eNR051: Ladder by Moker
Dave Sumner, Bird is the Worm, Best of Bandcamp Jazz: #14: Moker – Ladder (19/12/2016)
Of all the albums to land on this year's Best Of list, it's the 2016 release from the quintet Moker that reflects the wildest personality. That personality, multifaceted and unpredictable, manifests as free improv pieces that send notes scattering like marbles at the epicenter of an earthquake, whimsical post-bop conversations that serve as a precursor to ultra-serious ambient jazz reveries, detours into rustic folk-jazz tranquility, and ominous ballads that speak to the heartbreak hanging over every love story and jazz-rock passages that imitate that same heart shattering into a thousand pieces. And more. So much more. The quintet of guitarist (and alto horn player) Mathias Van de Wiele, multi-reedist Jordi Grognard, trumpeter Bart Maris, bassist Lieven Van Pee, and drummer Giovanni Barcella are now five albums into their Moker collaboration, and this fascinating, fun session shows they're nowhere close to peaking anytime soon.

eNR050: : Melys In Diotta by Manolo Cabras Quartet
Vincenzo Roggero , All About Jazz (24/11/2016)
Di Manolo Cabras, contrabbassista cagliaritano dalle eccellenti frequentazioni -Enrico Rava, Paolo Fresu, Toots Thielemans, Marshall Allen, Mark Murphy, Eric Vermeulen -e da oltre un decennio presenza attiva della vivace scena belga, avevamo apprezzato le qualità di ispirato leader nonché di ottimo solista nell'album di debutto I Wouldn't Be Sure registrato con il gruppo Basic Borg. Sempre per la label belga El Negocito esce a distanza di quattro anni Melys in Diotta e il nuovo disco conferma appieno quelle qualità.

Melys in Diotta è album solido, elegante, suonato con freschezza da musicisti in grado di interpretare al meglio le strutture compositive del leader e assecondarne/stimolarne le strategie esecutive. Nicola Andrioli, pianista pugliese di formazione classica, palesa uno stile incisivo e lontano da cliché, Jean-Paul Estievenart, giovane trombettista belga, mostra diverse sfaccettature del suo talento evidenziando un tono spesso spiritato, gli esperti Cabras e Marek Patrman assicurano propulsione ritmica incisiva e fantasiosa.

Siamo nel solco di un jazz moderno con i piedi ben piantati negli anni sessanta (ma non solo), all'interno della quale il leader e i suoi compagni di viaggio operano rivitalizzanti trasgressioni sintattiche e timbriche con misura e buon gusto, che si tratti di tempi mossi, di composizioni complesse e frammentate, o di ballad sospese nel tempo.

eNR051: Ladder by Moker
Ferdinand Dupuis-Panther, JazzHalo (17/11/2016)
Der Schmiedehammer, nichts weiter bedeutet Moker in der deutschen Übersetzung, das sind Mathias Van de Wiele (guitars & alto horn), Jordi Grognard (tenor saxophone, clarinets & bansuri), Bart Maris (trumpet & electronics), Lieven Van Pee (bass & electronics), und Giovanni Barcella (drums).

Nun saust der Hammer mit allerlei Klang und Kling und Klong auf den Amboss im Gehörgang nieder. Dabei verspürt man Funkenflug, erlebt ein buntes Feuerwerk, vermeint ein Heulen, Grölen, Winseln, Fauchen, Zischen, Dröhnen und Hämmern zu hören – schlicht Musik des Industriezeitalters und weniger der sterilen Postmoderne. 15 Jahre schon bewegt der Klanghammer die Gemüter, Symbol für die Kreativität der fünf musikalischen Kunstschmiede, die Moker bilden. 15 Titel sind auf dem aktuellen Album zu hören, inspiriert von Jazz, Krautrock, Afro Beat, elektronischem Klangmischmasch und psychodelischer Musik der 1970er Jahren. Na ja, und immer sind im Geiste auch Coltrane, Coleman, Miles und all die anderen Größen aus der Jazzgeschichte anwesend, oder?

Wofür, so fragt sich der Neugierige, stehen die Leitern, die kreuz und quer das Cover des Albums zieren? Für Auf- und Abstiege, für Höhenflüge, für Gipfelstürme? Für das stete Erneuern? Für das Streben nach Konstruktivem und Funktionalem? Wir vermuten es, wissen es aber nicht. Als Aufmacher haben die Musiker "As Dark, As Deep..." gewählt, ein Gemeinschaftswerk und eher der freien und improvisierten Musik zugetan, wie so viele andere Tracks auf dem Album auch. Bei den Arrangements und Improvisationen sind alle Musiker mal mehr und mal weniger beteiligt, so Van de Wiele an "Joy Collision" und Maris an "Zwengel". Zwengel? Was bedeutet das denn? Kurbel oder Schwengel lautet die Übersetzung aus dem Niederländischen. Gemeinschaftswerke hingegen sind "Rag Digit" und "Uthiopia". Nein, das ist kein Schreibfehler, sondern so und nicht Utopia lautet der Titel des Stücks. Der Mann mit dem Hut, Bart Maris, schuf den Song "Dikken Beuk" ("Dicker Bauch"), und das letzte Stück des Albums lautet "Drunk(en) Monk" (J. Grognard), ob da auf einen betrunkenen Mönch oder auf Thelonious Monk angespielt wird, ist reine Spekulation.

"As Dark, as deep ..." erscheint wie eine Aufnahme von Tönen aus den Meerestiefen und den Ozeanwelten. Motorengeräusche paaren sich mit dem Klang der Ozeanbewohner. Man hört das Morsen und die Sonarortung, die Schiffssirenen und den Wind, der an der Schiffsreling und den Aufbauten zerrt. Irgendwie hat man auch den Eindruck, die Musik dringe aus den Tiefen der Erde an die Oberfläche, gleichsam aus Karstkaminen entweichend. Gänzlich anders im Charakter kommt "Joy Collision" daher. Freudensprünge der Bläser, voran Bart Maris, sind zu vernehmen. Auch ein kurzes Drumsolo durfte eingeschoben werden, ehe Jordi Grognard mit seinem Saxofon in einen Freudentaumel verfällt, sich mit Bart Maris treffend.

In die Welt der Hammerwerke, der Hochöfen, der industriellen Arbeit, die längst eine Fußnote der Geschichte ist, tauchen wir bei "Zwengel" ein. Mit einer Prise Hardrock und Krautrock geht die Post ab. Es kreischt, es zischt, es hämmert, es vibriert, es quietscht und knarrt. Zugleich ist die Botschaft "Vorwärts, vorwärts! Fortschritt! Fortschritt!" Aufgeladen ist die Musik. Infernalisch und furios sind zwei Kennzeichnungen, die treffend erscheinen. Ähnlich gelagert erscheint "Zwaar Metaal", ein Stück mit einem hartnäckigen Bass ausgestattet, über den sich vibrierende Gitarrensaiten erheben. Untergründig verbleiben die nervös aufgelegten Bläser, die ihre Kommentare abgeben. Heavy Metal und Hardrock sind nicht fern, auch wenn die Bläser diesen Eindruck durch ihre "Fanfarenrufe" ein wenig aufheben. Moker lässt uns auch einen Faden, wenn auch nicht einen roten, aufnehmen, wenn sie "Thread" spielen, für ihre Verhältnisse anfänglich doch sehr zurückgenommen, aber im Geist von Free Jazz und Impro angelegt. In klangvollen Galoppaden erleben wir Bart Maris an der Trompete, derweil das Tenorsaxofon von Jordi Grognard dagegen hält. Zwischenzeitlich kann man den Eindruck gewinnen, hier sei eine Posaune am Werk. Wem Chaplins Modern Times in den Sinn kommen mag, der liegt nicht so falsch, wenn er die Musik in entsprechende Bilder übertragen will. Die Maschinenwelt scheint den Rhythmus des Lebens vorzugeben und zu bestimmen. Mit bewegten dunkel gefärbten Klarinettenklängen und an einen Kanon angelehnt, so kommt "Drunk(en) Monk" daher. Es ist wohl noch das am ehesten melodisch ausgerichtete Stück auf dem Album. Die übrigen Tracks sind rotzig-derb, haben auch Punk und Hardrock im Blut.

Man darf gespannt sein, was Moker in den nächsten Jahren so musikalisch treiben wird. Was sie hier abgeliefert haben, ist ein musikalischer Mix, den man von zeitgenössischen Jazzmusikern erwarten darf. Sie nehmen an Strömungen auf, was nicht nur die Jazzgeschichte und deren Heroen hinterlassen haben, Monk und Parker, Coltrane und Miles und all die anderen sogenannten Legenden. Statt aber diese zu paraphrasieren, haben die fünf Musikschmiede ganz eigene Klangrahmen zusammengenietet – super!

eNR042: Inherent Chirality by Yedo Gibson & Vasco Trilla
NoFuck, Trybuna Muzyki Spontanicznej (06/10/2016)
Przegląd krążków z kluczowym udziałem sprawczym Vasco Trilli zacznijmy od duetu z saksofonistą Yedo Gibsonem. Ten ostatni, urodzony w Brazylii 35-latek, od wielu już lat rezyduje w Amsterdamie. Płyta Inherent Chirality (El Negocito Records, 2016), powstała w okolicznościach koncertowych w amsterdamskim Zaal 100, w maju ubiegłego roku. Sześć improwizowanych fragmentów trwających łącznie 38 minut.

Vasco określa zestaw instrumentalny wykorzystany w trakcie koncertu, jako perkusja i różnorodne perkusjonalia (pamiętacie recenzję z niedawnego koncertu w Poznaniu? Były tego przepastne torby!). Yedo używa saksofonów i instrumentu o nazwie… frula (to rodzaj fletu, pochodzący z Serbii).

Nie będę krył, że ten krótki koncert od pierwszego zadęcia saksofonu i uderzenia w dzwonek, wbił mnie w fotel i trzymał w uścisku do samego końca. Vasco skupiony i precyzyjny, z całą watahą swoich przedmiotów napędza tę maszynę, bez przerw na niedopowiedzenia, czy chwile zawahania. Wibruje, syczy, skowycze i jęczy. Zdziera membrany i poleruje werble. Yedo od owego prymalnego zadęcia, nie odpuszcza choćby na moment, a już w trzynastej sekundzie koncertu udowadnia, że jego pomysły, wyobraźnia, arsenał użytych środków, stanowi dla wytrawnego perkusisty uzupełnienie wręcz idealne. Pięknie i zadziornie płynie na sopranie, w jednym długim, ekstatycznym oddechu, intensywnie wtłaczając w nasze receptory słuchu wrażenia z podróżny w nieznane. W krótkich, urywanych frazach zdaje się przypominać sonorystycznie samego Johna Butchera. Gdy w piątym fragmencie, używając bodaj tylko ustnika, fikuśnym gardłotokiem, narzuca Trilli coś na kształt amazońskiej przygody rytmicznej, wiemy, że po tych muzykach możemy spodziewać się wszystkiego. Efekt poznawczy poszerza ewidentnie, subtelnie kwiląc i pojękując na rzeczonej fruli. Pod koniec występu Vasco znacząco dynamizuje swój drumming, a Yedo soczystym barytonem (?) znaczy teren, jak niedopieszczony kocur z ostrymi pazurami. Finał na ostro wieńczy dzieło!

eNR048 : Dining In The Dark by Steven Delannoye & Nicola Andrioli DUO
Michel Proesmans, Jazzepoes.be
Er is dus weer een fijne plaat verschenen op het Belgische El Negocito Records. Het label is in 2009 ontstaan als een off spring van het Gentse El Negocito club/café en biedt plaats voor alternatieve muziek. Onder het motto -less is more- brengen saxofonist Steven Delannoye en pianist Nicola Andrioli een intimistische duo plaat met de fijne titel 'dining in the dark'. Of je erbij kan dineren met kaarslicht kan best doch de plaat vestigt je aandacht zodat je eerder tussen de speakers moet gaat zitten met een glas wijn bijvoorbeeld. Je moet de plaat meerdere keren beluisteren om er werkelijk van te gaan genieten. Het is een live opname geworden in de Jazzstation Brussel van 4 februari 2015. Steven en Nicola spelen complementair, goed ingespeeld op mekaar en op hun dooie gemak leggen ze een brug naar moderne jazz en licks met de klassieke muziek volgens mij ook. Het wordt bij momenten ook wat kamerjazz en misschien iets voor Jazzathome. Saxofonist Steven Delannoye (Tielt °1983) studeerde aan de jazzafdeling van het Lemmensinstituut bij Frank Vaganée. Hij kreeg o.a. ook les van John Ruocco en Ben Sluis, en volgde workshops bij Phil woods, Dave Liebman, Bob Mintzer en Bill Carrothers... Nicola Andrioli werd in 1977 geboren in Brindisi (Italië) in een muzikale familie. Na zich te hebben gespecialiseerd in hedendaagse muziek en het repertoire van Ravel slaat hij, gefascineerd door de geboden vrijheid, de weg van de jazz in. Hij behaalt diploma's in Italië (klassiek en jazz), Frankrijk en voegt er een Master aan toe van het conservatorium van Brussel, behaald met de grootste onderscheiding. De laatste jaren volgde hij lessen bij o.a.: Kenny Barron, Diederik Wissels, Dave Liebman, Archie Shep, Mark Turner, Joey Barron, Billy Hart, Daniel Humair, Michel Portal, Enrico Pieranunzi, Enrico Rava, Dré Pallemaerts… Hij speelde de laatste jaren bij Philip Catherine. Dus hierin heeft Steven een goede compagnon. De samenwerking van Steven met Nicola is gewoon begonnen door samen te spelen thuis want ze wonen om de hoek ergens in het centrum van Brussel. Op die manier zijn ze tot gegevens gekomen met overlappende smaken en beginnen samen te spelen vanuit jazz standards en zo tot improvisaties en intimistische stukken. Ze hebben op die manier in duo al gespeeld op Gent Jazz 2016 op het zijpodium. Steven vindt de kwetsbaarheid belangrijk in de muziek. Nicola zoekt de vrijheid van harmonie en Steven kan er los doorgaan. Over de composities is nagedacht en je kan er verschillende lagen in ontdekken. Er zijn 3 werken van Steven en 2 nummers van Nicola en om af te sluiten wagen ze zich aan de standard Body And Soul die ze ook standaard en braaf spelen zonder al te veel tierlantijntjes. Het titelnummer 'dining in the dark' is een gebald nummer waarin de toon wordt gezet van Steven's beheersing op de sax met intieme momenten verweven met de piano. 'Bee' begint als een klassiek pianostuk en Steven zet zachtjes in met lage tonen en breekt het nummer open onder de repetitieve pianoklanken door. Een mooi breekbaar nummer is het geworden. 'Ducation' is een vrolijk uptempo nummer van ruim 12 minuten waarin Steven geleidelijk aan doorheen fladdert en halverwege gaat Nicola solo verder om daarna verder te gaan met mekaar de loef af te steken en zachtjes in schoonheid te eindigen. 'Small world' is een speels hoekiger nummer met tussenin melodische thema's en mooie interacties tussen beiden. 'Sir Farlon' zet mooi in met een zwoele sax en het nummer gaat kronkelend verder en breekt open met sax en piano met mekaar aanvullend en ondersteunend ook met een zekere schwung. Steven zorgde ook voor de grappige tekeningen op de hoes van zichzelf en kompaan Nicola.

eNR045 : s/t by Musica de Selvagem
DJK, Jazzepoes.be
Beginnen bij het begin : dit is een heel origineel cd hoesje met ingenieus open en toe systeem waardoor de cd bij sluiting in de hoes vastzit. Wat mij betreft : Winnaar cd hoes Design 2016!

