eNR041: Live at La Resistenza by Dikeman Parker Drake
Luc Bouquet, Le Son du Grisli (28/12/2015)
Quelque chose survient ici, qui devrait nous mettre la puce à l'oreille : le très prévisible duo William Parker / Hamid Drake le devient nettement moins. Il faut dire que les phrasés de rocailles et d'escarres de John Dikeman ne sont pas ceux de tout le monde. Ce sont des phrasés de force et de colère. Ce sont des phrasés qui rugissent. Ce sont des phrasés qui ne demandent qu'à être captés et étendus. Ce ne sont pas des phrasés insaisissables, mais des phrasés en attente d'amis.

Donc : les cris, les convulsions, les lamentations et ce vieux free jazz qui bouge encore. J'en vois qui s'en lassent. J'en vois qui se réjouissent. Je m'adresse donc à la deuxième catégorie : ouvrez les oreilles, mes amis, car un nouveau trio vient de naître. En choisissant de jouer avec la paire Parker / Drake, Dikeman savait qu'il ne pouvait compter que sur lui seul. Le pari est gagné : ces trois-là s'écoutent, se comprennent, se complètent, s'amuseraient presque. Et oui, ce qui n'aurait pu n'être qu'un gig de plus cède la place à un concert vif, sans flottement, sans encombrements. C'est à suivre, me semble-t-il.

eNR015: Krommekeer by Bart Maris & Lode Vercampt
Pete Butchers, Jazz Today UK Pete's Pick of 2015 (28/12/2015)
Another album that could fall into the category of chamber jazz, this time from the duo of Bart Maris on trumpet and Lode Vercampt on cello. Bart Maris is an unsung master of his intrument and sadly someone we hear all too rarely in the UK. He is a member of the Flat Earth Society, the quintet Moker and the quartet 1000. Lode Vercampt is someone I've not encountered before, although looking online it seems he's adept at a variety of styles. He dialogues nicely (using fingers and bow) with Bart on 17 short compositions by the trumpeter, together with 6 free improvisations.

The album is released on a small label based in Ghent, Belgium, a label that is releasing some fascinating and challenging music from the local scene.

eNR027: Flock by Machtelinckx/Jensson/Badenhorst/Wauters
Dave Sumner, Bird Is The Worm Best of 2015 at nr. 20 (27/12/2015)
This album is pure tranquility. Comprised of the guitars and banjos of Machtelinckx, the guitar of Hilmar Jensson, the tenor sax and clarinets of Joachim Badenhorst and the bass of Nathan Wouters, this quartet dives head-first into one dreamy melody after the next as they give shape and form to their particular brand of folk-jazz. The music is sparse, using few words as it conjures up vivid imagery to last a lifetime. Even when the rhythm develops a bit of a chatter, it never comes anywhere close to cracking the thick serenity. The thing that has worked in its favor in the year since it was released is that so many of the albums that traverse this territory rely on ambiance or cinematic vagueness to create the environment from which the serenity gradually emanates… but this quartet works their magic through the use of definitive song structures, of melodies that ring with clarity, with a percussive approach that feeds into them, and the strong sense of intent and direction. That's why this album has staying power where similar albums might fade from memory over time, and it's why this beautiful album stays beautiful no matter how long or how often it sees the light of a play button. Simple songs that evoke complex imagery and emotions. Just gorgeous music.

eNR040: Drop Your Plans by Bambi PangPang ft. Andrew Cyrille
Ken Waxman, The New York City Jazz Record (issue january 2016 p.36)
Maturity can be defined in diverse ways. Master American drummer Andrew Cyrille, 76, improvises with an economy of motion, reflecting more than a half- century of accomplishment with everyone from Coleman Hawkins and John Coltrane to Cecil Taylor and Sun Ra. Despite their bafflingly juvenile name, the three musicians who make up Belgian band Bambi Pang Pang (all several decades Cyrille's junior) are mature as well. Drop Your Plans, their second album and debut collaboration with Cyrille (after a concert at the Jazz Middelheim festival), stands out because the sound is developed to treat the tunes with slowly evolving understatement.

The paramount instance of this is "Dr. Licks", composed by Cyrille. As the drummer defines the accompaniment with off-center plastic water bottle-like clunks, tenor saxophonist Viktor Perdieus sketches the theme with a variety of craggy spits and slurs. Pianist Seppe Gebruers' bottom-triggered notes, which steady the slowly-evolving melody with pedal-pushed percussiveness, resound with a density that suggests they emanate from the giant keyboard Tom Hanks dances on in Big rather than the standard instrument. That tune impresses with its easygoing gait surrounding a rugged inner strength. This reasoning insinuates itself into most of the CD's 11 pieces. The title track, for example, floats like a boat on calm water, with the languorous performance so transparent, every motion from Laurens Smet's bass strings shines with precision. Gebruers' processional outpouring on his own "Frases" dawdles at a languid pace yet the piece never slips off beat or out of tune.

Yet Bambi Pang Pang demonstrate that their philosophy doesn't result from instrumental feebleness. "Fuks" and "Border/Grens" are hard-blowing efforts highlighting saxophone triple-tonguing and fanning piano cascades. Perdieus and Gebruers, ferociously intersecting with each other's propulsion, prove that the group can swing with the power of the Jazz Messengers if needed. Probably the most convincing testimony to the group's notable vigor—and collective maturity—is that it never seems that Cyrille is anything more than a wholly integrated member of a fully- functioning working band.

eNR037: Rainy Days On The Common Land by 3/4 Peace
Aad Van Nieuwkerk, VPRO Vrije Geluiden (31/12/2015)
3/4 Peace, niet te lezen als driekwart, maar als 'three for' Peace, is een Belgisch trio dat een jaar of vier geleden is opgericht door saxofonist en fluitist Ben Sluijs met de Belgisch-Peruviaanse pianist Christian Mendoza en de Franse bassist Brice Soniano. Een eerste vastgelegde proeve van bekwaamheid was er in de vorm van een vinyl-uitgave, en recent verscheen een CD, getiteld Rainy Days On The Common Land. Zo tegen het eind van het jaar een echte verrassing - geen sensatie met veel uitroeptekens, daarvoor is de muziek te introvert, te ingetogen, te bescheiden (maar wel degelijk zelfbewust), te subtiel. Intieme klanken, zo heerlijk ver verwijderd van elke suggestie van schreeuwerigheid of dikdoenerij... Ja, je hoort dat de drie mannen stevige wortels hebben in de jazztraditie (luister naar 'Hope'), maar ook in de klassieke muziek ('Bartok Violin Concerto', een fraaie herwerking van het thema van het Eerste Vioolconcert van de Hongaarse componist Bela Bartók). Maar met evenveel vrijmoedigheid gaat het trio een potje hinkstapspringende impro aan ('Constructive Criticism') of wordt in pasteltintenklanken een betoverende soundscape opgeroepen ('Still'). Zo zie je maar - of eigenlijk: zo kun je het horen - prachtig subtiel vuurwerk heeft geen explosies van node. Op een rustig moment de tijd en de 3/4 Peace nemen om te luisteren is genoeg.

eNR028: Howard Peach by Howard Peach
Phil Freeman, The New York City Jazz Record (issue december 2015 p. 26)
Howard Peach is the name saxophonist Chris Speed, bassist Simon Jermyn and drummer Lander Gyselinck have given to their collaborative project. Like FLY, a similarly structured ensemble of Mark Turner, Larry Grenadier and Jeff Ballard, they are a collective rather than a platform for a horn and their music has a subdued, gently exploratory quality, which sounds like a three-way conversation held from comfortable chairs.br> This is a concise album; six tracks slip past in just under 34 minutes. Still, most of them unfold with near- infinite patience. They are not 'tuneless'—some are quite melodic—but built around interaction, not heads and solos. The most traditionally 'jazzy' pieces, like "Chris the Crafty Cockney" and "Sycamore Sea", offer small pleasures like the rumble of Jermyn's very electric bass and Gyselinck's fascinatingly unpredictable approach to the kit, but still feel like concessions.

By contrast, seven-minute "Hidden Word" takes things closer to something unique. Speed emits long, low notes, almost heading into the range of a baritone saxophone. Drums start out at the edge of perceptibility, gradually building up to a tribal thumping, with ominous cymbal clatter as an additional way to jangle the listener's nerves. Electric bass is reduced to a nearly subsonic throb, occasionally augmented by subtle keyboard hums. The piece as a whole recalls Painkiller (the trio of John Zorn, Bill Laswell and drummer Mick Harris) circa their dubby, ambient-influenced Execution Ground set; it's marvelously creepy.
They return to this territory on the album's closing track, "Atlantis 1987", with Jermyn strumming weirdly fusion-y ripples between a sleepwalking Speed and Gyselinck's rattles and whispers, which almost sound more like a field recording than a musical instrument being 'played' in any traditional sense. This group has a surprising, present-day sound, which offers enough challenges to the listener to make further releases a very enticing prospect.

eNR032: Bums by Feecho
Tom Greenland, The New York City Jazz Record (issue december 2015 p. 18)
Emphasizing the might of the meek, Feecho, named for the Serbian-made Zastava 750 coupe, puts a picture of its namesake on the cover of Bums, a live album by pianist Kaja Draksler and Dutch drummer Onno Govaert. A highly satisfying adventure, the concert is divided into three extended improvisations ("Goshi Goshi", "Nya" and the title track), each developing organically, without urgency, but leaving a lasting impression. At times Draksler leads the explorations with light rippling figurations or odd- length 'riffs', but there are as many times when she becomes a second percussionist, blending into the musical woodwork. The duo is not afraid to insert pregnant silences or negative spaces into the texture, inviting the audience to fill in its own version of the story. Even at their most climactic, midway through the title track, Draksler and Govaert know just when to pull back and save a little excitement for later.

eNR043: Keenroh XL by Keenroh
Jan Granlie, Salt Peanuts (19/12/2015)
Bandet Keenroh, er i utgangspunktet et duoprosjekt mellom pianisten Thijs Troch og fløytisten Jam Daelman. De har base i Belgia og den flotte byen Gent, og derfra har de de senere årene eksperimentert med hvordan de to instrumentene kunne nærme seg hverandre. Det resulterte i debutalbumet «Keenro», som kompå Elneocitto records i 2014.

Nå vet jeg ikke helt om de føler at de er ferdig utstuderte i forholdet mellom piano og fløyte, men på deres nye innspilling, «Keenoh XL» omgir de seg med et ni-manns band. Hyer finner vi musikere fra flere av de mest kjente jazzensemblene fra Flandern-delen av Belgia, bl.a. Flat Earth Society, Jef Neve og Ifa Y Xango.

Denne utgaven av bandet hadde etter sigende stor suksess under Gent Jazz Festival i år, uten at hverken jeg aller noen andre i salt-peanuts-redaksjonen kan verifisere det.

Musikken kan karakteriseres som en blanding av moderne, klassisk musikk og fritt improvisert jazz. Og innimellom, i alt «kaoset», kan man nesten ane et politisk bakteppe av Belgia som stat. Et land som kan eksistere i mange måneder uten en regjering, må ha noe spesielt over seg.

Men i Flandern er man stolte og sterke, noe det ytterst friske ensemblet Flat Earth Society er et godt eksempel på.

Musikken er ekseperimentell, og innimellom kan det nesten høres ut som man søker rundt etter en stasjon på en riktig gammel radio, hvor forskjellige stasjoner som Happaranda, Lübeck og andre steder dukker opp med merkelige lyder. Men så finner man omsider en stasjon uten forstyrrelser, og det hele faller til ro med vakker musikk.

Vi legger merke til trompeteren Bart Maris, pianisten Thijs Troch, klarinettisten Marti Melia, saksofonisten Ruben Verbruggen og bassisten Laurens Smet, som bidrar med flott spill.

Dette er en temmelig annerledes nonett enn det vi er vant til å høre fra jazzhistoprien, men man skal ikke se bort fra at dette er et prosjekt vi vil høre mye mer om i tiden som kommer. Spennende og interessant!

eNR038: Harbinger of Imminent Ruin by Jukwaa
Pablo Smet, Jazzmozaiek (07/12/2015) ***
Voor liefhebbers van improvisatie en modern jazzexperiment is er goed nieuws: Jukwaa heeft een tweede album op de wereld losgelaten. Nog beter nieuws: het oorspronkelijke trio werd uitgebreid tot een kwintet. Dit biedt nog meer mogelijkheden om elkaar uit te dagen, te zoeken naar avontuurlijke paden en deze dan met de ogen dicht en de oren open in te slaan. De acht muzikale stukken die dit album vormen geven een impressie van wat deze groep live waard is: een eclectische impro jazz mix van sferen en geluiden met noisy gitaren, energieke drums, sto(r)mende contrabas, free sax (sic) en Moog synths. Met beeld erbij (lees: muzikanten op een podium) komt deze muziek beter tot zijn recht. Voor wie zijn/haar jazz liever wat gestroomlijnd en gestructureerd heeft is het beluisteren van deze cd dan ook niet meteen de aanrader van het jaar, maar deze mannen aan het werk zien is voor iedereen een belevenis. Jukwaa moet je vooral horen én zien.

eNR043: Keenroh XL by Keenroh
Hessel Fluitman, Jazzflits 248 p. 10 (7/12/2015)
Keenroh is een duo gevormd door pianist Thijs Troch en fluitist Jan Daelman. De twee veroverden tijdens het Gent Jazz Festival de prijs Jong Jazztalent Gent 2014 en mochten daarom een cd opnemen. Daarvoor hebben ze hun duo uitgebreid met jong talent en enkele oude rotten. Onder die laatsten mag je trom- pettist Bart Maris scharen en slagwerker Teun Verbruggen. Ik hoorde deze XL-versie de afgelopen zomer tijdens het Gent Jazz Festival. Tussen de internationale impro-jazz groepen, gaf dit Belgische gezelschap een verfrissende 'touch' aan de dag. Ze kwamen heel speels tevoorschijn. Hun uitgeschreven muziek moest met knijpers aan de standaards worden bevestigd, omdat anders de wind ermee vandoor was gegaan. Op de cd 'Keenroh' is de muziek wat taaier dan deze live overkwam. Enerzijds is deze poëtisch, maar anderzijds ook droog met elektronica op de voorgrond, zoals in 'Klinge'. Oefeningen in geluid, waarvan je de achterliggende gedachte moet kennen om deze te begrijpen en er dan eventueel van te kunnen genieten. Muziek die mij live meer aansprak dan op cd.

eNR041: Live at La Resistenza by Dikeman Parker Drake
Tim Owen, Dalston Sound (10/12/2015)
John Dikeman is an American saxophonist living in Amsterdam, who plays barefoot and often invites comparison with Peter Brötzmann, which can be a backhanded compliment. A recent clutch of albums all demonstrate that, while he's clearly chasing an accommodation with Brötzmann's legacy and influence he's no copycat, being too versatile and tuneful to swallow the rather cartoonish idea of Brötzmannian Machine Gun machismo that does neither artist any favours.

Of the three albums I'm reviewing, Live at La Resistenza makes that point best, teaming Dikeman as it does with two of Brötzmann's longstanding collaborators to rather ebullient effect. The other two—Dikeman Noble Serries Trio Skullduggery and Dikeman Serries Lisle Webster Live at Cafe Oto—are more abrasive and exploratory.

Live at La Resistenza (El Negocito) was recorded in a Belgian club in May 2014, eleven months before the saxophonist's dates with Serries and co.. William Parker and Hamid Drake are, no doubt, one of the finest rhythm teams extant. Dikeman is duly deferential in his liner notes, but sounds unfazed on lead piece "Gratitude", playing as he does with emotional, often inflammatory eloquence. In fact he sounds particularly comfortable here, and it's no surprise that the trio has since reconvened for more live dates.

Parker and Drake are buoyant throughout, locked together in apparently effortless, freewheeling time. Dikeman sits out as they segue straight into more introspective terrain on the second title, "Invocation", then voices soothing and burnished textures amid more typical passages of proselytization, exploring other facets of intensity.

The whole set flows freely, with a concise bass solo and a rhythm duet bridging to "Bad Uncle John!", where Dikeman swaps tenor for alto sax, alternating grizzled drizzling with lyrical licks and scalar runs into outfield. Parker's springiness perfectly compliments the crispness of Drake's stickswork, and in turn the drummer's polyrhythmic attack energises the bassist's melodious thump: the two ebbing and flowing through rhythms and intensities in dynamic communion.

By the time "WY Funk" rolls around, Dikeman has burnt off many degrees of rawness, and is clearly ready to engage with an extra degree of playfulness that's crept into his bandmates' workout. He takes up their implicit urging through songlike thematics, essaying uncommonly lyrical licks and variations.

All in all, Live at La Resistenza is a supremely musical date, and almost as exhilarating on record as it must have been live.

eNR037: Rainy Days On The Common Land by 3/4 Peace
Karel Van Keymeulen, De Standaard **** (09/12/2015)
"Bij saxofonist Ben Sluijs draait alles om puurheid. Met zijn gepolijste toon laat hij melodieën traag opbloeien. In de pianist Christian Mendoza en de bassist Brice Soniano vindt hij de geknipte partners. Het bloedmooie, droevige thema van 'Still' grijpt je meteen aan. 'Hope' is bijna het tegenovergestelde, met een vrolijke melodie die hij vederlicht laat fladderen. 'Construction criticism' is het meest vrije nummer, met een hoofdrol voor de sonore bas, waar de sax zich omheen krult. 'Someone like Lee' is voor saxofonist Lee Konitz. Sluijs kan net zulke heldere, lange lijnen trekken en vindt zoals Konitz subtiele antwoorden en versieringen. Het slotstuk 'Cycling' zit alweer in bepeinzende sfeer, met een schitterende pianosolo van Christian Mendoza. Vloeiend en delicaat.

eNR041: Live at La Resistenza by Dikeman Parker Drake
Peter De Backer, Jazzmozaiek (07/12/2015) ****
Net voor het café La Resistenza (een bijhuis van El Negocito) de deuren moest sluiten, organiseerde Rogé Verstraete er nog een laatste concert, op 6 mei 2014. Het was er eentje om in te kaderen, wat met deze cd dus ook gebeurd is. Saxofonist John Dikeman (42), een Amerikaan die lange tijd in Egypte woonde en nu vanuit Amsterdam opereert, trad er aan met bassist William Parker en drummer Hamid Drake, wellicht de beste ritmesectie uit de avant-gardejazz. En dat zal u geweten hebben. Parker en Drake poken de muziek hier op tot een hevig brandend vuur. Wat een energie, wat een intensiteit. Al na enkele noten zal u horen dat Dikeman een grote fan is van Albert Ayler: diezelfde nietsontziende, bezwerende tenorklank die door merg en been gaat, diezelfde overgave aan vrij improvisatie. Want de muziek mag op de cd dan onderverdeeld zijn in vier stukken, tijdens het concert kwam het er allemaal in één lange gulp uit, in een langgerekte improvisatie met slechts hier en daar een klein rustpuntje. Een inspanning die op die concertavond meer dan de moeite waard was en met deze cd al evenzeer loont. Voor de jazzliefhebber met avontuurlijke oren.

eNR032: Bums by Feecho
Guy Peters, Enola.be (02/12/2015)
...Feecho, Draksler met drummer Onno Govaert, nog zo'n artiest die vaak aan haar zijde opduikt en net als ?udars en deel uitmaakt van haar onlangs opgerichte octet, dat zal debuteren in 2016. Dit album bevat een van de laatste concerten die werden opgenomen in wijlen La Resistenza en werd een tijd geleden uitgebracht bij El Negocito Records. Het is meteen ook een heel andere plaat dan Miniatures From Our Living Room, omdat de compacte lengtes en speelse ideeën hier vervangen worden door drie kloeke improvisaties die samen goed zijn voor zo'n vijftig minuten interactie. Bewegingen van de lange adem die ook de nodige concentratie vereisen, maar bij momenten eigenlijk al net zo intimistisch klinken als de samenwerking met ?udars.

