bley, zie Jimmy Giuffre, Paul Bley en Steve Swallow). Hoe Soniano hierbij op zijn klankkast tikt, klinkt simpel, maar is o zo gepast terwijl de altsax zweverig lyrisch beweegt en de piano de lyriek in een klassieke vorm houdt. Kant twee van de plaat opent met Certain Sound, een springlevend one minute stukje dat de grilligheid van Esda (van Manolo Cabras) schitterend voorafgaat. Esda is een vrolijk knap stukje moderne jazz. Daarop volgen twee langere zachte nummers. Embraceable You (van Gershwin) krijgt een warme uitvoering die te meeslepend is voor woorden. En Glow bezorgt je nog meer warme gloed. Een plaat die zoveel tederheid uitstraalt en zo integer klinkt, vind een mens niet gauw meer in een muziekwinkel. Schaf ze u online aan, 3/4 Peace is een parel. Eerst een beetje proeven kan ook nog: http://www.elnegocitorecords.com/releases/eNR009+.html."

eNR007: Intersections by CO2 Quartet
Chris Joris, Jazzmozaiek top (2012/3)
"Een mooi vervolg op het onlangs heruitgegeven album uit de jaren 70 van Paul Van Gysegem, die hier contrabas en cello speelt, maar dit is muziek anno 2010. De cd behelst drie stukken van hoge vertelkracht en met een zeer eigen identiteit. Cel Overberghe speelt tenor op twee collectieve composities en sopraansax op het derde stuk. De cd scheurt open met rauwe gitaarslierten van Tom Van Overberghe, geplant op een grondtoon, waarop hij zeer vrije blues-licks neerzet, zonder clichématigheid, integendeel, vol dramatiek en zeer gevat opgevangen door de drie andere medespelers. Het kwartet blijft niet bij één verhaal en weldra evolueert dit lange stuk naar andere werelden, waarin de akoestische instrumenten het elektrisch geweld van de gitaar lijken te vertalen in een levenskroniek. Op andere momenten kan de gitarist zo samen zitten met Van Gysegem's bas of cello en omarmt hij met gemak de abstractere taal, die persoonlijk en zeer communicatief blijkt. Zo gaat het evenwaardig verder in de cd en als we Giovanni Barcella vernoemen als wizard van dienst, dan weet je genoeg. In het derde en tevens titelstuk vertelt de sopraansax heel plastisch en dompelt het kwartet zich onder in mysterieuze gesprekken. Een hoge quotering omwille van de persoonlijke sfeer en eerlijke communicatie die dit kwartet handhaaft..."

eNR010: s/t by Gratitude Trio
Karel Van Keymeulen, De Standaard, (22.12.2012)
"Jeroen Van Herzeele laat zich met zijn Gratitude Trio van zijn meest lyrische en soms exuberante kant horen. Als een van de toonaangevende saxofonisten gaat hij zijn eigen weg. 'Gratitude, intro' is is een ware hymne, waar de geest van John Coltrane over hangt. Al krijgt ze even later in een forsere interpretatie een oosters aroma en een stevige intensiteit. Van Herzeele heeft een geladen en dwingende toon. Met zijn kompanen, de elektrische bassist Alfred Vilayleck en drummer Louis Favre, wisselt hij groovy nummers, zoals 'Joy' en 'Ifebo', af met bloedmooie ballads/mijmeringen, zoals 'Chan's way' en 'La nuit'. In het wilde 'Gifle' slaat hij ongeremd zijn vleugels uit. Afsluiter is het bedwelmende 'Da Mo crosses the river', een soort arte povera met scherpe kanten."