Alhoewel dit een quintet is klinkt het als een BigBand : celebraal en krachtig. Zoals vele jonge groepen vandaag wordt het rijke Amerikaanse Freejazz verleden ook hier in een nieuw kleedje gestopt met duidelijke Europese tendensen en stijlafwerking. Iedereen van de groep soleert ,dikwijls gelijktijdig in dialoog ,niemand neemt echt de leadsolo ,die wordt meestal gedeeld. Opbouwend gecomponeerde muziek met hier en daar militante free klanken van alle leden van de groep ondersteund door een stevige ritmesectie. Mooie zuivere opname van gedegen New Free! Ideale tip voor de komende Festivals!

eNR050: : Melys In Diotta by Manolo Cabras Quartet
Danny De Bock, Jassepoes (15/10/2016)
Met een heel ander kwintet dan het huidige kwartet nam Manolo Cabras in 2012 zijn eersteling als leider op: "I Wouldn't Be Sure" (ook uitgegeven door el Negocito Records). Lynn Cassiers nam de zang en elektronica voor haar rekening, Riccardo Luppi speelde op sax, Matteo Carrus was de toetsenist en Oriol Roca de drummer. De groep bracht met een zekere drang naar experiment eigenzinnige liedjes en wist te intrigeren. Bassist Manolo Cabras was toen al even een vaste waarde in het Vlaamse jazzlandschap. Met drummer Marek Patrman vormde hij vaak een geoliede ritmetandem, bijv bij het Ben Sluijs Quartet, Free Desmyter Quartet en aan de zijde van Erik Vermeulen. Patrman is ook van de partij in dit Manolo Cabras Quartet, met verder Nicola Andrioli aan de piano en een trompettist als blazer, Jean-Paul Estiévenart. Met hen gaat de bassist voor een instrumentale aanpak en vrij toegankelijke vormen van jazz. Op zijn tweede cd als leider verzoent Cabras meermaals stijlvol traditie en eigenheid. Met het titelnummer dat springerig inzet, presenteert Cabras een visitekaartje. Klein van gestalte zagen we hem al vaak kwiek op en neer bewegend opgaan in zijn spel aan de contrabas. Zo gaan ook de bewegingen in 'Melys In Diotta', het eerste nummer op de cd. Het huppelt niet echt, het bonst speels terwijl de piano golvend vooruit stuit en het geagiteerd slagwerk op cymbalen en drums doet twijfelen of dit nu dreigend of humoristisch en grotesk moet overkomen. 'E La Nave Và' zet op een elegante manier de levendige toon verder. Dit lijkt gebaseerd op oude muziek van voor het ontstaan van jazz, hier ademt het geheel een gracieuze sierlijkheid uit, met een fijne hoofdrol voor de trompet. 'E.R.G.O.' drijft dan weer vrolijk het tempo op, met trompetspel dat gaat kronkelen en schuren en pianospel dat vervaarlijk de vaart versnelt. Het is trouwens misschien wel de pianist die het meest verrast en de oren doet spitsen, terwijl de anderen hun kwaliteiten bevestigen. Iets voor halfweg bijna blijkt dat deze cd uitgebreid twee kanten van Manolo Cabras wil belichten. Na drie levendige nummers volgen er drie veel rustigere, waarna in de voorlaatste track nog eens hard gebroken wordt met de trage tempo's en het slotnummer er dan weer één is van één en al wegdeemsteren. In de verstilling bij 'Lena' horen we enige invloed van weloverdachte Miles Davis van decennia terug. Bij 'Uncle Stevie' lijken we in het vaarwater te komen van trompettist Avishai Cohen, met een wat contemplatieve, doorleefde combinatie van lyriek en nervositeit. Als je bij 'Inevitabilmente' als derde, opeenvolgende trage stuk – hoewel op zich verfijnd, cool en macho tegelijk - denkt dat je er goed aandeed je zetel op te zoeken, word je weer bij de lurven gevat door het wildste nummer op deze cd. 'E.S.D.A.' is nog een keer fel post bop uithalen en zo overtuigend en bezield als dit klinkt, zo dunnetjes komt daarna het slotstuk 'Ciaccacciacchi' over – een pruttelend inslapen na een geweldige uitspatting?

eNR051: Ladder by Moker
Dave Sumner, Best of Bandcamp Jazz: September 2016
When Moker, the quintet of guitarist (and alto horn player) Mathias Van de Wiele, multi-reedist Jordi Grognard, trumpeter Bart Maris, bassist Lieven Van Pee, and drummer Giovanni Barcella, let the gates open and jazz rock mixed with ambient and free improv tumble out, there's no reasonable way to nail down the personality of the ensuing ruckus. Ladder combines electro-acoustic passages with rustic folk, resulting in a rock-infused sound with raw power. The threat of heartbreak looms heavily. Ambient drones come to life in brief, melodic fragments. This is the band's fifth album, and their wild imagination shows no hint of leveling off.

eNR047: Lomahongva by Warped Dreamer
Georges Tonla Briquet, Jazzmozaïek (27/09/2016) ***** Keuze van de redacteur
De werelden van Warped Dreamer worden steeds donkerder, complexer en kunstiger. Deze keer is het een werk van niemand minder dan Michaël Borremans dat de hoes siert. De muzikale trip zelf is onderverdeeld in vijf lange hoofdstukken met intrigerende titels (Kenda, Nahimana, Sahpooly, Odahingum, Tehya).

Het kompas staat nooit in dezelfde richting. Niet dat de groep het noorden kwijt raakt maar de vibes wisselen continu, van de uiterst donkere en geheimzinnige openingstrack, de film Hellraiser waardig, tot puur poëtische sfeerbeelden boordevol allegorische connotaties.

Alles is in lagen opgebouwd waarbij elke muzikant continu elementen toevoegt. Hierdoor blijf je geïntrigeerd luisteren om geen enkele sleutel van de code te missen. Een eigenzinnige creatie die de gekende dogma's en perspectieven van jazz en improvisatie in vraag durft te stellen. Er wordt van de luisteraar wel openheid en concentratie vereist.

Na afloop blijf je met een beklemmend gevoel zitten maar heb je er meteen ook een nieuwe verslaving bij dankzij de repeat-knop. De groep zorgde live alvast voor het hoogtepunt van Moers 2016. Gewoontegetrouw uitgegeven op het RAT-label en zowel in digipack als op vinyl verkrijgbaar.

eNR045 : s/t by Musica de Selvagem
Nik Silva, Monkeybuzz (21/09/2016)
Apesar de chegar aos ouvidos brasileiros somente agora, a estreia homônima do quinteto Música de Selvagem já estava disponível aos gringos desde abril. Fazendo uma espécie de caminho inverso, o disco estreou primeiro no selo belga El Negocito Records para depois ser lançado por aqui pelo paulistano RISCO. Esse caminho até poderia ser explicado pelo nosso consumo de Jazz ainda bem baixo, mas creio que isso não vem ao caso.

A história da banda, principalmente seu nome, surgiu de uma anedota interessante vivida pelo baixista Arthur Decloedt, que, certa vez, tocando com um famoso saxofonista francês em uma pequena cidade da Catalunha francesa, foi apresentado ao conceito de "música de selvagem", quando seu parceiro de palco recusou-se a tocar uma música brasileira por apontar a selvageria de nossas produções. Esse episódio parece ter moldado em grande medida o que ouvimos no projeto, formado anos depois na parceria com o saxofonista Filipe Nader (colaborador do grupo Charlie e Os Marretas).

Da formação como uma dupla em 2013 até hoje, agora como um quinteto, o grupo foi construindo seu caminho e mostrando seu frescor do Jazz contemporâneo que se livra de qualquer amarra para suas criações. O resultado, como era de esperar, é selvagem, errático – o que pode assustar quem não é acostumado com as improvisações e com os timbres estridentes (às vezes nervosos) do conjunto de sopros do grupo.

São apenas seis músicas, que somam pouco mais de 35 minutos, de uma experimentação jazzística bastante livre. Fluida, mas urgente ao mesmo tempo, Isto É Adoniram abre o disco com um vigoroso time de sopros. Pandion Haliaetus surge na sequência com um tema misterioso e imponente, assim como a tal águia que dá nome à faixa. Já Fragmento N1 cria um momento mais brando na audição, sendo talvez a música mais "civilizada" do registro. A curtinha Cerbero vem em seguida experimentando com sonoridades abafadas do instrumento e criando um efeito claustrofóbico, como se o ouvinte estivesse em um labirinto sonoro. Com mais de nove minutos, Folivara explora diferentes ecossistemas dentro de uma só música, ora pesseando por regiões mais áridas, ora desbravando uma mata mais fechada. Por fim, Cara de Coragem fecha o registro parecendo beber na música brasileira, na tal "música de selvagem" denunciada pelo saxofonista francês.

eNR051: Ladder by Moker
Jean-Claude Vantroyen, Le Soir (21/09/2016)
Déjà, le précédent album de ce quintet, Overstroomd, m'avait marqué. Ce cinquième opus du groupe m'enthousiasme de la même façon.

Le jazz quasi complètement improvisé de Bart Maris à la trompette, Jordi Grognard au sax et à la clarinette, Lieven Van Pee à la contrebasse, Giovanni Barcella aux drums et Mathias Van de Wiele à la guitare, est revigorant, dynamique, libéré, plein de rock, d'énergie et en même temps de sensibilité. Car l'impro collective n'es

t jamais un prétexte pour faire du bruit. Il suffit d'écouter « Streamin' » ou « Uthiopia » pour se laisser aller à rêver aux sons subtils de ces ballades presque romantiques. Les seize morceaux de cet album forment les étapes d'un voyage inattendu et d'une exploration passionnante. Qui explose souvent sous les coups de marteau (moker = marteau) de ce groupe peu commun.

eNR048 : Dining In The Dark by Steven Delannoye & Nicola Andrioli DUO
Bernard Lefèvre, Jazzmozaïek (20/09/2016) **** Keuze van de redacteur
In duo spelen vraagt concentratie en muzikale verstandhouding, wat als gegoten zit bij deze twee rasmuzikanten. Ze kennen elkaar door en door, zijn dertigers en hebben beiden een maturiteit in jazz en klassiek.

Nicola Andrioli, pianist bij Philip Catherine, laat zich de jongste tijd nog opmerken bij nieuwe projecten, o.a. met Lorenzo Di Maio (Black Rainbow), zangeres Barbara Wiernik (Complicity) en Manolo Cabras (Melys In Diotta).

Steven Delannoye vormde na zijn studies aan Manhattan School of Music zijn New York Quartet. Hij is saxofonist bij Antoine Pierre's Urbex en speelt in duo met de klassieke cellist Lode Vercampt.

Dit is geen toevallige ontmoeting, wel een klik tussen beiden toen ze al eens samen musiceerden. Ze voelden zich helemaal klaar om het live in de Jazzstation (4 februari 2015) vast te leggen. Drie stukken van Delannoye, twee van Andrioli en om af te sluiten de standard Body And Soul.

De titel verraadt enigszins de intimistische flow waarop het album drijft. Heel fijngevoelige kamerjazz. Soms neigt het naar hedendaags klassiek en minimalisme, al blijft de drive zeer jazzgericht. Een bijzonder smaakvol, intens te degusteren album, lekker bij kaarslicht. Omdat het een liveopname is, hoor je applaus tussen de nummers, wat de sfeer wat breekt.

eNR049: Shapes by Karl Van Deun/Ruben Machtelinckx
Andrea Aguzzi, Neuguitars (19/09/2016)
I do not know why but this record reminds me of another album played in duo: The Three Kingdoms by John Renbourn and Stefan Grossman. Not so much for the strictly formal aspects, I' m talking about composition and improvisation, as for the mood and atmosphere that this album can inspire. The musics of Shapes are calm, serene,it transpires a relaxed approach that transmits an intimate and warm, almost autumnal sound. It's a record that moves easily along different genres: folk, jazz, classical, but with a lightness that overshadows the technical and virtuosic aspects of the two performers and improvisers. Karl Van Deun and Ruben Machtelinckx are, in fact, two excellent musicians and we can feel it: they know how to combine their instruments in a single sound, in a unique intense and creative musical moment. Perfect music for winter evenings.

eNR045 : s/t by Musica de Selvagem
Pedro Antunes, Estadão Cultura (17/09/2016)
Ou melhor, na selva não há lei.
A sobrevivência depende não só de si – e, em bando, suas chances aumentam. Em cinco, o Música de Selvagem sobrevive. Livres, selvagens, eles encantam.
O quinteto de jazz tem seu novo disco, homônimo, enfim, lançado no Brasil. Por aqui, o petardo chega pelo selo Risco, o coletivo que reúne artistas como O Terno, Charlie e Os Marretas, Mustache e os Apaches, Memórias De Um Caramujo, entre outros – na Bélgica, onde foi lançado antes, o disco é da El Negocito Records.
Guilherme Marques (bateria), Arthur Decloedt (baixo), Filipe Nader (saxofone alto e barítono), Amilcar Rodrigues (trompete e flughel) e Cuca Ferreira (saxofone baritono) integram o quinteto sem leis e amarras.
Formada em 2013, entre pesquisas musicais dos seus integrantes, o Música de Selvagem nasce gigante. Contemporâneo e cheio de frescor, o jazz do quinteto espalha-se por 35 minutos fluídos, como se os temas levassem o ouvinte para lugares remotos, distantes da civilização.
Ali, pode-se tudo.
Sopros irritadiços avançam, atacam, defendem a cozinha de baixo e bateria. Isto É Adoniran, de seis minutos de duração, abre o disco com peso. É grave, é urgente. Corta-se a mata com facão e abre o caminho entre folhas. Caminha-se por Cerbero, a mais curta do álbum, com menos de dois minutos, contempla-se as paisagens sonoras de Folivora.
É Música de Selvagem, mas como a própria capa do disco entrega, o "de" pode ser riscado de lá. É música selvagem, mesmo.

eNR049: Shapes by Karl Van Deun/Ruben Machtelinckx
Philippe De Cleen, daMusic (16/09/2016)
Het gaat goed met de carrière van Ruben Machtelinckx, die stilaan een gevestigde naam in de jazzscène is. Eerder bracht hij albums als 'Faerge' (een project met Joachim Badenhorst, Nathan Wouters en de Ijslandse gitarist Hilmar Jensson) en 'Flock' uit. Hij werkte mee aan verschillende projecten, onder meer gedocumenteerd op 'Felt Like Old Folk', waarop hij met Linus ('Onland'), violist Nils Okland en Niels Van Heertum samenwerkt. Nu ligt 'Shapes' in de winkels, een plaat waarop hij met gitarist Karl Van Deun unplugged gaat.

Shapes
"An acoustic affair", zo heet het. Beide heren kennen elkaar al wat langer, zo blijkt uit 'Ask Me - Don't Ask Me' dat in 2014 uitkwam. Een album waarop leraar en leerling, bij elkaar gebracht in het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen, samen aan iets werken zonder al te veel commerciële druk. Dat leverde een fijngevoelig, zelfs fijnbesnaard album op.

Datzelfde kan ook gezegd worden van het nieuwe 'Shapes', dat vooral composities van Karl Van Deun naar voren schuift. Van Deun is een muzikant/componist die met het grootste gemak doorheen verschillende genres (jazz, folk, rock, blues,..) beweegt. Zo speelde hij onder meer samen met Mal Waldron, Philip Catherine, Pierre Van Dormael, Dré Pallemaerts,.. . Deels omwille van problemen met het gehoor (hyper-acusis) stopte Van Deun met optreden en legde hij zich toe op compositie.

De jonge, ijverige Machtelinckx zag de mogelijkheid om samen met hem enkele van diens composities te arrangeren en met wat hulp van Christophe Albertijn in Les Ateliers Claus te registreren. Op het nieuwe album zoekt het duo nog meer de noten en de stilte op. Via een uiterst persoonlijke aanpak legt het een hele berg inspiraties en invloeden (Bill Frisell; op 'Shapes' wordt er een funky rap aan de Amerikaanse jazzgitarist Michael Gregory Jackson opgedragen) bloot.

'Shapes' klinkt uiterst sober, naakt en uitgepuurd. Tegelijkertijd illustreert het nieuwe album ook hoe binnen de composities de ruimte aan improvisatie geboden wordt. Het zijn muzikale "vormen" als het ware. Wat ook opvalt is het prachtige artwork van de hand van Charif Benhelima. Levi Seeldraeyers zorgde mee voor de lay-out. Ook visueel trekt 'Shapes' dus de aandacht.

'Shapes' is behoorlijk evenwichtig van structuur, al ligt de klemtoon wel op de composities van Van Deun die verrijkt worden met werk van Machtelinckx. Beide muzikanten hebben op het album ook een solospotje, respectievelijk bij Meenseguts en Mister Sandman's Rag.