Maar klinken als een doorsnee piano/drums-album doet het zeker niet, want de thema's, de swing, de overduidelijke, braaf in elkaar hakende interactie zijn hier net de grote afwezigen. In plaats daarvan zetten de twee in op een aanpak die erg vrij en instinctief aanvoelt en behendig de platgetreden paden vermijdt. Draksler blijft vaak minutenlang hangen in passages op een vierkante tegel, en die met een haast autistische grondigheid verkend worden. Daarbij wordt regelmatig gebruik gemaakt van klanken die eigenlijk niet tot het reguliere pianobereik behoren. De snaren worden gedempt, metaal en hout ingezet als percussieve extra's. Intussen spiegelt of contrasteert Govaert met een even diverse als kleurrijke dynamiek. Staat het bij Cactus Truck doorgaans nog in het teken van de energie, dan draait het hier om textuur, ritme en geduld.

Draksler blijft in opener "Goshi Goshi" lang dwarrelen in het hoge register en spaarzame aanslagen. Even later druppelt het noten of springt ze oneerbieding om met het instrument, om tenslotte te belanden bij een kletterfestijn dat uitmondt in een wervelende finale. Die afwisseling van ingetogen, haast minimalistische passages die worden gecontrasteerd met meer energieke momenten waarin plots zware akkoorden en een turbulente dynamiek kunnen opduiken, zijn een beloning voor wie meegaat voor de lange inspanning. Dat wordt trouwens het knapst beloond in het lange slotstuk "Bums", dat lange tijd gedomineerd wordt door een aanhoudende, nerveuze spanning in een ritmische heksenketel vol in het rond stuiterende ideeën. Het leidt tot een discussie voor fijnproevers die de teugels laat vieren maar nergens de focus uit het oog verliest en vooral ook laat horen dat Draksler beschikt over een heel eigen stem, die in beide contexten overeind blijft als de hare.

eNR037: Rainy Days On The Common Land by 3/4 Peace
Jaccques Prouvost, Jazzques A+ (29/11/2015)
Le groupe continue d'explorer la même sphère musicale, douce et élégiaque, mélodique aussi, tout en laissant la porte largement ouverte aux improvisations. Des improvisations souvent évolutives, fragiles, sur le fil du rasoir.

Tout commence donc en douceur et retenue avec «Glow». Balancement de la contrebasse, respirations du sax, scintillement du piano. La musique de 3/4 Peace fait penser à ces boîtes à pâtisseries raffinées qui se déplient de façon ingénieuse et élégante pour laisser apparaître un gâteau non moins sophistiqué. Ou alors ces livres pop-up pour enfants qui font émerger des histoires poétiques à l'imaginaire fort.

Les trois musiciens s'entendent pour nous inviter à l'introspection. La musique se développe sur d'infimes décalages rythmiques, lents et retenus. Et c'est toute sa fragilité qui s'en libère. Sur «Les Noces De Bethleem», Christian Mendoza égraine les accords étranges et flottants, avec cette légère dissonance qui évoque parfois Fauré ou Satie, mais aussi Messiaen. La mélodie se devine derrière un voile ondoyant.

«Hope» est plus lumineux et vif. Presque swinguant. Il semble construit sur un grille plus «classique» qui laisse plein d'espace aux musiciens pour enchainer les chorus. On navigue entre joie et tendresse. Tous les morceaux sont souvent assez courts. Ils ne s'encombrent pas de digressions inutiles. Le groupe va à l'essentiel, raconte son histoire et laisse beaucoup de place à l'imagination de l'auditeur. La musique se donne de l'air.

Certains titres sont fortement inspirés de Messiaen («Louange à l'éternité de Jésus») ou de Bartok («Violin Concerto») et Brice Soniano use de l'archet pour faire résonner sa contrebasse comme un violoncelle. Mendoza répète les accords et Ben Sluijs survole l'ensemble, souligne quelques phrases, laisse parler les silences. Il y a de la clarté, de la nuance, de la subtilité et beaucoup de sensibilité dans cette musique. On pourrait parfois imaginer quelques influences du fameux et merveilleux Jimmy Giuffre 3, mais le trio de Ben Sluijs s'en détache aisément et réussit à imposer un véritable univers personnel.

Le très impressionniste «Cycling» succède à un morceau au tracé incertain. Ben Sluijs dessine alors des volutes délicates, tandis que le piano se laisse bercer par une contrebasse vacillante. A aucun moment le groupe ne casse le fil, pourtant très fragile, entre musique de chambre et jazz contemporain et aérien.

eNR041: Live at La Resistenza by Dikeman Parker Drake
Pachi Tapiz, Tomajazz (26/11/2015)
William Parker y Hamid Drake son una de las rítmicas por antonomasia de la escena actual. Si a ellos se une un saxofonista inquieto como John Dikeman para una grabación improvisada en directo en un club belga, Live At La Resistenza, el resultado es pura energía. Tal y como indica Dikeman, parafraseando a Joe McPhee, su música es "amor, ¡puro amor!.

eNR038: Harbinger Of Imminent Ruin by Jukwaa
Guy Peters, Enola.be (25/11/2015)
We namen in onze bespreking van Jukwaa's eerste al labels als "merkwaardig" en "eigenzinnig" in de mond, en dat maakt het moeilijk om nu opnieuw op de proppen te komen met gepaste adjectieven. Was die eerste plaat immers een halfverborgen middelvinger naar de traditie, dan krijgt die laatste deze keer een regelrechte schop in het kruis. Zelden omarmde een jonge Belgsiche band zo gretig (en lawaaierig) de extremere mogelijkheden van de vrije improvisatie.

Dat toetsenist Thijs Troch, bassist Nils Vermeulen en drummer Bert Minnaert (die zich ook nog altijd Sigfried Burroughs laat noemen) deze keer twee gasten aan boord gehesen hebben, zit daar ongetwijfeld voor iets tussen, want ook gitarist Jonas Van den Bossche en rietblazer Otto Kokke doen hun duit in het zakje. Harbinger Of Imminent Ruin zet z'n tocht verder waar die eerste plaat ophield, en dat met een nerveus, noisy en vaak manisch totaalgeluid. Dat past op zijn beurt dan ook weer in het evolutieproces dat de muzikantendoormaakten bij andere projecten, waarbij steeds sterker buiten de lijnen gekleurd werd. Thijs en Jan Daelman maakten van Keenroh een grootschalig project, Vermeulen blijft actief in de meest uiteenlopende projecten, samen richtten ze onlangs de Residuum Free Unit op met Dirk Serries, en Minnaert kon zich ook nog eens volledig laten gaan met o.m. Onmens.

Gitarist Van den Bossche schippert heen en weer tussen Gent en Tallin, tussen muziek en theater, en injecteert de muziek met een forse dosis overstuurd lawaai. Maar niet altijd, want er wordt hier ook gespeeld met verschillende bezettingen, waardoor het album, of toch zeker de eerste helft, voortdurend transformeert. En met Kokke, helft van het Nijmeegse Dead Neanderthals, aan boord, weet je dat de val van het gemak en de toegeving halsstarrig vermeden zal worden. En het is eigenlijk ook best mooi dat de man hier niet z'n duister ronkende bariton of scheurende tenorsax gebruikt, maar een sopraansax, die hier voortdurend in een jankend, zeurend en gierend register blijft hangen (dat sluit dan weer aan bij dat recentste wapenfeit van Dead Neanderthals).

Het begint allemaal nog redelijk gematigd en ingetogen met opener "Incense", waarin vooral gespeeld wordt met ruimte en dosering. Er wordt in de pianobuik gedoken, de sopraansax beperkt zich tot korte figuren, Minnaert werkt met mallets en de gitaar klinkt aanvankelijk scratchy zonder de boel in de fik te steken. Het is improvisatie als een kleurboek van merkwaardige ideeën. Niet te volgestouwd, open, schijnbaar intuïtief en willekeurig, maar gaandeweg ook met een sterkere focus die de toenemende intensiteit naar het terrein van een dreunende monotonie stuurt, waarin de piano hels gedonder voorbrengt en de vijf zorgen voor een schurende en ratelende kletterstroom van klanken.

De drie volgende stukken spelen met aangepaste bezettingen. "Fantôme", van een kwartet zonder Van den Bossche, volgt (nu ja, krijgt) een krom struikelritme, waarin het geneuzel van Kokke na verloop van tijd doorkruist wordt door het beweeglijke, haast frivole spel van Troch, terwijl "Antépénultième" klinkt als een bloederige vrijpartij voor grof vervormde bas en (vermoedelijk) Trochs Moog, die een vies borrelende ondergrondbrij voortbrengt. Op "Ach" krijg je dan weer Jukwaa in triogedaante te horen, maar potiger dan op de vorige plaat het geval was. Opnieuw hoor je die wrijving tussen drums en piano, met Vermeulen die het zootje bij elkaar houdt.

Met de resterende vier tracks, de tweede albumhelft, wordt een andere koers gevaren. Hier worden de maskers definitief afgeworpen en gekozen voor het tumult. De snelle tik-tik-tik van de 75 seconden durende titeltrack is niet de start van een explosief stukje punkjazz à la Naked City, maar een neurotische gierende, jankende en ratelende tweespalt van energie en weerbarstigheid. De stukken daarna duwen niet voortdurend op het gaspedaal, maar er spat niettemin een immense, tegendraadse agressie van de stukken. In "Rose" gaat het versplinterde gitaargeluid een bokkig duel aan met piepende sax, zeurende/pruttelende Moog en opnieuw een struikelende ritmesectie, met een meer start/stopachtige dynamiek in de tweede helft.

Het compacte "Blossom" is noisy impro waarmee definitief in publieksvijandig terrein gedoken wordt, terwijl afsluiter "Thiepval Poppies" klinkt zoals een song over klaprozen in een kapotgebombardeerd Frans dorp moet klinken: Vermeulen geeft een lange, excentrieke aanzet met strijkstok, maar zodra Minnaert en Van den Bossche zich ermee gaan moeien, wordt het een stuiterend en jachtig kerffestijn, dat van ver iets heeft van het lawaaierige van The Ex of een handvol no wave-bands, maar met de komst van een klaterend uithalende Troch in de finale vooral de tumultueuze energie van, pakweg, het Yosuke Yamashita Trio oproept. Minder jazz, maar al even knetterend, tot het op barsten staat.

Harbinger Of Imminent Ruin laat vooral horen dat Jukwaa de deuren wijd open gegooid heeft. Samen met een paar gasten werd stevig huisgehouden in een territorium dat een pak uitdagender en breder is dan op het vorige album. Niks voor een groot publiek, maar misschien wel iets met gevolgen voor de avontuurlijke kant van de Belgische improvisatie. Het werd dan ook tijd dat we een antwoord kunnen bieden op The New Wave Of Dutch Heavy Jazz, etc. Spannend.

Beluisteren/bestellen kan o.m. via Bandcamp. De cd is gehuld is gezeefdrukt artwork van François Van Damme.

eNR041: Live at La Resistenza by Dikeman Parker Drake
Herman Ter Loo, Jazzflits 247 p. 3 (23/11/2015)
Hoewel dit trio louter uit Amerikanen bestaat, zit er toch een Nederlands tintje aan dit debuutalbum 'Live At La Resistenzia'. Saxofonist John Dikeman maakt al enige jaren alle improzalen van zijn huidige woonplaats Amsterdam onveilig met bands als Cactus Truck en het internationale Universal Indians. Maar steeds meer duikt hij op in ad hoc-combinaties met musici als de Duitse drummer Klaus Kugel, de Belgische gitarist Dick Serries en de Amerikaanse bassist Rory Brown. Dit nieuwe trio met freejazz-zwaargewichten William Parker (bas) en Hamid Drake (drums) kwam tot stand voor het Doek Festival 2014. De samenwerking beviel zo goed dat er een tour werd geregeld. Op het Gentse podium La Resistenzia werden opnamen gemaakt, die nu op cd verschijnen. We horen dat Dikeman zich steeds meer gaat verbreden als instrumentalist. Binnen het idioom van de freejazz-screamers (Ayler, Ware, Gayle) heeft hij een eigen geluid weten te creëren dat hier melodieuzer en omfloerster dan ooit klinkt. In het slotstuk, 'WY Funk', danst het drietal op haast Rollins-achtige wijze door de muziek heen. Parker en Drake hebben in hun lange carrière een perfecte balans weten te vinden tussen elegantie en lichtheid enerzijds en power en explosiviteit anderzijds. Dat betaalt zich hier wederom uit, want ze tillen hun jongere collega naar een hoger plan.

eNR040: Drop Your Plans by Bambi PangPang ft. Andrew Cyrille
Bartel Debbaut, Jazzenzo Jazzmagazine (20/11/2015)
Menselijke gevoelens opgewekt door muziek kennen geen grenzen. Ik hoop dat je muzikale gevoelens mag ervaren die we je aanbieden met een open geest en hart", aldus slagwerker Andrew Cyrille.

In het kader van een coachingsproject verschenen in 2013 pianist Seppe Gebruers, contrabassist Laurens Smet en sopraansaxofonist Viktor Perdieus op het Antwerpse festival Jazz Middelheim in het gezelschap van Andrew Cyrille, de Amerikaans freejazz drummer die al meer dan een halve eeuw actief is en speelde met onder andere Coleman Hawkins, John Coltrane en Cecil Taylor.

Niet slecht voor deze drie Belgische musici, sinds 2011 verenigd onder de naam Bambi Pang Pang, een spin-off van het improvisatieseptet Ifa Y Xango. De samenwerking verliep vlot en had iets magisch, wat uiteindelijk leidde tot het album 'Drop Your Plans'. Op dit album vormt de verkenning van emoties het hoofdingrediënt en komt de persoonlijkheid van iedere muzikant duidelijk tot zijn recht.

Andrew Cyrille begrijpt de emotionele kant van de percussie als geen ander. Naast energieke explosies van geluid, fluisteren zijn cymbalen ook zachtjes en brengt hij rust en kalmte via een stille beat, zoals in 'Bottle of Drums'. Seppe Gebruers bespeelt heel gretig de piano, soms dartel maar ook weer fragiel. Zo lenig en hartbrekend als Laurens Smet de contrabas bespeelt, zo delicaat is het timbre en het gevoel voor lyriek van saxofonist Viktor Perdieus. Zachtzinnig en nergens opdringend. Ook verrassend vurig in 'Dr. Licks'en 'Ready Set'.

De geschiedenis van deze artiesten inachtnemend, zou je verwachten dat er hals over kop wordt geïmproviseerd. Dit is echter niet het geval. De muziek klinkt veel meer bedwingend dan men zou verwachten. Spontaan worden vrije ballades in een zachte magie van geluid melodieus en emotioneel naar voren gebracht, verrassend toegankelijk in elf composities. Muzikaal klinkt 'Drop Your Plans' ietwat verontrustend, maar ook verkwikkend en af en toe zelfs verleidelijk.

Op 'Drop Your Plans' klopt een verkennend hart, dat lyriek met improvisatie verzoent, het intuïtieve met de ratio, het breekbare met intensiteit, en donkerte met klaarte. 'Drop Your Plans' kondigt een paradox aan tussen stilte en explosie van massief geluid. Een album waarover je lang je gedachten kunt laten gaan.

eNR038: Harbinger Of Imminent Ruin by Jukwaa
Danny De Bock, Jassepoes
"Jan Daelman en Thijs Troch, samen Keenroh, wonnen in 2014 de Gent Jazz Jong Talentprijs. Dat zette hen aan om met andere, jonge en meer ervaren muzikanten samenwerkingen aan te gaan. Hun Keenroh & friends kende verschillende gedaanten met o.a. Niels Van Heertum, Laurens Smet, Mano Cabras en Joao Lobo. Zo verkenden zij verder paden in de improvisatie.

Met het project Keenroh XL gooiden zij het over een heel ander boeg. In een veelkoppige bezetting bleef de improvisatie beperkt, binnen de grenzen van composities die van buiten de groep kwamen. Het geschreven materiaal kwam van Jozef Dumoulin, Bo Van Der Werf, Kris Defoort en Ben Sluijs, al sinds jaren gesmaakte componisten. Dat maakte nieuwsgierig naar hun try-out concert in De Singer in mei 2015, toen bleek dat er nog heel wat werk aan de winkel was. In juli tijdens Gent Jazz 2015 bewezen ze dan weer dat het hooggemikte streven op korte tijd tot een geslaagd project kon uitgroeien.

Om het XL-avontuur een fysieke boreling te geven, kozen de muzikanten toch weer voor muziek die van binnenuit werd geschapen. De cd laat eigen creaties horen van de spelende groep, waarbij de kunstmatige inseminatie de vorm heeft van elektronische klanken en vervormingen. Het resultaat is een sterk album, met wondermooie en uiterst verfijnde stukken, afgewisseld met speelse knutselwerkjes van geluiden. Al die uitingen van creatief zoeken leiden tot knappe stukjes, of het nu is in een samen werken aan evenwichtige schoonheid of op elkaar inspelen in grillig gepruts.

Pakkend schoon is bijvoorbeeld 'Eukarist' waarmee de cd begint. Met piano en fluit vangt 'Eukarist' aan, waarmee de kern van de grote groep spreekt. Daarna bouwen zij met de anderen aan een ingetogen heerlijkheid. Ook 'Doel IV', dat in een kleine versie voorkwam op de eersteling van het duo, krijgt hier een fijne, haast sprookjesachtige uitvoering. De rijkdom aan blazersklanken in combinatie met de sobere, maar goed gekozen variatie in bastonen en drumslagen leveren sierlijke pracht op.

Van de grilliger stukken moet je zeker 'Klaach' beluisteren dat misschien van ver een knipoog werpt naar Colin Stetson, maar hoe dan ook een kort hoogtepunt uitmaakt op de cd. Wie niet vies is van geluiden, van vrije muziek die klinkt als gesprekken en hoog oplopende discussies tussen gemuteerde reptielen en cybermonsters, kan hier zijn gading vinden in kleinoden die meerdere kanten tegelijk uitgaan en toch samenhangend blijven.