eNR009: 3/4 Peace
Georges Tonla Briquet, Brussel Deze Week (22/07/2012)
"Met ¾ peace brengt de Brusselse jazzsaxofonist Ben Sluijs een verrassende nieuwe vinylplaat (!) uit. De muziek is zowel gelaagd als opmerkelijk toegankelijk. Saxofonist Ben Sluijs heeft al een heel parcours afgelegd. Voor zijn nieuwste project keert hij terug naar de formule van een jazztrio met aan zijn zijde twee jonge muzikanten die opgang maken: pianist Christian Mendoza en bassist Brice Soniano. Zoals altijd bij Ben Sluijs is er diep nagedacht over het hele idee. "Sinds een tijd maak ik deel uit van de Christian Mendoza Group waar ook Brice in zit. Van bij het begin klikte het heel goed tussen ons drie, en ik wilde al lang iets doen in navolging van het drumloze trio Paul Bley-Jimmy Giuffre-Steve Swallow. Door zo'n bezetting ga je anders om met klank. Je kunt stiller spelen, en ook meer in de breedte. In 2010 kregen we van De Meent in Alsemberg de gelegenheid om twee dagen op te nemen Een jaar later deden we nog eens hetzelfde, opnieuw in De Meent. Uit die sessies komt het materiaal dat op de plaat staat." Het eindresultaat klinkt heel toegankelijk zonder aan impact te verliezen. "Die toegankelijkheid is echt geen bewuste zet. Bij het spelen noch bij het componeren denk ik daarover na. Het is wel zo dat ik net wat minder uitgesproken expressionistisch speel dan de voorbije jaren. Dat heeft waarschijnlijk met de leeftijd te maken. Jazzmuzikanten leven ook langer dan vroeger. Ik ben 45 nu. Charlie Parker en John Coltrane haalden dat niet eens! Wat hadden die gedaan als ze zo oud waren geworden? Maar vooral: waar moet ik zelf naartoe? Mijn streefdoel is om steeds beter te worden, maar ook om relevant en geloofwaardig te blijven."

eNR009: 3/4 Peace
Jazzism-Nederland (06/2012)
"3/4 Peace' is een verrassende nieuwe vinylplaat(!). De muziek is zoals steeds erg gelaagd maar tevens opmerkelijk toegankelijk. Aan zijn zijde twee jonge muzikanten die opgang maken: de Belgisch-Peruviaanse pianist Christian Mendoza en de Franse bassist Brice Soniano. Na de klassieke opleidingen startte voor Ben Sluijs het grote jazzavontuur als lid van een aantal groepen waaronder Octurn en het Brussels Jazz Orchestra. Hij maakte echter vooral naam met zijn twee eigen kwartetten. Als grootste inspiratiebronnen citeert hij zijn vroegere leraar John Ruocco en bovenal Coltrane, naast verder nog Coleman, Parker, Konitz maar ook Messiaen. Op cd's als 'Candy Century' (2000)' 'True Nature' (2005) en 'Harmonic Integration' (2008) musiceert hij in het verlengde van een welbepaalde modale traditie en voegt hij er een hedendaagse dimensie aan toe. Harmonische structuren en een eigenzinnig concept van intervallen vormen daarbij de ankerpunten. "Het gaat om eerlijkheid, geloofwaardigheid, en er moet plaats zijn voor emoties ook. Het gaat om communiceren met het publiek en met je medespelers." Met 'Stones', een duo-cd opgenomen met pianist Erik Vermeulen, uitte hij zijn fascinatie voor de combinatie van jazz, poëzie en beeldende kunsten. Ben Sluijs treedt trouwens regelmatig op in gezelschap van woordkunstenaars en theatermakers zoals recent nog met acteur Tom Van Bauwel waarmee hij een nieuw project en concerten in de steigers heeft staan. '3/4 Peace' is zijn verrassende nieuwe vinylplaat(!). De muziek is zoals steeds erg gelaagd maar tevens opmerkelijk toegankelijk. Aan zijn zijde twee jonge muzikanten die opgang maken: de Belgisch-Peruviaanse pianist Christian Mendoza en de Franse bassist Brice Soniano. Zoals steeds bij Ben Sluijs is er diep nagedacht over het hele idee. "Ik wilde al lang iets doen in navolging van het drumloze trio Paul Bley-Jimmy Giuffre-Steve Swallow. In dergelijke bezetting ga je anders om met klank. Je kan stiller spelen en ook meer in de breedte." Voor een plaat met een hoog improvisatiegehalte klinkt het eindresultaat heel toegankelijk zonder aan impact te verliezen. "Die toegankelijkheid is echt geen bewuste zet. Noch bij het spelen noch bij het componeren denk ik daar bij na. Het is wel zo dat ik momenteel net wat minder uitgesproken expressionistisch speel dan de voorbije jaren. Ik luister nog steeds naar late Coltrane bijvoorbeeld maar minder dan voorheen. Dat heeft waarschijnlijk ook met leeftijd te maken. Jazzmuzikanten leven ook langer dan vroeger. Ik ben vijfenveertig nu. Charlie Parker en John Coltrane haalden dat niet eens! Wat hadden die gedaan mochten ze ouder geworden zijn? Maar vooral, waar moet ik zelf naartoe? Mijn streefdoel is om steeds beter te worden maar ook om relevant en geloofwaardig te blijven." '3/4 Peace' wordt uitgebracht op vinyl bij el Negocito Records en is ook verkrijgbaar als download.."