Opener The Guitar zet meteen in de verf waar het om gaat. Akoestisch samenspel waarbij de compositorische en improvisatorische mogelijkheden onderzocht worden. Moeilijkheid is wel - de heren anticiperen met enige ironie - dat dit niet de meest hippe of trendy muziek is (een traanopwekkend mooi Slaaplied Voor Grote Mensen en het romantische Medieval), maar dat is gelukkig ook nergens het opzet. Integendeel. Voor muziekfans, die schoonheid en esthetiek hoog in het vaandel dragen, is 'Shapes' zeker spek voor de bek. Het album is in alle opzichten zuiver op de graat. De muziek straalt naast zuiverheid ook ontzettend veel warmte uit (Warme Streken). Machtelinckx en Van Deun beklemtonen graag de enorme, creatieve vrijheid waarmee ze tewerk gaan. Dat blijkt onder meer uit Don't Ask Me, Ask Me dat een spel is tussen klank en stilte.

Het aardige is dat leerling en leraar, voor zover daar eigenlijk nog sprake van is, elkaar ondersteunen en verrijken. Zo zijn de composities van Machtelinckx (Beek, Wyble en het afsluitende Done Gone) minstens even sterk als die van Van Deun en passen zij erg knap in het bredere geheel. 'Shapes' heeft ons het oeuvre van Van Deun verder doen ontdekken, onder meer via 'Le Mirage', een album waarop Van Deuns werk uitgevoerd wordt door het Kurt Van Herck Trio met Kurt op tenorsax, Jacques Pirotton op gitaar en Mimi Verderame op drums.

eNR051: Ladder by Moker
Karel Van Keymeulen, De Standaard, p.D8 (14/09/2016)
Moker is een van de hechtste bands in de Belgische jazz. Op hun vijfde album blijven vrijheid en speelsheid een belangrijk kenmerk in een mix van meeslepende en avontuurlijke stukken. Titels zoals 'Dikken Beuk' zeggen het al: wat gekte en enige dwarsheid zijn nooit ver weg. Ze laten een nummer graag eens scheef lopen. Sommige songs zijn collectief gemaakt, andere zijn van de hand van gitarist Mathias Van de Wiele, trompettist Bart Maris of saxofonist Jordi Grognard. 'Joy Collision' is een plezierig thema, met een stevige rockbeat en een heerlijke trompet. In 'Zwengel' jongleert de gitaar met effecten. 'Streamin' is een prachtige ballad met een uitstekende Grognard. Over 'Uthiopia' hangt een oosters parfum. 'Zwaar Metaal', met geladen blazers, zet er stevig de beuk in. Duetten tussen trompet of gitaar en klarinet creeëren tussendoor een rustige sfeer. In 'Kruidsteen' wringen en schuren de klanken.

Avontuurlijke plaat.

eNR050: : Melys In Diotta by Manolo Cabras Quartet
Jazzmozaïek p. (12/09/2016) ***** Keuze van de redacteur
Contrabassist Manolo Cabras heeft na vier jaar opnieuw een eigen plaat uit: Melys In Diotta. Cabras is heel actief als sideman en nam daarom zijn tijd om te schuren en te schaven aan de composities en om de nummers voldoende in te spelen. Een goede keuze, want Melys In Diotta is een fris en volwassen album vol melancholie, lyriek, rustige schoonheid, impro en hier en daar een beetje swing.

Cabras heeft zich omringd met dé trompettist van het moment, wonderkind Jean-Paul Estiévenart. Op piano speelt de verbluffende Nicola Andrioli, destijds opgevist door Philip Catherine en nu ook volop in de belangstelling met o.a. Steven Delannoye, Barbara Wiernik en Lorenzo Di Maio. Drummer van dienst is goede vriend en compagnon de route, Marek Patrman.

Stuk voor stuk mannen die passen bij datgene wat Cabras voor ogen had: spelen om te voelen en af toe zelfs om te vliegen. En gevlogen wordt er in E.S.D.A. een uptempo nummer waarin Estiévenart en Andrioli de stevige ritmesectie constant in hun nek voelen. Unlce Stevie is een subtiele knipoog naar bassist Steve Swallow, een van de belangrijkste inspiratiebronnen in de composities van Cabras.

Melys In Diotta is meteen het 50ste album op het Gentse El NEGOCITO Records. Een mooi jubileumcadeau!

eNR051: Ladder by Moker
Herman te Loo, Jazzflits nummer 263 p. 10 (12/09/2016)
Een gitarist die een van de tracks op zijn nieuwe album 'Zwaar metaal' noemt, haalt zijn inspiratie duidelijk niet bij Jim Hall of Wes Montgomery vandaan. Mathias Van de Wiele kiest in zijn gitaargeluid en –aanpak liever voor rock dan voor jazz, al doet hij in het voornoemde nummer eerder aan Robert Fripp denken dan aan echte heavy metal-helden. Net als het vorige album van zijn groep Moker, 'Overstroomd', is 'Ladder' echter geen stijl- vaste plaat. Want in nummers als 'Time is on our side' en 'Mind the gap' speelt Van de Wiele heel gevoelig akoestische gitaar. Jordi Grognard zet daar dan zijn klarinet tegenaan met een warme sound, die doet denken aan Michael Moore. Diens groep Available Jelly komt ook af en toe in gedachten in de (soms overgedubde) blazersarrangementen van bijvoorbeeld 'Kruids- teen' of 'The Thread'. Trompettist Bart Maris maakt daarin dui- delijk waarom hij een van de meest gevraagde koperblazers van België is. Qua klank en frasering is hij volstrekt uniek. Bassist Lieven Van Pee (ook bekend van De Beren Gieren) en drummer Giovanni Barcella zijn uiterst flexibel en kunnen elke gewenste ritmiek leveren – of het nu een elegant dansje of een meedo- genloze rockgroove is. Alle elementen maken van 'Ladder' weer een feestelijke plaat die geen moment verveelt.

eNR050: : Melys In Diotta by Manolo Cabras Quartet
Herman te Loo, Jazzflits nummer 263 p. 5 (12/09/2016)
Wie 'Lena' opzet, de vierde track van 'Melys In Diotta', denkt misschien een verloren gewaand nummer van 'Kind of Blue' te horen. Het kwartet van de Italiaans-Belgische bassist Manolo Cabras is goed in het neerzetten van een ingetogen sfeer, zeker wanneer trompettist Jean-Paul Estiévenart de Harmon-demper in zijn trompet steekt. Maar er is veel meer te genieten op de pas tweede cd als leider van Cabras, een veel gevraagd sideman bij onze zuiderburen. De leider heeft namelijk een goede hand van schrijven en hij zoekt naar andere vormen dan het afgeklo- ven thema-solo's-themamodel. Een mooi intro (zoals zijn eigen inleiding tot 'Inevitabilmente') of een stukje improvisatie waaruit een compositie komt bovendrijven ('Ciaccacciacchi') zijn een paar voorbeelden. Voor de variatie heeft Cabras ook een aantal pittige uptempo-stukken geschreven, zoals 'E.R.G.O.', dat enige gelijkenis vertoont met Thelonious Monks 'Skippy'. Het pleit voor het kwartet dat de muzikanten bij deze tempi niet gaan jakke- ren, maar er net zo goed de rust voor nemen als voor een bal- lad, zoals het eerder genoemde 'Lena'. Drummer Marek Patrman is hierin een belangrijke factor, want het is in alle stukken dui- delijk dat hij en Cabras een langlopende muzikale partnerschap hebben. Pianist Nicola Andrioli, ten slotte, laat horen waarom grote namen als Philip Catherine en Mimi Verderame voor hem kozen. Hij is ritmisch én harmonisch sterk en zet elegante solo's neer.

eNR049: Shapes by Karl Van Deun/Ruben Machtelinckx
?ukasz Kom?a, nowamuzyka.pl (12/09/2016)
"Dwie gitary akustyczne i banjo. Mistrz i ucze?.
Z tego duetu najlepiej znam posta? Rubena Machtelinckxa, o którym wielokrotnie pisa?em na ?amach Nowej Muzyki, cho?by nie tak dawno w kontek?cie znakomitego projektu VVolk i p?yty "Book Of Air" (recenzja). Ten belgijski gitarzysta udziela si? równie? w wielu innych interesuj?cych przedsi?wzi?ciach, takich jak Linus + Skarbø/Leroux, Linus + Økland/Van Heertum czy Machtelinckx/Jensson/Badenhorst/Wouters. Z kolei Karl Van Deun to gitarzysta, kompozytor i pedagog tworz?cy od ko?ca lat 80. Jako profesjonalny muzyk by? szczególnie aktywny w pó?nych latach 80. i na pocz?tku 90. Ze wzgl?du na problemy ze s?uchem Van Deun zosta? zmuszony zaj?? si? w wi?kszym stopniu komponowaniem ni? samym graniem. Ale wci?? pozostaje aktywnym wyk?adowc? w Królewskim Konserwatorium w Antwerpii. W?a?nie tam Machtelinckx pozna? Van Deuna.

"Shapes" (26.07.2016 | el NEGOCITO Records) to ich drugie wspólne wydawnictwo. Wi?kszo?? utworów napisa? Van Deun, gdzie? mi?dzy rokiem 1990 a 2016. Ich kompozycje s? bardzo intymne, osobiste, ale nie pozbawione wirtuozerii i skomplikowanych uk?adów harmonicznych, a zarazem luzu i swobody. Panowie zahaczaj? o bluesa, folk, jazz, muzyk? wspó?czesn? i improwizowan?. S?uchaj?c "Shapes" przypomnia? mi si? znakomity album Jima Halla i Pata Metheny'ego z 1999 roku, a tak?e tegoroczny kr??ek Pedro Solera i Gaspara Clausa – "Al Viento" (recenzja).

eNR051: Ladder by Moker
Guy Peters, Enola.be (11/09/2016)
Met meer dan vijftien jaar en intussen vijf langspelers op de teller, mag Moker gerust beschouwd worden als een vaste waarde binnen de Belgische jazz, een band die ondanks vrij zeldzame concerten toch z'n eigen hoekje opgeëist heeft. Bij elke plaat wordt opnieuw gezegd dat het eigenlijk wel eens tijd wordt dat de band een groter publiek verdient en dat zal nu niet anders zijn, want op Ladder, ongetwijfeld de meest gevarieerde plaat tot nog toe, klinkt Moker urgenter dan ooit.

Moker is dan ook geen doorsnee jazzband: door de respectievelijke achtergronden en stilistische uitstappen hebben ze een eenduidig label altijd behendig ontweken. Het ene moment zijn ze duidelijk geworteld in de potige Gouden Tijd van de jazz, later duidelijker verwant aan de avant-garde-exploten die erop volgden. En vaak ook met een aanstekelijke frontale energie die uit de rock-'n-roll overgewaaid kwam. Die laatste alliantie wordt nu sterker dan ooit uitgewerkt. De songs steken in een modern jasje, zijn opvallend compact (15 stuks in 50 minuten, dat zegt genoeg) en het afwisselen tussen akoestische en elektrische inkleding klinkt vanzelfsprekender dan ooit tevoren.

Zowat de helft van de stukken bestaat uit composities (vier van gitarist Mathias Van de Wiele, drie van trompettist Bart Maris, eentje van rietblazer Jordi Grognard), de rest werd geïmproviseerd, maar zelfs daar wordt een enorm breed terrein verkend. Wordt in opener "As Dark, As Deep…" gespeeld met donkere ambienttexturen en galmende trompet, waardoor het eerder aansluit bij de school van het Hoge Noorden, dan doet "Kruidsteen" iets op een kruispunt tussen Banyan, The Knack en Flat Earth Society. In het hart van de plaat, waar vier improvisaties aan elkaar geknoopt worden, beleef je een even korte als innemende tocht, gaande van etherisch klinkende bansuri (Grognard) en krakende elektronica tot akoestische stekeligheid en ongebruikelijke speeltechnieken en de even dromerige als broeierige en repetitieve rockgrooves van Lieven Van Pée en Giovanni Barcella.

Het is een bonte kleurenwaaier die ook als een frisse wind door de composities waait, want de vier van Van de Wiele (waarvan er trouwens geen enkele de drieminutengrens haalt), variëren van retecatchy instrumentale pop ("Joy Collision") en intimistisch samenspel (die combinatie van akoestische gitaar en klarinet in "Streamin'" en "Mind The Gap" kan misschien nog eens apart uitgediept worden?), tot bezwering met een loom rollende ritmesectie ("The Afterbeat / Lesson #1"). Maris countert aardig met de potige psychrockjazz van "Zwengel", het exotisch getinte "Skopalli", en vooral het knappe pastorale "Dikken Beuk" voor drie blazers, met Van de Wiele op althoorn.

Grognards "Drunk(en) Monk", tenslotte, is de finale processiegang die met verve de deur achter zich toetrekt. Je zou kunnen beweren dat er met deze weelde gerust een paar songs af hadden gemogen (zo'n stuk als "The Thread" kunnen ze intussen waarschijnlijk ook spelen met een vinger in de neus), maar het is hier geen vermoeiende, maar een verfrissende rijkdom, die overduidelijk vastgelegd werd tijdens sessies waarin de muzikanten hun ding kwijt konden. Dus kijk: knappe composities, prima samenspel, stilistische variatie, toegankelijkheid, creativiteit. Moker staat er (nog altijd). Nu dat publiek nog.

eNR049: Shapes by Karl Van Deun/Ruben Machtelinckx
Mark Sullivan, All About Jazz (06/09/2016) ****
Young Belgian guitarist Ruben Machtelinckx has already had an active recording career, especially with his quartet and the duo Linus. His recordings have become progressively more acoustic and ever more freely improvised. Guitarist Karl Van Deun was Ruben's teacher at the Royal Conservatory of Antwerp. His performing career has been sidelined by hearing problems, but he contributes most of the compositions here, and the pair stick to acoustic instruments.

The dominant sound is two classical guitars, no overdubbing. The compositions are frequently polyphonic, sounding more like classical music than jazz. At first blush it doesn't sound like there is much improvisation, but that's due to a carefully worked out approach. Machtelinckx explains that the pair worked on improvising "more like the tunes themselves. So we practiced improvising more like 'composers' around the chords." On the opener "The Guitar" the approach can be heard if you listen closely: there's a pause at the 2:48 mark, then both guitars improvise on the chords of the tune simultaneously. But there's no clear division in the sound: it's as if the tune carries on right through the improvisation.

"Medieval" takes the same approach, and here the opening theme can be clearly heard returning at the three minute mark. Performers often claim to integrate composition and improvisation this way, but I've never heard it done so completely and seamlessly. There is some variation in the sound. Each of the players performs one solo track, and Machtelinckx contributes three compositions. "The Marriage" finds Van Deun on steel string acoustic guitar with Machtelinckx on banjo (an instrument he has been playing more and more on his own recordings). It also features an overdubbed guitar solo, one of the few places where a part sounds clearly improvised. Closer "Done Gone" (one of Machtelinckx's tunes) brings back the banjo, paired with classical guitar this time.

The sound of Shapes certainly recalls some of classical guitar specialist Ralph Towner's projects, especially the MGT guitar trio with Wolfgang Muthspiel and Slava Grigoryan, which can be heard on From A Dream (Material Records, 2009) and Travel Guide (ECM, 2013), as well as his duo with guitarist John Abercrombie, as heard on Sargasso Sea (ECM, 1976) and Five Years Later (ECM, 1982). But this beautiful collaboration definitely has its own collective voice, and is well worth seeking out by guitar fans.

eNR050: : Melys In Diotta by Manolo Cabras Quartet
Joachim Ceulemans, Enola.be (05/09/2016)
Sinds hij meer dan tien jaar geleden werd geadopteerd door de Belgische jazzscene, heeft de Italiaanse bassist Manolo Cabras (1971) zich opgewerkt toch het typevoorbeeld van een muzikant die zijn kennis van de jazztraditie aanwendt in functie van meer avontuurlijke jazzmuziek. Met zijn gloednieuw kwartet presenteert hij nu een eerste album, waarop de vruchten van die jarenlange consequente aanpak eindelijk worden geplukt.