Verfijning zowel als chaos laten pakken als mayonaise, je moet het maar doen. Jan Daelman en Thijs Troch doen het, hier met een hele rist collega's. Keenroh zet zich in meerdere gedaanten door als een overtuigende speler in het jazzlandschap.

eNR043: Keenroh XL by Keenroh
Joachim Ceulemans, Enola.be (13/11/2015)
Een stroomgenerator die dienst weigerde en een piano die je bijna met het blote oog kon zien ontstemmen onder een verschroeiende zon, het was me wat daar in het Citadelpark. Dat het piepjonge duo toen desondanks een goede indruk naliet was echter geen toeval. Enkele maanden later op het Gent Jazz festival, zou Keenroh namelijk de prijs voor jong jazztalent wegkapen, wat hen naast een mooie erkenning ook een behoorlijk geldbedrag opleverde om een ambitieus project te realiseren. Voor Daelman en Troch betekende dat algauw uitbreiden in aantal, met als doel manieren te vinden om als improvisatieduo te fungeren binnen een groter geheel.

Voor de samenstelling van Keenroh XL ging het duo op zoek naar een gezonde balans tussen jong talent en enkele ervaren rotten. Met Bart Maris (trompet), Marti Melia (klarinetten), Ruben Verbruggen (alt- en baritonsax), Thomas Jillings (tenorsax en altklarinet) en Niels Van Heertum (euphonium) werd het aantal blazers opgetrokken tot zes. Deze kunnen rekenen op steun van een ietwat klassieke ritmesectie van piano, bas (Laurens Smet) en drums (Teun Verbruggen). Een klassieke sound krijgen we echter niet voorgeschoteld, daarvoor klinkt het materiaal te eigenzinnig. Nadat ze eerder op Gent Jazz al gecomponeerd werk speelden van Jozef Dumoulin, Bo Van Der Werf, Ben Sluijs en Kris Defoort, keert het duo namelijk voor een stuk terug naar de vrije improvisatie, hoewel ze zelf ook enkele composities aanbrengen.

Ondanks de omvang van het ensemble ligt de focus niet meteen op het creëren van een "groot" totaalgeluid. Keenroh XL gaat niet voor de overrompeling, maar voor kiest voor een meer subtiele verleiding - een deel van de improvisaties en composities gaat daar ook duidelijk van uit. De piano fungeert zo enkele keren als centrale actor, zoals in het bloedmooie "Eukarist" waarin de partijen van Troch worden gecomplimenteerd door fijne laagjes van de blazers en een warmbloedige solo van Jillings op altklarinet. In "Log" trekt de piano het laken nog wat meer naar zich toe en zijn de anderen vooral gericht op inkleuren en verrijken, met een mooi ronde spanningsboog als resultaat.

Met een speeltijd van iets meer dan een half uur verspreid over twaalf tracks, zijn de stukken op het album overwegend kort. De meest flitsende daarvan zijn het opeenvolgende "Huih" en "Widt" die kunnen doorgaan voor knotsgekke matpartijen tussen verschillende selecties muzikanten. In "Huih" liggen trompet, fluit, piano en drums kort met elkaar in de clinch, waarbij de elektrische bas van Smet ook nog even wat olie op het vuur komt gooien. Een hoop andere instrumenten doen hun intrede in "Widt", dat op het einde losbarst in een lekker potje collectieve chaos, geïnitieerd door de gestoorde elektronica-bijdragen van Teun Verbruggen.

Waar een kleine groep zich afzondert van de rest, ontstaan soms verrassingen. Van Heertum, Melia en Ruben Verbruggen zorgen met "Klaach" voor enkele intrigerende momenten. Euphonium, baritonsax en basklarinet cirkelen brommend om elkaar heen of komen elkaar tegen in een cadans, de verschillende klankkleuren vrolijk versmeltend, met een soort borrelende mantra als resultaat. Ook wanneer piano, bas en drums de handen in elkaar slaan is het resultaat de moeite. De bijna gefluisterde, maar vingervlugge uitwisselingen tussen Troch, Smet en Verbruggen in "Gneep" klinken als een microscopisch zenuwspel vol plaagstoten en onverwachte wendingen.

De bijdragen van een rist muzikale collega's maken van het Keenroh XL project duidelijk een collectief verhaal. Het zorgt voor een verrassend diverse en kleurrijke plaat, eentje die verschillende opties verkent maar tegelijk ook nog wat marge en veiligheid inbouwt. En dat is ook maar best, want de overgang van duo naar nonet is voor de twee twintigers van Keenroh niet zomaar een stap, maar een gigantische sprong.

eNR039: Sgt. Fuzzy by Sgt. Fuzzy
Jean Claude Vantroyen, Le Soir Mad *** (11/11/2015)
Ça, c'est de l'énergie ! Mettez ensemble dans le même studio Thomas Jillings, saxophoniste anversois, et Ruben Machtelinckx, guitariste anversois, secouez un peu et vous avez de la dynamite de jazz-rock band. Ajoutez-y deux autres Anversois, un deuxième guitariste, Bert Dockx, et le bassiste Nathan Wouters, plus le batteur d'Amsterdam Gerri Jäger et voilà mieux que de la dynamite : du TNT, de la nitro, du plastic, une bombe. Le suc de Linus, Keenroh, Ifa y Xango, Dans Dans, Flying Horseman, Liesa Van der Aa et Knalpot ensemble. Résultat : un cocktail de grande classe. Produit sous le doux nom de Sgt.Fuzzy. C'est du jazz, du rock, de l'underground, de l'électronique avec des épices de classique et de folk. De la musique, quoi ! Improvisée en grande partie, à partir de thèmes composés par Thomas Jillings. Avec un énorme son. Et une pochette mignonne comme tout, due à Laurens Teerlinck et Laurens Smet.

eNR033: twice left handed // Shavings by Ifa y Xango Tentet
Dave Wayn, All About Jazz, ***** (09/11/2015)
A culturally improbable collaboration of Brazilian, Portuguese, and Belgian musicians, the Ifa y Xango Tentet is easily one of the most adventurous large ensembles operating anywhere in the world today. Co-operative in nature, and playing entirely their own original compositions, the group's vision, as captured on Twice Left Handed / Shavings encompasses jazz, rock, post-rock, doom / sludge, free improvisation, musique concrète, and electronic dance music in equal measure. This might seem a complete mish-mosh from this admittedly inadequate portrayal, but Ifa y Xango's music is crafted with exceptional discipline, focus and clarity: traits rarely found in improvisational music these days. Each track on this too-brief album stands alone as a definitive artistic statement. It's almost as if each track was made by a different band—a sampler of sorts—yet the musicians' individual personalities shine through.

Three of the musicians involved here —keyboardist Seppe Gebruers, bassist Laurens Smet, and saxophonist Viktor Perdieus — are members of Bambi Pang Pang, an acoustic jazz quartet featuring jazz legend Andrew Cyrille on drums. Ifa y Xango drummer Joao Lobo is known for his work as a bandleader and as a sideman with Enrico Rava, Scott Fields, and Roswell Rudd. But none of these musical associations mean anything in the context of Ifa y Xango. The music on Twice Left Handed / Shavings really stands apart from jazz, or even avant-garde jazz. There is really something else going on here.

The album's centerpiece is its final cut, "Shavings," a nearly 15-minute long exploration of heavy electronic improvised funk that expands on the experimental edges of Miles Davis' On The Corner (Columbia Records, 1972). Soloists keep their statements concise, peeping in and out at will from the dense interweave of percussion, bass and electronics. Superimposed on this deftly pulsating polyrhythmic sound collage are remarkably sweet melodic passages: some of which recall the dulcet tones of Haitian or Guadeloupean dance music. It's bizarre, but it works.

The preceding four tracks dip into completely distinct and well-defined sound worlds. The twin drumsets of Lobo and Ruben Pensaert open "Kamchatka" at an impossibly slow tempo (the doom / sludge influence mentioned above). The plodding beat is overlain by a series of enormous ensemble chords that dissolve into drones: some instruments (Moog bass, reeds, brass) sustaining through several pulses, others (guitar, percussion) dying out more rapidly. The granularity of the sound itself sustains interest, though Perdieus and Niels Van Heertum blow ecstatic solos above the din.

The droning twang and scraped chords of Bert Cools' and Ruben Machtelinckx' guitars on "Fjaka" evokes images of post-apocalyptic, blown-out desert landscapes. Strains of post-rock also inform "Moedwil," a brief almost ambient piece that certainly could have been extended a bit. "Gamma" starts out as an delicate, minimal drone piece for saxophones and euphonium, but gets subverted by blasts of percussion and electronics. The horns prevail to the end, however, establishing an icily beautiful soundscape.

Ifa y Xango are clearly thinking well beyond the boundaries of what is known and accepted within any given musical genre, be it jazz or rock or whatever. Monumentally trangressive, the music on Twice Left Handed / Shavings will delight some, and infuriate others. This album is easily one of the most adventurous, daring, and accomplished recordings of 2015.

eNR041: Live at La Resistenza by Dikeman Parker Drake
Mark Corroto , All About Jazz (09/11/2015) ****1/2
The subtitle to Charles Mingus' composition "Gunslinging Bird" is "If Charlie Parker was a gunslinger, there'd be a whole lot of dead copycats," refers to the great alto saxophonist's ability to dominate a bandstand and quiet any and all comers. Parker, who died in 1955, might not have known about automatic weapons, nor the free jazz revolution which was to come in the following decade, but he certainly would appreciate a machine gunner like saxophonist John Dikeman.

For many Live At La Resistenza with bassist William Parker and drummer Hamid Drake will be be a coming out party for the saxophonist. If that is so, you've missed his fine performances in the bands Cactus Truck and Universal Indians. The latter outfit recently released Skullduggery (Clean Feed, 2015) with Joe McPhee. Dikeman, an American living in Amsterdam, formed Cactus Truck with Jasper Stadhouders and Onno Govaert to create a kind of free jazz hardcore music not heard since John Zorn's collaboration with Japanese musicians in the 1990s.

This session, recorded in Ghent in May 2014, is bookended by a London performance at Cafe Oto (available as a digital download from Otoruku) the same month. His choice of Parker and Drake suggests a philosophical connection to Peter Brötzmann, who the pair have recorded with in trio and large ensemble. Plus, they've also collaborated in trio with Kidd Jordan, Fred Anderson, Jemeel Moondoc, and Daniel Carter.

Dikeman is in good hands here, although he certainly needs no handlers. He opens the set with a bluesy drunkenness, aiming his saxophone toward the energy center of Parker's bass. He plays with the energy of Brotzmann, but is more tuneful. The four pieces here melt into each other with plenty of space for each player to be heard. Parker and Drake are so familiar with each other's sound that they naturally fall into a rhythm. Drake's patterns constantly shift time and tempo, forcing the pace on "Invocation," then backing off. Dikeman takes the shifts without panic; guided by his partners he slices off chunks of explosive sound that often resolve into a gentleman's agreement of sound.

eNR040: Drop Your Plans by Bambi PangPang ft. Andrew Cyrille
Tim Owen, Dalston Sound (09/11/2015)
This is work of acute, sinuous sensitivity.

A supremely musical drummer, Andrew Cyrille once played with Coleman Hawkins and John Coltrane. He later maintained close and longstanding relationships with post-bop vibist Walt Dickerson and free jazz pioneer Cecil Taylor – the former for two decades from the early sixties, the latter from the mid sixties to the mid seventies. He has since co-lead Trio 3, with Oliver Lake and Reggie Workman, while recording only selectively. Sessions in 2010 and 2012 yielded Song for a New Decade (TUM), a double CD of duos and trios with American bassist William Parker and a young Finnish saxophonist, Mikko Innanen. Now Drop Your Plans evidences further engagement with European new music. In 2013 Cyrille played a set at Jazz Middleheim festival with the curiously named Bambi Pang Pang, and they recorded Drop Your Plans soon after.

Bambi Pang Pang is a trio offshoot of Belgian improv collective Ifa y Xango, whose albums Abraham (2012) and twice left handed \\ shavings (2013) blend free improvisation with more trance-y and groove-oriented music. On Drop Your Plans, with Cyrille unlocking time, the trio prove to be exceptionally adept at the fine balance of fragility and intensity, crisp articulation and expressivity that characterises the best of modern jazz.

All four players contribute compositions, but four of the eleven pieces here are by pianist Seppe Gebruers, who is described in press notes as "the joker. A guy with a frail physique that belies his turbulent energy". Viktor Perdieus (sax) and Laurens Smet (bass) contribute one number apiece, and there's a fresh take on Cyrille's "Dr. Licks". Cyrille also improvises a solo piece, and two brief collective improvisations round out the set.

While the album opener, Perdieus' "Isme" has a languid, smoky, after hours supperclub vibe, Gebruers' "Fuks" is mettlesome and rhythmically insistent. Named after a character in Cosmos (1965), a novel by Witold Gombrowicz, it's taken as a framework for the quartet to explore the book's themes of fragmentation and abstraction in sound. Two more pieces by Gebruers follow: the limpid and darkly introspective "Frases", and "Sum", an austere duet for piano and drums.

On the first improvised piece, "Threescore and Fourteen", the quartet square up against each another while maintaining distance. It's only 72 seconds long, an exercise in concision and differentiation. "Dr. Licks" couldn't be more different. A piece that originally appeared on Anthony Braxton/Andrew Cyrille Duo Palindrome 2002, it's a gutsy, bouncy number with a muscular bass pulse, splashily rolling drums and emphatic pianism. Perdieus starts out lyrical, then ranges from impassioned to tonally anguished. It's a good workout for all concerned.

The following "Bottle of Drums" has Cyrille solo, playfully meshing exploratory rim taps and sticks clicks with only sporadic bass drum punctuation, a matrix that subsequent snare and tom rolls develop into a platform for a spartan, rigorous series of martial detonations.

Gebruers' "Border/Grens" is a Jarrett-esque piano trio number with off-mic mutterings that avoids pastiche by dint of real sensitivity. The pianist then plays preparations and quicksilver keys on the second improvised piece, the turbulent "Ready Set". Both of these pieces are wrapped up in under three minutes; indeed it's an altogether lean and flab-free session.

That just leaves the title piece, Smet's "Drop Your Plans", which achieves and sustains a ravishing stillness behind a Perdieus soliloquy, and a brief recap of "Isme" which subverts the mood of the first piece with off-kilter pianism, and wraps unexpectedly short.

While the quartet essay nothing particularly radical on this album, it proves to be disconcerting, invigorating and beguiling by turns. Cyrille and the Bambi's get the balance of sinuosity and seduction just right.

eNR041: Live at La Resistenza by Dikeman Parker Drake
Erno Elsinga, Jazzenzo Jazzmagazine (30/10/2015)
Als rasimprovisator nestelde de Amerikaanse saxofonist John Dikeman zich sinds zijn komst naar Amsterdam in 2007 al snel in de Nederlandse geïmproviseerde muziekscene. Deel uitmakend van groepen als Cactus Truck, Blast 5tet en Pumporgan werd Dikeman door het Amsterdamse Doek Festival in de gelegenheid gesteld een nieuwe formatie samen te stellen.

Dikeman (32) kwam uit bij contrabassist William Parker (63) en drummer Hamid Drake (60), niet de minsten uit de geïmproviseerde muziek die onder meer speelden in Peter Brötzmann's legendarische Die Like A Dog Quartet. Een tournee bracht het nieuwbakken trio mede naar Gent, waar vier groepsimprovisaties werden vastgelegd in muziekcafé La Resistenza.

Improvisaties van een hoog energiegehalte en bepaald niet voor tere oortjes weggelegd knalt het trio rauw en authentiek uit de startblokken. Dikeman verscheurt klankkleuren in het hoog en laag, waardoor woeste timbres ontstaan. Nog eens extra aangezet door slagwerker Drake die ogenschijnlijk solerend zijn eigen weg gaat maar wel degelijk de bouwstenen levert voor Dikemans briesende en stampende saxofoonexplosies, die ondanks de kakofonie ontegenzeglijk een lyrisch karakter dragen.

Parker houdt de boel op nonchalante wijze met soepele baslijnen bij elkaar en zorgt voor een enkel rustpunt in de dialogen met Drake. Spaarzame momenten, want gelijk een stuiterbal kaatsen de muzikale emoties onophoudelijk – de laatste drie stukken worden aaneengesloten gespeeld - en met flinke snelheid alle kanten op.

Technisch hoogstaand, leiden de intens expressieve klanken tot een meeslepend luisterspel. De rafelranden van de improvisatiemuziek en de free jazz tartend, boeiend tot de laatste noot."

eNR040: Drop Your Plans by Bambi PangPang ft. Andrew Cyrille
Jakob Baekgaard, All About Jazz **** (08/10/2015)
In many aspects of life, bringing someone in from outside can provide a new perspective on things. This is also true in music where a guest musician can transform or enrich the established language of a closed unit. In the case of Belgian group Bambi Pang Pang, the inclusion of free jazz drummer Andrew Cyrille opens a vista where the exploration of emotions becomes the key ingredient in experiments with form. Drop your plans is the name of the album and it encourages contemplation.

Free jazz is often associated with a certain form of catharsis where tension is built and released through a massive wall of sound. However, free jazz is as much about silence as it is about the excess of sound and no one incarnates this paradox more beautifully than Andrew Cyrille. He is perhaps the ballad-player par excellence, with a unique understanding of every emotional shade of his instrument. His rhythms can be percussive explosions of energy, but also silent whispers from cymbals. His language, at its most beautiful and soft-spoken, comes to the fore on "Bottle of Drums" where the rustling of sticks and the silent beat on the drums make calm music.

Together with pianist Seppe Gebruers, saxophonist Viktor Perdieus and bassist Laurens Smet, Cyrille creates what you might call free ballads. Gentle wonders of sound, as in the title track where Gebruers' hands barely touch the keys and Smit accentuates the beat slowly. It is a composition so delicate it feels like a piece of china on the edge of a table. Perdieus blows his horn with delicate timbre and a lyrical sense of phrasing and it is mostly on the rhythmically vibrant "Dr. Licks" and the intense "Ready Set" that he lets completely go and plays full of fire.

The members of the group show how much a free jazz approach can bring to the art of the ballad. The music is cliché-free, melodic and emotional and can be enjoyed with both head and heart.

eNR040: Drop Your Plans by Bambi PangPang ft. Andrew Cyrille
Danny De Bock, Jassepoes
Als je aan Seppe Gebruers denkt, aan Ifa Y Xango of aan Andrew Cyrille, dan verwacht je bij Bambi Pang Pang ism de legendarische freejazzdrummer misschien eerder taaie muziek. Ook zulke nummertjes vind je op deze cd, maar vooral hoor je hier een zoeken naar de essentie. Een kernachtige aanpak en een drang naar eenvoud springen in het oor, zoals ook op Jazz Middelheim 2013, toen Bambi Pang Pang het coachingproject van het jaar was. Uit die samenwerking is deze cd voortgekomen, waarop geen enkel echt lange compositie voorkomt.