eNR008: wirklich Welt so by de Beren Gieren
Jan-Jakob Delanoye, Kwadratuur (18/04/2012)
"De Beren Gieren doen hun status van jonge lefgozers alle eer aan, wat wel degelijk tien spannende avonturen oplevert."

eNR008: wirklich Welt so by de Beren Gieren
Bart Cornand, Focus Knack, p.47, *** (07/03/2012)
"Wirklich Welt So herneemt niets van de demo uit 2010, en klinkt krachtiger, vinniger, dreigender en des te meer desoriënterend. In tien eigen composities bouwen pianist Fulco Ottervanger, bassist Lieven Van Pee en drummer Simon Segers hun eigen huis. Er wordt gebetonmolend, gekapt en geschraapt, maar ook gepolijst, opgeblonken en gestreeld. Het resultaat houdt het midden tussen het Guggenheim in Bilbao en een boomhut. Vol splinters en losse eindjes touw, maar ook met prachtige rondingen en onverwachte inhammen." (...) "Wat een energie. Wat een branie. Wat een band."

eNR008: wirklich Welt so by de Beren Gieren
Karel Van Keymeulen, De Standaard (03/03/2012)
"Deze drie heren schuwen een kwinkslag niet en zijn lichtjes subversief. Die houding levert behoorlijk spannende muziek op."

eNR008: wirklich Welt so by de Beren Gieren
Guy Peters, www.goddeau.com/content/view/10162 ( 02/03/2012)
"ls Jan en alleman voortdurend verkondigt dat je de volgende sensatie wordt, dan krijg je als band natuurlijk een vergiftigd geschenk: de gemeenschap kijkt halsreikend uit naar die instant klassieker en o wee als die niet tegemoet komt aan de verwachtingen. Dat kan een enorm struikelblok zijn (je zou je voor minder opsluiten in een afgelegen bunker), maar dat is bij De Beren Gieren geenszins het geval. Wirlich Welt So is een ijzersterk debuut dat het eerste hoofdstuk van een boeiend verhaal zal worden."

eNR009: 3/4 Peace
Georges Tonla Briquet, Jazzmozaiek, quotering: top (2012/2)
"Achter 3/4 Peace schuilen Ben Sluijs, Christian Mendoza en Brice Soniano. De titel verwijst naar "een zekere gemoedsrust die ik zoek maar nooit vind," dixit Sluijs. De drie heren zijn dan ook actief op verschillende fronten maar gebruiken hier al hun kunde en kennis om zich te outen als pure coloristen. Ze observeren, noteren en werken alles uit tot in de puntjes. Hoewel de lp het resultaat is van twee sessies conceptuele improvisaties klinkt het geheel als een sterk geordende eenheid waar elk detail minutieus op de juiste plaats staat. Enerzijds zeer toegankelijk maar ook fascinerend voor wie op zoek gaat naar de achterliggende scenario's over het spel van intervallen en melodielijn. Een heterogeen luisterspel maar met haarscherpe focus door het verwijderen van alle ballast. Vergelijk vooral eens de klank van het vinylexemplaar met de gebrande versie die je er bij krijgt."

eNR006: EP The Hordes of the Battered by Falling Man
(pb), Gonzo Circus #108, p.71 (03/2012)
"De twee gitaristen gooien behoorlijk wat noise in de songs, Lowyck is gedreven, gek en geniaal tegelijk, terwijl De Potter alles weet samen te houden." (...) "De vijf songs zijn zonder uitzondering super, blijven hangen, zitten vol weerhaakjes en behouden toch dat typisch Vlaamse, weerbarstige rockgeluid."