Cabras is eigenlijk een beetje zoals een Limburger in Leuven: hij is na zijn studies blijven plakken. Na opleidingen in Cagliari en Siena, kwam de Italiaanse bassist naar onze contreien afgezakt en settelde zich na enkele semesters aan het conservatorium in Den Haag in 2003 uiteindelijk in Brussel. Ondertussen speelde hij een cv bij elkaar dat als een symbiose van traditie en avontuur leest: van concerten met Toots Thielemans, Ferdinand Povel en Enrico Rava tot een samenwerking met de Franse saxofoniste Alexandra Grimal en duurzame engagementen in de groepen van Ben Sluijs en Manu Hermia. De 45-jarige Italiaan weet zich daardoor net zo goed te handhaven binnen een rondje standards als in het soort jazz waarin composities vooral als kapstok dienen om stevige improvisaties op te hangen. Het is net die veelzijdigheid die hij op zijn eerste kwartetplaat als bandleider gepast weet uit te spelen.

Hoewel men hem in verschillende contexten wel eens de knuppel in het hoenderhok kan zien gooien, is Cabras zeker geen iconoclast. Hij lijkt zich het best te voelen wanneer de lijn wordt gevierd, maar niet geheel wordt losgelaten. Misschien daarom dat ook zijn eigen composities op Melys In Diotta meestal vrij sterk zijn gestructureerd. Af en toe is dat behoorlijk conventioneel, zoals in het naar alle kanten swingende "E.S.D.A." dat ons aan het oude werk van Chick Corea herinnert, maar in "E La Nave Và" is het zicht op de onderliggende fundamenten bijvoorbeeld al wat waziger. De ritmesectie speelt hier een mooi spelletje met trompettist Jean-Paul Estiévenart, door afwisselend het ritme af te bakenen en vervolgens enkele maten de frasering van de trompet te volgen. De solo's van Estiévenart en pianist Nicola Andrioli (al jarenlang een trouwe gezel van Philip Catherine) zijn bovendien aan elkaar verwant omdat ze telkens terugkeren naar dezelfde melodische beweging.

Piano en trompet worden niet geheel onverwacht naar voren geschoven in de meeste tracks. Zowel Estiévenart als de vingervlugge Andrioli zijn gerenommeerde solisten en met hen heeft Cabras dan ook belangrijke troefkaarten in handen, wat in "Uncle Stevie" wordt geïllustreerd onder een sobere, maar erg dankbare begeleiding van Cabras en drummer Marek Patrman. Het zijn van die solo's die je als luisteraar meeslepen, haast ongemerkt optillen en je enkele ogenblikken later in een andere hoek van de kamer neerzetten. Maar ook in de donkere romantiek van "Lena" of "Inevitabilmente" voelen de solisten zich als een vis in het water en maken de virtuoze toeren plaats voor attent samenspel en verfijnde bijdragen, wat een van de sterke punten van dit kwartet blijkt te zijn.

De plaat mist af en toe wat spankracht omdat sommige tracks eerder onopvallend voorbij kabbelen en er qua dynamiek niet altijd veel beweging is (al kan dat laatste ook een productioneel issue zijn). Dat is een beetje het geval met opener "Melys In Diotta", dat weliswaar met een leuk idee aanvat (een strenge reeks pianoakkoorden) maar zich daarin uiteindelijk een beetje vastrijdt omdat het net iets te weinig opwinding biedt. Het lijkt wel alsof het kwartet te voorzichtig is op sommige momenten en dat het potentieel - dat hier duidelijk aanwezig is - daarom niet altijd wordt benut. Maar de groep heeft natuurlijk altijd nog de kans om ons in een concertsituatie van het tegendeel te overtuigen.

Het overgrote deel van Melys In Diotta is gelukkig meer dan spannend genoeg om de plaat als "geslaagd" te kunnen bestempelen. In combinatie met deze uitstekende muzikanten zit duidelijk muziek, alleen mag die af en toe nog wat feller doorklinken. Laat die bescheidenheid op die tweede plaat dus maar vallen.

eNR049: Shapes by Karl Van Deun/Ruben Machtelinckx
Eyal Hareuveni, freejazzblog.org (02/09/2016)****
Belgian guitarist Karl Van Deun was one of the most influential teachers of guitarist Ruben Machtelinckx at The Royal Conservatory of Antwerp. Van Deun was active in local Belgian scene in the late eighties and early nineties, played with Mal Waldron, Philip Catherine among many others, but was forced to retire from performing due to hearing problems. Machtelinckx is a member of the Linus duo that recently released a beautiful album with Norwegian violinist Nils Økland. Van Deun and Machtelinckx released their first duo album, Ask Me - Don't Ask Me, two years ago (El Negocito, 2014), and Shapes continues its acoustic, intimate vein.

Most of the compositions were written by Van Deun after his retirement from performances, all highlight his rich language and his versatility. The pastoral music is rooted in classical music for guitar, suggesting well-crafted and clear structures, but incorporating diverse elements from jazz (including a moving tribute to American guitarist Michael Gregory Jackson), folk, country-blues and even hints of nuveo-tango (on "Astor Zolla") and even abstract experimentalism. The impressive vocabulary of both Van Deun and Machtelinckx, their emphatic and playful interplay and the straightforward approach emphasize the immediate, emotional impact of the concise compositions. Often this approach enables both to introduce more nuanced complex themes. Simply beautiful and touching.

eNR041: Live at La Resistenza by Dikeman Parker Drake
Paul Khimasia Morgan, Bad Uncle John (The Sound Projector music magazine) (28/08/2016)
Cracking date at this venue in Ghent, Belgium; nicely recorded with every gesture and breath crisp and clear. A hard blowing man, that Dikeman, although without the sheer prolonged violence you might expect from the playing of someone like Mette Rasmussen who is my current favourite free jazz saxophonist. I'm being very specific about incuding the term "jazz" here when I talk about "free" playing. Personally I'm more of a "free" free-playing enthusiast; I prefer to listen to John Butcher over Ken Vandermark any day (although as I'm sure you know, Butcher cannily keeps one foot firmly in the jazz realm – a decision which presumably allows him to make an adequate living from performing).

John Butcher was famously quoted as saying he thought all "experimentation" should be kept contained in the rehearsal space rather than displayed for all to see and dissect on stage. I'm not sure that applies in this case. What really excites about this document is the sound of the three musicians trying anything; bouncing ideas off each other and playing in the moment. Having missed them (theirs was the final performance) at Brighton Alternative Jazz Festival in September of 2015, I'm very pleased to hear this and can confirm it is of the highest order as evinced by my friends who did witness them at BAJF. Perhaps not quite as overtly "spiritual" a performance here as the one in Brighton according to more than one report, but in no way lacking the sensitivity, cohesion and group understanding you would expect from practitioners of their standing.

Dikeman claims full ownership of the "compositions" presented here – according to the sleevenotes – which seems a little disingenuous to me, considering the nature of this type of music, but then, not being au fait with the methods necessary in the production of free jazz myself, I am forced to conclude that Dikeman must have brought the most to the table in terms of ideas at rehearsals, I guess. Drake and Parker both have long careers behind them and are historically important musicians, so it would come as a surprise to me to learn that they had minimal input into the material this trio presents. Putting all this detail aside, I would say that if you're beginning to explore contemporary jazz I would recommend this as a great way in. If you are a part of the current jazz scene, you've most likely scored yourself a copy of this already.

eNR049: Shapes by Karl Van Deun/Ruben Machtelinckx
Guy Peters, Enola.be (28/08/2016)
Twee jaar geleden maakte het gitaristenduo Karl Van Deun en Ruben Machtelinckx een opgemerkte debuutplaat met 'Ask Me Don't Ask Me', een plaat waarvan gemakkelijker viel te zeggen wat het niet was, dan wat het wél was. Maar het was een aanpak die werkte, ook live, en die nu een vervolg krijgt met 'Shapes'.

Ook deze keer word je als luisteraar in de luren gelegd door de belemmerende neiging om de dingen in een vakje te stoppen, iets dat 'Shapes' zich niet echt laat welgevallen. Het is geen tegendraads wringend album, maar ook geen behaaglijke affaire, geen kampvuurfolk of verzameling rustieke mooiigheden. Opener 'The Guitar' is een even vanzelfsprekende als allesomvattende en misschien ook nietszeggende titel, maar de muziek ontwijkt vervolgens behendig een label. Het biedt geen duidelijke structuur, maar je voelt wel dat er heel wat arrangeerwerk achter steekt, dat er wat bladmuziek aan te pas komt om het uit te voeren. Soms ontmoeten de gitaren elkaar even, maar hier worden vooral individuele paden bewandeld en heel even lijkt het alsof er een vaag mystiek kantje aan te pas komt. Een schijnbaar gave, simpele buitenkant, die een vrij complex raderwerk herbergt.

En zo zijn er nog: stukken als het bedrukte 'Don't Ask Me, Ask Me' (een omkering van de vorige albumtitel) en het grillige 'The Marriage' (met Machtelinckx op banjo) laten zich evenmin ontsluiten en lijken soms op de tast uitgevoerd door spinnenloopjes. Daartegenover staan echter ook songs die wel wat sneller in hun kaarten laten kijken of niet zo nadrukkelijk de abstractie uitspelen. Zo is 'Slaaplied Voor Grote Mensen' een ronduit prachtig kleinood, melancholisch en delicaat als een mooi stukje origami. Andere stukken hebben dan weer gepaste titels opgeplakt gekregen die al een en ander suggereren: 'Medieval' heeft de antieke statigheid van een eeuwenoude compositie, 'Warme Streken' glooit als de heuvels van een Zuiderse bestemming, en 'Astor Zolla' draagt ergens misschien nog de sporen van een Argentijnse tango.

Karel Van Deun & Ruben Machtelinckx (foto: Guido Martens)'Rap For Michael Gregory Jackson' is vermoedelijk opgedragen aan de gitarist die in de jaren zeventig speelde aan de zijde van onder meer David Murray en Wadada Leo Smith, en het is dan ook de meest jazzy compositie van het album. De tweede albumhelft heeft bovendien nog een paar verrassingen in de aanbieding (maar verwacht geen bruuske wendingen): zo spelen Van Deun en Machtelinckx elk een solostuk. Gaven we ooit aan dat de leraar een ietwat stekeliger stijl heeft dan de voormalige leerling, dan is het contrast hier eigenlijk niet zo heel groot. Dat is wel iets nadrukkelijker aanwezig in de composities die Machtelinckx aandroeg: 'Beek' is met z'n warme sound en melancholische stijl hét buitenbeentje van de plaat, eentje die nauw aansluit bij de songs van Linus en Machtelinckx' kwartet, waar de weemoed duidelijker aanwezig is dan in Van Deuns wat meer strenge en klassieker klinkende composities. 'Wyble' start een beetje hoekig en speels, maar laat ook wat meer poppy geluiden horen, terwijl het brokje 'Done Gone' het album afsluit, inclusief banjogetokkel.

'Shapes' meer van hetzelfde noemen zou oneerbiedig zijn, maar het is wel zo dat de sfeer en verhoudingen op beide albums gelijklopend zijn, al lijkt dit nieuwe werkstuk hier en daar wat complexer, en nog behendiger gebruik te maken van die merkwaardige duosymbiose. Voor wie uit is op makkelijk in het gehoor liggende sofamuziek is dit dan ook geen aanrader. Het klinkt gemoedelijk en speelt zich regelmatig af op fluisterniveau, maar is net iets te stekelig en onvoorspelbaar om naar het achterplan gedrongen te worden. Wie echter al overtuigd was door 'Ask Me, Don't Ask Me' en de koers die Machtelinckx & Co recent lieten horen bij het uitgebreide Linus en het kwartet, die vindt hier opnieuw een puzzelwerkje met een heel eigen sfeer en zorgvuldig uitgewerkte diepgang, die opnieuw erg knap werd vastgelegd – het mag gerust nog eens benadrukt geworden – door Christophe Albertijn, en verpakt werd in opvallend artwork van Charif Benhelima. Mooi.

eNR049: Shapes by Karl Van Deun/Ruben Machtelinckx
Jakob Baekgaard, All About Jazz (24/08/2016) ****
In spite of his young age, Belgian guitarist Ruben Machtelinckx has already traversed a wide spectrum of musical expressions, and yet, while the textures are different, his records share a certain lyrical sensibility and the quality of dwelling in the moment.

On Shapes, Machtelinckx joins his former teacher Karl Van Deun to play an exquisite program of acoustic music, mostly penned by Van Deun.

The opener is simply called "The Guitar" and is almost an aesthetic program in itself, with beautifully baroque guitar lines intertwining in delicate shapes. Lyrical folk jazz in the spirit of J.S. Bach.

A title like "Mister Sandman's Rag" underlines the feeling of a gentle lullaby while "The Marriage" has a country- folk twist, with Machetelinckx playing banjo. There is also a homage to the great guitarist, Michael Gregory Jackson, who gets a special wordless rap filled with deep blues-licks.

Shapes is not the first collaboration between Van Deun and Machtelinckx. The album follows Ask Me -Don't Ask Me (El Negocito Records, 2014), and in fact, there is a humorous reference to this album on the track, "Don't Ask Me, Ask Me," a meditative acoustic abstraction. Both of the albums show the close communication between Van Deun and Machtelinckx.

References could include Pullman's lovely acoustic album Turnstiles and Junkpiles (Thrill Jockey, 1998) and the acoustic super group, MGT, with Wolfgang Muthspiel, Slava Grigoryan and Ralph Towner, but also the guitar duos of Towner and John Abercrombie come to mind.

However, Machtelinckx and Van Deun have their own thing going and Shapes is worth checking out for anyone interested in lyrical acoustic music where influences from jazz, blues, folk and classical music melt into a personal expression.

eNR049: Shapes by Karl Van Deun/Ruben Machtelinckx
Dani Heyvaert, Rootstime (08/2016)
In deze kolommen moeten we de nog altijd piepjonge Ruben Machtelinckx niet echt meer voorstellen, al zou het wellicht aanbeveling verdienen als we hem eens, interviewgewijs, aan de tand zouden voelen over het redelijk indrukwekkend parcours dat hij de voorbije jaren afgelegd heeft. Maar samenvattend: Machtelinckx is als jazzgitarist niet langer "op weg naar" de top, hij stààt er. Karl van Deun is bij de gemiddelde lezer misschien iets minder bekend, al is zijn curriculum ook niet gewoontjes te noemen: hij is al bijna drie decennia actief als muzikant en componist in jazz, folk, rock en blues. Voor de kost is Van Deun, naast muzikant en componist ook lesgever aan het Antwerpse Conservatorium en het is daar dat de paden van beide heren elkaar kruisten: Karl was de leraar van Ruben en na diens afstuderen is er kennelijk geregeld contact tussen beiden gebleven en zo maakten ze twee jaar geleden al een duoplaat, "Ask Me - Don't Ask Me", ook al op el Negocito Records.

Op deze tweede duoplaat doen de beide heren dertien nummers: tien van de hand van Van Deun, geschreven ergens tussen 1990 en vandaag, maar recent door beiden samen gearrangeerd en drie van de hand van Machtelinckx ("Beek", "Wyble" en Done Gone"). Eén keer kunnen we Ruben solo horen, op "Meenseguts", terwijl de solobeurt van Karl , Mister Sandman's Rag" heet. De plaat laat heel duidelijk de verschillende genres horen, waarin Van Deun actief is (geweest): nu eens zit je in de puur klassieke stijl en denk je aan Bach, zoals bij opener "The Guitar", dan weer denk je aan wat Ry Cooder deed op zijn"Jazz"-plaat, meer bepaald bij "Slaaplied voor Grote Mensen", dat heel duidelijk een folk-komaf heeft.

"Medieval" is heel toepasselijk getiteld en doet denken aan een Julian Bream of John Williams en bijzonder grappig vind ik de titel van ""Don't Ask Me, Ask Me", waarin ik een verwijzing vermoed naar de titel van de vorige plaat van beide heren samen. "Warme Streken" voert je richting Brazilië, en iets verderop kom je "Astor Zolla" tegen. In de "Rap For Michael Gregory Jackson" waart de blues rond en op "The Marriage" waagt Ruben zich zowaar aan een banjopartij.