Het album begint bijzonder lieflijk en teder met 'Isme' van Viktor Perdieus. Dit komt bij een eerste beluistering zo mooi en helder over dat het weet te verrassen. Na het verrassingseffect blijkt het ook nog van een onvergetelijke schoonheid - het nestelt zich opvallend gemakkelijk in het geheugen. Zachte en rustige nummers volgen er verder nog, ze zijn zelfs in de meerderheid en telkens bespelen ze weer andere gevoeligheden. 'Frases' bijvoorbeeld lijkt eerder op droefenis te leunen, 'Sum' zet behoedzame stappen en 'Border/Grens' sluit bijna aan bij bespiegelingen van een Keith Jarret, maar dan in een notendop.

Die rustige nummers kom je dus tegen in een parcours dat hier en daar toch ook wel kronkelt. Zo klinkt 'Fuks' als tweede nummer hobbelig door de ongelijke stappen van een soort van walking bass. 'Threescore and Fourteen' is een korte improvisatie-gril die afklokt op minder dan 1'13". Hierop volgt een heerlijk hoogtepunt met 'Dr. Licks' dat fel uitpakt en uitnodigt tot een wilde dans die enigszins freaky mag zijn en toch beheerst blijft. Waarna alles weer vertraagt, ditmaal met een solo nummer van de drummer. Zijn 'Bottle of Drums' laat zoveel ruimte dat het uitnodigt om zelf in te vullen wat er niet is, wat jij er bij wilt horen.

Deze cd is het bewijs dat het coachingproject op Jazz Middelheim een souvenir in de vorm van een album waard was. Als deze cd verbaast, dan is het door de focus van de muzikanten en de meestal rustige, zeer fijnzinnige, creatieve samenwerking. De samenhang lijkt helemaal op het eind uit elkaar te rafelen in een herneming van 'Isme' - alsof dit uniek verband eenmalig moet blijven en daarom loslaat.

eNR027: Flock by Machtelinckx/Jensson/Badenhorst/Wauters
Jakob Baekgaard, All About Jazz (01/10/2015)
The quartet of Machtelinckx, Jensson, Wouters and Badenhorst returns on Flock. The album begins with the warm finger picking of Machtelinckx and Jensson on the title track where Badenhorst's breezy horn once again sings in the wind.

"Peterson" underlines the group's ability to construct a memorable melody while "Cumulus" begins with Wouters and Badenhorst in tandem as Machtelinckx and Jensson gradually enter and finally unfold a complex wall of sound with echoing overtones and distortion.

While Flock possesses the same fragile beauty as its predecessor, the difference lies in the use of contrasts. Whereas Faerge was painted with pastel colors, Flock is a bit more expressionistic. A case in point is "McMurdo" where the understated playing of a banjo is set against dramatic bursts of distorted guitar.

Dramatic effects aside, Flock is still a lyrical album with plenty of delicate melodies. It once again shows the group's ability to create a cinematic universe that is entirely its own.

eNR040: Drop Your Plans by Bambi PangPang ft. Andrew Cyrille
Jan Granlie, Salt Peanuts denmark (01/10/2015)
Den amerikanske trommeslageren Andrew Cyrille, har de senere årene vært rundt nesten hele verden for å spille inn plater med relativt unge jazzmusikere. Han har gjort plater i Finland med Mikko Innanen og i Danmark. Nå har han tatt turen til Flandern i Belgia for å kaste glans over trioen Bambi Pang Pangs nye album «Drop Your Plans».

Og det er for så vidt helt ok å droppe planene for kvelden, hvis en trommekapasitet som Cyrille er i byen. Da er det bare å møte opp renvasket og klar til dyst.

Her får vi 11 låter hvor komponisten er litt uklar. Ved låta står det noe, mens et annet sted står det at noe er gjort av Cyrille og resten av trioen…

Men det er ikke så farlig. Trioen Bambi Pang Pang består av pianisten Seppe Gebruers, saksofonisten Viktor Perdieus og bassisten Laurens Smet, og så har de fått mked legenden Andrew Cyrille på trommer.

Musikken er fri som fuglen, og ligger hovedsakelig i et meditativt og stille landskap, og et godt stykke fra det man kan forvente av et band med navnet Bambi Pang Pang. Hovedsolist er saksofonist Perdieus og han har en relativt lys tone i saksofonene. Pianist Gebruers holder all musikken nede på et tenksomt leie, med unntak av femtesporet «Threescore and Fourteen» og sjettelåta «Dr. Licks», hvor de løfter stemningen noe. Og bassist Smet, er der og leverer det han skal for at dette ikke skal stoppe helt opp. Og sammen med disse bidrar Cyrille med passelig doser fritt trommespill.

Men hele veien er det en intensitet i det lavmeldte spillet som fasinerer. Og av og til kan det faktisk være p sin plass med meditativ musikk som dette.

eNR034: Linus + Skarbø / Leroux by Linus
Jakob Baekgaard, All About Jazz (01/10/2015)
Linus is another fine project from Machtelinckx and finds him in the company of saxophonist Thomas Jillings, who also plays synthesizers. On the album, Linus + Skarbø / Leroux, they are joined by guitarist Frederik Leroux and drummer and organist Oyvind Skarbo.

Together the four musicians create music that is atmospheric and intimate. The brief opener, "Vaag," introduces some rusty blues figures and spacy background sounds while "Down" shuffles along with drums, banjos and Jillings' hoarse saxophone. However, Jillings can also play with a seductive and gently whispering sound on "Finco" where Skarbø's shuffling drum playing once again drives the rhythm forward slowly.

The album is carried by the acoustic sounds of guitars and banjos and the hushed dialogue between instruments. Rather than playing loud rock music, Machtelinckx and his fellow musicians play silent songs that conjure emotional landscapes with endless horizons.

eNR011: Faerge by Machtelinckx/Jensson/Badenhorst/Wauters
Jakob Baekgaard, All About Jazz (01/10/2015)
Faerge is an album from 2013 and introduces a constellation with Machtelinckx, fellow guitarist Hilmar Jensson, bassist Nathan Wouters and saxophonist Joachim Badenhorst. Together they play a brand of lyrical chamber jazz where the absence of drums adds extra room for the exploration of melodic motifs. The guitars of Machtelinckx and Jensson intertwine and break away from each other. Gentle layers of distortion are occasionally added like a distant echo from a foreign shore and Badenhorst's horn blows with cool longing and forms singular shapes that become part of the arabesque compositions.

Wouters is the man that keeps it all together, but his bass is not only the pulse that flows underneath it all, but it also resurfaces as a solo instrument. However, this is not really an album based on solos in the traditional sense, but rather a kind of collective improvisation. The playing of Machtelinckx and Jensson is somewhat reminiscent of the empathic understanding between guitarists Bill Frisell and Jakob Bro and those enamored with the Danish guitarist's aesthetic will appreciate the slow sophistication of this record.

eNR036: Alive byGratitude Trio
Jean Claude Vantroyen, Le Soir Mad *** (30/09/2015)
Jeroen Van Herzeele est sans doute le meilleur saxophoniste ténor belge du moment. Ou un des, parce qu'on est riche en sax, dans ce pays. On le voit avec Ben Sluijs, Kris Defoort, Greetings from Mercury, son propre quartet, Mâäk et toutes ses géométries, en duo avec Peter Hertmans ou avec Giovanni Barcella. Là, il est avec son Gratitude Trio, c'est-à-dire avec Alfred Vilayleck à la basse électrique et Louis Favre à la batterie. Une formation pleine d'énergie, de punch et de sensibilité qui a accouché de cet album dans les conditions du live dans un studio de Bruxelles. Sept morceaux. De Jeroen (« Psalm »), d'Alfred (« Boubou »), de Louis (« Cri »), des trois ou de Jeroen avec ses potes Otti Van Der Werf et Stéphane Galland (« Nicolette »). Ça tient parfois de l'incantation, parfois de l'énergie pure, parfois du blues, parfois de la prière, parfois de l'ironie. C'est toujours intense, fort, puissant même dans les moments doux. Comme l'était John Coltrane.

eNR035: Lampke by Llop
Dave Sumner, Bird is the Worm (US) recommended (29/09/2015)
Not dissimilar to Steven Lugerner's Gravitations series recently covered on this site, the trio Llop is an interesting mix of improvisation and studio manipulation. It begins by recording saxophonist Erik Bogaerts and guitarist Benjamin Sauzereau in action and working off the cuff. Then, happy with what he's recorded, drummer Jens Bouttery gets down to business in the studio and shapes his vision of the recorded material through the lens of electronics and effects while adding his own drums and percussion to the mix. The result is Lampke.

A metamorphosis occurs, of old country folk songs transforming into modern pop with heavy indie sensibilities. It's an elusive change, and it rarely keeps the same face for very long before the next transformation, but there always exists a common thread of simple tunefulness and an agreeable randomness of expression.

"Happii" is pretty straight-forward, but there are moments when the song seems to spill out from the walls of its structure. "Nacht" disdains the thought of structure, yet congeals into shapes that provide both direction and definition. And "Hevii" works both angles, giving the impression of a dancer attempting to work out the timing and steps to an Ornette Coleman performance.

Some songs are just as they seem. "Ner6ens" is a moody ballad cut right from the Nordic Jazz mold. "Rijksregisternummer" is the disjointed strangeness of a Tom Waits tune minus the heartbreaking melody. And "Kitt" is rainy day music through and through.

But all of Lampke is a little bit different, no matter how familiar it may come to seem.

eNR013: Marsyas Suite by Evan Parker/Peter Jacquemyn
Martin Schray, The Free Jazz Collective (25/09/2015) ****
Marsyas is a character in Greek mythology, sometimes he is referred to as a satyr, sometimes as a peasant. When the goddess Athena invented the double-reed flute, the first ever reed instrument, she was very pleased with her playing and the sound of the instrument. But then she saw the reflection of her face in water and observed the distortion of her features (namely her ballooned cheeks) and threw the instrument away. The one who found it was Marsyas, who soon became a virtuoso double-reed player (some sources also claim that the flute was once inspired by the breath of a goddess and therefore able to create the most beautiful melodies). Unfortunately, Marsyas became boastful and challenged Apollo, the Greek god and masterful lyre player, to a musical contest in order to find out who can play the more beautiful music. The victor should be allowed to do what he pleased with the underdog, the muses were asked to be the umpires. Both contestants played wonderfully and actually the match should have ended in a draw but then Apollo added his voice to the music of his lyre and finally won. As a result, he punished Marsyas for his hubris, nailed him to a tree and flayed him alive.

A contest was clearly not the idea Evan Parker (tenor and soprano saxophone) and Peter Jacquemyn (double-bass) had in mind for their album Marsyas Suites, it is rather the notion of what could have been the result of the mythic duel if Marysas and Apollo had played together. Four of the six pieces are duos, two are solos, one by Parker and one by Jacquemyn. Parker's solo is a six-minute-orgy in circular breathing. The whirlwinds of the upper registers are often counterpointed by single staccato notes in the lower ones, which stresses the meditative and peaceful character of the music.

Jacquemyn, who takes over the Apollo part here, uses fierce bowing and crass overtones (which is quite close to the music Parker created in his solo but it sounds more belligerent) before he stops in the middle of the track adding his voice to his playing (here he reminds of Peter Kowald's technique) and the music loses its aggressive character.

However, the two solo pieces do not compete with each other, they are interwoven in an artistic whole. In the fifth track conventional and unconventional bass playing, voice, circular breathing and classic saxophone playing are combined, they benefit from each other. Sometimes they dance around each other in the same registers, then again the dark notes of the bass are juxtaposed by high saxophone sounds, before the bass attacks the circular breathing violently.

Evan Parker seems to be on a winning streak these days (he has released more very good albums, e.g. with Joe Morris and Nate Wooley). This is a rock solid free jazz album, interested listeners won't be disappointed.

eNR040: Drop Your Plans by Bambi PangPang ft. Andrew Cyrille
Mischa Andriessen, Trouw **** (18/09/2015)
Op het Jazz Middelheim-festival wordt jaarlijks een groep jonge Belgische talenten gekoppeld aan een ervaren musicus. Veelal blijft die ontmoeting beperkt tot een waardevolle les. Maar de drie jeugdige Vlamingen die met de Amerikaanse drummer Andrew Cyrille mochten spelen, blijven samenwerken. Dat is heel verstandig, want Cyrille is een van de opmerkelijkste jazzdrummers: iemand die weet dat vrijheid en vorm elkaars vijanden niet zijn. Hij koppelt ruimtelijkheid altijd aan richting. 'Drop Your Plans' laat horen dat de musici elkaar ondanks het leeftijdsverschil begrijpen. Pianist Seppe Gebruers blinkt uit in weloverwogen spel, vol spanning en emotie. Saxofonist Viktor Perdieus heeft een prachtig hese toon, die zijn zoekende en effectief sobere speelstijl ondersteunt. Deze groep barst van het lef, en dan niet op een bravoure- achtige manier. Juist het tegenovergestelde. De muziek is soms zo verstild dat behalve Cyrille ook Morton Feldman een mentor lijkt te zijn geweest.

eNR040: Drop Your Plans by Bambi PangPang ft. Andrew Cyrille
Herman Ter Loo, Jazzflits 244 p. 6 (05/09/2015)
In zekere zin hebben we dit debuutalbum van Bambi Pang Pang te danken aan Jazz Middelheim. Op de editie van 2013 kreeg een drietal jonge Belgische muzikanten van Ifa y Chango (saxofonist Viktor Perdieus, pianist Seppe Gebruers en bassist Laurens Smet) de gelegenheid aan te treden in het gezelschap van drumveteraan Andrew Cyrille. Het klikte meteen tussen de Belgen en de Amerikaan en met 'Drop Your Plans' ligt er nu een cd van het kwartet dat zich nu de wat melige naam Bambi Pang Pang heeft aangemeten.
De humor van de naam vertaalt zich overigens niet terug in de muziek, want die is weliswaar speels, maar ook elegant, subtiel en weloverwogen. 'Isme', de compositie van Perdieus waarmee de plaat opent en sluit, is een melancholiek, haast balladachtig stuk. Het eindigt even plotseling als het begonnen is, als een intense, toevallige ontmoeting tussen twee eenmalige geliefden. Tussen dit tweemaal gespeelde werkje bevindt zich een repertoire dat zich zelden opdringt maar zich behoedzaam ontvouwt, eerder in pasteltinten dan in grote olieverfstreken. Cyrille is daarbij de ideale slagwerker, die in 'Bottle of drums' ook nog solo van zich laat horen. De 75-jarige meesterdrummer heeft een indrukwekkend CV (van Cecil Taylor tot David S Ware), maar klopt zich niet op de borst. Hij is de gelijkwaardige vierde stem in een groep die zich nadrukkelijk als collectief presenteert.

eNR016: Asterisk by Erik Vermeulen Trio
Tom Greenland, The New York City Jazz Record, p. 16 (oktober 2015)
Asterisk, pianist Erik Vermeulen's fourth trio effort, with Italian bassist Manolo Cabras and Czech drummer Marek Patrman (Antverpians all), documents the band's seamless working relationship. Leaving many phrases unresolved, the music seems to ask more questions than it answers. Most of the compositions are short vignettes, three minutes or under, half of them composed by Vermeulen, the rest free pieces. Straddling that line between improvised composition and composed improvisation, Vermeulen & Co. achieve an ebb and flow of subtle excitement that elevates and sustains tracks like the slowly escalating "Onaf", crowded-yet-calm title track, self-circling "Masque", subliminally swinging "Tainted Lengths", loosely precise "Maracas" and intimate closing duet "Stelle".

eNR036: Alive by Gratitude Trio
Peter De Backer, Het Nieuwsblad Cultuur p.47 **** (06/09/2015 )
Jeroen Van Herzeele maakte deze zomer in diverse bezettingen grote indruk op het tweede podium van Jazz Middelheim, wellicht nog het meest met zijn Gratitude Trio. De saxofonist, groot bewonderaar van John Coltrane, heeft een krachtige, bezwerende toon die hier ten volle tot zijn recht komt. De elektrische bas van Alfred Vilayleck geeft de muziek een forse energiestoot, en drummer Louis Favre is uitstekend. Na zes groots uitgewerkte stukken en één kort tussendoortje hapt u na zoveel intensiteit zeker even naar adem.

eNR035: Lampke by Llop
Chris Joris, Jazzmozaiek p. 46 **** (2015/3)
Llop's muziek kleurt zich met het inplanten van electronics door drummer Jens Bouttery. Men kan hier gemakshalve van minimalisme spreken. Het biedt een uitgekozen platform voor Eric Bogaerts' zachte tenor- falcetten en zoete, geduldige melodie-plaatsing. Op twee composities van Bogaerts na, en één Scandinavische traditional, improviseert het trio de overige zes stukken aan elkaar in een droomwereld van elegische nachten en muterende ruimten.
In Hevii hoort u het trio uit de droom stappen om schitterend van zichzelf af te bijten in een hypnotisch langzame, maar stuwende cadans met prachtig solowerk van de gitaar, spannende onderlijning van de electro-drums en een fladderende sopraansax-solo over een Afrikaans ostinato op gitaar, die overkomt als een Malinese dousso-ngoni. Daarna vleien de musici zich terug neer in meditatieve loutering. Interessant is hoe de drummer, percussionist, zeg maar, ad rem, met weinig gedonder en getrim, toch heel aanwezig omspringt met het geheel, als u goed oplet. De nachten zijn mooi; toch zouden wat meer stukken als Hevii voor contrast en balans zorgen.

eNR032: Bums by Feecho
Peter De Backer, Jazzmozaiek p. 42 **** (2015/3)
Vlak voor het Gentse café La Resistenza de deuren sloot, waren er nog twee razend interessante concerten te beleven. Het allerlaatste, van saxofonist Jon Dikemand met William Parker en Hamid Drake, was voor uw dienaar het concert van het jaar en wordt binnenkort ook op cd uitgebracht door El Negocito. Het andere, van Feecho, moest daar nauwelijks voor onderdoen.
Het concert werd opgenomen door de gereputeerde geluidsingenieur Michael W. Huon en is nu op het onvolprezen Gentse label El Negocito uitgebracht. Feecho, een duo van Kaja Draksler en Onno Govaert, speelt hier drie lang uitgesponnen improvisaties. De Sloveense pianiste Kaja Draksler, die zoveel indruk maakte met haar solo cd The Lives of Many Other op CleanFeed, vindt in de Nederlandse drummer Onno Govaert een uitstekende sparring partner. Draksler promoveerde tijdens haar studies op een eindwerk over Cecil Taylor, en die invloed is hier duidelijker hoorbaar dan op haar solo-cd. Ze is een avontuurlijke pianiste, die graag ook met allerlei klankkleuren experimenteert, inclusief het gebruik van allerlei hulpmiddeltjes binnenin de piano. Drummer Govaert is een revelatie. Hij stimuleert Draksler tot boeiende conversaties en neemt vaak zelfs de leiding van het gebeuren over. Gemakkelijk is deze muziek niet, maar elke luisterbeurt biedt nieuwe ontdekkingen.

eNR036: Alive by Gratitude Trio
Mischa Andriessen, Jazzmozaiek p. 43 **** (2015/3)
Lang hoef je niet naar deze tweede cd van het Belgische Gratitude Trio te luisteren om erachter te komen dat de muziek van John Coltrane een essentiële inspiratiebron is. Sporadisch duiken er letterlijke citaten op, maar vooral is de geest van een de grootste tenorsaxofonisten in de jazz voortdurend aanwezig.
Je hoeft evenmin lang naar Alive te luisteren om uit te vinden dat Jeroen Van Herzeele, Alfred Vilayleck en Louis Favre niet oppervlakkige en gemakzuchtig op Coltranes erfenis voortbouwen.
Er zijn talloze tributen aan de grote tenorman gewijd, maar waar de noten nog wel na te spelen zijn, blijkt het toch telkens uitermate lastig om voor Coltranes energie, spiritualiteit en aan het bezetene grenzende geestdrift een passende vertaling te vinden. Het Gratitude Trio slaagt daar wonderwel in. Blikvanger is natuurlijk saxofonist Jeroen Van Herzeele met zijn gloedvolle, intense en doorleefde spel. Het is knap dat Van Herzeele op deze manier eer durft te betonen; alles waar Coltrane voor staat is in deze muziek aanwezig en toch is het niet louter epigonisme. Er wordt een gezamenlijk verhaal verteld, overtuigingen worden gedeeld, die diep van binnen zitten en met evenveel kracht als liefde naar buiten worden gebracht. Het ritme-duo Alfred Vilayleck op bas en Louis Favre op drums speelt in dat geheel geenszins een ondergeschikte rol. Het donkerwarme geluid van Vilayleck is een perfecte match voor dat van Van Herzeele en zowel hij als Favre weten op te stuwen zonder de ruimtelijkheid van de muziek te verstoren. Omdat hun wereld natuurlijk nog veel groter is dan Coltrane, kiest de groep soms voor een pittige funky groove. De geest begint maar weinig zonder lichaam immers..

eNR013: The Marsyas Suite by Peter Jacquemyn & Evan Parker
Mischa Andriessen, Jazzmozaiek p. 43 *** (2015/3)
Het liefst hadden we deze opname op DVD gehad. Enerzijds omdat het Brugse Sint Hospitaal waar dit concert plaatshad, een prachtige, sfeervolle locatie is. En ook omdat de destijds daar opgestelde sculpturen van bassist Peter Jacquemyn met hun hoekige, heftige expressie zijn manier van spelen mooi illustreren. Anderzijds omdat niets ontziende improvisaties als deze lichter kunnen worden genoten wanneer je de musici aan het werk ziet.