eNR006: EP The Hordes of the Battered by Falling Man
Bram Vermeersch, RifRaf #232, p.14 (02/2012)
"Schuimbekkende rochels en snedige smerigheid. Daarmee associëren we de debuut-ep van Falling Man, de Gentse band rond Sam Louwyck (de windman uit Tom Barmans film Any Way The Wind Blows die ook te zien was in Rundskop). 'Hordes Of The Battered' werd conform de geest van de compromisloze muziek live opgenomen in de alternatieve muziektempel 4AD en vervolgens in Eindhoven geproducet en gemixt door twee survivors die het klappen van de zweep kennen: Peter Van Elderen (Peter Pan Speedrock) en voormalig Rollins Band-lid Theo 'Von Rock' Van Eenbergen, die ook al samenwerkte met Urban Dance Squad, Sonic Youth en Tool. Vettig en prettig. Play loud!"

eNR006: EP The Hordes of the Battered by Falling Man
Guy Peters, Goddeau (20/02/2012)
"Voor een groot stuk wordt de sound en het imago bepaald door frontman Sam Louwyck. En we kiezen bewust voor die term, en niet voor 'zanger', want zingen is niet echt aan hem besteed, terwijl het gewoonweg ook tekort zou schieten. Zijn grommend afgerammelde partijen zijn immers in rundsvet sudderende brokken vetzakkerij vol niet mis te verstande dubbelzinnigheden, dreigementen ("Mothers beware… better lock your door and keep your childen inside") en bronstige beloften aan het adres van loopse teven met wat gaatjes in hun agenda. Het is muziek van bier in 't fleske, marcellekes vol mayonaise- en andere vlekken, van half ontblote bilspleten met haar op. En tegelijkertijd is het ook meer dan dat. Want net zoals de boertig lijkende cafépunk van het Australische Cosmic Psychos bij oppervlakkige beluistering vooral bestemd is voor 'wij-venten-onder-elkaar'-joligheid, maar eigenlijk best onweerstaanbaar kan zijn, zo wordt na meerdere beluisteringen wel duidelijk dat die van Falling Man weten waar ze mee bezig zijn. Zo is de gitaartandem Polie Van De Velde en Lode Sileghem eentje die behoorlijk inventief te werk kan gaan, waardoor het gebrek aan een bassist op geen enkel moment een zorg is. Het is vooral fijn om ze rond elkaar te horen strengelen zoals in opener "Who's Your Dog", dat verwijst naar het rauwste van Jon Spencer, compleet met chicken scratch-gitaartje en heupschuddende bluestics. Het is de directe en compacte binnenkomer van een release die negentien minuten stand houdt in een wereld van slechte bedoelingen en alcoholroes. "Downfall", dat laat horen dat het distortionpedaal niet constant ingedrukt moet worden om een aardig potje te rocken, is ook een meevaller, voorzien van een memorabel refrein dat Louwyck begeesterd uitspuwt, compleet met gal erbovenop. "Moron" is dan weer de tegenvaller die in het midden verstopt zit. Best een fijne start, maar niet sterk genoeg om een volledige song te kunnen dragen, ook al omdat de frontman hier een wel erg duidelijke Arno-pastiche oprochelt. Geinig, maar geen vier minuten. Gelukkig herpakt het kwartet zich daarna met een prima slotduo. "Blurred" gaat van start met een onheilspellende, lange intro die de theatrale performance van Louwyck nog eens onderstreept, maar wordt ook gedragen door lekker hoekige gitaarpartijen. Afsluiter "Mr. Matucheck", voorzien van een geinige videoclip, valt vooral op omdat het gegrom even achterwege wordt gelaten én door de stompende, pompende drumpartij van Sven De Potter, die nog eens z'n gortdroge maar onmisbare rol binnen het kwartet onderstreept. Ook deze song laten ze misschien wat lang aanslepen, maar als nachtbrakersvariant op van Southern Culture On The Skids kan dit wel tellen. ...Wij zijn vooral tevreden dat Gent nog eens een band heeft losgelaten die het niet moet hebben van zelfbedruipende aanstellerij, flauwe productietrucs en al te naarstig naar buitenlandse helden knikkende songs. Falling Man heeft rock met ballen, drive en vuile manieren in de aanbieding en dat is in dit tijdperk onmisbaar. Iemand moet het vuile werk opknappen."