Waarmee alleen maar gezegd wil zijn dat deze plaat voldoende variatie biedt voor wie luisteren wil: beide heren zijn meesters op hun instrument en de composities, die van zichzelf al deugen, werden mooi gearrangeerd, zodat dit nergens een plaat voor nerds of freaks geworden is. Neen, dit is een plaat voor gewone mensen als u en ik, op voorwaarde dat ze oren aan hun kop hebben en die willen gebruiken. Ik mocht vaststellen dat een koptelefoon nuttig kan zijn voor deze plaat, maar niet noodzakelijk. Als leerlingen en meesters op deze manier elkaar (blijven) ontmoeten, hangt er schoonheid in de lucht. Deze CD is daar een heel fijn voorbeeld van! En voor ik het uit het oog verlies -eigenlijk was dit het eerste dat mij opviel toen ik de plaat binnenkreeg: het artwork is van Charif Benhelima. Als u ergens de kans krijgt om die mens z'n werk te gaan bekijken: doén!

eNR021: The First Sound by Basssss
Ken Waxman, Jazzword (11/08/2016)
More than three dozen bull fiddles short of the 45 or so violinist Joe Venuti contacted for an imaginary gig in the 1930s to revel in the confusion when they arrived at the same place lugging their basses, Belgian's five-person Basssss ensemble has a more elevated purpose. Convened by Flemish sculptor/double bassist Peter Jacquemyn, the tracks on this two-CD set contend that if enough bass players are involved and organized, sounds can be created that echo far beyond expected string tones. How well this succeeds depends on how ecumenical one is in defining sounds.

Like Jacquemyn, who has recorded over the years with the likes of saxophonist Evan Parker and percussionist Lê Quan Ninh, each of the string punishers habitually roams far from the mainstream. Kristof Roseeuw is a member of Moker, a Ghent jazz quartet. Another Ghent resident Yannick Peeters works with other Belgian musicians such as drummer Dré Pallemaerts and saxophonist Kurt Van Herck. Lode Leire is a professor of double bass at Antwerp's Artesis Hogeschool and plays with The Party ensemble, while another Antwerp resident Pieter Lenaerts, leads the contemporary music ensemble Tiptoe Company.

Like socialites appraising many gowns before deciding on the proper ensemble for a grand entrance, the string quintet members try on for size many combinations of their arco and pizzicato wardrobes. On Side A for instance the equivalents to designer interpretations encompass collective strokes that resemble brass grace notes; or a squad of emphasized plucks that swell to become more percussive than thunderous kettle drumming; and even a joust on "Tremble Side" where one bassist pirouettes extended timbres like the supple contortions of the top person in a human pyramid while the others buzz out a continuum that could be the support bodies. The extended "The First Sound" on the other hand is more than one modulation. Building up to a solid mass of sul tasto judders, the track suggests both the soundtrack of a battle between rouge elephants and maddened rhinos as well as the distant sizzle created by fissure without amplification. So opaque that at times it almost references the jape about the pitch-black picture actually being that of a black cat eating licorice in a coal chute at midnight, ear straining here reveal many of the gradations among the string tones.

If it's a credible description, Side B's "The Very First Sound" initially intensifies the dusky sound picture still further making the idea of textural transparency appear as unattainable as the US ever adopting gun controls. It's as if a gigantic sink hole has opened and swallowed every individual tone. Finally release arrives when the bulge is broken up with first one, than many reed-like whistles. The concluding "Broken Blues" bends and vibrates the 20 strings so that the resulting broken counterpoint melds both the Blues tradition and the experimental string program to which the rest of the session has been dedicated.

The First Sound should be avoided by those who abhor low tones as well as those who prefer instruments to follow conventional paths. Should you yearn for unheard textures however, hearing some of the timbres here will be rewarding.

eNR050: Melys In Diotta by Manolo Cabras Quartet
Claude Loxhay, Jazz'halo (08/2016)
Natif de Cagliari, Manolo Cabras a étudié la contrebasse, entre autres, avec Dave Holland, Marc Johnson et Attilio Zanchi, le bassiste du quintet de Paolo Fresu.

En Italie, il a joué avec Enrico rava et la chanteuse Maria Pia De Vito, une des voix du projet One Heart, three Voices de David Linx. En 1998, il s'installe aux Pas-Bas et joue avec le trompettiste Eric Vloeimans et le guitariste Jesse van Ruller. Depuis 20013, il est établi en Belgique et est un des contrebassistes les plus sollicités de notre pays: quartet de Ben Sluijs, trio de Manu Hermia, Heptatomic d'Eve Beuvens, trio d'Erik Vermeulen ou quartet de Fre Desmyter, avec John Ruocco, tout en enregistrant avec la saxophoniste française Alexandra Grimal (Seminare Vento) ou l'Italien Ricardo Luppi (Live in Milano). A son nom, il y a quatre ans, il a enregistré I wouldn't be sure, avec Lynn Cassiers (voc) et Ricardo Luppi (ts).

Le voici à la tête d'un nouveau quartet dont la complicité repose sur différentes connivences. Jean-Paul Estiévenart (trompettiste d'Urbex, LG Jazz Collective, MikMâäk et Rêve d'Eléphant Orchestra) croise Nicola Andrioli (pianiste du quartet de Philip Catherine comme du quintet de Mimi Verderame) au sein du tout récent quintet de Lorenzo Di Maio. Quant à Marek Patrman (dm), il était son compagnon au sein du quartet de Ben Sluijs comme du trio d'Erik Vermeulen.

Au répertoire de ce nouvel album El Negocito, huit compositions originales, de nouveaux thèmes, comme ce E la Nave Va, en hommage à Fellini, mais aussi ESDA qu'il avait enregistré avec le pianiste Augusto Pirroda (album A Turkey is better eaten, avec Ben Sluijs à l'alto). Tout au long des ces huit plages, Manolo invite ses complices à un voyage entre tradition (il cite Ornette, Miles et Trane) et exploration au travers de structures ouvertes qui constituent de réelles opportunités d'improvisations et de solos successifs, avec une alternance entre tempos vifs et mélodies empreintes d'un lyrisme nostalgique. Parmi ces tempos survoltés, ESDA, avec solo de trompette et de piano avec une belle indépendance des deux mains, Melys in Diotta avec son intro de trompette bouchée, ERGO ou Uncle Stevie, au swing appuyé et solo de piano stride. Parmi les mélodies au climat mélancolique, E la Nave Va qui rappelle les atmosphères felliniennes et la musique de Nino Rota (même si c'est Gianfranco Plenizio qui, pour une fois, a signé la musique de ce film) mais aussi Lena et Inevitabilmente, avec leur intro de cymbales, trompette bouchée (Lena) et solo lyrique de piano (Inevitabilmente). Pour sa part, Ciaccacciacchi se révèle être la plage la plus libertaire, avec grincements de baguette sur cymbale, sussurements de la trompette, notes égrénées au piano qui débouchent sur un beau solo de contrebasse puis de trompette. Une musique empreinte d'une vraie personnalité.

eNR048 : Dining In The Dark by Steven Delannoye & Nicola Andrioli DUO
Karel Van Keymeulen, De Standaard p. D7 (20/07/2016) ****
De jonge saxofonist Steven Delannoye en de Italiaanse pianist Nicola Andrioli vinden elkaar in geraffineerde, melodieuze mijmeringen. Het lijkt wel of ze nooit anders deden dan samenspelen. Het titelnummer van dit live opgenomen album laat meteen meeslepende saxofoonklanken horen. 'Bee' heeft een meesterlijke intro. Saxofoon en piano glijden door het fluwelen nummer. 'Ducation' en 'Sir Farlon' zijn ritmischer, daarin kan Delannoye zich laten gaan. Zijn saxofoonlijnen wervelen en kronkelen, hij duikt gretig het diepe in. De pianist speelt dartel, zoekt forsere akkoorden en laat de muziek dansen. Het uitgesponnen 'Small world' begint met een lange a capella saxofoonsolo vol fladderende, iele klanken. Ze wagen zich zelfs aan 'Body and soul', een hoogtepunt uit het saxofoonoeuvre, maar houden hun versie simpel en oprecht. Prachtig hoe ze converseren en een song laten groeien en evolueren. Een klein, fijn plaatje.

eNR044: Abel by Kabas
Guy Peters, Enola.be (11/05/2016)
Debuterende muzikanten en bands hebben vaak de neiging om uit te pakken met een statement, waarbij ze hun hele hebben en houden in de strijd gooien om het publiek van hun kwaliteiten te overtuigen. Hoe vaak gebeurt het dan niet dat een band keihard uithaalt met geestdrift en energie, om vervolgens enkel nog afleggertjes te produceren die nooit die eerste opwinding kunnen evenaren? Er zijn er natuurlijk ook die het anders aanpakken, die niet meteen denken aan het Grote Geweld en de jeugdige inspiratie, maar ook weten op te vallen. Zoals Kabas.

Daar willen we nu ook niet mee suggereren dat de vier van Kabas vroegtijdig oud en saai zijn, dat ze de gretigheid en energie van de jonge honden al verloren hebben. Nee, waar het om draait, is dat je hier een album voorgeschoteld krijgt van een kwartet dat speelt met een verrassende maturiteit. Kabas is een band die (nu al) begrepen heeft dat ensemblespel niet moet betekenen dat je alles volpropt en dat er weg van de uitersten nog heel wat boeiende speelzones te verkennen zijn. Echt makkelijke of catchy muziek levert dat niet op, want Kabas speelt geen 'songs', geen spul van de vingerknip, maar ook geen vrije-muziek-volgens-het-boekje (want ook die bestaat wel degelijk). We zagen dat onlangs bij live, en we horen dat ook op Abel, dat verscheen bij -- waar anders -- het Gentse El Negocito Records.

De vier maken ook deel uit van een nieuwe generatie muzikanten voor wie jazz, improvisatie en andere genres tot een geheel behoren en die zich zonder al te veel problemen aanpast aan nieuwe, uitdagende contexten. Pianist Thijs Troch en fluitist Jan Daelman kennen we vooral van Keenroh en de XL-versie. Ze worden hier bijgestaan door bassist Nils Vermeulen (Jukwaa, Residuum Free Unit) en drummer Elias Devoldere (Nordmann, John Ghost, Hypochristmutreefuzz), al is Kabas overduidelijk een democratie waarin het stokje voortdurend wordt doorgegeven.

Daarbij wordt vaak gekozen voor lage(re) volumes en het gebruik van ruimte. In het compacte "Gilles", 119 seconden droog aan de haak, wordt na een excentriek fluitintro aardig van jetje gegeven door een jachtig ratelend samenspel van Troch, Vermeulen en Devoldere. Maar dat is eigenlijk een uitzondering op een album dat het vooral moet hebben van afwisseling en onvoorspelbaarheid. Hier geen muzikanten die het gevoel hebben dat ze voortdurend iets moeten bewijzen en daardoor geen seconde stil kunnen zijn. Het is net het wegvallen van fluit en drums aan het einde van "Ex Id 1" dat het stuk zo'n mooie slotwending geeft.

En er zijn ook momenten waarop in alle rust met muzikale ideeën en eenvoud gespeeld wordt. Zo kan Devoldere rustig z'n gang gaan in "Cymbaalsong", waarin elke nuance, tik of ruis een bepaalde rol vervult (krediet gaat ook naar de live mixing van Jasper Maekelberg). Of kijk naar "Hqrdere", dat iets heeft van zo'n Keenrohminiatuur, met pianoaanslagen die rustig binnengedruppeld komen, contrasterend met het folkachtige blazen van Daelman (op een bamboefluit?) en het even levendige als ingetogen omkaderen van de ritmesectie.

Een enkele keer gaat het er dus energiek klaterend aan toe, maar de voorkeur gaat naar minder vertrouwde, meer ingetogen, soms wat hermetisch gesloten oorden, waar ongebruikelijke technieken en geluiden uitgeprobeerd en gecombineerd worden, zoals in "Monocle" en "Getrek". Hierin belanden de vier uiteindelijk bij een merkwaardige, haast mechanische draaibeweging. Intrigerend spul dat de oren doet spitsen, al is het hoogtepunt ongetwijfeld de titeltrack, waarin meer tijd genomen wordt om een samenhang te creëren en een vloeiend droomverhaal verteld wordt. En dat zonder te vervallen in de gebruikelijke patronen. Het ziet er dus naar uit dat Kabas effecten kan bereiken op een minder evidente manier, en dat is een kunst die normaal om tonnen ervaring en inspiratie vraagt. Als dit nog maar de eerste aanzet is, dan valt er nog veel moois uit te halen.

eNR031: De Papillons Noirs by Fabian Fiorini
Joachim Ceulemans, Enola.be (25/04/2016) 8.0
Geruisloos is ze verschenen, de eerste soloplaat van pianist Fabian Fiorini. En daar breken we graag een lans voor, zeker gezien de in Luik geboren Brusselaar nogal spaarzaam omspringt met het uitbrengen van eigen muziek. De Papillons Noirs zal de honger naar Fiorini-output namelijk alleen maar doen toenemen.

Met slechts een handvol albums als leider of co-leider sinds het midden van de jaren 90, behoort de 43-jarige pianist duidelijk niet tot de meest productieve jazzmusici van het land. Hij laat wel regelmatig van zich horen met het straffe Brusselse ensemble Octurn -- waar hij al meer dan tien jaar deel van uitmaakt -- of door een terugkerende samenwerking met het trio Aka Moon, dat vorig jaar nog tot het veelgeprezen The Scarlatti Book leidde. Fiorini's laatste eigen project dateert uit 2014, toen hij met trompettist Greg Houben de frisse jazzplaat Bees And Bumblebees (Igloo Records) uitbracht, die even afgemeten als efficiënt kon worden genoemd.

Voor De Papillons Noirs tapt hij uit een heel ander vaatje. Jazz is hier nog slechts een impressie, terwijl er wat structuur en vorm betreft niet bepaald binnen een vast kader wordt gedacht, laat staan een idioom. De invloed van de klassieke pianoliteratuur valt in deze muziek dan weer moeilijk te ontkennen. Op sommige momenten dwarrelen de stukken tussen late romantiek en impressionisme, om niet veel later met een knipoog naar het moderne werk te refereren. De projecten waarbij Fiorini de afgelopen jaren betrokken was, liegen er dan ook niet om: van een duet met Stephane Ginsburgh rond Bachs Das wohltemperierte Klavier tot een hommage aan de onlangs overleden componist Luc Brewaeys. Als klap op de vuurpijl mocht hij ook nog eens het verplichte werk voor de Koningin Elisabethwedstrijd voor piano 2016 componeren. Gooi dat etiket 'jazzpianist' dus maar gauw in de prullenmand.

Fiorini heeft behoorlijk wat in petto voor al wie de oogkleppen durft af te zetten. De elf stukken verbeelden een heel spectrum aan sferen, waarbij hij regelmatig naar het grote gebaar grijpt. De Steinway-vleugel mag volop bulderen in "Qui Ressemble à Ces Obscures Litanie à La Vierge", dat met een heftig en lang uitgesponnen crescendo tot een uitbundig hoogtepunt komt. "Soudain, Je Fus Envahi d'Une Dévotion Profonde" kent op zijn beurt een bredere ontwikkeling en doet door de steeds herhaalde patronen wat denken aan de minimalistische muziek. Afsluiter "Je Fus Soudain Envahi d'Une Dévotion Profonde" is daar niet alleen titelgewijs aan verwant (ze vormen samen overigens een mooi stukje poëzie) want ook hier is een pulserende repetitiviteit de gekozen tactiek en wordt ook de inhoudelijke draad van "Soudain, ..." opnieuw opgepikt.

De geest van Thelonious Monk manifesteert zich in het "Comme Celle Qui Nous Emporte à L'Écoute de Monk", waar Fiorini erin slaagt heel wat van diens karakteristieken in een soort collage te stoppen, zoals de ritmisch wat hinkelende frasering, de opvallende plaatsing van akkoorden en enkele dissonanten. Er lijken af en toe ook wat verwijzingen in te zijn verwerkt. Monks eigenwijze bewerking van "Body And Soul" lijkt er af en toe te willen uitkomen, net als een dalend motiefje uit "Criss-Cross", maar de pianist snijdt de banden met het originele materiaal op cruciale momenten door en vermijdt het letterlijke citeren. Alle ideeën worden daarentegen strak gebundeld in een erg hermetische compositie, die bovendien het meest jazzy werk van de hele plaat vormt.