Maar al zijn de beelden dan niet bijgeleverd, ze komen wel bij het luisteren naar de muziek. Parker en Jacquemyn gaan meteen fel van start, vinden elkaar in een robuuste samenspraak, waarbij ze duidelijk dezelfde taal spreken zonder hun eigenheid erin te verliezen. Beide hebben hier een wat schor, droog en zelfs enigszins grof geluid. Het soort onaangepaste schoonheid dat je ook in het hoesontwerp van Jacquemyn terugziet. Achter die bolster komen soms niettemin tedere zielen tevoorschijn. De improvisaties worden weliswaar gekenmerkt door een naar stoer neigende stugheid, maar macho's zijn dit gelukkig niet. De zes stukken zijn geen krachtmeting of uithoudingsproef waarbij de een de ander de loef wil afsteken. Nee, dat de muziek voor de musici fysiek veeleisend is, is een essentieel aspect ervan, maar het gaat om de momenten waarop de beide mannen hun pantsers laten slopen. Van die momenten met overrompelende oprechtheid zijn er meerdere te vinden, mits je je daarvoor openstelt.

eNR040: Drop Your Plans by Bambi PangPang ft. Andrew Cyrille
Georges Tonla Briquet, RifRaf
Borsteltjes, eenzame pianonoten en een zwoele sax leiden het verhaal in. Al heel snel belanden we in een heus Jazz noir-décor met een eerste achtervolgingsscène. Vervolgens worden de persoonlijkheden van de hoofdprotagonisten detail per detail uitgediept en vrijgegeven. Om maar duidelijk te maken dat pianist Seppe Gebruers, saxophonist Viktor Perdieus en bassist Laurens Smet, alle drie ook actief bij Ifa y Xango, weten hoe ze een psychologische thriller in elkaar moeten steken. Ze kregen weliswaar de kostbare hulp van de levende freejazz-legende Andrew Cyrille (John Coltrane, Cecil Taylor) die niet alleen plaatsnam achter het drumstel maar tevens een aantal composities levered. De heren wagen zich samen aan een origineel werkstuk van conceptuele improvisatie steeds verbonden met een krachtige beeldtaal. Ook ideale soundtrack om door nachtelijke straten te cruisen.

eNR038: Harbinger of Imminent Ruin by Jukwaa
Michiel Guertzen (2015)
Midden oktober 2015 liep ik een cd-zaak binnen in Antwerpen en had de eigenaar van deze zaak de voornoemde cd van Jukwaa opstaan. Bij navraag aan de verkoper kwam ik er achter welke band deze muziek voortbracht. Terwijl ik door andere cd's in de bakken bladerde werd ik meer en meer verstoord door de twee nummers die ik in dat korte tijdsbestek, ik had elders een afspraak, hoorde. De klanken waren echter niet meer uit mijn hoofd te krijgen en ik heb de cd een aantal weken later besteld bij de pianist van dit gezelschap. De verstoring waar ik het over heb, is meer een soort prettige verwarring waarbij je weet dat het tot een behoefte aan nieuwe 'geluidspanorama's' zou kunnen leiden. Eindelijk weer 's grensoverschrijdende stukken en samenklanken met positieve verbeeldingskracht. Soms zeer krachtig en even later weer kwetsbaar. In veel gevallen gaat, blijkbaar of schijnbaar, chaotische muziek klinken alsof het doel van de muzikanten therapeutisch is en de voedingsbodem bestaat uit verstikkende verbittering en frustratie, afgedekt met ongebluste kalk. Dit is hier niet het geval. Op Harbinger of Imminent Ruin is alleen maar positieve communicatie te horen tussen de instrumenten van deze alert luisterende muzikanten. Multi-interpretabele abstracte soundscapes of prettig verwarrende, op hol geslagen, zoektochten. In één van de nummers wordt op een geweldige manier elke vorm van groove de nek omgedraaid. Elk moment dat er samenspel dreigt te ontstaan gaat één van de muzikanten snel weer linksaf, waar even later weer hetzelfde plaatsvindt. Je moet wel erg goed kunnen luisteren naar elkaar om in een gesprek met opzet niet met elkaar over hetzelfde te gaan praten. Namen als: Captain Beefheart (Trout Mask Replica), Frank Zappa (We're only in it for the money), Ornette Coleman, Stockhausen, Varèse, Stravinsky en Thelonius Monk schieten door mijn hoofd, terwijl ik naar deze cd luister, maar Jukwaa heeft een eigen taal weten te genereren. Volledig authentiek en geloofwaardig. Mijns inziens de belangrijkste voorwaarden om je te profileren binnen de muziek, los van vaardigheden op de instrumenten of virtuositeit of welk genre dan ook. Dat de leden van Jukwaa vaardig zijn op hun instrument is al snel duidelijk maar dit blijkt gelukkig van ondergeschikt belang. Onderlinge communicatie lijkt overduidelijk het motto te zijn met wellicht het doel dit over te brengen aan het publiek, getuige deze cd die ook nog 's goed en prettig ruimtelijk is opgenomen. Het hoesje doet denken aan de Punk-scene uit de jaren 80 en past volledig bij de inhoud. Is het Jazz? Is het Avant Garde? Is het Punk? Is het Grunge? Zoals ik al schreef is de muziek van Jukwaa multi-interpretabel wat een zeer prettige organische verwarring oplevert, mits je open staat voor dit soort experimentele en progressieve klanken. Verwarring gaat vaak vooraf aan nieuwe inzichten, waarvoor dank.

eNR038: Harbinger of Imminent Ruin by Jukwaa
Danny De Bock , Jazzepoes, (2015)
Met 'Harbinger Of Imminent Ruin' tekent Jukwaa voor een tweede cd, of zoals het op de hoes staat voor een "second occurrence of Belgians extravagant impro youngsters". Omdat het van jonge muzikanten komt en zo ferm overkomt, is het een schijfje dat je kan doen afvragen wat maakt dat gezamenlijke improvisatie wél of niet lukt. Leeftijd maakt blijkbaar niet uit. Het zal wel noodzakelijk zijn dat de chemie goed zit, dat mensen op dezelfde golflengte zitten. Technische mogelijkheden zijn vast ook niet onbelangrijk; anders valt er misschien wel eens 5 of 10 minuten echt boeiend samenspel uit te puren, maar toch moeilijk meer dan een half uur. In elk geval, bij Jukwaa klikt het in elkaar.

Bij dit kwintet van jong talent kan een improvisatie met noisy klanken een sobere geluidenpuzzel zijn die gestaag opbouwt naar een dreigende climax, zoals in 'Incense'. Elders lijken zij aan de wandel en zich verwonderd uit te drukken in wat neigt naar een ballade, zoals in 'Ach'. Zij kunnen leentje buur spelen bij drum'n'bass, rock, jazz, free jazz, heavy metal,... Steeds hebben de geluidscollages een eigen logica die maakt dat het zaakje op één of andere manier coherent blijft.

Eén en ander zal ook wel gelegen zijn aan de opbouw van de stukken. Meestal is er een structuur die begint met een intro met één of een paar instrumenten, waarna de 5 jonge muzikanten elkaar de ruimte laten en heel alert elkaars ideeën aanvullen. Daarbij laten zij hun creativiteit de vrije loop. Piepen, scheuren, schuren, bonken, slaan en zagen, er komt van alles en nog wat bij en telkens zit het op zijn plaats. Zeer aanwezig en vindingrijk is bassist Nils Vermeulen, die hier heel anders speelt dan bij Laughing Bastards. Andere opvallende naam en speler is hier pianist Thijs Troch, u bekend van Keenroh, in 2014 winnaar Gent Jazz Jong Talent. Voor hem is improvisatie schijnbaar onontbeerlijk.
Jukwaa klinkt op deze cd deels als een uitlaatklep voor donkere gedachten, een speelruimte om duivels uit te drijven of nieuwe fleurs du mal te kweken. Titels als 'Fantôme', 'Rose' en 'Blossoms' helpen in die richting te denken. Daarnaast is het ook een speeltuin, een plek om te experimenteren. Veeleer dan een commerciële voel je hier dan ook een kunstzinnige houding, zeer uitgesproken in 'Antépénultième' dat perfect zou passen bij een eigenzinnige installatie zoals je die kan aantreffen bij Verbeke Foundation of een tentoonstellingsruimte van dat slag. Iemand zin misschien om een keer een festivaldag te organiseren in zo'n omgeving?.

eNR010: s/t by Gratitude Trio
Jean-Pierre Goffin, Jazzmagaround (09/2015)
Entre les concerts d'Archie Shepp et du duo Chris Potter-Joe Lovano, la petite tente du Middelheim vibrait ce soir-là aux coltraniennes envolées de Jeroen Van Herzeele. Si j'ai raté le duo du saxophoniste avec Barcella – un tout grand moment, m'a-t-on dit – le concert du trio « Gratitude » m'a scotché : une pêche incroyable, une énergie à couper le souffle, que dire d'autre ? Si ce n'est que ce même soir, la chance m'a fait croiser Rogé du label « el Negocito » et je n'ai pas mis 24 heures avant de glisser dans le lecteur cet enregistrement du trio datant de 2012. Les musiciens sont les mêmes que sur la scène anversoise ( Jeroen, tenor sax – Alfred Vilayleck, electric bass – Louis Favre, drums ) et l'impression d'une parfaite symbiose, d'une envoutante spiritualité, une musique qui prend aux tripes et rendue dans toute son expressivité par Michel Andina. A ne pas rater la prochaine fois que le trio passe près de chez vous !

eNR031: De Papillons Noirs by Fabian Fiorini
Jean-Pierre Goffin, Jazzmagaround (09/2015)
Toujours au Middelheim et cette rencontre avec Rogé. Alors que Fabian Fiorini se déchaîne sur le piano du petit chapiteau, je repense à cet album « Fasol Fado » en duo avec Guy Cabay, paru en 1995 : pour illustrer ma chronique, j'avais demandé au pianiste de m'envoyer une photo… Il n'en avait qu'une, de dos ! Fabian Fiorini n'a pas souvent suivi les chemins faciles, préférant les voies aventureuses et passionnantes empruntées par des groupes comme « Octurn » ( le superbe « North Country Suite » sur la musique de Pierre Van Dormael) ou « Aka Moon » ( inoubliable concert au Dinant Jazz Nights avec Christina Zavalloni) ou plus récemment le piquant projet de Greg Houben. Depuis vingt ans, on attendait de l'entendre en solo sur galette : avec « De Papillons Noirs », c'est chose drôlement bien faite. Promenade poétique sur un texte qui illustre chacune des compositions du pianiste, on traverse aussi bien les champs classiques que contemporains, avec quelques envolées monkiennes. Un disque envoutant qui en appelle d'autres.

eNR028: Howard Peach by Howard Peach
Mischa Andriessen, Trouw, ****(28/08/2015)
Niemand kan zo mooi landerig spelen als Chris Speed. De Amerikaanse rietblazer maakt deel uit van een nieuw Belgisch trio dat met haar debuut meteen een van de friste platen van het jaar heeft afgeleverd. Het meest opvallend is dat alle drie de musici elk hun eigen weg lijken te gaan. De elektrische bassist Simon Jermyn geeft wel dikwijls de aanzet tot een groove, maar mocht drummer Lander Gyselinck überhaupt zin hebben hem daarin te volgen dan kiest jermyn subiet een andere weg. Daaroverheen speelt Speed op tenorsaxofoon zijn tastende partijen, zo op de grens tussen dromerig en verveeld, alsof het heel de plaat lang zondagmiddag is. Sowieso houdt Howard Peach erg van niets doen. In een nummer als "Hidden Word" staat de tijd soms schijnbaar stil. Een lange grom op de sax, een gestreken basnoot, een drumstok die over een bekken snerpt. Ook wanneer het tempo wat omhoog gaat, blijft de muziek ingetogen en melancholiek met loom sliertende melodielijnen.

eNR040: Drop Your Plans by Bambi PangPang ft. Andrew Cyrille
Johan Scherwin, Lira Musikmagasin  Sweden
Tre belgare och en amerikan. Jazzfestivalen Jazz Middelheim Festival förde häromåret samman medlemmar ur det belgiska improvisationskollektivet Ifa y Xango med den amerikanske frijazztrumslagarlegenden Andrew Cyrille. Tycke uppstod, gav mersmak och har åtminstone lett vidare till plattan här, Drop your plans. Här spelar de fyra musikerna varandras låtar som alla är förvånansvärt stilla och inkännande. I stället för att formera sig till en (förväntat?) kollektiv mobb satsar de på alltmer förfinade samtal. Saxen, basen och pianot rör sig fram utan att trampa ned varandra och trummorna mer kommenterar än accentuerar rytm och tempo. Det är musik som kräver att man som lyssnare stänger ned sitt inre pladder för att kunna hänga med i de små nyanserna. Men där sker stora saker.

eNR015: Krommekeer by Bart Maris & Lode Vercampt
Arne Van Coillie, Jazzflits nr. 242 p.9 (14/08/2015)
In het Vlaamse jazzmuzikantenreservaat behoort Bart Maris tot het uitstervende ras der autodidacten – een kleine subgroep waarvan het voortbestaan bedreigd wordt door een overvloed aan jazzopleidingen... De resistenten ontwikkelen vaak een geheel eigen stijl, een gezonde exploratiedrang, iconoclastische neigingen en veelzijdigheid. In het geval van Maris heeft dat alles voorwaar erkenning opgeleverd, met een Sabamprijs in 2014 en een Jazzmozaïek Award in 2015 als (voorlopige) kronen op het werk. Onder de titel 'Krommekeer' speelt Maris samen met de (uiteraard klassiek opgeleide) cellist Lode Vercampt gevarieerde avantgardistische miniaturen waarop ik als autodidact-recensent slechts weinig van mijn gebruikelijke 'tools' kan loslaten. Een klein gedeelte van de stukken valt duidelijk onder de jazznoemer, maar het geheel is veel breder dan dat: er zijn renaissancistisch aandoende dansthema's ('Hemelrijk'), er is 'traditionele' piep-knor-avantgarde ('Drie Egypten'), heel af en toe wordt er naar iets Latijns-Amerikaans geknipoogd ('Roe'), naar het Oosten ('Nelleken'), of zelfs voorzichtig naar funk ('Aernout komt niet terug'). Maris' trompet verkent anarchistisch klankmogelijkheden: van Milesiaanse demperklanken tot kink- hoornachtige incantaties, zorgvuldig gekneed en gemangeld, van de juiste dosis lucht voorzien; Vercampts cello fungeert nu eens als geplukte (ostinaat)bas ('Pezewever'), dan weer als klassieke gestreken (tegen)stem, soms schroomvol met de stem gedubbeld, vaak als percussieinstrument ook 'col legno battuto', of met de handen op de klankkast ('Neep'). Beide heren dansen om elkaar heen: terwijl de ene 'klassiek' speelt, knort de andere er op los; als de één strak intoneert, haalt de ander dat schalks onderuit ('Schalkem'). 'Krommekeer' is een fantastische reis doorheen een klein maar tot in alle hoeken verkend universum. Een soundtrack bij Bomans' Klein Insectenboek, bijvoorbeeld.

eNR029: BackBack III by BackBack
Jan Granlie, Salt Peanuts  Denmark (13/08/2015)
Med gitar, saks og trommer har den belgiske trioen Backback holdt det gående i noen år nå, til tross for at de mangler bassist. I tillegg har de både navn og platetitler som knapt lar seg Google. (Nei, jeg mente ikke «backpack»!) Og III er, ikke så overraskende, deres tredje plate.

Backback på plate er fin, lett tilgjengelig og melodisk jazzrock. «III» er en stilfull og stram samling av pene jazzlåter, men er likevel sjarmerende rufsete og rocka i uttrykket, med en gitarlyd som bringer tankene tilbake til 50- og 60-tallet. Det er faktisk nesten sånn at garasjerocken ligger på lur flere steder.

Her og der tipper det over mot 90-tallets gamle favoritt Morphine, som med bass i stedet for gitar lå litt dypere i toneleiene. Men der Morphine var rockeband med jazz-tilsnitt, er det hele tiden jazzen som er kjernen i Backback, selv om det ikke er så mye improvisasjon på denne innspillingen. Det er nok ikke av mangel på evne, men antagelig fordi plata bør høres som en samling maler som kan bli bra å improvisere over når de får spille dem live – noe jeg ikke har opplevd selv, men som de i alle fall gjør overbevisende på Youtube, om du bare søker litt smart. Og det er mye fint å bygge på her, så det er all grunn til å tro at det vil fungere bra. Kanskje noe for landets konsertscener å merke seg.

Gitarist Filip Wauters er bandets komponist og frontmann, saks betjenes av Marc De Maeseneer og trommer av Giovanni Barcella.

eNR031: De Papillons Noirs by Fabian Fiorini
Jean Claude Vantroyen, Le Soir Mad (12/08/2015)
Fabian Fiorini est un pianiste multiple. Il peut jouer de l'improvisation d'avant-garde, seul au piano ou avec d'autres musiciens, il peut s'adonner aux joies du « happy jazz » avec son ami le trompettiste Greg Houben, il peut pénétrer les arcanes des musiques des deux rives de la Méditerranée avec Pierre Vaiana et Al Funduq, il peut se fondre dans Octurn ou dans Aka Moon, il peut composer de la musique de film ou de théâtre… Il peut même être le compositeur du morceau imposé des demi-finales piano du Concours Reine Elisabeth 2016, c'est dire qu'il est un musicien complet. Pas seulement un musicien de jazz. Comme disait Miles Davis : « Je ne fais pas du jazz. Je fais de la musique. »

Son dernier album, enregistré en décembre 2013, vient de sortir sur le label belge El Negocito. Un album solo, avec un beau titre, De papillons noirs, et onze morceaux, à la fois mélancoliques, enlevés, ironiques, aux formes audacieuses parfois, très beaux, qui portent des titres poétiques : « De papillons noirs, tristes et fuyants », « Des envols, ombres silencieuses », « Dans une intime danse avec la nuit ». On rêve en l'écoutant en boucle.

eNR036: Alive by Gratitude Trio
Danny De Bock, Jassepoes
Marc Van den Hoof had het dit jaar op Middelheim na het eerste concert met Jason Moran over continuïteit en discontinuïteit in de muziek. Hij noemde Monk een meester van het discontinue en plaatste daartegenover John Coltrane als voorbeeld van muziek in een continuüm. Onder meer in dat opzicht toont Van Herzeele zich hier met Gratitude Trio een volgeling van Coltrane. In elk nummer domineert een voorwaartse flow. Die flow is daarom geen waterval van ideeën die elkaar in snel tempo opvolgen, al is dat niet uitgesloten. In het heel dansbare nummer 'Nicolette' gebeurt dat in een funky groove die wordt herhaald en op weinig meer dan een vierkante meter voortdanst. 'Boubou' ontwikkelt eerst traag en bedachtzaam een logische, quasi rechtlijnige vooruitgang en daar culmineert een soort van blues in een intensiteit die wel in een snelle opeenvolging van vurige noten uitbarst. Dan kan je denken aan de sheet of music van Coltrane en aan de intensiteit die zijn muziek zo typeert. En dan hebben we het nog niet over zin voor religiositeit gehad, of over liefde. Aan 'A Love Supreme' droegen Joe Lovano en Chris Potter hun concert op Jazz Middelheim op. Op de hoes van deze cd ligt tussen herfstbladeren een hoogzwangere vrouw, met de handen rond haar buik. Het laatste deel van 'A Love Supreme' heet 'Psalm'. Het eerste nummer op deze cd heet ook 'Psalm' - let wel, een compositie van Van Herzeele. Dat nummer staat ook op 'DaMo' van Jeroen Van Herzeele Quartet met Fabian Fiorini aan de piano. Die ging loos met dat gebed, terwijl de saxofonist het hier helemaal zelf leest.

De invloed van een groot voorbeeld beletten niet dat Gratitude Trio zich laat genieten zonder aldoor aan Coltrane te denken. De bezetting in trio helpt daar veel aan. Er is geen pianist of een tweede blazer, het is puur Van Heerzeele met een ritmesectie die bijna maakt dat het lijkt of je naar een rockoptreden luistert. Daar zit de elektrische bas van Alfred Vilaleyck voor iets tussen. Daar helpen ook de blues- en funkinvloeden en een aanpak die soms erg rechttoe rechtaan is. Maar het blijft toch echt wel jazz en je krijgt flink wat variatie. 'Cri' is een langzame elegie, 'Gifle 2' een uitbarsting van freejazz en haastig uitfreaken. Het zijn twee stukken die er wat uitspringen, tussen de langere nummers waarin Van Herzeele zijn zin doet en zijn ding. Hier en daar doet het denken aan een Jon Irabagon, bijvoorbeeld op diens 'Foxy', een man met zijn sax die zich met behulp van een drummer en een bassist lekker laat gaan.

eNR024: s/t by Keenroh
Jan Granlie, Salt Peanuts  Denmark (26/07/2015)
Jeg har både piano og fløyte hjemme. Fløyta er det kona som spiller på, og pianoet får stort sett stå i fred, men jeg har aldri hørt maken til duo som Daelman og Troch.

De to varierer stort mellom å være veldig melodiske og stemningsfulle, nesten som filmmusikk, til nesten frijazzaktige partier. For sikkerhets skyld gjerne i en og samme låt. Det til tross for at de 18 låtene aldri vil bli beskyldt for å tvære ut temaene. Den lengste av dem er på tre minutter og 45 sekunder. Det er tre minutter og fire sekunder lenger enn den korteste. Totalt klokker plata inn på så vidt over 29 minutter, og det må jeg vel innrømme er såpass lite, at det nærmest vil være bondefangeri å ta betalt som for en full CD for plata.

Ikke for det. Musikalsk er det både sært og spennende med store innslag av noe som kan virke som atonal samtidsmusikk, mens de av oss som setter pris på audiofile utgivelser, vil bli veldig fornøyde. Både piano og fløyteopptaket holder referanseklasse. Særlig pianoet har voldsom dynamikk og gir en følelse av «virkeligheten» som man sjelden hører på plate. Det kan nok likevel tenkes at mange vil sette denne plata i kategorien jazz-plingplong eller hifi-plingplong, for det er neppe en plate man bør bruke for å lokke førstegangskjøperen av jazz med. Jeg har i hvert fall venner som ville påstått at det finnes profesjonell hjelp å få for dem som klarer å høre gjennom en slik plate fra begynnelse til slutt.

Men at en plate er krevende og utfordrer deg som lytter langt mer enn en halvtime med Radio Norge eller P4, trenger ikke å være negativt. Snarere tvert imot.

eNR035: Lampke by Llop
Jean Claude Vantroyen, Le Soir Mad p.16 *** (22/07/2015 )
Le nom du groupe se prononce Liop, en mouillant le « l ». Le groupe, c'est Erik Bogaerts au saxophone, Benjamin Sauzereau à la guitare et Jens Bouttery à la batterie et à l'électronique. C'est de la musique improvisée en grande partie, qui a été enregistrée en deux sessions d'un weekend chacun. « Fäbodspalm Från Näckådalen » est un tradi- tionnel, « Ner6ens » et « Kitt » sont crédités Bogaerts. Jens tisse un environnement électronique sonore étonnant, sur lequel Erik et Benjamin développent leurs volutes de musique. C'est une musique d'atmosphère, d'ambiance, belle et sereine, nostalgique comme le folklore, qui est une de ses sources. Les arabesques du saxophone et de la guitare, leur sonorité, le tapis électro-percussions peignent délicatement des morceaux inattendus et passionnants.

eNR028: Howard Peach by Howard Peach
Jean Claude Vantroyen, Le Soir Mad (15/07/2015 ) ***
A 27 ans, Lander Gyselinck est une vedette de la batterie. En Belgique et ailleurs, la preuve par cet album. Le batteur du Kris Defoort Trio, de LABTrio, de Stuff, possède une inventivité particulière. Il colorie formidablement le rythme, par des percussions inédites, des façons de jouer des cymbales, le son de ses fûts. Il surprend et séduit. Howard Peach est le nom du groupe qu'il a formé sur la scène d'avant-garde new-yorkaise avec le sax américain Chris Speed et le bassiste irlandais Simon Jermyn.

Sur des thèmes imaginés par le groupe (sauf un de Jermyn seul), Howard Peach propose six improvisations collectives irisées, paysagères, quasi narratives. Quand on dit impro collective, on craint tou- jours le chaos, le bruit, l'absence de tout repère. Ce n'est pas le cas ici. Sur le climat, l'atmosphère créés par les percussions de Lander et la basse électrique de Simon, Chris raconte des histoires, brosse des paysages, éveille notre imagination qui cavalcade avec le groupe vers des horizons rêvés. C'est souvent étrange et étranger. C'est en tout cas fort beau.

eNR036: Alive by Gratitude Trio
Claude Loxhay, Jazzhalo (07/2015)
Un trio saxophone, basse,batterie: une formule qui ne pardonne pas la moindre faiblesse. On a eu de célèbres exemples de réussites: Sonny Rollins, Elvin Jones avec Joe Farrell, Ravi Coltrane avec Reggie Washington, et, chez nous, Erwin Vann avec Reggie Washington et Stéphane Galland. Première évidence: il faut un saxophoniste au potentiel énorme, capable d'envolées lyriques comme de déchaînements libertaires et un son réellement personnel: avec Jeroen van Herzeele, pas de problème (Mâäk, MikMâäk, quartet de Ben Sluijs, album "Da Mo", en quartet avec Fabian Fiorini, Jean-Jacques Avenel et Giovanni Barcella). Il faut aussi une rythmique solide, capable de véritablement propulser le soliste: c'est le cas ici.

Professeur aux Conservatoires de Perpignan et de Montpellier, Alfred Vilaylek a une solide expérience: il a fondé le Collectif Koa, avec lequel il a rencontré Mâäk en 2014, il dirige le Big Band du Conservatoire de Perpignan, il a fait partie du sextet de Serge Lazarevitch (un des professeurs du Séminaire de Jazz du Conservatoire de Liège dans les années '90, membre de l'ONJ de Claude Barthélemy) et de Joël Allouche (batteur du projet Chemins croisés de Nathalie Loriers avec Gianluigi Trovesi).

Après avoir abordé le jazz dans le Sud de la France, Louis Favre vient au Lemmensinstituut de Louvain, étudie la batterie notamment avec Dré Pallemaerts, accompagne Selah Sue et fonde un quartet avec Steven Delannoye.

Au répertoire, uniquement des compositions originales: deux du bassiste, une de Louis Favre, trois de Jeroen van Herzeele dont une reprise, Nicolette, à un précédent trio (avec Otti van der Werf et Stéphane Galland) et une compo/impro collective en forme de coup de poing.

L'album démarre en fanfare avec Psalm de Jeroen. Boubou d'Alfred, sur un tempo plus apaisé, permet un beau dialogue entre ténor et basse. Nicolette s'ouvre sur une belle intro solo de ténor, propulsé, ensuite, par le rythme assez binaire impulsé par la rythmique. Le pardon infini débute par un solo de basse de deux minutes qui met le trio sur orbite, Cri se veut étonnamment plus lunaire, tandis que Gifle 2 est un vrai morceau coup de poing très free. L'album se clôt avec Snakes de Jeroen et ses envolées libertaires.
L'enregistrement live restitue bien l'énergie primale du trio: une vraie découverte.

eNR028: Howard Peach by Howard Peach
Ben Taffijn, Draai om je Oren (15/07/2015)
Deze vrij korte cd, die iets meer dan een half uur duurt, valt in twee delen uiteen. In drie nummers klinkt dit trio als een jazztrio, bestaande uit tenorsax, bas en drums, en in de andere drie nummers is sprake van een mix tussen wereldmuziek, hedendaags gecomponeerde muziek en psychedelische pop. Het maakt deze cd tot een zeer afwisselend, wellicht ook wel wat rommelig album, al stoort de diversiteit niet.

Om maar eens met die jazztrio-kant te starten; opener 'Lausanne' is daarvan het hoogtepunt. Chris Speed, op tenorsax, blaast hier lange lijnen met een warme toon. Een toon die mooi contrasteert met het wat Caraïbisch aandoende basspel van Simon Jermyn. Spel dat mede zijn bijzondere kleuring krijgt doordat Jermyn op dit album een elektrische bas bespeelt. Gaandeweg ontwikkelt het trio, met verder op drums Lander Gyselinck, meer dynamiek en laat vooral Jermyn zijn ritmische kant goed horen. 'Sycamore Sea' is het enige nummer op dit album wat de meer experimentele jazzkant laat horen, mede door de solo van Speed, die elementen vanuit de free jazz bevat. Ook de beat die Jermyn en Gyselinck hier produceren mag gerust complex en tegendraads genoemd worden.

De meest bijzondere nummers op dit album zijn echter die nummers die afwijken van het jazzrepertoire. Zo is 'Unfortunate Vivisepulture' duidelijk schatplichtig aan de Indiase muziek. Speed gebruikt hier de circular breathing-techniek om het voor Indiase muziek zo kenmerkende geluid te produceren, terwijl Gyselinck met allerlei attributen in de weer is om achtergrondgeluiden te produceren. Bijzonder hierin is ook de bijdrage van Jermyn, die bestaat uit het produceren van spookachtige mistbanken.

Ook 'Hidden Word' verrast de luisteraar. De tenorsax van Speed klinkt als een misthoorn die regelmatig wordt doorbroken door de krassende bekkens van Gyselinck. En ook hier produceert Jermyn mistflarden. Dit is muziek voor een thriller! Diezelfde wat mystieke sfeer vinden we bij het laatste nummer in dit rijtje: 'Atlantis 1987', waarin de sferische opbouw die Speed en Jermyn kiezen zorgt voor een interessante spanning.

eNR032: Bums by Feecho
Mario Batelic, Radiostudent.si (27/06/2015)
Govaerta pri nas poznamo tudi kot ?lana benda Vanilla Riot, ki ga krmari Boštjan Simon, poleg tega pa je sodeloval s številnimi nizozemskimi in tujimi glasbeniki, kot so Han Bennink, Terrie Ex, Ken Vandermark, Ab Baars, Dave Rempis ali Michael Moore. Nizozemski bobnar je sicer kot enajstletnik igral v punkovskem bendu, a se je že takrat zanimal za jazz. Ko je po srednji šoli odšel študirat v Amsterdam, je tam spoznal Drakslerjevo in nastal je pri?ujo?i duo.

Tako kot duo s ?udarsom se tudi Feecho posve?a svobodno improvizirani glasbi, s to razliko, da je prvi duo – kot namiguje že naslov albuma Miniatures from Our Livingroom – naklonjen miniaturam, medtem ko ponuja album Bums le tri daljše skladbe. Posnete so bile na lanskoletnem koncertu v klubu La Resistenza v belgijskem Gentu. Koncertna narava posnetkov se še kako kaže tako v ob?utku neposrednosti in spontanosti, kakor tudi v vzajemnih hitrih odzivih na spremembe med muziciranjem.

V skladbah sta si Kaja in Onno vzela ?as za pazljivo grajenje kompleksnih zvo?nih struktur, v katerih kljub njihovi dolžini veš?e ohranjata intenziteto in osredoto?enost. Izjemno sta spretna tudi v pogostih menjavah tempa in niansiranju nosilnih fraz. Pretanjeno peljeta posami?ne dele skladb od zelo po?asnih, kontemplativnih in tihih do hitrih in glasnejših pasaž in ob?asnih zvo?nih izbruhov. Siloviti grozdi klavirja se imenitno prežemajo z ob?utenim ritmiziranjem, Govaert pa s ?utom za odtenke poglablja meandriranja Drakslerjeve. Leta se pogostoma približujejo avantgardnemu igranju, a pianistka vedno ohranja klasi?no melodi?nost, ki pronica skozi še tako gosto nastlane teksture.

Posebej nas navdušuje v hitrih nizanjih grozdov, ki skladbo gostijo in intenzivirajo, a že v naslednjem hipu zna Drakslerjeva postre?i z umikom v asketsko prebiranje tipk in poudarjanje premolkov, v katerih odzvanja prej odigrano. Njena igra je izjemno perkusivna in v najbolj vrtoglavih delih igrata z bobnarjem docela usklajeno, kot bi šlo za enega samega glasbenika.

Ob zaklju?ku tegale zapisa naj razkrijemo še izvor zabavnega imena tega pretkanega dua. Feecho je namre? po angleško zapisano ime neko? v Jugoslaviji zelo razširjenega »ljudskega« avtomobila, fi?kota. Za razliko od njegove prislovi?ne po?asnosti in za marsikoga ne ravno najlepšega videza ali pa kar robatosti nam duo Feecho streže z lepo, izpiljeno in premišljeno igro, ki spretno pleše na mejah med klasiko in jazzom, konvencionalno igro in nepredvidljivo improvizacijo, med liri?nostjo in vihravostjo ter ?vrsto strukturo in nadgradnjo s spontanimi in navdihujo?imi prebliski.

Po solisti?nem albumu Drakslerjeve The Lives of Many Others je album Bums po mnenju spodaj podpisanega novo izvenserijsko delo naše pianistke, ki se vse bolj dokazuje ne samo kot odli?na skladateljica in muzi?istka, marve? tudi kot sijajna improvizatorka z redkim ob?utkom tako za mestoma krhke sestavne dele kot pulzirajo?o celoto

eNR040: Drop Your Plans by Bambi PangPang ft. Andrew Cyrille
Karel Van Keymeulen, de Standaard, 10 beste albums van de maand
In 2013 werkten saxofonist Viktor Perdieus, pianist Seppe Gebruers en bassist Laurens Smet in een educatief project op Jazz Middelheim samen met de Amerikaanse avant-gardedrummer Andrew Cyrille. Op hun album Drop your plans rijgen de stukken zich als miniaturen aan elkaar. Het dromerige 'Isme' krijgt zacht geritsel van de brushes mee, in 'Fuks' bouwen ze mooi de spanning op, aangedreven door een herhaalde baslijn. 'Dr. Licks', een nummer van Cyrille, begint met een speels ritme en groeit uit tot een opwindend stuk met een geprikkelde saxofoon. Het titelnummer klinkt raadselachtig. De sfeer is meestal rustig, bijna meditatief, al zoeken ze soms scherpere randen op en lijkt de muziek elk moment te kunnen ontploffen. Door hun sobere aanpak klinkt dit verfrissend.

eNR036: Alive by Gratitude Trio
Guy Peters, Cobra.be (25/06/2015)
Dat de geest van John Coltrane nog altijd nazindert, zelfs tot in België, dat hoor je het best in het spel van tenorsaxofonist Jeroen Van Herzeele. Ook op het tweede album van het Gratitude Trio, zijn band met drummer Louis Favre en elektrisch bassist Alfred Vilayleck, ligt die invloed er dik op. Al valt er ook meer te beleven dan dat.

Van Herzeele's 'Psalm', eentje die hij ook al speelde met zijn Quartet, deelt niet alleen de titel met het befaamde slotluik van 'A Love Supreme' (waarin Coltrane een gebed prevelde door zijn instrument), maar heeft ook een vergelijkbaar timbre, die vocale cadans en dat sluimerende spirituele, wat nog eens aangedikt wordt door het majestueuze ruisen van Favre's cimbalen en de broeierigheid van het samenspel. Verschil is dat hier na een minuut of drie overgeschakeld wordt naar een wiegende groove, die het stuk een andere richting uitstuurt en wat meer licht toelaat.