Soms is de pianist wat moeilijk te volgen. Hij kiest zelden of nooit voor geijkte paden en qua vorm doet Fiorini al helemaal zijn zin. Door als luisteraar houvast te zoeken in thema's of figuren verzeil je ook weleens op een dwaalspoor, wanneer blijkt dat de stukken niet veel later in een heel andere wereld zijn terechtgekomen. De Papillons Noirs is bijgevolg vooral een plaat die je zonder vooroordelen moet laten binnenkomen. Moet lukken, toch?

eNR034: Linus + Skarbø / Leroux by Linus
Dave Wayne, All About Jazz (21/04/2016) ****1/2
In the seven years since its inception, El Negocito Records, based in Ghent, Belgium, has established itself as one of the most adventurous and far-ranging independent labels on the European new music scene. The phrase "new music" is operative here because the label concentrates on improvisation in all of its musical guises. There are modern jazz offerings (e.g., Bambi Pang Pang's amazing Drop Your Plans with drummer Andrew Cyrille), free improvised outings (e.g., John Dikeman 's Live at La Resistenza with Hamid Drake and William Parker), and lots of music from undefinable, multi-hyphenated realms. Which brings us to the work of plectrist Ruben Machtelinckx. To say he's an adventurous musician would be an understatement. He's literally and figuratively all over the map. All over the timeline, too. Listening to his last several albums, mostly drummerless collaborations with multi-instrumentalist Thomas Jillings (collectively the Machtelinckx / Jillings duo is known as Linus), fellow guitarists Hilmar Jensson and Frederik Leroux, and reed player Joachim Badenhorst, makes it no less difficult to figure out exactly where Machtelincx' inspiration comes from. On his albums, Appalachian banjos rub shoulders with ambient electronic doomscapes and free-jazz saxophones, baritone guitar duets could provide the musical setting for a Van Dyck painting or the action in a hip 21st Century coffee bar, and jazzy conversations arise between tenor saxophones and delicate fingerstyle guitars. It's an endlessly fascinating aesthetic, and one that Machtelinckx has clearly put a great deal of thought and sweat into.

On Linus + Skarbø / Leroux, Linus—the Machtelinckx / Jillings duo—works with a pair of familiar and like-minded musicians: Frederik Leroux and Oyvind Skarbo. Like Machtelinckx, Leroux plays banjo and baritone guitar in addition to guitar. He's responsible for the electric end of the guitar spectrum on this disk. Skarbø is a drummer and keyboardist. Here, he mostly sticks to drums and percussion, though he contributes striking Hammond B-3 textures to three haunting but brief group improvisations: "Vaag," "Vlaag," and "Vraag." Jillings, the other half of the Linus duo, is a really interesting jazz-based reed player who, like Machtelinckx, is totally at ease in a perplexingly wide variety of musical settings. Together, these musicians make some truly distinctive sounds which, as stated earlier, fuse folk, modern jazz, Medieval music, and experimental rock into something new and quite appealing; something cinematic, atmospheric, tuneful and soulful. What's really amazing about Linus + Skarbø / Leroux is that this music is authentic unto itself. Despite the array of disparate influences, there's not a breath of pastiche or eclecticism.

Both Jillings and Machtelinckx contribute compositions to Linus + Skarbø / Leroux. Jillings' "Woodstock" is a pleasant ramble; a mournful bass clarinet melody framed by kitchen sink percussion over a repeating, overdubbed banjo / baritone guitar figure. "Sketch" is a formal, almost Asian-sounding, banjo duet. Machtelinckx' pieces are similarly diverse. The haunting "Down" utilizes a hypnotic minor key banjo ostinato to create a doomy, foreboding atmosphere; multiplied by relentless malleted toms and an overtone-laden bass clarinet solo. "Laboeuf" is almost the complete opposite: a warm and gentle ballad with Jillings' husky tenor out front. Skarbø's drums cut in at the two-minute mark as the tune takes on the bucolic feel of a great lost Bill Frisell composition from his ECM days. A baritone guitar / guitar duet forms the core of "Finco," as Skarbø's brushes push the pace ever so slightly for Jillings' lush tenor. Is he improvising or playing a written melody? It's so beautiful that it hardly matters. And really, that's what this album is all about. Yet there's more to this tune; a cathartic electric guitar cuts across like a comet and eventually revisits the tenor saxophone melody, bringing some resolution.

If jazz is truly the "sound of surprise," then Linus + Skarbø / Leroux is the very definition of jazz. Surprises abound here. There's lots of improvisation, too. Yet, so much of this attractive, vibrant music seems rooted in the "other." This is not jazz-as-we-know-it. But it is profoundly fascinating.

eNR044: Abel by Kabas
Dani Heyvaert, Rootstime (04/2016)
Er beweegt dezer dagen bijzonder veel in de Belgische jazzwereld, zo te oordelen naar het aantal platen en cd's die op ons losgelaten worden én naar de kwaliteit van zeer veel van die releases. Onze jonge generatie muzikanten is niet alleen supergeschoold, ze is ook bijzonder creatief en doet wat jazz al van bij haar ontstaan beoogt te doen: de grenzen verleggen. Daartoe spelen de meeste muzikanten in meerdere bands tegelijk, wat hun veelzijdigheid alleen maar ten goede komt.

Neem nu het Gentse kwartet KABAS, dat bestaat uit fluitist Jan Daelman, die we ook kennen van bij Keenroh, het duo dat hij vormt, samen met pianist Thijs Troch. Hun Keenroh XL was bepaald baanbrekend. Bassist Nils Vermeulen zit samen met voornoemde twee ook in Residuum Free Unit en Troch en Vermeulen samen zaten, met Sigfried Burroughs dan weer in Jukwaa, het trio dat niet lang geleden het geweldige "Harbinger Of Imminent Ruin" uitbracht.

De drummer van KABAS, Elias Devoldere, duikt dan weer op bij Norman en Hypochristmutreefuzz… Om maar te zeggen dat deze jongelui niet meteen voor één gat te vangen zijn. Op hun debuutplaat -in heel goede banen geleid door rijzende ster Jasper Maekelberg-, brengt het jonge viertal een soort "muziek zonder begrenzingen": nergens zul je vaste patronen of voorgeprogrammeerde intervallen horen, maar het eindresultaat klinkt wel ongelooflijk samenhangend.

Samenhangend en toch onverwacht, melodieus en tegelijk dreigend, chaotisch en toch uitgebalanceerd: dit is een plaat van tegenstellingen en vooral van het zoeken naar een evenwicht tussen deze tegenstellingen. Nu eens klinken de snaren krassend, maar dan wordt de melodie in evenwicht gebracht door een bijna bucolisch klinkende fluitpassage; dan weer roffelen de drums heen en weer, op het eerste gehoor nergens naartoe, maar worden ze bijgestuurd door een ferme bas.

Dat leidt tot een plaat, die ik als "theatraal" zou durven omschrijven. Niet in de zin van "grootsprakerig of breedvoerig", maar wel als "bedoeld voor theater", waarbij het me zo lijkt te zijn -let op, ik kan me hier gigantisch vergissen, maar dit is mijn invulling na ettelijke beluisteringen- dat het viertal de wereld en de maatschappij ziet als de bühne, waarin zij, met hun muziek, op zoek zijn naar schoonheid en muzikaliteit. De negen stukken op de plaat -zoals het hoort, bevat elke titel maar één woord-, klokken samen af op een kleine veertig minuten -de perfecte omvang voor een elpee- en worden de facto opgehangen aan het twaalf minuten lange titelnummer dat niet geheel toevallig als voorlaatste op de plaat staat: wat vooraf gaat, is de situering, de sfeerschepping en wat volgt (niet toevallig "Postaal" getiteld), legt de opvoering neer.

Ik geef het toe: je wordt wel eens overdonderd door deze muziek, niet omdat ze luid zou klinken of bombastisch gearrangeerd zou zijn, neen, veeleer het tegendeel is waar: de muziek is zodanig ongewoon en ze wordt zodanig subtiel gespeeld, dat je gedwongen wordt heel nadrukkelijk te luisteren. Die luisterinspanning kwam bij mij telkens weer als behoorlijk overrompelend over: de veelheid aan ingangen, de totaal niet te verwachten wendingen, het spelen met tonen en klanken…het vraagt best wel wat inspanning van de luisteraar. Maar de optelsom is niet mis: dit is namelijk noch min noch meer grensontkennende muziek. Gooi alles wat u dacht te weten over toonladders, akkoorden, harmonieën en compositie gewoon overboord en laat jezelf in deze plaat glijden, als was ze een weldadig bad. Je komt er als herboren uit, simpelweg omdat je veertig minuten lang omgeven wordt door ongereptheid en dus door schoonheid.

Mezelf een kenner noemen, is het laatste wat in mij opkomt. Mezelf een beetje bevoorrecht noemen durf ik dan weer wel: ik had namelijk het genoegen een heel mooie plaat te mogen beluisteren. Ik hoop dat u zichzelf in dat voorrecht inschrijft. Het kwartet toert nog enkele dagen rond de release van deze CD, zij het dat, wanneer ik dit uittik, de meeste Belgische concerten al achter de rug zijn en er naar Berlijn uitgeweken wordt. Ik ben er wel van overtuigd dat we KABAS deze zomer links en rechts op festivalpodia zullen zien opduiken. Wat mij dan te doen staat, is me nu al duidelijk. Nu U nog.

eNR013: Marsyas Suite by Evan Parker & Peter Jacquemyn
Ben Taffijn, Draai om je oren (20/04/2016)
Volgens de overlevering was de eerste rietblazer een Griekse herder, Marsyas. We rekenen dan de god Aulos gemakshalve even niet mee. Die Marsyas bespeelde een dubbelriet, maar goed, dat is wel de voorloper van de klarinet, de hobo en de saxofoon in alle soorten en maten waar wij heden ten dage nog van kunnen genieten. Er loopt dus een rechte lijn van Marsyas naar Evan Parker, die in de 'Marsyas Suite' een soort van eerbetoon brengt aan deze grondlegger, deels solo en deels samen met bassist Peter Jacquemyn. Jacquemyn kan dan goed staan voor de god Apollo; die bespeelde weliswaar een lier in plaats van een bas, maar vormde met Marsyas wellicht het meest beruchte duo uit de muziekgeschiedenis. Nu ja duo, het was eigenlijk een wedstrijd tussen die twee, die Marsyas uiteindelijk letterlijk de kop kostte. Nee, dan Parker en Jacquemyn. Het gaat er even heftig aan toe, maar naar ik weet leven beiden nog.

Zes delen bevat deze ongetwijfeld volledig geïmproviseerde suite, uitgevoerd tijdens een liveoptreden in het Sint Janshospitaal in Brugge. In het eerste en langste deel zet vooral Jacquemyn de toon, woest en heftig strijkend, een vol en zangerig geluid producerend, waar Parkers spel naadloos op aansluit. In het tweede deel horen we Parker solo op sopraansax in zijn kenmerkende stijl, waarin hij eindeloze slierten noten blaast met behulp van circulair breathing-techniek, heen en weer schietend tussen hoog en laag. Hij kan zo op voor het slangenbezweerdersexamen.

In deel drie klinken vervaarlijke klanken. Het kraakt, knarst en piept aan alle kanten, hier kan een beetje kruipolie geen kwaad! Maar dit deel bevat ook een aantal delicate momenten. Jacquemyn zacht tokkelend en Parker soepel bewegend op tenorsax, waarmee hij aanvullende klanken voortbrengt. Aansluitend neemt Jacquemyn de solorol op zich. Al lijkt het geluid meer op een apparaat dat hoognodig aan vervanging toe is. Hoe dan ook, wat Jacquemyn hier aan zijn contrabas ontfutselt klinkt ongelofelijk. En dan gaat hij er ook nog eens bij zingen in de stijl van de Mongoolse boventoonzangers, waardoor hij bijna een verlengstuk van zijn bas wordt. Fascinerend.

De twee laatste delen zijn voor het duo. Klinkt het vijfde deel enigszins swingend en dynamisch (als je het enerverende samenspel zo kunt noemen), het laatste deel, duidelijk de toegift in dit concert, klinkt weerbarstig en weemoedig.

eNR044: Abel by Kabas
Georges Tonla Briquet, RifRaf (04/2016)
Thijs Troch (piano) en Jan Daelman (fluit) kennen we van bij Keenroh en Keenroh XL. Tegenwoordig trekken ze tevens op met Nils Vermeulen (contrabas) en Elias Devoldere (drums) onder de naam Kabas. In het buitenland zal Kabas waarschijnlijk zeer vreemd en intrigerend in de oren klinken. Dat past dan meteen bij wat er te horen valt op deze 'Abel'. De vier bewegen zich schoorvoetend in een schemerzone waar improviseren aan de orde van de dag is. "Instant composing" zoals dat heet. Eenzame noten en klanken worden op een heel intimistische manier bij elkaar gescharreld. Toch klinkt het niet als een soundcheck. Vergelijk het eerder met een tekening van Picasso waarvan velen denken dat ze het zelf zouden kunnen maken tot ze er aan beginnen. Zonder elementaire basiskennis en een achtergrondverhaal lukt het niet. Dit kwartet heet zijn huiswerk gemaakt en slaagt er ook in op een of andere manier de luisteraar aan zich te binden. Producer was Jasper Maekelberg die in het verleden al werkte met o.a. Douglas Firs en Nordmann maar dit is wel een totaal andere wereld. 'Abel' is een typisch el Negocito-werkstukje. Weliswaar enkel voor die hard-fans van het genre.

eNR011: Faerge by Machtelinckx/Jensson/Badenhorst/Wauters
Textura Canada (04/2016)
Recorded in 2012 in Denmark, Faerge, the first of the two Machtelinckx/Jensson/Badenhorst/Wouters recordings (it's also, in fact, Machtelinckx's debut recording), perpetuates the two-guitar concept of the Van Deun outing, though this time augments Machtelinckx's and Hilmar Jensson's guitars with Joachim Badenhorst's woodwinds and Nathan Wouters' double bass. The recording's aesthetic calls to mind ECM and Rune Grammofon in equal measure, and the empathy of the musicians and lyrical tone of the material (all compositions credited to Machtelinckx) are both evident. Drums, of course, are absent, but momentum isn't. Prodded by Badenhorst's winding melodic lines and insistent rhythm guitar patterns, the strong scene-setter "Ladakh" moves at a brisk pace, as does the even more breezy "It Could Be Beautiful." As hushed as the music often is, there are moments when a raw guitar flourish nudges the music in an aggressive direction, and Badenhorst, alternating between clarinet and saxophone, is in places so forlorn his playing begins to resemble Arve Henriksen's trumpet. Best of all are the delicately rendered "Hymne" and "Prayer" for the artful nuance with which the four weave their respective parts. In keeping with Machtelinckx's persona, the guitars often provide textural accompaniment to Badenhorst's melodic voicings, and Frisell's compositional influence and playing style are felt on occasion, most audibly during "Almost Gypsy," whose electric guitar phrases and treatments hark back to Frisell's own debut, In Line. Ten sensitively wrought pieces (a couple more experimental in design, too) compose Faerge, which presents collective improvisation at a high level.