Ook in Van Herzeele's andere compositie, afsluiter 'Snakes', lijkt verwezen te worden naar die klassieker uit 1965. De melodie lijkt een variatie te zijn op die van Coltrane's 'Resolution', maar wordt hier wel uitgewerkt binnen de context van een funky trancestuk, waarin de lange uithalen langzaam aan de kook gebracht worden.

Dan laten Vilaylecks bijdrages een ander geluid horen. Zowel 'Boubou' als 'Le Pardon Infini 2' vertrekken vanuit een dromerige aanzet, maar verschuiven geleidelijk naar robuuster terrein, om daar helemaal open te bloeien via losse interactie, die dient als lanceerplatform voor Van Herzeele's verschroeiende intensiteit. Dat is meteen ook het grootste verschil tussen de studio-opname van 'Gratitude Trio' (2012) en deze liveplaat: er is meer plaats voor uitweiding en extase.

Een repetitief 'Nicolette' laat tussen bluesy funk en jazz horen dat je in een nauw afgebakende zone onweerstaanbare dingen kan uithalen, al is het meest opvallende stuk hier waarschijnlijk Favre's "Cri", een schimmig raadsel met een fragiele, haast pastorale sereniteit. En die krijgt dan explosief weerwoord van 'Gifle 2', tachtig seconden botsende impro met punkenergie.

Grenzen worden er niet mee verlegd, maar het is wel een geinige toevoeging aan een album dat het vooral moet hebben van warmbloedig, complexloos samenspel, slinkse grooves en dat gedreven en (nog steeds) onderschatte spel van Van Herzeele.

eNR034: Linus + Skarbø / Leroux by Linus
?ukasz Kom?a, nowamuzyka.pl(15/06/2015)
Wracaj?c do tegorocznego wydawnictwa Linus + Skarbø/Leroux nale?y podkre?li, ?e dobrym pomys?em okaza?o si? rozbudowanie sk?adu formacji, co pozytywnie wp?yn??o na jako?? kompozycji. Zdecydowanie poszerzy?a si? paleta barw/brzmie? czy ilo?? wykorzystanych estetyk, które mo?na spotka? na ich kr??ku i to w ró?nych konfiguracjach. Nad ca?o?ci? unosi si? minimalizm, folk (znakomite partie banjo i gitary barytonowej), improwizacja i jazz w odcieniach free (szczególnie d?ciaki Thomasa Jillingsa)."

Svenn, wyattandstuff.blogspot.be (31/05/2015) "This is a highly enjoyable album, varied and interesting all the way. Some americana-jazz (sorry, but listen to "Down"), with a touch of noise ("Vlaag") and some spooky soundscapes too ("Vraag).

eNR028: Howard Peach by Howard Peach
Erno Elsinga, Jazzenzo Jazzmagazine (13/06/2015)
Howard Peach is de vooralsnog onverklaarbare naam van dit improvisatietrio dat geïnitieerd werd door de Belgische experimentele drummer Lander Gyselinck. Ondergedompeld in de New Yorske improvisatiescene nam hij er met de Amerikaanse saxofonist Chris Speed en de Ierse basgitarist Simon Jermyn het gezamenlijke titelloze debuutalbum op.

De twintiger Lander Gyselinck is al een gerespecteerde naam in de Belgische improvisatiewereld. Zijn stijl is inventief en onderzoekend en vertoont raakvlakken met Gyselincks Nederlandse generatiegenoot Onno Govaert. Beiden bevinden zich op de rafelranden van de free jazz waarbij experimentele klankvelden niet zelden het uitgangspunt vormen.

Dat uitgangspunt gaat ook op voor Howard Peach, maar van een schijnbaar onsamenhangende kakofonie is geen sprake. Integendeel, de zes improvisatiestukken die het album sieren – waarvan vijf opgebouwd vanuit triocomposities – blinken uit in integerheid, vertellen afzonderlijke verhalen die zich laten beluisteren als een suite van dik een half uur.

De verbindende factor heet Chris Speed (onder andere Human Feel) die met zijn klarinet en tenorsaxofoon prachtig verstillende landschappen schildert over de expressieve ritmische escapades van Gyselinck. De veelal langgerekte majestueuze melodieklanken hebben een betoverende aantrekkingskracht, bevallig zwevend boven de donkere maar buigzame basklanken van Jermyn en de bedachtzaam onstuimige percussie van Gyselinck. De sfeer varieert van dromerig, melancholisch tot uitbundig, zo nu en dan aangelenkt met een dun verfje elektronica.

De Belgische drummer won in eigen land de Toots Thielemans Jazz Award en de SABAM Youth and Music Award. Met Howard Peach maakt Gyselinck de stap naar internationale erkenning.

eNR019: Signaux + Regina by Heleen Van Haegenborgh
Ben Taffijn, Nieuwe noten (16/06/2015)
Voor 'Signaux' heeft de Belgische componiste en pianiste Heleen van Haegenborgh een wel heel bijzondere instrumentatie bedacht. Naast de piano horen we hier de misthoorns waarmee schepen elkaar waarschuwen. De compositie kreeg als ondertitel dan ook 'stuk voor piano & misthoorns'. Via You Tube kwam van Haegenborgh in contact met Raoul De La Roche Aymon, een Franse verzamelaar van deze hoorns. Ze koos 23 tonen om hiermee een chromatische set met een bereik van twee octaven te creëren.

Met de toevoeging van een klavier werd het mogelijk de hoorns te bespelen. In de praktijk leverde dit overigens nog wel de nodige uitdagingen omdat het geluid van de hoorns zeer luid is. Tijdens een liveconcert in de haven van Gent werden de hoorns dan ook op 200 meter van het publiek geplaatst, terwijl de piano voor het publiek stond! Alleen zo was de goede balans te verkrijgen.

Inhoudelijk maakt Van Haegenborgh in het stuk ook nog gebruik van de compositie 'They That Go Down To The Sea In Ships' van Henri Purcell uit 1685. Het stuk, gebaseerd op Psalm 107, verhaalt van de nietigheid van de mens in vergelijk met de zee. Waarbij de mens herinnert moet worden aan de grootse daden van God. In het eerste en laatste deel van de compositie verwijst Van Haegenborgh rechtstreeks naar deze compositie door de woorden van de psalm in een soort Morse code op piano te verklanken. En dan horen we in 'II' de misthoorns. Het is niet meer dan een ontdekking deze combinatie. Een gebruiksvoorwerp, want dat is zo'n misthoorn natuurlijk in eerste instantie, wordt hier met veel succes getransformeerd in een heus instrument. De diepe, sonore, dreunende klanken van de hoorns geven een bijzondere diepte aan de compositie en versterken de klank van de piano.

Maar nergens is de combinatie zo overweldigend als in 'V' waar donkere klankgolven uit de piano, waarbij Van Haegenborgh duidelijk de binnenkant bewerkt, worden vergezeld door de plotselinge klanken van de diverse hoorns. Als stemmen uit de duisternis. De rillingen lopen je over de rug!

eNR033: twice left handed \\ shavings by Ifa y Xango Tentet
Peter De Backer, Jazzmozaiek p. 49 **** (2015/2)
De zeven bandleden die van Abraham, de eerste cd van Ifa Y Xango zo'n succes maakten, zijn ook op deze opvolger te horen. En toch klinkt de nieuwe plaat helemaal anders. De band is uitgebreid tot een tentet, met een tweede drummer en twee elektrische gitaristen erbij. Het zijn vooral die gitaren die de klankkleur bepalen, en als je weet dat Seppe Gebruers hier geen piano, maar wel allerlei keyboards bespeelt, dan weet je dat deze plaat zeer elektrisch getint is. Niet dat de muziek daardoor minder interessant wordt, integendeel. Twice Left Handed, opgedeeld in vier stukken, biedt boeiende soundscapes. Opener Kamchatka is trage rock. Fjaka start met een Bill Frisell-achtige gitaar, bovenop creatieve drums en zinderende elektronica op de achtergrond. Gamma begint met een sound poem van de blazers, tot alweer forse drums en donkere elektronica overnemen. Het superkorte Moedwil valt op door de Allan Holdsworth-achtige gitaar. Hoogtepunt van de cd is het lang uitgesponnen Shavings. Een heerlijke brok muziek, die nog vrij traditioneel begint: stevige elektrische bas, fijne saxen, alweer die elektrische gitaren. Maar gaandeweg nemen de elektronica over, inclusief de 'processing' van Seppe Gebruers, waarna het stuk een stevige, ja zelfs dansbare groove meekrijgt, om aan het eind weer langzaam uit te doven. Net geen kwartier duurt dit stuk, en u zal zich er geen seconde mee vervelen. Alles bij elkaar duurt deze cd iets meer dan 31 minuten, maar we hebben er meer van genoten dan veel exemplaren die twee keer zo lang duren.

eNR034: Linus + Skarbø / Leroux by Linus
Bernard Lefèvre, Jazzmozaiek p. 51 **** (2015/2)
Gitarist Ruben Machtelinkx brengt in het Linus-vervolg (na Onland) gitarist Frederik Leroux als partner in, die ook met banjo opmerkelijke accenten legt. En de Scandinavische toets voegt de Noorse Skarbø op drums en hammond orgel (Vlaag en Vraag) toe. Een heel toegankelijk album waar rust en intimiteit van uitstraalt. Je wordt als het ware meegezogen in een smeltkroes van ambient, folk en jazz, wat op geen enkel moment storend werkt, integendeel, heel organisch een prachtig gelaagde synergie geeft. Down willen we als een van de favoriete nummers aanstippen. Saxofonist Thomas Jillings bewijst opnieuw zijn uitzonderlijk talent. Het Linus verhaal willen we nog graag zien verder groeien.

eNR028: Howard Peach by Howard Peach
Peter De Backer, Jazzmozaiek p. 49 *** (2015/2)
De eerste langgerekte, wat aarzelende noten van Chris Speed maken het meteen duidelijk: dit wordt een andere cd dan die van STUFF, de groep waarmee Lander Gyselinck zo'n grote indruk maakt. De drummer verbleef in 2013 een jaartje in New York en leerde daar Speed kennen, een van de meest opvallende saxofonisten van de downtownscene, met een heel persoonlijk geluid. Met ook nog elektrisch bassist Simon Jermyn erbij, vormen Gyselinck en Speed het trio Howard Peach. De opnames die ze in december 2013 in New York maakten, zijn nu door De Werf en El Negocito samen uitgebracht. Het eerste lang uitgesponnen stuk, Lausanne, komt traag op gang, en krijgt pas helemaal op het einde een energiestoot. Opvallend is de stijl van Jermyn, die zijn bas als een gitaar lijkt te bespelen. De muziek is vaak bedachtzaam opgebouwd en klinkt heel donker. Op Hidden Word, een compositie van Jermyn, laat Speed zijn sax als een misthoorn klinken, een geluid dat deze wat mysterieuze cd typeert. Hoogtepunt is Chris the Crafty Cockney: mooie basintro, sobere drums en dat o zo aangrijpend mooie saxgeluid van Speed. Howard Peach bewijst eens te meer de grote veelzijdigheid van Lander Gyselinck.

eNR035: Lampke by Llop
Jan Granlie, salt peanuts (21/05/2015)
Belgisk jazz er noe vi ikke har full kontroll på her oppe i isødet, men fra tid til annen dukker det opp noen band som vekker interesse. Et av de som for ikke lenge siden havnet i postkassen, var trioen Llop, bestående av saksofonisten Erik Bogaerts, gitaristen Benjamin Sauzereau og trommeslageren Jens Bouttery, som også tar seg av elektronikken i trioen.

De har gjort en spennende innspilling med en slags kombinasjon av fritt improvisert dronemusikk av mer streit jazz, som godt kunne vært gjort i Skandinavia.

Det starter med det flytende «Nacht», før det blir mer struktur i «Hapii», hvor den skandinaviske feelingen er stor. Denne kunne nesten vært gjort av Trygve Seim og Sinikka Langeland, pga. det lyriske saksofonspillet og gitarspillet, som kan høres ut som en kantele.

Enda sterkere blir nærheten til den skandinaviske, når de gjør den tradisjonelle «Fäbodpsalm Från Näckådalen», som tar oss langt inn i de svenske skogene. Ytterst lyrisk og fint saksofonspill, og fint gitarkomp, som nesten kan høres ut som Rune Gustavsson og Arne Domnerus oppgradert til 2015.

«Hevii» er en fritt improvisert sak, hvor trommeslageren legger premissene. Også her føler man seg veldig hjemme i det musikalske landskapet, elv om jeg kan plukke mange nordiske konstellasjoner som låter mer vellykkede. Men det er fint gitarspill her også. I Bogaerts-komposisjonen «Ner6ens» får vi mer skandinaviske toner, som ligger mye nærmere Dala Floda enn Ghent. Gitaristen inntar her en slags Bill Frisell-holdning. Ikke mange toner, men de tonene som spilles er viktige for helheten. Fint!

«Rijksregisternummer» er også komponert på direkten av de tre musikerne i fellesskap. Og det er her det svikter litt, synes jeg. Det blir litt for lite struktur ut av det fritt improviserte.

Det er i de komponerte strekkene det fungerer best på denne innspillingen. Der Bogaerts har fått bestemme, låter det interessant og spennende, men i de frie strekkene blir det litt for stillestående. Men at avstanden mellom Skandinavia og Belgia ikke er stor, kan man godt merke på hele denne innspillingen.

eNR034: Linus + Skarbø / Leroux by Linus
Jan Granlie, salt peanuts (15/05/2015)
Det gror godt i plateselskapet Elnegrocityrecords i den belgiske byen Ghent om dagen. Ikke før har man anmeldt Ruben Machtelinckx/Joachim Badenhorst/Hilmar Jensson og Nathan Wouters fine innspilling «Flock», så dukker det opp en ny plate, med bandet Linus, som består av gitaristen, banjoisten og barytongitaristen Ruben Machtelinckx og saksofonisten, klarinettisten og synthesizeroperatøren Thomas Jillings. På Denne platen har de fått hyggelig selskap av den belgiske banjospilleren, gitaristen og barytongitaristen Frederik Leroux og den norske trommeslageren (og for første gang, så vidt meg bekjent, Hammondorganisten) Øyvind Skarbø.

Det er noe eksepsjonelt coolt over jazzmusikken fra Belgia. For et par år siden dukket en plate med det belgiske bandet Dand, Dans opp, og ble en av det årets favoritter. Nå kan raskt Linus med god assistanse bli en av dette årets cooleste favoritter. Thomas Jillings spiller ultracoolt saksofon, og Ruben Machtelinckx er like cool her som på «Flock». Og når man i tillegg har med Leroux og Skarbø til å gjøre det hele ekstra tilbakelent, så blir i alle fall denne anmelderen fornøyd.

Noen vil kanskje tro at dette er musikk som passer på hippe cafeer og på steder der de unge hipsterne møtes. Men det er det ikke. Dette er musikk for den som kjenner sin Bill Frisell, ispedd litt americana og køntri, uten at det blir bakstreversk og corny.

Dette er rett og slett vakker og tilbakelent jazzmusikk, som gjerne kan nytes med et godt glass, og da snakker jeg ikke om belgisk klosterøl. Et ørlite glass rødt fra bølgelandskapet i Piemonte eller i de sydlige deler av Frankrike, er jeg sikker på vil matche denne musikken. Og for den som har ment at banjo er et tulleinstrument, er det bare å gå til anskaffelse av denne (pluss «Flock»), så blir du overbevist om at banjo er mye mer enn stråhatt og hestemøkk. Strålende!

eNR028: Howard Peach by Howard Peach
Herman Te Loo, Jazzflits (11/05/2015)
Howard Peach is geen persoon (net zo min als het legendarische Henry Cow), maar een groepsnaam. En de Amerikaanse saxofonist Chris Speed, de Ierse basgitarist Simon Jermyn en de Belgische slagwerker Lander Gyselinck zijn geen van drieën de leider van deze band. Laten we volstaan met het gegeven dat laatstgenoemde het gezelschap bijeen haalde tijdens een verblijf in New York. Gedrieën maken ze muziek die niet de paden der verwachtingen volgt. Parameters als melodie, harmonie en ritme zijn soms aanwezig, maar worden niet per se geleverd door het instrument dat daar traditioneel voor wordt ingezet. Eerder bouwen ze samen aan fascinerende klanksculpturen die soms droomachtige vertelsels zijn met een vaak duistere ondertoon. Toch schuwt Howard Peach ook een fijn liedje niet, zoals blijkt uit 'Hidden word', de enige track die niet puur uit improvisatie tot stand is gekomen. Jermyn krijgt hiervoor de credits. Hij bespeelt zijn basgitaar nadrukkelijk als een gitaar, laat hem zingen en elektronische klanken produceren via effectapparatuur. Speed meandert zijn tenorsaxlijnen overal tussendoor en Gyselinck is een subliem voorbeeld van een muzikant die toevallig drums is gaan spelen.

eNR028: Howard Peach by Howard Peach
Dave Sumner, Bird Is The Worm, recommended (09/05/2015)
Quirky trio set from tenor saxophonist Chris Speed, electric bassist Simon Jermyn and drummer Lander Gyselinck. Melodies take their time to develop and are drawled out more than stated, while the rhythms give the impression of possessing a hidden meaning if translated in morse code. Strange music that never fully reveals itself.

eNR032: Bums by Feecho
Ben Taffijn, Draai Om je Oren Jazz en meer weblog (06/05/2015)
De set bestaat uit drie vrij lange improvisaties, waarin de twee muzikanten elkaar aftasten, toenadering tot elkaar zoeken en elkaar evenzogoed afstoten. 'Goshi Goshi' start rustig met parelende notenslangen van Draksler en kabbelend slagwerk van Govaert. Het pianowerk neemt gaandeweg in kracht af tot het vrijwel volledig stilvalt. Er klinkt nog een enkele noot, als klokgelui. Govaerts drumspel intussen kraakt en wringt. Al met al is het een minimalistisch nummer met ingehouden spanning. Kenmerkend aan het pianospel van Draksler is dat ze veel zegt met weinig noten, veel stiltes laat vallen en zo de spanning opbouwt. Maar ze kan ook, en dat zit in het tweede deel van het nummer, overdonderen met een vloedgolf aan noten. Die ingehouden kracht vinden we ook terug in 'Nya', waarin je datgene wat Draksler speelt met goede wil een melodie zou kunnen noemen. Maar dan wel heel minimaal en met heel veel stiltes. Bijna mystiek. Dat het dat niet wordt is te danken aan Govaerts, die met zijn uithalen zorgt voor leven in de brouwerij.

eNR034: Linus + Skarbø / Leroux by Linus
Dani Heyvaert, rootstime.be (05/2015)
Bezig baasje, die Ruben Machtelinckx...niet alleen maakte hij nauwelijks een half jaar geleden een plaat met het kwartet dat zijn naam voert, hij is er nu alweer, deze keer in samenwerking met rietman Thomas Jillings, hem goed bekend van jazzrockband Sgt. Fuzzy en onder de naam Linus, waarmee ze een tijdje geleden "Onland" uitbrachten.

De "Leroux" uit de bandnaam heet Frederik van z'n voornaam en is net als Machtelincks bedreven op gitaar en banjo. De Noor Oyvind Skarbø brengt dan weer percussie en hammondorgel in. Volgens mij draait de plaat voornamelijk rond de drieling met de fijne titels "Vaag", de opener, "Vlaag"het middenrif en "Vraag", de afsluiter van de plaat. Dat zijn drie heel knappe, korte improvisaties, die vooral heel sferisch klinken. Een beetje ambient, eigenlijk.

En dat is zowat de teneur van de hele plaat: de percussie rinkelt en twinkelt, het orgel zoemt en de gitaren kronkelen om elkaar heen. Nu en dan is er plaats voor een iets virieler klinkende banjo, maar het draait toch allemaal om het vredige, lieflijke.

Ik vind het moeilijk dit allemaal te omschrijven, want dit is bij uitstek een plaat, waar je van begin tot einde ademloos zit naar te luisteren. De plaat is woordenloos en dat is maar goed ook: hier passen geen teksten bij en al evenmin vind ik het passend te proberen beschrijven hoe dit klinkt. Wel kan ik meegeven dat het weldadig klinkt en dat je, na het beluisteren van de plaat, het gevoel hebt van een zonsopgang in de Provence. Je vindt volledig vrede met je omgeving en je stelt vast dat het leven eigenlijk best wel mooi kan zijn. Zo'n plaat dus.

Met sommige dingen van Machtelinckx was ik bekend, maar ik word toch ook flink geraakt door de composities van Thomas Jillings. Zijn "Woodstock" en "Sketch" klinken mij als euh muziek in de oren. Nog vermelden dat de plaat prachtig uitgegeven is en dat het artwork van de hand van Ante Timmermans is. En die is op zijn beurt bezig een hele grote te worden in zijn grafische branche. Jammer dat je bijna altijd naar het buitenland moet om het werk van die man te kunnen bekijken.

eNR028: Howard Peach by Howard Peach
Guy Peters, Cobra.be (30/04/2015)
2015 is goed op weg om Lander Gyselincks boerenjaar te worden, want de eeuwig jonge drummer lijkt de laatste tijd haast alomtegenwoordig. Het LABtrio en Ragini Trio maakten niet lang geleden indruk met albums en concerten, met STUFF. maakt hij momenteel grote sier en bereidt hij zich voor op een hete zomer, en dan zijn er ook nog het curatorschap in De Werf (Brugge), het duo BeraadGeslagen met Fulco Ottervanger en de Zappa tribute band Sinister Sister, die zich opmaakt voor een concertreeks met JazzLab Series later dit jaar. Niet slecht voor een muzikant die de voorbije jaren de helft van z'n tijd in New York zat.

Daar ging hij studeren, ervaring opdoen en banden smeden met lokale kleppers en andere getalenteerde inwijkelingen. In december 2013 leidde het ook tot een opname die nu het daglicht ziet en Gyselinck laat horen in het bijzijn van de Ierse (elektrische) bassist Simon Jermyn en het lokale zwaargewicht Chris Speed. Dat is een schriele kerel, maar eentje met een knoert van een palmares, waar o.m. Tim Berne's Bloodcount, AlaxNoAxis, Endangered Blood en samenwerkingen met David King, Myra Melford en John Hollenbeck op prijken.

Maar genoeg namedropping, want het trio Howard Peach heeft meer dan voldoende talent om ook op eigen krachten een overtuigend statement te maken. Dat is met een duur van amper 35 minuten erg gebald gehouden en blinkt ook uit in dosering. De drie vertrekken vanuit vrije improvisatie en doen dat doorgaans verrassend ingetogen. Stukken nemen ofwel hun tijd om rustig open te vouwen, ofwel zijn ze binnen en buiten voor ze al te lang in een geluid of stijl kunnen blijven hangen. Het gaat ook wat verder dan het klassieke potje geknetter en geklets dat ook een optie had kunnen zijn.

Het samenspel is mooi in balans, heeft veel aandacht voor textuur en combinaties daarvan, en als je niet beter zou weten, dan zou je denken dat het allemaal op voorhand netjes in elkaar gepast werd. In opener 'Lausanne' wordt zachtjes gewenteld, subtiel met effecten gespeeld en duurt het minuten voor Speed ook maar een beetje op het gaspedaal gaat staan. Het is atmosferische, ietwat mysterieuze muziek waar vaag een groove door waait en die soms naar pop neigt, maar die nooit helemaal te labelen valt. Enkel 'Sycamore Sea' zou je kunnen onderbrengen onder een nerveuze vorm van improvisatie.

Elders wordt eigenlijk dichter aangeleund bij de werelden van minimalisme en kale impro: zo dobbert 'Unfortunate Vivisepulture' op diep brommende en fluitende effecten en vreet Gyselinck vanalles uit met de stokken zonder de vellen echt te beroeren, terwijl ook 'Hidden World' en 'Atlantis 1987' met die iele geluiden en galm aansluiten bij een wereld van ambientsferen die weinig uitstaans heeft met die van blues en vingerknip. Het vreemde saxgeluid van 'Chris The Crafty Cockney' (is het een EWI of een effect?) doet zo ook de oren spitsen.

Kortom: geen snelle hap, maar evenmin een gratuit setje pompen. Howard Peach introduceert op zijn eersteling een verrassende wereld die aanvoelt als een compacte, coherente suite, al lijkt het nu al vanzelfsprekend dat het live alle kanten uit kan gaan. Mooie bonus is de hoesafbeelding van schilder Walter Swennen.

eNR034: Linus + Skarbø / Leroux by Linus
Jean Claude Vantroyen, Le Soir (29/04/2015 ***)
Le dernier opus du guitariste Ruben Machtelinckx, c'est ce Linus (le duo formé avec le saxophoniste clarinettiste Thomas Jillings) augmenté de Øyvind Skarbø aux drums et Frederik Leroux à la guitare. Les deux guitaristes jouent aussi du banjo, ce qui donne à leur musique une touche folk et une atmosphère campagnarde élégiaque.

Il y a un son tout à fait particulier, des improvisations collectives (sur les trois morceaux « Vaag », « Vlaag » et « Vraag »), une manière de faire totalement originale. Ruben Machtelinckx and co se sont créé une personnalité. Je ne doute pas qu'ils aillent loin.

eNR032: Bums by Feecho
Martijn van Geffen, Jazzenzo Magazine (28/04/2015)
Liefhebbers van Han Bennink, Misha Mengelberg of free jazz in het algemeen kunnen genieten van een nieuwe generatie die de draad op eigen wijze oppakt. Free jazz, geassocieerd met het gelijknamige album van Ornette Coleman die improvisatie rond de jaren zestig van de vorige eeuw tot het extreme trok, wordt vaak bekritiseerd vanwege de ontoegankelijkheid ervan en een gebrek aan structuur. Beide zijn waar, maar voor wie dit geen punt is zal de frisse schoonheid van het album 'Bums' van Feecho ontdekken.

Waar gewoonlijk met een melodisch thema en een herhalend harmonisch schema wordt gewerkt, wordt in 'Bums' de vrijheid opgezocht en de ritmische mogelijkheden onderzocht. Gebruikmakend van een piano en een drums wordt van begin tot eind geïmproviseerd waarbij naast melodische en harmonische conventies ook de conventionele hiërarchie tussen piano en drums wordt genegeerd; de drums neemt als ritme-instrument net zo vaak de leiding als de piano.

Deze vrijheid niet misbruiken is niet makkelijk maar de Sloveense pianist Kaja Draksler en de Nederlandse drummer Onno Govaert laten vanaf de eerste minuut in 'Goshi Goshi' horen dat het binnen hun genre vakmensen zijn. Drakslers virtuositeit en tempovastheid zorgen in interactie met Govaerts creativiteit voor een afwisseling van spanning, onrust, vraagtekens maar bij vlagen ook voor de zekere ontspanning. Zo is vooral de eerste helft van 'Nya' erg rustgevend en spannend tegelijk. De tweede helft daarentegen is soms wat rommelig en geforceerd. 'Bums', het derde en tevens slotstuk van het album, lijkt met behulp van virtuositeit een ode aan de onrust maar wordt niet chaotisch en sluit op het eind vredig af.

eNR034: Linus + Skarbø / Leroux by Linus
Hessel Fluitman, Jazzflits 237 p.10 (27/04/2015)
Op de titelloze nieuwe cd van Linus + Skarbø/Leroux spelen vier muzikanten: het duo Machtelinckx-Jillings (Linus) en twee gast- musici. Ze hebben dezelfde muzikale visie, zo blijkt. De vier spelen in alle rust samen en rijden elkaar niet in de wielen. Het resultaat is intiem en progressief. Met twee banjospelers in de gelederen, komt dit instrument uitgebreid aan bod. De technisch goede spelers zijn niet op zoek naar het experiment. In alle rust wordt in een stuk of vier nummers mooi tokkelend gespeeld.

Verrassend is dat slagwerker Øyvind Skarbø In 'Vlaag' en 'Vraag' ook Hammondorgel speelt. De klank van het orgel doorbreekt de wat landelijke sfeer in de overige nummers. Een sfeer waarmee de vier heren appelleren aan mijn oude 'folk'-hart. De groep onderscheidt zich met deze door crowdfunding gefinancierde cd ook door de verpakking. Die is van karton en voorzien van een doorlopende tekening van Ante Timmermans.

eNR034: Linus + Skarbø / Leroux by Linus
Vera Vingerhoeds, independent jazz professional (21/04/2015)
Warm, melancholiek, soft power met een twist.
Hun muziek werd al omschreven als 'Soft Power op baritongitaar en altklarinet'. De vlaamse gitarist Ruben Machtelinckx en rietblazer Thomas Jillings vormen samen duo Linus. Ze gingen een samenwerking aan met de Noorse drummer, componist en producer Øyvind Skarbø en de Gentse gitarist Frederik Leroux.
Beide gitaristen spelen niet alleen gitaar, maar ook baritongitaar en banjo.

Een acoustische baritongitaar is niet zo gangbaar, en eigenlijk zie je niet eens meteen dat je te maken hebt met een grotere gitaar dan gemiddeld. Tussen de gitaar en de basgitaar in, en met een warm geluid. Thomas Jillings speelt op altklarinet en tenorsax en dat doet hij over het algemeen vrij zacht, en met een hees geluid.

Als duo Linus maken de twee musici simpele, maar melodieuze en melancholische composities, waar het samenspel en het samensmelten van de sound van de twee instrumenten heel belangrijk zijn. Het gaat meer om het geheel, dan om thema-solo-begeleiding. Ze spelen eigen composities en improviseren daar ook op, hoewel dat vooral bij kortere uitstapjes blijft.

Dat geldt ook allemaal voor de CD die ze nu maakten met de twee andere musici. Dit keer klinkt er ook een vleugje country sound van de twee banjo's.

eNR034: Linus + Skarbø / Leroux by Linus
Guy Peters, Cobra.be (16/04/2015)
Ruben Machtelinckx' productiviteit staat haaks op zijn volume. Amper vijf maanden geleden was er het tweede album van zijn kwartet. Intussen viel hij ook te horen op het tweede album van Ifa Y Xango. En nu is er ook een opvolger voor 'Onland' van Linus, zijn duo met rietblazer Thomas Jillings, die hij ook kent van het meer rock-georiënteerde Sgt. Fuzzy. Beperkten ze zich op het debuut tot een nauw afgelijnde zone waarin baritongitaar en sax/klarinet intiem rond elkaar vleiden, dan wordt het geluid nu opengebroken met twee extra gasten.

De Gentse muzikant Frederik Leroux combineert net als Machtelinckx (bariton-)gitaar en banjo, terwijl de Noorse drummer Oyvind Skarbø, van o.m. 1982 en Bly de Blyant, zorgt voor ingetogen percussie en Hammondorgel. Daardoor klinkt dit album anders dan zijn voorganger. Iets minder zacht en lieflijk dan 'Onland', maar dan wel met het meer prikkelende, soms wat donkere geluid van 'Flock' en enkele bands van het Hubro-label. Niet enkel door de bredere instrumentatie, maar ook door de meer open composities en improvisaties.

In de drie korte improvisaties 'Vaag', 'Vlaag' en 'Vraag' (aan de start, het einde en in het midden van het album) staat het schetsmatige centraal, met zoemend Hammondorgel, hier en daar wat grovere abstractie en ambient-texturen. In de composities staan de banjo's vaak op de voorgrond. In 'Down' doet de band daardoor wat denken aan het Noorse Huntsville. Het banjospel is sober en meditatief, Skarbø geeft een wiegende marsmaat aan, Jillings duikt pas halverwege op met zijn altklarinet. Een pastorale hypnose die herfstige beelden op het netvlies zet.

Ook daarna wordt er niets geforceerd. 'Finco' is zijdezacht als 'Onland', met een voorzichtige twang en ritselende percussie. Een bedwelmend stukje folkjazz dat net als 'Laboeuf' even langs de popwereld scheert. Knap is ook hoe de band er in slaagt om dat vloeiende en associatieve element intact te houden, ondanks het feit dat zo'n banjo een stuk 'harder' klinkt dan een gitaar. De manier waarop ze in het door Jillings gepende 'Sketch' rond elkaar strengelen is al net even zinderend als het zachtere geluid van het kernduo.

Mooi is ook Jillings' andere compositie 'Woodstock', die even een opgewekter geluid binnensmokkelt, en wel een verre verwant lijkt van enkele van John Zorns lyrische soundtracks. Hier verlaat het kwartet even het terrein van de grijstinten, met kleurrijke potten- en pannenpercussie van Skarbø en melodieus klarinetwerk. Toch maakt de coherentie ook van dit album een auditieve reis die je in één ruk moet uitzitten. Niet dat het een probleem vormt, want Machtelinckx & co. verkeren momenteel op een creatief plateau waar ze zich duidelijk in hun sas voelen. En intussen is er ook nog (of beter, alweer!) het perfect bij de muziek aansluitende artwork van Ante Timmermans om erbij te nemen.

eNR034: Linus + Skarbø / Leroux by Linus
Dave Sumner, Bird Is The Worm, recommended (11/04/2015)
Linus+Skarbø/Leroux is a massively captivating session from past Wondering Sound Pick of the Week, guitarist Ruben Machtelinckx, who, along with saxophonist Thomas Jillings, create the duo Linus. As with other projects, Machtelinckx brings a number of different instruments belonging to the guitar family, and Jillings does the same with the reed instruments.

Joining them for this session are Frederik Leroux and Øyvind Skarbø. The former's arsenal matches that of Machtelinckx, while the latter adds a nice dose of percussion and some nifty waves of Hammond organ, which, along with Jillings' modicum of synthesizer, adds some hazy atmospherics to rustic music. It's a blend of folk, electronic, jazz and, well, experimental, I suppose. It's serene as all hell, but possesses lots of quirks and jagged edges to bring out a lively personality.

The song "Down" accompanies a brisk cadence with a chipper bounce, and it provides all kinds of handholds for strings and sax to launch bits of melody. The quartet's brief flirtation with chaos only brings further attention to the song's prevailing tranquility. "Finco" adopts a similar approach, but the tempo is one made for effortlessly coasting across.

"Porch," on the other hand, has the accidental tempo of sporadic rain tapping against a tin roof. The sense of melody seems equally random, and that is the song's strength and its charm.

"Sketch" is the rustle of brittle Autumn leaves, kicked up by a stiff breeze. "Woodstock" is a ray of sun shining down upon it, warming the surface of everything it touches.

"LaBoeuf" is the most cohesively tuneful song on the album, with a pretty melody to lead the way and a straight-forward rhythm to help shepherd it along. A little twang and a few growls just draw out a bit more personality from the tune.

There are three faux interludes on the recording. The first brief piece, "Vaag," opens the album with a peaceful drone. "Vlaag" is placed near the middle of the album, and also features a drone, but one that swims in atonality. The album ends with "Vraag," a piece situated somewhere in between those two extremes. It's a lovely way to round out a terribly lovely album.

Jassepoes.be (11/04/2015)
Nee, we laten 2014 nog even niet los en bekronen hierbij virtueel het Gentse el NEGOCITO Records tot meest productieve, artistieke avant garde jazzlabel van 2014...

eNR027: Flock by Machtelinckx/Jensson/Badenhorst/Wauters
Danny De Bock, Jassepoes.be (11/04/2015)
Ruben Machtelinckx nam in 2012 Faerge op met Joachim Badenhorst, Hilmar Jensson en Nathan Wouters. Een schijfje met muziek zo bijzonder en geslaagd als de combinatie van instrumenten en muzikanten. De composities voor twee gitaren, contrabas en klarinetten ontsnapten aan het snelle levensritme dat nu voor vele mensen dagelijkse kost is. Van gejaagdheid geen spoor en al evenmin van zweverige spiritualiteit. De positieve kritieken logen er niet om, Faerge was een opmerkelijke cd.

Machtelinckx viel ook op met Linus, zijn duo met saxofonist Thomas Jillings. Daar kwam ook een cd van, 'Onland'. Linus was nog soberder dan Faerge, maar hoewel de muzikale lijnen heel licht en dunnetjes kleurden, sorteerden ze groot effect. Dit jaar willen Machtelinckx en Jillings met Linus iets minder uitgepuurd proberen met Oyvind Skarbo en Frederik Leroux. Opnieuw veel gitaar.

Maar terug naar Machtelinckx met Jensson, Badenhorst en Daems. Na 'Faerge' kwam 'Flock'. De opvolger waarmee deze groep alweer wat rijper klinkt. Het blijft muziek die heel gevoelig omspringt met nuances. Afwegingen worden heel kalm gemaakt, wat niet belet dat in de rustige muziek soms een donkere spanning schuilt. Een titel als 'McMurdo' doet zoiets al vermoeden; fijn repetitief getokkel krijgt als tegengewicht een zwaar akkoord, wat de spanning beladen maakt. Het lijkt wel of de gitaristen hier herinneringen ophalen aan iets uit de platenkast van hun vaders, een LP van Pink Floyd, 'Wish You Were Here'. En eigenlijk, misschien hebben ze ook wel wat invloed meegekregen van Dire Straits of Mark Knopfler. Bij de titeltrack die zacht en teder de cd opent, als een gitaar met enige weemoed de gevoelige verteltoer opgaat (vanaf 1'20") lijkt het of er wat verder een zanglijn van Knopfler bovenop zal passen. Maar alles blijft instrumentaal en dat voelt heel juist aan. Dit subtiel spelen met mijmeringen en bespiegelingen behoeft geen zang, het kan zonder woorden meeslepend worden. Dat lijkt te lukken omdat de muzikanten een grote gevoeligheid aan de dag leggen. Meermaals zit daarin een zekere, soms onbestemde melancholie verweven. In de handen van vrienden die makkelijk op dezelfde golflengte zitten, kan dat behoorlijk pakkend worden. Al naargelang de eigen stemming en het gekozen volume goed voor een hersenmassage, zalvende troost of een zoete aanval van spleen.