eNR022: Ask Me - Don't Ask Me by Karl Van Deun & Ruben Machtelinckx
Textura Canada (04/2016)
Highly illustrative of the approach is the April 2014 set with Van Deun, which features both musicians on acoustic guitar and banjo. Though the forty-minute release is credited to both, in one sense it's more Van Deun's, given that all eleven pieces were composed by him. It's telling that with both players credited with the same instrumentation it's not immediately clear who is producing a particular sound at any given moment; in keeping with musicians who emphasize music over ego, the emphasis is on the collective tapestry the two generate. The duo ranges across multiple styles, folk, country, blues, classical, and jazz among them, and the guitarists show themselves to be finger-pickers with the best of them. Not that they're out to dazzle the listener with virtuosity, but it's hard not to be impressed by the technical facility shown during "Inspiration." The breezy "Wokitah" swings with a joyous, jazz-inflected exuberance that's well-nigh irresistible; on a prettier tip is the lilting "Daisy," and there are moments when the combination of banjo and acoustic guitar calls to mind Bill Frisell's 1990 album Is That You?, never more so than when Machtelinckx and Van Deun pay tribute to their inspirational colleague in "One for Bill Frisell." The relaxed feel of the recording makes the listener feel as if he/she is a privileged guest, someone granted the rare opportunity to witness two friends in action as they methodically work through a collection of tunes.

eNR027: Flock by Machtelinckx/Jensson/Badenhorst/Wauters
Textura Canada (04/2016)
The four reconvened two years later at the Rabbitfield in Belgium to record Flock, the instrumentation the same as before except for the addition of baritone guitar and banjo to Machtelinckx's arsenal. The delicate warmth of the earlier release carries over onto the new one in the opening track and "The Hunter," and the six others exemplify a similarly advanced level of interplay. Like Faerge, the guitars generate a textural web alongside of which Badenhorst's free-floating horn solos languorously; the follow-up does differ from its predecessor, however, in being occasionally more raw. The intensity level increases, for example, during "McMurdo" when heavy guitar smears punctuate the banjo picking, and, with Wouters and Badenhorst entwining their lines, "Cumulus" begins to exude an Eastern flavour until the guitarists' high-volume textures add another layer to the dense tapestry. As much as such pieces make one sit up and take notice, it's the softer settings (e.g., the sleepy closer "Gaap") that are most affecting. Though Machtelinckx is again credited as the sole composer, the material sometimes assumes a searching, improv-like feel without losing its fragile quality in the process.

eNR034: Linus + Skarbø / Leroux by Linus
Textura Canada (04/2016)
With Linus + Skarbø / Leroux, Machtelinckx (guitar, acoustic baritone guitar) and Jillings (saxophones, alto clarinet, synthesizers) pair up with Frederik Leroux (banjo, guitar, baritone guitar) and Øyvind Skarbø (drums, Hammond organ) on the first of two Linus collaborative ventures. Recorded in February 2015 at La Chapelle in Belgium, the recording is both a Linus and group affair: six of the nine pieces are individually credited to Machtelinckx and Jillings, the remainder group improvisations. Though drums appear for the first time on these five recordings, the instrument's inclusion doesn't effect a major change in approach (even if Skarbø's playing does give a track like "Finco" a strong rhythmic push); Linus + Skarbø / Leroux is ultimately as quietly explorative and restrained as the other recordings. That said, the involvement of Skarbø, who plays in 1982 (with Nils Økland and Sigbjørn Apeland) and Bly de Blyant (with Shahzad Ismaily and Hilmar Jensson), lends the recording a rather Hubro-esque character. A folk-blues spirit often animates the material, with a representative track such as Machtelinckx's "Down" undertaking its jaunty journey armed with multi-layered banjo picking, tom-toms, and the snarl of Jillings' bleating horn. Gentler by comparison, the aptly titled "Porch" is a lovely stripped-down reverie for banjo whose relaxed folk vibe conveys the general spirit of the outing; also memorable is "LaBoeuf" for the delicious purr of the saxophone. Hearing Machtelinckx's and Leroux's banjos and guitars alongside Jillings's woodwinds and Skarbø's percussive colour makes for a thoroughly satisfying forty-minute set.

eNR037: Rainy Days On The Common Land by 3/4 Peace
Dirk Roels, Jazzmozaiek nr.1 2016 ***** (14/03/2016)
3/4 Peace, het trio van saxofonist Ben Sluijs, pianist Christian Mendoza en bassist Brice Soniano heeft met Rainy Days On The Common Land ongetwijfeld één van de sterkste platen van 2015 gemaakt. Al slaat het woord sterk hier niet zozeer op het volume van de plaat. Want die klinkt net heel fragiel, subtiel, intimistisch en ingetogen. Bij momenten lijkt het bijna kamermuziek, zeker wanneer de fijne Franse bassist Brice Soniano de strijkstok hanteert, zoals in het Bartok Violin Concerto Opening Melody. Dit is een drumloos trio en dat zorgt voor een rustige en aangename sfeer. Na hun concert op Gent Jazz in de zomer van 2014 groeide het idee om een nieuw album op te nemen. Ben Sluijs, één van onze Belgische toppers, zorgde voor de meeste composities. Hope is dan weer een recht toe recht aan swingnummer van de hand van Christian Mendoza, een veelzijdige pianist die zeker meer aandacht verdient. De titel Rainy Days On The Common Land verwijst naar CC De Meent in Alsemberg, waar de opnames gebeurden. Wie over een goed gehoor beschikt zal hier en daar het zachte getik van de regen horen in de opnames. Poëtische muziek van een hoogstaand niveau.

eNR044: Abel by Kabas
Mischa Andriessen, Jazzmozaiek nr.1 2016 **** (14/03/2016)
Hoe angstaanjagender de wereld wordt, des te abstracter wordt de kunst.' Die uitspraak van beeldend kunstenaar Vassili Kandinski kwam boven bij het beluisteren van Abel, de debuut-cd van het Belgische kwartet Kabas. In negen relatief korte stukken proberen de vier jonge musici een balans te vinden tussen orde en chaos. Steeds weer worden welklinkende en mooi klein gehouden passages afgewisseld met scherpere, onrustiger passages. Het lange titelstuk laat denkelijk het duidelijkste horen waartoe deze groep in staat is. Thijs Troch speelt knap gedoseerde akkoorden die elk verwachtingspatroon omzeilen, zonder ook maar een keer gezocht te klinken. Jan Daelman lijkt haast afwezig in dit nummer, maar voegt op fluit heel subtiel zijn stem toe aan de klankkleur. De robuuste bas van Nils Vermeulen weerklinkt in het diepe geluid van drummer Elias Devoldere zijn toms. Het levert muziek op die niet filmisch is of op een literaire manier een verhaal vertelt. Het is muziek die vanuit de eigen texturen vooral eerst zijn eigen vorm onderzoekt, maar daarnaast door de contentieuze manier waarop dat gebeurt ook iets over de wereld buiten de muziek vertelt. In april komt Abel uit op vinyl en kan u Kabas live gaan ontdekken op hun releasetour in België, Berlijn en Amsterdam.

eNR043: Keenroh XL by Keenroh
Peter De Backer, Jazzmozaiek nr.1 2016 **** (14/03/2016)
Keenroh, het duo van fluitist Jan Daelman en pianist Thijs Troch, kreeg veel lof voor zijn debuutcd. Ze wonnen de prijs voor jong jazztalent op Gent Jazz en kregen zo de kans een negenkoppige formatie op poten te zetten. Op het hoofdpodium van Gent Jazz speelden ze een concert met composities van Jozef Dumoulin, Kris Defoort, Bo Van Der Werf en Ben Sluijs. Maar deze cd is helemaal anders. Bij de twaalf stukken zijn er slechts drie composities, al de rest is geïmproviseerd, in wisselende bezettingen. Opener Eukarist, een compositie van Daelman en Troch, komt traag op gang maar maakt een diepe indruk, met een opvallende bijdrage van basklarinettist Marti Melia. Drie korte improvisaties zetten de muziek op scherp, met opvallende elektronica van Teun Verbruggen, de 'prepared' piano van Troch en de elektrische bas van Laurens Smet in de hoofdrol. En wat heeft Bart Maris toch een heel persoonlijke klank. Doel IV, een heel melodieuze compositie van Troch, benadrukt het mooie groepsgeluid van het nonet. De daaropvolgende vijf improvisaties bestrijken een heel breed palet, een boeiende mix van akoestische muziek en elektronica, energieke freejazz met scherpe kantjes. Nooom, een korte solo van bassist Laurens Smet, is dan weer heel minimalistisch. Ook Log, nog een compositie van Troch, is een rustig voortschrijdend stuk. En in het superkorte slotnummer Lloos gaat het nonet nog heel even stevig loos. Keenroh XL duurt hooguit 33 minuten, maar heeft meer te bieden dan veel andere cd's die twee keer zo lang duren.

eNR011: Faerge by Machtelinckx/Jensson/Badenhorst/Wauters
Mark Sullivan, All About Jazz (06/03/2016)
On his maiden voyage as leader Machtelinckx plays electric guitar throughout. Hilmar Jensson is an empathetic partner, his guitar lines interweaving with Machtelinckx's: there are a number of extended passages featuring the two guitars in duet. Joachim Badenhorst's woodwinds and Nathan Wouters ' double bass get some space for duets as well. It's an egalitarian ensemble, where any instrument might take the lead. The title tune enters more abstract territory, pure texture gradually giving way to free instrumental interplay. One suspects there was a backlog of compositions to work with for the session, because it runs for nearly an hour, roughly twenty minutes longer than the later albums.

eNR027: Flock by Machtelinckx/Jensson/Badenhorst/Wauters
Mark Sullivan, All About Jazz (06/03/2016)
For the second album by this quartet Machtelinckx (still providing all of the compositions) plays guitar, baritone guitar (now a permanent addition to his arsenal) and adds banjo to the mix. The title tune makes a lovely opener in a program full of striking compositions: Machtelinckx really came into his own as a composer on this date. "McMurd" shows the range possible with this instrumentation, as minimalist banjo patterns are punctuated by big distorted guitar stabs. Machtelinckx is playing a five-string banjo with his fingers, but the role is much the same as his guitar playing—we're not crossing over into Bluegrass territory, just adding a new instrumental color to the mix. It's a bit like the way guitarist Bill Frisell occasionally plays banjo, although Machtelinckx has given it a much larger role. The overdriven guitar solo that emerges during "Cumulus" is another highlight, a welcome burst of energy in music that is frequently more contemplative.

eNR034: Linus + Skarbø / Leroux by Linus
Mark Sullivan, All About Jazz (06/03/2016)
Linus's second album departs from the first in several significant ways. The two guest musicians (Frederik Leroux on banjo, guitar, and baritone guitar; Oyvind Skarbo on drums and Hammond organ) give the group a much bigger sound, and having a second guitarist/banjoist brings the ensemble closer to the quartet project. The three collective improvisations are a new development, and Jillings plays synthesizers in addition to his collection of reeds. It's an eclectic, expansive sound world, one with more variety and a bit more extroverted sound. "Woodstock" sounds as folky as its title implies, while the short improvisations explore soundscape territory. Machtelinckx and Leroux both have banjo listed as the first instrument in the credits, and there is indeed quite a bit of their own variation on dueling banjos.

eNR041: Live at La Resistenza by Dikeman Parker Drake
Vincenzo Roggero, All About Jazz (23/02/2016) ****
Quattro brani di dieci minuti l'uno registrati dal vivo a Ghent in Belgio, i primi due estratti dal primo set, il terzo e il quarto dal set conclusivo. Protagonisti due mostri sacri dell'improvvisazione come Hamid Drake e William Parker più il giovane John Dikeman , statunitense di nascita, giramondo per vocazione—alcuni anni passati al Cairo in Egitto con escursioni in tutto il Nord Africa al seguito della pop star Mohamed Mounir, dal 2007 residente ad Amsterdam—sassofonista dall'eloquio torrenziale e dalla fervida immaginazione.

Torrenziale, dicevamo, ma non logorroico od esibizionista, Dikeman mostra di aver assimilato la lezione del free e degli improvvisatori più radicali e la filtra attraverso una sensibilità sopraffina, una insolita ma naturale propensione alla melodia, alla bellezza della frase che emerge anche nei momenti di massima frenesia. Drake e Parker sono ritmica superba che in questo Live at La Resistenza interagisce con il giovane sassofonista scegliendo la strada dell'understatement, le poliritmie tipiche del batterista vengono giocate con leggerezza, la cavata possente del contrabbassista trasuda i colori del blues.

È la situazione ideale per mettere in mostra le proprie qualità, e Dikeman la sfrutta al meglio muovendosi con grande naturalezza tra le trame intessute dai due, esibendo una contagiosa vitalità, un suono che sa essere aggressivo e caldo allo stesso tempo, prediligendo il registro medio del quale sfrutta tutte le possibilità, e convogliando la potenza sonora in una fluidità esecutiva che sa usare al meglio i tempi, le pause e gli spazi.

eNR038: Harbinger of Imminent Ruin by Jukwaa
eNR041: Live at La Resistenza by Dikeman Parker Drake
René van Peer, Gonzo (Circus) (16/02/2016)
Stevig gepeperde jazz is een uitstekend tijdverdrijf. Daar houden zowel het trio Jukwaa als Dikeman/Parker/Drake zich mee bezig. Beide groepen scheppen groot plezier in woeste geïmproviseerde uitspattingen, waarbij ze zichzelf en hun instrumenten opjagen tot aan de grenzen van het mogelijke en draaglijke. Het Gentse trio Jukwaa heeft zich op 'Harbinger Of Imminent Ruin' uitgebreid met saxofonist Otto Kokke en gitarist Jonas Van den Bossche. Pianist Thijs Troch stelt zich wat bescheiden op, geeft de twee gasten alle gelegenheid om zich te buiten te gaan in knarsetandende gitaarsolo's en woest gorgelende saxpartijen. Drummer Bert Minnaert (hier Sigfried Burroughs geheten) daarentegen slaat er niets en niemand ontziend op los. Hij levert genoeg energie om het vijfmanschap de stratosfeer in te schoppen. Nils Vermeulen zaagt en schuurt aan zijn contrabas alsof hij in een werkplaats verwoed een beeld moet zien te kappen voor de duivel zijn ziel opeist. En net als je denkt dat Troch wel erg ver verstopt zit, springt hij tevoorschijn en jast hij over de toetsen van zijn piano met een verbetenheid die doet vermoeden dat hij ergens een zeer zuur appeltje mee te schillen heeft. Saxofonist John Dikeman heeft duidelijk zijn wortels in de Verenigde Staten liggen, en wel in een gebied dat rechtstreeks aangesloten is op de krachtbronnen die als muzikale geisers uit de bodem omhoog spuiten. In zijn spel doet hij denken aan een stand-up comedian die zich van spitsvondigheid naar spitsvondigheid rept terwijl hij koortsachtig bouwt aan een verhaal met een omvangrijke spanningsboog, waarvan hij het einde niet kan zien. Op 'Live At La Resistenza'?laat hij zich begeleiden door bassist William Parker en drummer Hamid Drake, die samen met hem de constructie onvermoeibaar verder en verder optrekken in ononderbroken gedachtenstromen. Komend uit die geestelijke krachtbron is dit muzikaal krachtvoer. Je ziet Dikeman op en neer buigen in de golven die hij uit zijn sax (bij voorkeur de gruizig grommende tenor) blaast, terwijl hij zijn ogen sluit om te voorkomen dat ze door overdruk uit hun kassen puilen.

eNR038: Harbinger of Imminent Ruin by Jukwaa
N, blackmagazin.com (02/2016)
Eigentlich ein Trio, Schlagzeug, Bass und Piano, hier, auf "Harbinger Of Imminent Ruin" mit Saxofon und Gitarre zum Quintett erweitert hin zu einem 8-Track Ausbruch voller Explosivität und instrumentaler Attacke, immer auf der Grenze von Koalition und Konfrontation, Zusammenspiel und (gewollten, natürlich,) Bruch. "Harbinger Of Imminent Ruin" gibt den Hörern nur wenig Ruhepunkte: ist der Anfang von "Incense" noch etwas ruhig (im Vergleich zum weiteren sogar tatsächlich) verhalten, so bereitet das unstete, fast schon virtuos arhythmisch erscheinende Schlagzeugspiel zunehmend den Boden für die Vorstellung der weiteren Zutaten; eine Vorstellung, bei der sich Leader Thijs Troch mit dem Piano (+Moog) überraschend zurückhält und erst ganz zuletzt den Hörraum betritt. Um mit dem vollen und runden, im Vergleich zu den anderen Instrumenten im Aufnahmesound irgendwie konkreter, direkter und oragnisch / natürlicher wirkenden Klang dann doch gleich die Führung und das musikalische Zentrum einzunehmen. Erst recht, wenn Thijs Troch mit seinem clusterartigen Spiel das Stück in die Verdichtung (und gleichzeitig seinen Höhepunkt) schiebt. Diese Art der Free-Komposition / Improvisation ist das Leitbild von "Harbinger Of Imminent Ruin"; eine Symbiose von organischer Arhythmik und Mikromelodie-Verdichtungen, dazwischen aber dann überaschenderweise, wie in der #3, "Anté Pénultième", dann doch auch weite Passagen der Reduktion auf einzelne Instrumentpaarungen, auf fast klassische Solopassagen. Die dann aber wiederum soundlich sehr eigenständig umgesetzt werden: siehe das schon von sich aus genial kaputt klingenden Kontrabasssolo, zusätzlich noch von elektronischen Satelliten umgeben… Eruptive Ästhetik auf fünf instrumentalen Ebenen und einem sehr eigenen rhythmischen Konzept. Auf der Grenze zwischen Groove und Zerfall, Zusammenhalt und Konfrontation: Jazz-War, fightin', fightin'… .

eNR032: Bums by Feecho
Ken Waxman, Jazzword.com (16/02/2016)
While the concept may go back to the days of Teddy Wilson and Earl Hines, the most expressive validation of piano-drums duos had to wait for the stirrings of Free Jazz. That's when the likes of Irène Schweizer and Cecil Taylor matched wits with such selected drum masters as Han Bennink and Baby Sommer as if they were both part of a championship chess game. Slovenian-born, Amsterdam-based pianist Kaja Draksler and Dutch drummer Onno Govaert as Feecho, ... take up the challenge on these live sessions which confirm that playing the same instrument(s) doesn't mean that the results sound anyway comparable.

...Draksler and Govaert, who is also part of the Cactus Truck band, are committed to freer, more aleatory sound variations.

Draksler's strategy depends on knitting high frequency dynamics and continuously duplicated single notes. While there are faint echoes of Taylor's kinetics on a tune like "Goshi", but like a New World explorer unwilling to reply on an older map, her cascades are not as percussive and her key clips defter. Twinkling sparkles are added to emphasized notes and phrases. Meanwhile Govaert's rumbling press rolls and sideways vibrations are forceful enough for rhythmic momentum, but eschew industrial strength crashing and other bravado.

"Bums", the final tune, works through this interface in a protracted fashion. Dipping into the piano's innards for string plucks that simulate subterrestial textures, Draksler also aggressively stokes cadenzas with such ferocity that were they a bundle of firewood they would speedily burst into flames. Govaert's pacing is lighter here. But the crux comes when in a display of POMO individuality the pianist suddenly essays a melody that is as vivid and romantic as anything from the Impressionists. As she works on shaping and re-sizing it chromatically, the drummer's responds in classic-tortoise-and-hare fashion. Slamming cymbals, rubbing drum tops and ricocheting maracas-like and twangs from his kit, she leisurely follows up with what could be the sound of a chain snaking among the piano's inner strings. A brief recapping of the original theme signifies the end.

eNR038: Harbinger of Imminent Ruin by Jukwaa
Eyal Hareuveni, Salt Peanuts (03/02/2016)
The Belgian groups Jukwaa and Tandaapushi push the free improvised formats into powerful noisy extremes, each in its own unique way.

The sophomore album of Jukwaa expands its free-improvising piano setting into a quintet, adding to the core trio of pianist Thijs Troch, double bass player Nils Vermeulen and drummer Bert Minnaert aka Sigfried Burroughs Dutch sax player Otto Kokke from the power duo Dead Neanderthals and experimental guitarist Jonas Van den Bossche.

The eight pieces, spanning over dense 37 minutes ride, offer a nervous free associative textures, based on fleeting, thorny outbursts in changing formats, from the full quintet to duos. Kokke charges the interplay of pieces as «Incense» and «Fantôme» with urgent, brutal presence, while Van den Bossche adds otherworldly sonic manipulations to «Antépénultième», his duo with bass player Vermeulen. The two long pieces, «Rose» and «Thiepval Poppies», stress how far this expanded format can reach. «Rose» is massive, distorted drone of that succumbs into a hazy, electric storm while «Thiepval Poppies», is fractured between nervous, fast shifting outbursts of all the quintet musicians before reaching its explosive climax.

eNR041: Live at La Resistenza by Dikeman Parker Drake
Z.K. Slaby, His Voice Czech (25/01/2016)
Parker a Drake se znají tak dob?e, že spolu p?i hraní tém?? splývají, a tady, na Live at La Resistenza, ve ?ty?ech improvizacích, seskupených do jednolitého proudu a nahraných po?átkem kv?tna 2014 v belgickém Ghentu, si sice nekladou žádné zábrany, p?esto však se mi zdá, že se rozhodli pon?kud se pod?ídit Dikemanovu výbojn?ní, a? už s altkou nebo tenorem.

Celá záležitost se od první vte?iny rozjede okamžit? naplno, s vervou, vehementn? proklepávána a prohromovládn?na bicími, p?i?emž sax je zaujat? sd?lný, lí?ivý, až meandrovit? vyjad?ující celou škálu pocit?, je nezam?nliv? prom?nlivý, útržkovitý i pajánový, bezodešn? násilnivý, ne však obhroublý, dokáže však prost?ídat posléze i smí?liv?jší chlácholivou polohu, zklid?ující pobavení nebo pokušitelské rozumbradovství. Bicí jsou takm?? k nezastavení, ale ani ony neztrácejí variabilitu, p?izp?sobují se saxu jak ve v?avnostní urputnosti, tak v lebedivém promelodizování, jsou st?elhbité i vypu?enostní. Basa se sice netla?í p?íliš mezi své partnery, zato je zahaliv? ztajem?ující, dokáže v pravou chvíli zasáhnout do celkového proudu s jemnou naléhavostí, ne?ádiv?, le? prolínav?, vedle prosekávaných bicích spíše rozumuje, vedle ak?n? drá?ního Drakea je Parker zádum?iv? pr?kazný, nevýbojn? uzem?ující. Dikeman vždy vd??n? p?ijme, když ho bicí vydraž?ují, podsekávají, podhlcují, a bez zaváhání dokazuje, že sv?j výkon nechce prom??ovat na drobné, že neprodlen? uplat?uje plnohodnotnou m?nu, je srázn? zjit?ený s ráznými vpichy, klouzav? prot?epávavý i zákusn? houževnatý, zacílen? výdržný, zajíkavý i volnomyšlenká?ský, hned ?ádivý, hned zlaskav?lý, hned licom?rn? vysoukávavý, umín?ný, ob?as si n?které pasáže zopakuje, jako by se na n? znovu upamatovával, je vybroušený i roztrušovan? pot?šlivý. To vše se v tém?? t?ia?y?iceti minutách prolíná a pevn? sm??uje vp?ed až do okamžiku, kdy basa ztlumí celkové pojetí do citliv? citového a k?ehkého odeznívání. Pak už nem?že následovat nic jiného, nežli nadšené ovace obecenstva a záv?re?né p?edstavení hrá??.

Nezáleží p?íliš na tom, zda zahrani?ní kritik shledává v Dikemanovi parkerovské rezonance (míní samoz?ejm? Charlieho Parkera), nebo jestli ho p?i?azuje k n?jaké odluce zornovského hardcoru. Záleží pouze na tom, že Dikeman, který – podle p?ipojeného textu – souhlasí s Joem McPheem (který byl jeho partnerem na desce s Universal Indians), že podn?tem jeho hudby je "láska, ?istá láska", dovede tuto lásku razantn? odhalit a pot?šit nás jejím neskrývaným opojivým op?váním. I v tom je z?etelný kontrast jeho vzrušivé hudby.

eNR040: Drop Your Plans by Bambi PangPang ft. Andrew Cyrille
Doug Simpson, audaud.com (19/01/2016) ****
An overlooked gem of free improvisation with subtle overtones.

What is free jazz or free jazz improvisation? Is it jarring, chaotic noise with cymbals flying, horns shrieking, strings or keys clashing? The important constituent of free jazz isn't necessarily the instrumental commotion. It's the emotional impact. That means free improvisation can be about surplus of sound (if the conceptual strain is geared toward anger or some other visceral reaction), but it can also be the absence of frenzied sound (if the attentive nature permeating the music is happiness, affection or some other sensitive sensation). That manner of expressive balance infuses the 45-minute album, Drop your plans by Belgian group Bambi Pang Pang, with guest drummer Andrew Cyrille. Drop your plans [the band refers to the CD title with a single capitalized letter] is the result of a studio session with Cyrille, the seasoned percussionist, and three relative new-comers: pianist Seppe Gebruers; saxophonist Viktor Perdieus; and bassist Laurens Smet. Cyrille's career is lengthy and varied. He's played with Coleman Hawkins and John Coltrane, worked with vibraphonist Walt Dickerson, and spent a decade with free jazz pianist Cecil Taylor. Recently, Cyrille has co-led Trio 3, with Oliver Lake and Reggie Workman. Gebruers, Perdieus and Smet are part of the improvisational collective Ifa y Xango. Bambi Pang Pang appears to be a spin-off of that ensemble.

Unlike some free jazz documents, Drop your plans consists of shorter works (11 tracks, the briefest just over one minute long; the longest under eight minutes). As mentioned, the musical vernacular is usually picturesque and gentle, although there are moments of decisive tension. The album is bookended by the same tune, "Isme," done two different ways. The longer, initial 3:46 version has an ambiguous contour sculpted by Cyrille's sympathetic percussion (shuffling cymbals and softly positioned sticks), Gebruers's single piano notes, and Smet's lithe bass, where he barely emphasizes a beat. The succinct, 1:59 reiteration of "Isme," which concludes the record, displaces the tune's temperament via asymmetrical piano notes, providing a slightly unstable equilibrium. The material between the two adaptations of "Isme" is what makes this overlooked album, issued in August, 2015, worth discovering.

Each musician is listed as a composer (two by Perdieus; four by Gebruers; two by Cyrille; one by Smet; and two pieces credited to everyone). Gebruers' numbers have an experiential essence. The hectic "Fuks" (named after a character from a novel by Polish author Witold Gombrowicz) is held together by a shifting bass line and features rattling rhythmic elements by Cyrille and Gebruers, as well as unobtrusive sax which supplies a sense of jazz conventions. Gebruers' other three cuts have a subtler slant. "Frases" has a defined delicacy. It's not leisurely, rather it moves with unhurried development, where each note seems to take shape like smoke stirring in a casual wind draft. "Sum" (a piano/drums duet) also has a thoughtful structure, marked by Cyrille's martial drum sticks (he creates a broken military cadence) and Gebruers' keys. Gebruers' "Border/Grens" is somewhat similar to what Keith Jarrett did with his European quartet, with a loose characteristic and curving interaction between the foursome. The Jarrett comparison is also apt due to Gebruers' inarticulate vocalizing, akin to what Jarrett often does during live performances.

The most extended piece, at 7:48, is Cyrille's rhythmically animated and liberating "Dr. Licks," which Cyrille fans may recognize, because it first surfaced on a Cyrille and Anthony Braxton project, 2014's Duo Palindrome 2002, Vol. 2. Here, the quartet covers much ground, from clacking percussion to forthright sax, as well as forceful bass and resounding, vehement piano effects. At the start, Perdieus plays poetically, but as the tune's tumult rises, he stretches into heated tonalities and finally to tenseness. Cyrille's other accomplishment is the six-minute solo statement, "Bottle of Drums." Distinct from most drum/percussion solo recordings, this does not flaunt weighty rhythms or beats, but instead showcases Cyrille's rhythmic skills with finely-detailed percussion components, from toms to snare to bass drum. He favors single hits of his sticks, allowing them to linger and echo. If someone desires a discharge of drumming, this isn't it. But if somebody wants to experience superbly nuanced percussion, this is worth studying. Smet's only contribution is the lovely, discrete title track. It is a triumph of intricacy and restraint, achieved through abiding, prolonged notes and a nearly palpable tranquility heightened by Perdieus's lissome sax. The CD's recording, mixing and mastering are wonderful. The articulation of the foursome's fluidity is paramount throughout Drop your plans, and the way the musicianship is presented is as noticeable as the music. The closely-mic'ed method provides suppleness and grace, every note and every instrument placed precisely and in sync with the overall album aesthetic.

eNR037: Rainy Days On The Common Land by 3/4 Peace
Jean-Claude Vantroyen, L'avis du Soir (13/01/2016)
Le dernier album de 3/4 Peace, Rainy days on the common land, est vraiment exceptionnel. Peut-être par sa fragilité, son équilibre. Les trois musiciens tissent ensemble une musique oscillante, délicate, subtile, tantôt en microscopiques décalages rythmiques, tantôt en étrangeté, tantôt en harmonies flottantes. Il y a de l'impressionnisme dans le piano de Christian Mendoza, du Debussy, du Satie et du Messiaen. Il y a de la légèreté et du velouté dans le phrasé de Ben Sluijs, qui développe un son très personnel. Il y a de l'inventivité dans le jeu de Brice Soniano, lui qui est chargé de fournir des repères mais qui les cache parfois de manière ludique.

eNR037: Rainy Days On The Common Land by 3/4 Peace
Jean-Pierre Goffin, Jazzaround (06/01/2016)
Saxophoniste/flûtiste actif depuis plus d'un quart de siècle sur les scènes belges d'abord, puis internationales, Ben Sluys fait partie de ces musiciens polymorphes – on n'oserait pas employer le trop péjoratif « touche-à-tout » tant ses larges champs d'activités sont toujours justes, intéressants, voire passionnants. Membre d' « Octurn » dès la naissance du groupe et déjà présent sur le premier opus « Chromatic History » (1994), mais aussi partenaire des formations de Myriam Alter ou de Paolo Radoni, il se révèle très tôt comme un compositeur féru de tradition (« Food For Free », 1997), de fines mélodies (All One Song sur « Ancesthree » en 2000 avec Hendrik Braeckman et Piet Verbist), d'envolées résolument plus contemporaines avec Erik Vermeulen par exemple, et de pièces doucement introspectives (comme le premier enregistrement du trio ¾ Peace). C'est avec ce dernier trio intimiste qu'il sort « Rainy Days on the Common Land » sur le label el NEGOCITO. Les partenaires n'ont pas changé : le contrebassiste français Brice Soniano et le pianiste belgo-péruvien Christian Mendoza semblent être nés pour participer à ce florilège de douceur et de lyrisme. La galette s'ouvre sur le bien nommé Still dont la mélodie vous reste directement dans l'oreille. « Bartok Violin Concerto » reprend le thème d'ouverture du premier concerto du compositeur hongrois et l'atmosphère intimiste se poursuit sur une improvisation de Brice Soniano en ouverture de « Flying Circles », alors qu'une note plus impressionniste et un touchant solo de Christian Mendoza clôture l'album avec « Cycling » et ses accents de Satie . L'influence purement jazz qu'on aime chez Ben Sluys on la retrouve sur « Someone Like Lee » dont on n'aura aucune peine à discerner l'influence, le saxophoniste américain étant une de ses grandes sources d'inspiration. Tout comme Jacques Pelzer d'ailleurs ( à qui il consacra « Pour Jacques » sur l'album « Candy Century ») et dont on retrouve la sonorité sur « Hope ». Jouer sur l'intime, la nuance, la sensibilité sans jamais lasser, c'est tout l'art de ce trio qu'il est vivement recommandé de partager.

eNR037: Rainy Days On The Common Land by 3/4 Peace
Dave Sumner, Bird Is The Worm (04/01/2016)
An interesting personality to this one, switching between conversation techniques that employ straight-ahead jazz, Nordic folk jazz, classical and some free improv. And while the varied sounds do differentiate from one another, they all clearly come from the same flame. Sometimes that fire possesses a distant warmth, other times a comforting heat, but in each instance, it's equally captivating. This trio of Ben Sluijs (alto sax, flute), Christian Mendoza (piano) and Brice Soniano (double bass) does a great job of mixing things up, and keeping the ear guessing what comes next, which, when you think about it, is a pretty nifty result considering how sparse and contemplative the music can get at times. When the trio adopts a solemn tone, it resonates with some serious emotional power.